Naughty! (เด็กดื้อ) ของพี่ชายไม่แท้

INTRO มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง "อีมิรา" เสียงแจ๋นของอีผู้หญิงนางหนึ่งที่ตะโกนเรียกชื่อฉันลั่นกลางโรงอาหารของตึกคณะนิเทศ ฉันที่กำลังยืนต่อแถวซื้ออาหารก็ต้องเดินแตกแถวออกเพื่อเดินมาหายัยตัวต้นเสียง ตอนนี้ฉันยืนกอดอกประจันหน้าจ้องตาเขม็ง ผู้หญิงที่ตะโกนเรียกฉันมันชื่อเฟิร์น มันชอบกล่าวหาว่าฉันไปอ่อยผัวของมัน ทั้งที่ผัวของมันนั่นแหล่ะที่เป็นฝ่ายเข้ามาเต๊าะฉัน "ไม่มีปัญญาหาผัวเองหรือไง ถึงต้องมาแย่งผัวชาวบ้าน" ผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้นักศึกษาที่อยู่โดยรอบได้ยิน คงอยากให้ฉันอับอายขายขี้หน้างั้นสิ "จะบอกอะไรให้นะ ผัวมึงอ่ะมันร่าน วันก่อนฉันเห็นมันขับรถไปส่งใครก็ไม่รู้นะ แต่ที่รู้ๆคนที่นั่งข้างๆไม่ใช่มึง" "อ๊ายยยยย ไม่จริง อย่ามาโกหก" เธอส่งเสียงหวีดร้องอย่างคนบ้าคลั่ง จนทำให้นักศึกษาที่กำลังทานอาหารต่างคนต่างอุดหูเพราะทนเสียงกรี๊ดของเธอไม่ไหว "ถามผัวเธอสิ วิ่งหน้าตั้งมานู่นแล้ว" ฉันเพยิดหน้าให้ยัยคนขี้วีนหันไปดูผัวเธอที่กำลังวิ่งหน้าตั้งมาทางที่เราสองคนยืนทะเลาะกันอยู่ "เห้ยมิรา อีกแล้วหรอวะ" "อืม เดิมๆอ่ะ" ฉันหันไปตอบเพื่อนสาวคนสนิท ก่อนหน้านี้เราแยกกันไปซื้ออาหาร เพื่อนฉันคงได้ยินเสียงคนทะเลาะก็เลยเดินมาดู "พี่แดน อีมิรามันบอกว่าเห็นพี่ขับรถไปส่งอีนังผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ มันไม่จริงใช่ไหม" เธอชี้หน้าฉันก่อนจะหันไปพูดกับผัวเธอที่ตอนนี้มีสีหน้าที่วิตกเพราะกลัวว่าจะโดนจับได้แล้วเกิดเรื่อง "ไม่จริงนะที่รัก" ผัวเธอหันไปตอบเมียที่โคตรจะโง่ก่อนจะหันมาพูดกับฉัน "อย่ามากล่าวหาลอยๆ มีไหมหล่ะหลักฐาน" พูดมาแบบนี้ก็เข้าล็อค นี่ดีนะที่ฉันหยิบโทรศัพท์มาด้วย ฉันจะเปิดดูให้เห็นเต็มสองตา สิ่งที่ฉันพูด ฉันไม่ได้กล่าวหาลอยๆ เพราะวันที่ฉันเห็นอีพี่แดนอยู่ในรถกับผู้หญิงอีกคนที่ไม่ใช่นังเฟิร์นมันเป็นช่วงเวลากลางคืน พี่แดนแฟนของมันขับรถอยู่ในซอยหอ และเป็นจังหว่ะในช่วงที่รถในซอยติดมาก เนื่องจากเป็นซอยแคบ รถที่วิ่งผ่านไปมาจึงต้องขับกันอย่างระมัดระวัง ฉันเปิดเข้าอัลบั้มรูปภาพแล้วเลื่อนหารูปที่เป็นหลักฐานมัดตัวไอพี่แดนคนกะล่อน "เจอแล้ว นี่ไง" ฉันยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าสองผัวเมีย เป็นไงตกใจไปเลยหล่ะสิ ดีนะที่รถในซอยมันติดฉันเลยได้มีจังหว่ะแชะภาพได้ชัด และฉันก็จำรถของอีพี่แดนได้ เพราะมันเคยขับรถมาดักรอฉันที่ตึกนิเทศ "ทีนี่ก็เลิกกล่าวหาฉันสักที" ฉันเบะปากมองสองผัวเมียที่มีอาการเลิ่กลั่ก "เอารูปไปตัดต่อหรือเปล่าเถอะ" หลักฐานชัดขนาดนี้ อีพี่แดนยังคิดว่าฉันเอาภาพไปตัดต่ออีกงั้นหรอ "ยอมรับมาเถอะค่ะ ว่าพี่มันไม่ได้มีแค่อีเฟิร์นคนเดียว" ฉันพูดกับอีพี่แดนเสร็จก็หันไปดูสีหน้านังเฟิร์นที่กำลังจ้องผัวมันเขม็ง "ใช่พี่หรือเปล่า" เฟิร์นเขย่าแขนผัวแรงๆเพื่อเค้นเอาคำตอบ "มะ ไม่ใช่เลยที่รัก" "เฟิร์นไม่ได้โง่นะที่จะดูไม่ออกว่าภาพไหนตัดต่อหรือภาพไหนจริง" แต่เรื่องผัวทำไมถึงโง่ได้นะ ใจก็นึกสงสารเธออยู่เหมือนกัน