บทที่ 12
1426 คำ
“ไม่! ปล่อยฉันนะ!”
อีกครั้งที่ฉันทนไม่ไหว จนเผลอดิ้นแรงๆ เพื่อหวังให้เขาหยุด ทว่า ดันเป็นฉันเสียเองที่เริ่มเจ็บปวดบริเวณข้อมือ
“ยิ่งดิ้น ยิ่งเจ็บ...” เขาว่าขึ้น พร้อมๆ กระดุมชุดนักศึกษาเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก นัยน์ตาเรียวคมจ้องฉันอีกครั้งอย่างไร้แวว เขาในตอนนี้ราวกับไม่มีความรู้สึก เหมือนทุกครั้งที่เขาพยายามร่วมรักกับฉันในช่วงเวลาที่ฉันไม่ต้องการและคิดปฏิเสธ
“ทำแบบนี้ทำไม พอสักที”
“ทำให้รู้... ว่าใครคือเจ้าของเฌอ”
“อ...อ๊ะ!” ฉันหลุดเสียงร้องน่ารังเกียจออกมาเบาๆ เมื่อคนตัวโตทิ้งกายทับร่างฉันแบบไม่สนใจท่าทีปฏิเสธ ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดตามเรือนร่างคล้ายกับประทับตราอย่างโหยหา ฝ่ามือเคลื่อนลงต่ำ ปั่นป่วนความคิดให้ยิ่งเตลิดไปไกล
ริมฝีปากโฉบเฉียวตามผิว ขึ้นสูงจนกระทั่งหยุดลงตรงขอบบราเซียร์ด้าน วูบหนึ่งที่เขาพรมจูบเบาๆ ใจกลางทรวงอกผ่านบราเซียร์ เพียงแค่นั้นมันก็ทำให้ร่างกายทุกส่วนสั่นสะท้านได้อย่างน่าไม่อาย
“อะ...มะ ไม่ หยุดนะ!” เสียงห้ามของฉันดังขึ้นพร้อมกับเสียงกระแทกประตูภายในห้อง รวมไปถึงเสียงห้ามของเม้าส์ ที่ไม่อาจจะทำให้ผู้ชายตรงหน้าสนใจ
เมืองทำทุกอย่างตามความต้องการของตัวเอง ใช้ปากเลิกบราเซียร์ขึ้นสูงจนเผยให้เห็นทรวงอกอย่างเต็มสองตา ท่ามกลางเสียงร้องห้าม ยังมีเสียงครางต่ำอย่างสุขสมของผู้ชายโรคจิตดังคลอไม่หยุด
เจ็บใจ... ที่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้มากไปกว่า รอรับสัมผัสสกปรกจากผู้ชายนี้ เกลียดตัวเองที่ยังรู้สึกและรับรู้สัมผัสคุ้นเคยจากคนแบบเขา
“อ่า... เฌอ” เสียงขานชื่อเบาๆ จากริมฝีปากบาง ทำฉันควบคุมสติเลือนรางของตัวเองไว้ต่อไปไม่ไหว แม้ว่าสมองกับความคิดสั่งให้ดิ้นขลุกขลักปฏิเสธทุกสัมผัสที่อีกฝ่ายพยายามมอบให้ ทว่า ร่างกายกลับตอบรับทุกสัมผัสคุ้นเคยได้อย่างน่าไม่อาย
“หยะ ...หยุด...” การปลุกโลมอารมณ์ของเมืองสิ้นสุดลง เมื่อเขาตัดสินแทรกกายหลอมรวมเป็นหนึ่งแบบไม่ทันให้ตั้งตัว
ปลายเท้าเกร็งจิกลงกับผ้าปูที่นอนแบบห้ามไม่ได้ ร่วมไปถึงมือไม้ที่เริ่มเกร็งจนสั่น เมื่อความเจ็บปวดกำลังเคลื่อนไหวอยู่ภายในกายแบบไม่ยินยอม
เขาทำมัน เขากำลังทำเรื่องน่ารังเกียจพรรณนั้นกับร่างกายฉัน!
