คุณครูเย็นชากับเด็กซ่าจอมซน

Crazy girl คุณผู้คุมเย็นชากับเด็กบ้า จอมซน ถ้าใส่เครื่องหมาย ¥ แทนสัญลักษณ์ว่าประโยคนั้นเป็นภาษาจีนนะคะส่วน $ จะแทนภาษาอังกฤษ ----01---- -Taoyuan Airport,Taiwan (สนามบินเถาหยวน,ไต้หวัน)- ฉันลงจากเครื่องบินมาอย่างเบลอๆ งงๆ นี่เป็นการออกนอกประเทศเป็นครั้งแรกในชีวิต แน่นอนว่าการขึ้นเครื่องบินนี่ก็ครั้งแรกด้วยเช่นกัน ตอนที่อยู่ดอนเมืองนึกออกใช่ปะว่ามันพอจะเดาได้ว่าเออ! ต้องไปทางนั้นทางนี้เพราะ!! เราอ่านภาษาไทยเอาเองได้ แต่พอข้ามมาฝั่งนี้แล้วเด็กเรียนภาษาจีนที่สกิลภาษาล่มจมแบบฉัน อ่านอะไรไม่ออกเลยจ้า อีกอย่างตัวเขียนจีนกับตัวเขียนของไต้หวันก็ต่างกันนิดหน่อย (รึไม่หน่อย) แต่มันก็พอคลำเอาจากภาษาอังกฤษได้เพราะมีสกิลอิงลิชติดตัวมาอย่างเบาบาง เออพล่ามซะยาวไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันชื่ออัญ อัญเขียนแบบนี้เพราะมาจากชื่อจริง อัญมณี นั่นเอง ตอนนี้อายุ 22 ส่วนสูง 162 น้ำหนัก 43 ผิวเหลืองๆ ผมยาวถึงกลางหลังตัดหน้าม้า ผมสีดำสนิท (ย้อมก่อนมาไงล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า) ฉันเป็นนักศึกษาเอกภาษาจีนชั้นปีที่ 3 แต่ภาษาจีนของฉันถูกจัดให้อยู่ในระดับเด็กมัธยมหรือประถมคือต่ำมากนั่นเอง นี่ไง ฉันเลยตัดสินใจเลือกเดินทางมาเรียนรู้ภาษาจีนด้วยตัวเองถึงประเทศไต้หวัน แต่ไม่ได้มาเองหรอก โง่ๆ แบบนี้นะมาเองหลงตั้งแต่มาดอนเมืองแล้ว ฉันมากับอาจารย์แล้วก็เพื่อนๆ ในเอกอีก 9 คน แล้วก็รุ่นพี่ที่เรียนจีนเหมือนกันแต่คนละคณะอีก 2 คน แต่เดี๋ยวก็มีฝั่งพี่เค้าบินตามมาทีหลังอีกชุด ช่างเหอะใครสนใจล่ะ "อัญมึงจะแดกอะไร" เสียงป่านเพื่อนสนิทที่มาด้วยกันถามขึ้น ให้ตายเถอะข้าวของที่นี่แพงกระเป๋าฉีก มาม่าที่ไม่รู้ว่าจะอร่อยหรือป่าว ราคาพุ่งสูงถึง 25 หยวน (ถ้วยเท่าๆ 15 บาทบ้านเรา) ตายๆ อีอัญจะอยู่เย็นเป็นสุขถึง 3 เดือนมั้ยวะเนี่ย ข้าวของแพงที่บ้านก็ให้เงินมานิดเดียว "ทำไมแพงจังวะ" ฉันบ่นงึมงัม "ของที่สนามบินก็แบบนี้แหละ มึงอะจะแดกไร" "มึงแดกไรอะ" ไม่รู้จะกินอะไรอะ มันไม่ชวนเสียตังเลย ฉันเลยหันไปถามมันกลับ ตัดสินใจไม่ได้จริงๆ อะหน้าตาไม่ยั่วยวนชวนเสี่ยงแดกเอ้ยเสี่ยงลองซื้อมาๆ กินสักอัน แพงก็แพงไม่อร่อยขึ้นมาเจ้พนักงานหน้าหมวยคนนี้จะรับผิดชอบมั้ยล่ะ "เอาสักอันเหอะกูหิวตั้งแต่บนเครื่องบินแล้ว" ป่านมันบ่นแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบอันที่อยู่ชั้นบนลงมาถ้วยนึง มึงจะเอื้อมสูงทำไมวะ ข้างล่างแบบเดียวกันเยอะแยะ เอาก็เอามาถึงนี่แล้ว หิวด้วยแหละ ฉันเดินไปเติมน้ำจังหวะที่จะแกะ... "อัญมึงจ่ายตังค์หรือยัง" ป่านรีบเบรคไว้ก่อน ฉันส่ายหัวไปมาแทนคำตอบ ทำไมวะปกติก็ต้องกดน้ำร้อนก่อนแล้วค่อยไปจ่ายเงินนี่ "ไปจ่ายตังค์ก่อน" "เอ้าเติมน้ำก่อนได้ปะ" จะให้วนไปจ่ายเงิน แล้วกลับมากดน้ำเพื่อเสียเวลา ที่ไทยก็เติมน้ำก่อนจ่ายตังปะ "กูเพิ่งโดนสวดเนี่ย ไม่รู้มันว่าอะไรแต่ดูจากฟีลคือด่าแน่นอน ใส่อารมรมณ์สุดๆ" "เออๆ จ่ายก่อนก็ได้วะ" ฉันเลยยกถ้วยมาม่าไปจ่ายเงินแล้ววกกลับมาเติมน้ำ ฉันซื้อแค่มาม่ากับน้ำเปล่า 1 ขวด 25 หยวน รวมเป็นราคา 50 หยวน ซื้อข้าวของเรียบร้อย เราทั้งหมด 15 ชีวิต (รวมอาจารย์และรุ่นพี่เอกฉันอีก 2 คน) ก็มานั่งกินด้วยกันตรงจุดนั่งรอรถ มันจะพีคก็ตรงที่เด็กเอกฉัน 9 ชีวิตนั่งล้อมวงกินมาม่ากันบนพื้นจ้า งงแดกกันตั้งแต่เ**กจีนยันฝรั่งนิโกรเลยทีเดียว ใครเดินผ่านไปผ่านมาคือแบบมองด้วยสายตาประมาณว่าเห้!! ยู วายยูด้อนนั่งบนเก้าอีกวะ เพราะตรงนั้นมันก็มีเก้าอี้ให้นั่งมากพอจำนวนประชากร 9 ชีวิต แต่โนจ่ะ ฉันเป็นตัวของตัวเองอยากนั่งแดกบนพื้นแบบนี้แหละ ใครอยากมองแล้วแต่สิใครสน "หนีห่าว (สวัสดี) ¥พวกคุณกำลังจัดปาร์ตี้กันอยู่หรอ" เจ้ รปภ.ในสนามบินเดินเบ้ามาทักทาย แต่แบบพูดเร็วจังวะได้ยินแค่อะไรปาร์ตี้ๆ "¥พูดอีกทีสิคะ " เพื่อนคนนึงในวงวางมือจากตะเกียบแล้วเงยหน้าขึ้นไปพูดกับนาง "¥พวกคุณเปิดปาร์ตี้กันหรือ (พูดช้าๆ ทีละคำ" "....." เงียบสนิทกันทั้งกลุ่ม เอาจริงๆ ฉันกับอีป่านฟังรู้เรื่องนะแต่ไม่ชัวร์ว่านางพูดแบบนี้หรือป่าว เพราะสำเนียงฟังยากมาก "$พวกคุณมาจากประเทศไหน" คือดูนางอยากคุยด้วยอะ ภาษาอังกฤษก็มา ไอ้เราก็อังกฤษพอไปวัดไปวา จัดสักหน่อย "ไทยแลนด์~" ตอบเสียงดังด้วยความภูมิใจ "¥อ๋อ~ ไทยแลนด์ พวกเขาไม่เข้าใจภาษาจีนหรอก" ตาลุง รปภ. อีกคนพูดขึ้น อ้าวเห้ยลุงนี่ เด็กภาษาจีนปี 3 