ไม่มีใครอยากเป็นหนี้

1452 คำ

เวลาเกือบๆ บ่ายโมง ในเวลานั้นภริตาก็เดินออกมาจากครัวพอดี ก่อนนั้นเธอออกไปซื้อของข้างนอก.. "หายไปไหนมา..ผมหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว..แล้วข้าวต้มในหม้อหายไปไหนหมด" วันนี้มาแปลก..ไม่ยิ้มไม่ทำหน้าอ้อนอยากให้เอาเหมือนในทุกวัน..แต่ถึงเธอจะอ้อนยังไงวันนี้ก็ไม่แข็งเหมือนเดิมเพราะเขาเจ็บไข่ "เพื่อนคุณกินไปหมดแล้วค่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นตอบแต่ไม่ได้มองไปที่เขา ร่างสมส่วนเดินผ่านหน้าเขาไปกดเปิดทีวีดูหนัง.. "ฮะ..แล้วทำไมคุณถึงให้พวกมันกินหมด ผมหิวเข้าไปทำกับข้าวให้กินหน่อย" ยังจะกล้าเดินผ่านไปเปิดทีวีดูหนัง คืออะไรวะ... "ไม่ว่างค่ะ ดูหนังอยู่ คุณจะกินอะไร ก็สั่งเอานะคะ" ถึงแม้เขาจะลืมเรื่องเมื่อคืนแต่เธอไม่ลืมหรอกนะ คนโดนมันจำฝังใจ ไม่ต้องมาทำตัวปกติเหมือนไม่อะไรเกิดขึ้น เมาทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งแต่เสียใจด้วยครั้งนี้เธอเจ็บแล้วจำ... "ฮะ!! วันนี้กินยาผิดขวดหรือเปล่า หน้าที่คุณคืออะไรลืมไปแล้วหรือไง" ตื่นมาก็หงุดหงิดยิ่งเจ็บไข่อยู่ด้วย..อะไรกันวะ "ไม่ลืมแต่ไม่ทำค่ะ" วันสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่นี่ เธอขอพักผ่อน.. "ฟ้าใส!!" เจ้าของบ้านตะโกนขึ้นเสียงดัง บทจะดื้อก็ดื้อ เป็นบ้าอะไรวะหรือเมนจะมา "กลัวจำชื่อไม่ได้เหรอคะ เรียกซะเสียงดังเชียว" ที่ผ่านมาเธอยอมเขามาตลอด วันสุดท้ายเธอขอพักผ่อนบ้าง..เอาความจริงคือเธอน้อยใจนะ เธอทำดีกับเขาทุกอย่างงานบ้านงานเรือนไม่มีขาดตกบกพร่องแต่สุดท้ายในใจลึกๆ เขาก็มองเธอเป็นแค่ผู้หญิงขายตัวแลกเงิน ก็เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่ยื่นข้อเสนอบ้าๆ นั่นให้เธอ เพราะเธอไม่มีทางเลือกไง ถึงต้องมาอยู่แบบนี้... "ฟ้า..เป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ ก่อนนั้นเราตกลงกันว่าอะไร ยังไม่ลืมหรอกใช่ไหม" ในข้อสัญญาทุกอย่างระบุชัดเจนและเธอก็ยอมรับมัน แล้ววันนี้เป็นอะไรหรือตัวตนที่แท้จริงเปิดเผย... พอใกล้ถึงวันจะได้ไปจากที่นี่ก็ดีแตกสินะ ฝันไปเถอะ!! อย่าหวังว่าเธอจะได้ครั้งสุดท้ายนั้นไปง่ายๆ ยิ่งเธอดื้อแบบนี้เขายิ่งไม่ทำ... "ไม่ลืมค่ะ ฉันจำได้ทุกข้อ จำได้ว่ามันคือสัญญาทาส" เธอตั้งใจพูดประชด นอกจากจะเป็นนางบำเรอบนเตียงเธอยังต้องเป็นนางทาสคอยรับใช้เขาอยู่นี่ไง... "ถ้าไม่อยากเป็นทาส..