“อะ...อืมม” เสียงครางต่ำในลำคอรอดผ่านไรฟันอย่างสุขสม ต่างจากฉันที่ร่างกายเหมือนถูกฉีกเป็นชิ้นๆ จากราคะที่กำลังลุกไหม้
“อะ...อะ...หยุด” ทั้งที่เกลียดและอยากลืมมากที่สุด... แต่ร่างกายดันตอบสนองไฟราคะซึ่งพร้อมจะเผาไหม้ร่างของเราทั้งคู่ให้เหลือเพียงผงธุลีได้อย่างน่าไม่อาย
เขากระทำมัน ราวกับจะหยุดความคิดฉันให้หวนกลับสู่อดีต ด้วยการผูกพันธนาการใหม่ ตีตราจับจองร่างกายนี้อีกครั้ง
“เฌอ...อ่า...”
“อยะ... อย่าเรียกชื่อฉัน อ๊ะ...” ฉันพยายามแค่นเสียงต่อว่า พยายามหยุดความรู้สึกที่เริ่มไหวไปตามแรงเคลื่อนไหว ไม่ต้องการ ไม่อยากจะรู้สึก
ตึงง!! ตึงงง!!!
“เฌอ!! ไอ้เชี่ยเมือง หยุดนะเว้ย!!” เสียงของเม้าส์... ฉันได้ยินอีกแล้ว เขาคงรับรู้เหมือนกันใช่ไหม ว่าในห้องพักตอนนี้ กำลังเกิดอะไรขึ้น
แต่ก็เหมือนเดิม... ยิ่งเสียงห้ามของเม้าส์ดังขัดมากเท่าไหร่ เมืองก็ยิ่งเคลื่อนไหวขยับกายรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น
“อะ...อะ...”
“ปะ...เป็นของฉัน...แค่คนเดียวนะ...เฌอ” หูสองข้างมันอื้อ ฟังเสียงรอบตัวไม่ถนัดนัก มีเพียงสีหน้าเรียบเฉย กับนัยน์ตาคมคู่เดิมเท่านั้นที่ฉันยังเห็นและรับรู้ได้เด่นชัด
ฉันเลี่ยงที่จะมองมัน...
กึก! กึก! กึก!
เสียงขยับของเตียงไม้ดังเป็นจังหวะ ในทุกครั้งที่คนตัวใหญ่เคลื่อนไหว ต่างจากฉันที่พยายามกักกลั้นความรู้สึกและเสียงร้องจนแทบจะหมดแรง
“อะ... มะ ไม่...” ยิ่งต้าน เขาก็ยิ่งพยายาม ยิ่งทำเป็นไม่รู้สึก แต่กลับรับรู้ความเคลื่อนไหวได้ชัดเจน
“เฌอ... อืมม ...”
“อะ..อะ..” เขาสัมผัสกาย หล่อหลอมรวมเป็นหนึ่ง หากแต่นั่นเป็นเพียงสัมผัสกายที่แสนว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึก ไร้ซึ่งความรัก... ความรู้สึกของฉันกำลังพังทลายลง แตกเป็นเสี่ยงเหมือนเศษแก้ว
“อ่า...” ทุกการเคลื่อนไหวของเมือง ทำให้หัวใจเหมือนถูกลิ่มแหลมปักทะลุ จนเป็นรอยแผลเหวอะหวะ หมดสิ้นหนทางเยียวยา เขาทำมันครั้งแล้วครั้งเล่า ในขณะที่ฉันไม่สามารถต่อต้านได้
“อะ...พอ...พอที”
“อ... อืมม...” สัมผัสของเมืองมันช่างยาวนาน ใบหูได้ยินเพียงเสียงลมหายใจ และเสียงครวญหวานเป็นจังหวะขาดช่วงของเราทั้งคู่เท่านั้น
น่าสมเพชตัวเองสิ้นดี ที่ไม่สามารถลบเลือนความเคยชินจากสัมผัสของเขาได้แบบนี้
ไม่รู้กี่ครั้งแต่กี่ครั้งที่เขากระทำมันอย่างไม่รู้จักเหน็ดจากเหนื่อยเพื่อประทับตราว่าร่างกายนี้ตกเป็นของปีศาจร้ายอย่างเขาอีกครั้ง
ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วฉันนอนนิ่งอยู่บนเตียงในสภาพน่าสมเพช ขยับไปตามแรงเคลื่อนไหวที่ถาโถมภายในกาย ที่รู้ๆ ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียว นั่นคือความรู้สึกของฉันมันกำลังชาเหมือนกับคราบน้ำตาที่เริ่มแห้งเหือด ร่างกายหมดสิ้นแรงต่อต้าน ขัดขืน เสียงร้องอ้อนวอน ขอความเห็นใจ เองก็เช่นกัน
