เฌอยังเป็นของผม...
บรรยากาศห้องพักตกอยู่ในภาวะเงียบงัน หลังจากเฌอคล้อยหลังออกไปราวๆ ครึ่งชั่วโมง มันทำให้ผมนึกอะไรบางอย่างออก
ร่างกายขยับลุกขึ้นเดินตรงไปยังประตูห้องน้ำ และจัดการปลดล๊อกกลอนด้านนอกออก ด้านใน ไอ้เม้าส์ที่เดิมส่งเสียงดังโวยวายตลอดเวลาสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มันฟุบหลับคาประตู พอเห็นแบบนี้แล้ว ผมก็อดลากมันไปนอนดีๆ บนโซฟาไม่ได้ แต่...
“ไอ้เชี่ยเมือง!!” มันดันตื่นแล้วเริ่มโวยวาย
ผลัก!
“มึงทำเชี่ยอะไร! มึงทำแบบนี้ทำไมวะเมือง!!” มันตวาดเสียงดัง ใส่อารมณ์ด้วยการผลักอกผมอย่างแรง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ผลัก!!
“มึงเลิกบ้าสักทีได้มั้ยเมือง!!!” คำด่าทอของมัน ไม่อาจทำให้ผมรู้สึกหรือคิดอะไรได้เลยในตอนนี้ ในหัวน่ะ มันโล่ง ส่วนหูน่ะไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงร้องไห้เจ็บเจียนจะขาดใจของเธอ
“มึงกับเฌอน่ะ เลิกกันไปแล้วมึงเขาใจมั้ย!!!” เมาส์พูดบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ มันพูดบ่อยจนผมเริ่มชินชากับประโยคเดิ
