หลังจกที่ฉันเข้าไปทำความสะอาดและชำระร่างกายแล้วเสร็จ ก็เพิ่งฉุกคิดได้ว่าฉันไม่ได้หยิบผ้าเช็ดตัวเข้ามาด้วย ก็เพราะพี่พัฒน์นั้นแหล่ะมัวแต่ไล่ให้ฉันเข้าไปอาบน้ำ ฉันจึงต้องจำใจตะโกนออกไปแล้ววานให้พี่พัฒน์ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวในกระเป๋าให้ฉันที
"พี่พัฒน์คะรบกวนหยิบผ้าเช็ดตัวให้มิทีค่ะ อยู่ในกระเป๋า ผืนสีชมพู" ไม่รู้ว่าเขาจะได้ยินหรือเปล่าที่ฉันตะโกนออกไป ฉันว่าก็ตะโกนดังอยู่นะ หรือเพราะห้องน้ำมันก้องก็ไม่รู้
แต่เพียงไม่ถุงนาที...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ฉันแง้มประตูเปิดและโผล่ไปแค่หัว ก็เห็นพี่พัฒน์ยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ จากนั้นเขาก็พูดน้ำเสียงเรียบ "เห็นหมดแล้วจะปิดทำไม"
ปัง~ ฉันปิดประตูใส่หน้าเขาทันที
ก่อนหน้ากับตอนนี้มันคนละเรื่องกันไหมหล่ะ แถมสายตาที่ดูเย็นชานั่นกลับทำฉันขนลุกซู่ รู้สึกประหม่าจัง
นั่นไง ลืมอีกจนได้ ฉันคงต้องนุ่งผ้าเช็ดตัวออกไปทั้งแบบนี้เพื่อจะไปหยิบชุดนอนที่อยู่ในกระเป๋าะ รอบนี้
