คุณครูเย็นชากับเด็กซ่าจอมซน

ที่อยู่ใหม่

​

กลับมาถึงบ้านพักแล้วแบบค่อนข้างตกใจเพราะคนเยอะมาก ไม่ได้คิดว่าจะอยู่กันเยอะขนาดนี้ไง ชายเอยหญิงเอยรวมๆ น่าจะถึง 20 อะ แล้วทุกคนก็เออเวลคัมสุดพาไปนั่ง เอาขนมมาเสิร์ฟ เอาน้ำมาให้

"¥สวัสดีฉันชื่อหลีจวิน เธอชื่ออะไร"

ผู้หญิงอวบๆ คนนึงเดินเข้ามาทัก

"¥เธอพูดเร็ว ฉันฟังไม่ทัน"

ฉันบอกไปตามตรง รัวมาแบบนี้ฟังไม่ทันเลยรู้แค่ชื่อหลีจวิน

"¥เธอชื่อเหมยอิง พูดกับเธอช้าๆ หน่อยภาษาจีนเธอไม่ค่อยแข็งแรง"

พูดไรวะ พี่เฉินเดินเข้ามาแนะนำชื่อฉันให้กับทุกคน แต่ประโยคหลังฟังไม่ออก

"¥แล้วใครจะเป็นบัดดี้ดูแลเค้าล่ะ"

ผู้หญิงตัวเล็กๆ ร้องถาม

"¥พี่ เพราะเค้าเรียนอยู่มหาลัยที่พี่สอนพอดี"

ทำไมคนที่นี่พูดกันไวนักวะฟังไม่รู้เรื่องเลย พอมีกิจกรรมแนะนำตัวกันแล้วก็กินขนงขนมต่างๆ ฉันจำชื่อได้ไม่กี่คนหรอกคนมันเยอะ แต่จริงๆ คนที่อยู่ที่นี่จริงๆ แล้วหญิงมีแค่ 5 รวมฉันเป็น 6 ชาย 4 ทั้งหมดรวมเป็น 10 ที่เหลือเป็นรุ่นเก่าที่เคยอยู่บ้างก็จบแล้ว บ้างก็ย้ายออกไปทำงาน

"¥ฉันชื่อเจียเจีย เรียนอยู่ปี 3 นะ"

ผู้หญิงคนที่ถามเรื่องบัดดี้แนะนำตัวเอง

"¥ฉันลื่อหลินน่า"

หลินน่าเนี่ยดูจากลักษณะทางกายภาพแล้วทอมแท้ 100% ส่วนเจียเจียสายตานางโกรธแค้นอะไรฉันอยู่แน่แค่ไม่แสดงออกมาให้สุด

"¥พี่เฉินคืนนี้พวกเรามีกิจกรรมต้องไป ไม่มีใครอยู่บ้านเลยนะ"

หลินน่าพูดขึ้น

"¥ไม่เป็นไร พี่อยู่"

"¥โอเค งั้นพวกเราไปก่อนนะพี่เฉิน ไปก่อนนะเหมยอิง"

หลีจวินบอกกับฉัน นางดูเฟรนลี่อยู่นะแต่ติดใจเรื่องเดียว เรื่องยัยเจรยเจียเนี่ยแหละ ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้นางนะ เออช่างเหอะ

พอทีกคนไปดันหมดงานล้างจานก็ตกมาเป็นของฉัน!! 20 กว่าคนถ้วยเล็กๆ เท่าถ่วยน้ำพริกคนละ 1 ใบตะเกียบอีกคนละคู่ และจานกับข้าวอีกราว ๆ เกือบ 10 จานกว่าจะล้างหมดบ่นแล้วบ่นอีก อีพี่เฉินไม่ได้ไปไหนก็ไม่มาช่วยกันเนียนเลยจ่ะ เนียนเข้าบ้านฝั่งผู้ชายไปเลยหึ!! ดีแอบออกไปหาอะไรกินเลยละกันตะกี้ผ่านมาเซเว่นไม่ไหลเท่าไหร่เดินไปแปบนึงก็น่าจะถึง (ถ้าจำทางได้) ทิ้งให้อยู่บ้านคนเดียวแม่งกินแรงอีอัญเรอะ!! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน

@เซเว่น เดินวนไปวนมาจนในที่สุดก็ถึงแน่ไม่ต้องห่วงถ่ายรูปทางกลับไว้เรียบร้อยละ รอบนี้ไม่มีหลง ฉันจัดการซื้อไก่ในเซเว่นกินเพราะถูกแค่ 30 หยวนเอง นั่งรอไม่นานพนักงานก็ยกไก่มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ หอมมมม~ กินจยอิ่มก็ซื้อพวกนมกลับไปหิ้วนึง ทางกลับนี่แหละ ชิบหายละแบตหมด!!! ตายโหงโอ้ยยยแล้วจะกลับยังไงอะ เอาวะลองดูหน่อย ฉันเดินไปตามทางที่ริดว่าน่าจะใช่ เข้าทางนั้นออกทางนี้จนเริ่มเหนื่อย

"โฮ่ง!! โฮ่ง!!"