นะโว้ยยย!! ฟังรู้เรื่องโว้ยยยย เหล่าเพื่อนๆ นางก็ยิ้มกับตาลุงนั่นกันใหญ่ เพราะแกทำท่ายิ้มๆ กับเรา "¥ภาษาอังกฤษก็ไม่รู้ว่าได้หรือป่าว" ตาลุงพูดต่อ มากไปแล้วลุง ตอนแรกฉันจะลุกขึ้นบอกว่า เห้ยนี่เรียนภาษาจีนนะเว้ย !! แต่อีป่านเบรคไว้ เอาจริงก็เห็นด้วยแหละที่มันห้าม เพราะถ้าแหกปากบอกไป เราก็ไม่ได้รู้ดิว่า 2 นางนี้นินทาอะไร คนฉลาดต้องอยู่เงียบๆ สิ ฉันก็ฟังๆ ไปแหละ รวมๆ เลยก็คือดูถูกเรื่องภาษาทั้งนั้น ซึ่งถ้ามองแบบจริงๆ แล้วแมร่งก็จริงว่ะ ไม่ได้ละมาที่นี่ 3 เดือนภาษาจีนกูต้องจิ้นปู้ (พัฒนา) โว้ยยย รอกันพักใหญ่ๆ กว่ารถทัวร์จะมาถึงทุกคนแบกสังขารที่แสนร่วงโรยขึ้นรถทัวร์สภาพคืออารมณ์แบบร่างไร้วิญญาณจ้า ชอบที่นี่อย่างหนึ่งตรงที่ต้นไม้ดอกไม้สีสันสวยๆ เยอะทั่วเมืองไปหมด อากาศก็ดีนะไม่ได้หนาว และก็ไม่ร้อน นั่งรถมาตลอดทางด้วยความเงียบสงบเพราะอีป่านหลับตลอดทาง ส่วนอีอัญบ้านนอกเข้าเมืองไงตื่นตาตื่นใจนั่งแต่ตึกยันขี้หมาไม่ได้หลับได้นอนตั้งแต่ดอนเมือง เผลอหลับบนเครื่องบินไปแปบเดียวประมาณ 2 ชม.ได้ อยู่บนรถน่าจะสัก 2 ชม.เราก็ถึงไทจง แต่ยังไม่ถึงที่พักนะยังต้องต่อรถอีก แต่คราวนี้มีรถมารับไม่ได้เสียค่ารถ "มึงว่ารถคันนั้นแน่นปะวะ" อีป่านมองออกไปนอกกระจกเห็นเพื่อนคนอื่นพยายามอัดกันเข้าไปในรถคันหนึ่ง ส่วนฉันกับอีป่านนั่งคันเดียวจ้า ทำไมอะนะ รู้สึกว่าผู้คนจะไม่ค่อยชอบฉันกับอีป่านสักเท่าไหร่ ช่างเหอะ แล้วไง ใครแคร์? ? ไม่เยอะก็ไม่เบียดกัน ดีจะตาย นั่งรถมาสักพักนึกว่าถึงแล้ว เปล่าจ่ะแวะกินข้าวเที่ยงที่ร้านอาหาร อารมณ์แบบร้านก๋วยเตี๋ยวบ้านเรา คนในร้านน่ารักมาก ต้อนรับอย่างดี อาหารก็คือ..เจจ้า แล้วน้ำมันบานเบอะมากกกกเวอร์ เต็มไปด้วยเต้าหู้ หน้าตาคือแตกต่างจากไทยชัดเจน จะกินก็คือกล้าๆ กลัวๆ อะ "กินดิป่าน" เออส่งเพื่อนไปทดลอง แดกคนเดียวหัวหาย แดกสองคนเพื่อนตาย ให้มันแดกก่อนเราก็ไม่ชัวร์ว่ารสชาติอะไรยังไง "มึงก็แดกดิอิอัญ" เราเกี่ยงกันไปมา คนอื่นๆ ก็เหมือนกัน หมี่ผัดน้ำมันเยิ้มนี่ถูกตักใส่จานใหญ่เบิ้มจนพูน ดูจากความแวววาวของเส้นในจานแล้ว คาดเดาได้ว่าความมันต้องระดับบ่อน้ำมันลานกระบือ (บ่อน้ำมันดิบที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย) กันเลยทีเดียว "¥สวัสดีเด็กๆ หิวมั้ย" หนึ่งในอาจารย์ที่มารอรับกล่าวทักทาย "¥หิว" ชายสูงวัยรูปร่างท้วม ท่าทางใจดี รูปลักษณ์มีอันจะกินผายมือเชื้อเชิญ "¥กินเยอะๆ หิวก็ต้องกินเยอะๆ" ไอ้หิวน่ะหิว แต่เปิดมื้อแรกหลังอดอยากมาจากบนเครื่องบินนี่จะให้ฟาดเจเลยหรอ เอาจริงดิ "อื้อหือ..." ฉันหันไปมองป่านเพื่อนรัก เส้นหมี่ในจานเข้าไปม้วนขดอยู่ในปากมันเรียบร้อย ดูจากสีหน้า และตาที่เบิกกว้าง บวกกับอาการสะตั้นจนหมี่คาเต็มปากของมันแล้ว ไม่น่าจะเวิร์ค "อร่อยมั้ยมึง" ถึงจะเดาแบบนั้น แต่ลองถามดูหน่อยนะ มันรีบสูดเส้นเข้าปาก เคี้ยวๆ แล้วกลืนอย่างไม่พิจารณารสสัมผัส "มึงดูสีหน้ากูสิ" มันตอบ 5555 ปากมันงี้ มันยังกะทาลิปมันเลย ไหวมั้ยอัญเอ้ย "ลองแดกดู มาถึงนี่ไม่เอาหน่อยรึไง" มันเลื่อนจานมาให้ฉัน เอาวะลองกูลอง ฉันค่อยๆ คีบตะเกียบแล้วจัดการส่งหมี่เข้าปาก สัมผัสแรงที่รู้สึกได้เลยคือ น้ำมัน... รสชาติคือ...น้ำมัน ไม่เปรี้ยว เค็ม เผ็ด หวาน หรืออะไรเลย รสชาติน้ำมันล้วนๆ เลี่ยนๆ ก็คือต้องรีบสูดเอาไปย่อยๆ แล้วส่งตรงเข้ากระเพาะเลยอะ "ไง เจริญอาหารมั้ยล่ะ" ยังมีหน้ามาถามอีก เพื่อนเวรร "¥อาหารไต้หวัน อร่อยมั้ย" อาจารย์ที่มากับพวกเราเดินมาถาม "¥อร่อยมาก" ทุกคนคือกัดฟันยิ้มตอบแบบ โคตรฝืนถ้าให้เดาก็คงไม่อร่อยเหมือนกัน มันไม่ใช่แค่ผัดหมี่ดิ มันมีเต้าหู้ปลอมที่แบบเอามาทอดให้เหมือนหมูเหมือนไก่ แต่คืออีนี่ไม่ใช่คนที่จะหลอกตัวเองไง เต้าหู้ก็เต้าหู้ปะ อาหารทุกอย่างมีโต๊ะละ 2 จาน ซึ่งฝั่งฉันนะไอ้ที่ทำเป็นไก่น่ะเกลี้ยงเลย แต่อย่างอื่นก็คือเหลือเต็ม อยากกินให้หมดนะเพราะสัมผัสได้ถึงความเวลคัมของแม่ครัว แต่เคยกินรสจัดมาซัดรสจืดมันก็ไม่ชินอะ "¥ไม่อร่อยเหรอ ทำไมกินไม่หมด" ป้าเจ้าของร้านเดินมาถามที่โต๊ะ มันไม่ใช่ไม่อร่อยนะ แต่คือมันไม่ชินรสชาติน้ำมันท่วมเบอร์นี้ไง "¥อร่อย แต่พวกเราอิ่มแล้ว" พวกเราทั้งหมดยิ้มตอบ ถ้าอิ่มจริงๆ คงอิ่มแอปเปิ้ลแหละเพราะดูปริมาณอาหารบนโต๊ะแล้ว ไม่ลดน้อยลงเลย บานเต็มจาน มีแค่จานของฉันกับป่าน แล้วก็เพื่อนอีกคู่เท่านั้นที่หมดจาน (มันเยอะจนต้องกินเป็นคู่) จบจากร้านอาหารในที่สุดก็ได้มาถึงห้องพักสักที. . .