เช้าวันรุ่งขึ้นม่อหยวนก็พาซื่อเจินไปหาเยี่ยฉวนกับเยี่ยเฉินเพื่อจะออกเดินทางไปชายแดนพร้อมกัน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยทุกคนจึงออกเดินทางในทันที ทั้งหมดควบม้าด้วยความเร็วอย่างไม่หยุดพักจนกระทั่งตะวันเกือบลับขอบฟ้าก็ถึงจุดหมายปลายทาง
“ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปีพะย่ะค่ะ เพคะ ถวายพระพรพระสนมพะย่ะค่ะ เพคะ”
“ตามสบายเถิด” หวางเย่ฮ่องเต้ทรงทอดพระเนตรสองตาหลานอย่างสงสัย ผิดกับเช่อหลิวที่มองสำรวจร่างเล็กของซื่อเจินอย่างครุ่นคิด เยี่ยเฉินจึงรีบกราบทูลถึงที่มาของทั้งสอง
“ทูลฝ่าบาท นี่คือม่อหยวนนายท่านสกุลม่อกับซื่อเจินหลานสาวซึ่งเป็นสหายกับสกุลเยี่ยของกระหม่อม ทั้งสองมาเพื่อเยี่ยมอาการขององค์ชายสี่พะย่ะค่ะ”
“ถวายพระพรฝ่าบาท ถวายพระพรพระสนมพะย่ะค่ะ เพคะ”
“ตามสบายเถิด ขอบใจพวกเจ้ามากที่มีน้ำใจต่อเจ้าสี่ ถ้าหากอยากจะไปเยี่ยมเขาก็ไปเถิด ข้าอนุญาต”
”ขอบพระทัยพะย่ะค่ะ” ทั้งสองโขกศรีษะ