ที่ได้ผัวร่านแบบนี้ ก็อย่างว่าอีพี่แดนมันดีกรีเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย ผู้หญิงในมอก็ต่างอยากจะได้ไปเป็นผัวกันทั้งนั้น แต่ยกเว้นฉันไว้คนนึงหล่ะ เพราะว่าฉันมีผู้ชายที่แอบชอบอยู่ในใจแล้ว และผู้ชายคนนั้นก็คือพี่ชายของฉัน เลิกคลาส (16.00) "ยัยมิรา วันนี้พี่ชายแกจะมารับหรอ" เพื่อนสาวคนเดิมที่อยู่ด้วยกันที่โรงอาหารเมื่อตอนเที่ยงเอ่ยถาม เพราะฉันบอกกับเพื่อนคนนี้ไว้ว่าวันนี้พี่ชายจะมารับ ฉันเลยรู้สึกดีใจเป็นพิเศษ "ใช่" "แกมีพี่ชายด้วยหรอไม่ยักเคยพูดถึง" ขนมปังเพื่อนสาวคนเดิมถามด้วยความสงสัย "ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆหรอก" "อ้อ~" ยัยขนมปังมองฉันแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม "วันนี้ฉันเลยไม่ได้ไปชอปปิ้งเป็นเพื่อนแกเลย ขอโทษด้วย" ฉันยกมือไหว้ขอโทษยัยขนมปังที่นั่งอยู่ข้างๆด้วยความติดตลกแกมหยอก "หย่ะ เห็นเพื่อนออกอาการดี๊ด๊าขนาดนี้ ฉันว่าต่อไปฉันคงต้องไปชอปปิ้งคนเดียวแล้วหล่ะ" "ทำมาเป็นพูดตัดพ้อ อาจจะแค่วันนี้วันเดียวเท่านั้นแหล่ะ" "ทำไมหล่ะ" "พี่พัฒน์เขาก็ต้องทำงานไหมหล่ะ ไม่ได้ว่างเหมือนฉันกับแกนะ" "แล้วพี่พัฒน์ของแกนี่เขาเป็นใคร" ขนมปังถามพร้อมกระเถิบเข้ามาใกล้ๆทำตาลุกวาวด้วยความอยากรู้ "ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ถ้าแกเห็นพี่พัฒน์ห้ามตกหลุมรักเด็ดขาด เพราะฉันจองมานานแล้ว" ฉันรีบห้ามเพื่อนสาวคนสนิท กลัวว่าพอเห็นหน้าพี่ชายปุ๊บแล้วจะมาแย่งของของฉัน "จะบอกได้ยังว่าพี่พัฒน์ของแกเป็นใคร" "เป็นลูกชายเพื่อนสนิทของพ่อ" "อ้อ~" "อ้ออะไรของแกยัยขนมปัง" "ป๊าววว แล้วทำไมวันนี้พี่พัฒน์ถึงมารับแกหล่ะ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรทางสายเลือดสักนิด" "วันนี้พ่อของพี่พัฒน์ชวนครอบครัวของฉันไปทานข้าว แล้วเห็นพ่อฉันบอกว่า เดี๋ยววันนี้พี่พัฒน์จะมารับ เพราะเป็นทางผ่านพอดี" "จะเกี่ยวดองว่างั้นเถอะ" ขนมปังเอ่ยแซวฉัน แต่ก็ไม่แน่นะ ในอนาคตครอบครัวเราสองคนอาจจะได้เป็นครอบครัวเดียวกันก็ได้ ฉันทำท่าไหวไหล่ ยิ่งนึกถึงประโยคที่ยัยขนมปังพูด มันยิ่งทำให้ฉันคิดเพ้อไปไกลถึงอนาคตที่ไม่รู้ว่าจะเป็นจริงไหม "แล้วนี่พี่พัฒน์เขารู้ใช่ไหมว่าแกรออยู่ตรงนี้" "รู้ เมื่อกี้ไลน์ไปบอกแล้ว" รอเพียงไม่นานเสียงผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยชื่อเรียกฉันจากทางด้านหลัง "มิรา" ถึงเราจะไม่ค่อยได้เจอกัน แต่เสียงแบบนี้เป็นเสียงที่ฉันจำได้ขึ้นใจ ในขณะที่ฉันกำลังคุยกับเพื่อนสาวอย่างสนุกสนานการสนทนาก็ต้องหยุดลง แล้วรีบหันไปหาผู้ชายที่จะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าบ่าวของฉันในอนาคต "พี่พัฒน์" ฉันเรียกชื่อเขาด้วยความดีใจพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง แล้วรีบดีดตัวลุกขึ้นบอกลาเพื่อนสาวที่อุตส่าห์มานั่งรอเป็นเพื่อน "แก ผ่าน งานดีม๊ากกก รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่เขาจะรอนาน" ขนมปังยกมือไล่ให้ฉันรีบไป ถึงไม่ไล่ยังไงฉันก็ต้องไปอยู่แล้ว °°°°°°°°°°