มันพังหมดแล้วล่ะ ความรู้สึกน่ะ แต่รู้ไหม? มีเพียงสิ่งเดียวที่เขายังไม่ได้พรากไป นั่นคือริมฝีปาก ซึ่งเคยถูกฝากฝั่งรอยจูบของเหนือเอาไว้
ทั้งตัว... ฉันคงเหลือเพียงเท่านั้น
[ Khunmeaung’s Part ]
I can feel you all around me. Thickening the air, I’m breathing
ผมรู้สึกได้ว่าเธออยู่รอบๆ ตัวฉัน จนทำให้อากาศรอบตัวนั้นยากที่จะหายใจ
Holding on to what I’m feeling, Savoring this heart that’s healing
ผมยังคงยึดมั่นความรู้สึกนี้ไว้ เพราะมันสามารถช่วยเยียวยาหัวใจนี้ได้
My hand float up above me and you whisper you love me
มือผมลอยขึ้นสูงเหนือหัว และเธอก็กระซิบบอกว่า เธอรักผม
And I begin to fade into our secret place
ผมก็เลย... เริ่มเลือนหายไป ไปอยู่ในที่ที่เป็นความลับระหว่างเรา
So I cry, The light is white and I see you
ผมเริ่มจะร้องไห้ ท่ามกลางแสงสว่างสีขาว ผมได้เห็นเธอ
And, You make me alive
เธอทำให้ผมกลับมามีชีวิตชีวา
ภาพของหญิงสาว ซึ่งเอาแต่ร้องห่มร้องไห้ไปพลางแต่งตัวไป ทำเอาผมพูดอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนจ้องมองเธอท่ามกลางความเงียบในเวลาต่อมาหลังจากลงโทษเธอลงอย่าสาสม ผมเอื้อมปลายนิ้วเพื่อสัมผัสกายเธอช้าๆ แต่เธอก็ปัดมันออก
หัวใจผมมันเจ็บเพราะไม่สามารถคาดเดาความคิดของเธอได้ หัวใจผมมันปวดที่มองเห็นเธออยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่น กลับกันเธอเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียงแบบนั้น แสดงท่าทางเกลียดชัง ไม่พูด ไม่จา ไม่ตอบคำถามที่ผมเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง
“ฮืออ...ฮึก”
“เฌอ... ไม่ร้อง” ผมพยายามแล้ว พยายามที่จะปลอบเธอ แต่ในหัวผมมันช่างสับสนสิ้นดี
เพียะ!
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!” แล้ว... เธอก็ปฏิเสธผมอีกหน ผมได้แต่ยืนนิ่งในท่าทางเดิมๆ จ้องมองเธอเคลื่อนไหวไปตามเข็มเวลาที่หมุนไป จนกระทั่งเธอตัดสินใจก้าวลงจากเตียง วิ่งออกจากห้องไป
ซึ่ง... ผมปล่อยเธอไปเอง
ขาทั้งสองข้างหมดแรงจะยืนเมื่อประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง ผมแนบชิดแผ่นหลังกับกำแพง ทำได้เพียงจ้องมองประตูบานเดิมซึ่งปิดสนิทจากภายใน ราวกับตัดขาดผมจากภายนอก มือสองข้างทำได้เพียงแค่กำแน่นก่อนระบายความรู้สึกทั้งหมดทุบเข้าใส่กำแพงอย่างเต็มแรง
“โง่...” ผมสบถด่าตัวเองซ้ำๆ เพื่อหวังตอกย้ำให้เข้าใจเรื่องทุกอย่างสักที พอคิดแบบนั้นความรู้สึกภายในมันกลับแสดงการต่อต้าน ด้วยความคิดที่โคตรเห็นแก่ตัว ผมได้กอดเธอแล้ว... และเธอยังเป็นของผมได้เพียงคนเดียว นั่นแหละ คือสิ่งที่ผมควรท่องให้จำขึ้นใจ
เฌอยังเป็นของผม...
- ผู้เขียน