บ้านไอ้หลังที่หมาดุดุนี่รู้สึกว่าผ่านมาแล้วนะ วนที่เดิมอีกแล้วหรอไรวะ ความจำสั้นนี่ลำบากชิบ

"¥ไกวไกวเห่าอะไรเสียงดังจริงแกเนี่ย"

เสียงโวยวายดังมาจากในบ้านก่อนที่เทพบบุตรสุดหล่อออร่าออปป้าสุดจะเดินออกจากประตูมาด่ากูหรือด่าหมาก็ไม่แน่ใจ

"เห่าอีก เห่าเลย เห่าดังๆๆๆๆ"

ฉันบอกกับหมายิ่งมันเห่าเจ้านายมันก็ต้องออกมา 5555

"เห่าเส้ เงียบทำพระต๋อยอะไร แหกปากสิ โฮ่งๆ"

เหมือนกำลังหาเลยหมายังไงก็ไม่รู้

"¥มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ"

"ห้ะ"

พูดซะเร็วเลยโว้ย ประเทศนี้นี่พูดเร็วกันทุกคนเลยหรือไง

"¥ช้าหน่อยค่ะ ฉันภาษาจีนไม่แข็งแรง"

ฉันบอกกับเขาไปตามตรง

"¥ขอโทษทีครับ คุณมาจากประเทศไหนหรอ"

โอเคพูดช้าลงค่อยฟังรู้เรื่องหน่อย

"¥มาจากไทยค่ะ"

"¥มาเที่ยว หรือว่ามาเรียน"

"¥มาเรียนค่ะแค่ 3 เดือน"

"¥เรียนซัมเมอร์ใช่มั้ย"

"¥ใช่"

"¥ผมชื่อฉินเฟย คุณล่ะ"

"¥ฉันชื่อเหมยอิง"

"¥อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

พูดจบก็ทำท่ายะเลี้ยวเข้าบ้าน เห้ยใจเย็นนน

"¥ดะ...เดี๋ยวค่ะ"

"¥ครับ"

พ่อรูปหล่อถอยกลับมานอกบ้าน

"¥พอดีจะถามทางหน่อย"

"¥โอเค"

"¥คือ..."

กูจะอธิบายยังไงอะ เอ่อ...นึกภาพบ้านแปบนะ

"¥จะไปบ้านที่...เอ่อ....หลังคา แบบนี้...สีแดงๆ หลังคา...

ฉันพูดพร้อมทำท่าทางประกอบ

"¥เอ่อหมายถึง...หลังคา...เหรอ"

"¥ หลังคานั่น หลังคา ข้างบนบ้าน นี่ๆ แบบนี้"

"¥หมายถึง...หลังคาสีแดง บ้านที่มีหลังคาสีแดงหรอ"

"¥ใช่ๆ บ้านหลังคาสีแดง"

"¥แต่บ้านหลังคาสีแดงมัน...มีเยอะมากเลยนะ"

เออว่ะไม่ได้คิดเลย อะไรดีวะ

"¥เอ่อ...มันเป็น บ้านนักศึกษา เอ่อชื่อ...เย้โจว"

"¥อ่อ...โอเค เดี๋ยวเดินไปส่ง"

ลำบากชาวบ้านเค้าอีกละ ชื่อไรนะแปบ...อ๋อนึกออกละ ฉันกับฉินเฟยเดินคุยกันได้แค่แปลเดียวก็ถึงบ้านแล้วมันไม่ได้ไกลเลยแค่เลี้ยวผิดซอย

"¥ถึงแล้ว"

"¥ขอบคุณนะคะ"

"¥ไม่เป็นไร เอาไว้ถ้ามีโอกาส มาคุยกันใหม่นะ"

"¥โอเค~"

ฉันยืนส่งฉินเฟยเดินกลับจนลับตาแล้วหันหน้าไปที่ประตูเตรียมจะเข้าไปบ้าน แต่....ฝั่งไหนชายฝั่งไหนหญิงนะเอาดีดีลืม ตามหลักแล้ว...อืม หญิงซ้ายชายขวา น่าจะซ้ายนั่นแหละ

เฮ้อ...เดินมาเหนื่อยๆ อยากจะนอนเลย นอนสักหน่อยค่อยอาบน้ำก็ได้มั้ง

"¥มาทำอะไรฝั่งนี้"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเสียงตรงหน้า

"อ่าว ¥ฝั่งนี้ฝั่งผู้ชายเหรอ"

"¥ก็บอกแล้วไง หญิงขวาชายซ้าย"

นี้ไง มันไม่ใช่หญิงซ้ายลายขวาแบบไทยไง โว้ย!!!

"¥จำผิด ไปก่อนนะ"

เออผิดแล้วก็ช่างมัน ฉันหมุนตัวเดินกลับมาที่ประตู แต่....เอ่อ มัน....

"หึ้ยยย เปิดสิวะ!!!"

เปิดไม่ออก กลอนสาระพัดล็อคเนี่ย

"¥ทำอะไรน่ะ!!"

เสียงอีพี่เฉินโวยวายยกใหญ่

"¥เปิดประตูไง"

"¥เปิด!! เปิดประตูมันหมุนมั่วๆ ไม่ได้"

"¥แล้ว หมุนไปแล้ว มัน.."

"¥มันก็จะล็อคไง หมุนไปแล้วรึยัง"

"¥มะ...หมุนแล้ว"

"¥ห้ะ!!!"

ชิบหายละอย่าบอกนะว่า นี่กฟุสร้างความชิบหายอีกแล้ว

"¥แล้วต้องทำไง"

ฉันไม่รู้ว่าควรต้องพูดอะไร ก็เลยถามไปแบบนั้น

"¥ต้องเอากุญแจไปไขจากข้างนอก"

"¥ก็แค่เอากุญแจไปไขข้างนอก"

"¥แค่?"

อีพี่เฉินย้ำคำพูดของฉัน

"¥ตอนนี้เราติดอยู่ในบ้าน ออกไปไม่ได้ ต้องรอมีคนมาเปิดเข้าใจมั้ย"

"¥ประตูหลังล่ะ"

"¥มันปีนออกไปไม่ได้ ข้างหลังมันติดกับตึกมีรั้วสูงกั้น"

กูนะกูไปอยู่ไหนก็ชิบหายที่นั่นจริงๆ เอาไงดีวะเนี่ย เพิ่งมาก็พาความชิบหายเข้ามาแล้ว...