ก็เอาเงินมากองตรงนี้ มีไหมเงินน่ะ..เอาเงินมาคืนผมสิ" ไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้แต่เพราะโมโหไง ภริตานั่งตัวสั่นสองมือเล็กกำเข้าหากันแน่น ทั้งโกรธเขาทั้งโกรธตัวเองที่ไม่มีปัญญาหาเงินมาคืนเขา...ยิ่งเจอกับคำดูถูกเธอก็ยิ่งโหยหาสิ่งที่ไม่มีนั่นคือเงิน คอยดูเถอะ!!ถ้าเธอมีเงินเมื่อไหร่เธอจะเอามาฟาดหน้าเขาให้หมด...ไม่มีใครอยากจะเป็นหนี้หรอกแต่ชีวิตมันไม่มีไง ไม่มีทั้งเงินไม่ทั้งโอกาส นอกเสียจากจะออกไปทำงานต่างประเทศ... เมื่อเห็นว่าเธอนั่งเงียบ..เขาก็รู้ตัวว่าพูดแรงไป ก่อนนั้นเราคุยกันเรื่องนี้เข้าใจแล้วว่าไม่ต้องจ่าย เธอแค่ทำตามสัญญาทุกอย่างคือศูนย์แต่พอวันหนึ่งเขากลับมาทวงเงินคืน "ลืมๆ มันไปเถอะ ถือว่าผมไม่ได้พูดก็แล้วกัน" คนพูดไม่ได้คิดมากอะไรแต่คนฟังนั้นจำฝังใจ... ภริตากลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลออกมา เธอจะไม่มีวันให้เขาเห็นว่าเธออ่อนแอ..เธอจะเป็นภริตาที่เข้มแข็งแล้วเอาเงินมาโยนใส่หน้าเขาให้รู้กันไปเลย ว่าคนจนมันก็มีหัวใจ!! "คุณอยากกินข้าวใช่ไหมได้สิ ฉันจะไปทำให้" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นเดินผ่านไปโดยไม่มองหน้าเขา เธอจะทำให้เขากินเป็นมื้อสุดท้ายแล้วก็จากกันไปสักที..เธอเหนื่อยเต็มทนละ.. ภายในครัว.. สองมือเล็กปาดเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะลงมือทำกับข้าว... ใครไม่เจอกับตัวไม่มีทางรู้ว่าการเป็นหมาจนตรอกไม่มีเงินใช้หนี้มันเป็นยังไง ถ้าหากเธอมีเธอคืนเขาแน่ ไม่มาทนอยู่แบบนี้หรอก... ใช้เวลาประมาณยี่สิบนาทีเธอก็ทำผัดกะเพราเมนูโปรดออกมาเสิร์ฟให้เขาบนโต๊ะ กินให้ท้องแตกตายไปเลยยิ่งดี... เธอตักข้าว วางทุกอย่างให้เขาก่อนจะเดินขึ้นชั้นบน... เจ้าของบ้านมองตามจนเธอลับหายไป.. แม่งพูดนิดพูดหน่อยไม่ได้ ทำเป็นงอนตุ๊บป่อง คิดว่าเขาจะง้อหรือไงวะ เหอะ ฝันไปเถอะ เกิดมาเคยง้อใครซะที่ไหน งอนเองเดี๋ยวก็คงหายเอง..เหมือนทุกครั้งนั่นแหละ ก้มหน้าก้มตาลงกินกับข้าวแสนอร่อย วันนี้อร่อยเป็นพิเศษสงสัยเธอจะใส่ผงชูรสเยอะก็เลยอร่อยกว่าทุกวัน มันอร่อยจริงๆ นะ แต่เหมือนจะได้กินเป็นมื้อสุดท้ายยังไงอย่างนั้น.. ท่าจะบ้าคิดอะไรวะกู.. มื้อสุดท้ายคือต้องตายเหรอวะ คิดไปได้.. แต่ความรู้สึกเหมือนจะไม่ได้กินอีก สงสัยลางสังหรณ์เขาจะเพี้ยนไปแล้ว.... ช่วงเวลาบ่ายสอง ภริตาก็เดินลงมา เธอแค่จะขึ้นไปเก็บของแต่ก็เผลอหลับ สงสัยจะเพลียเพราะตื่นมาทำงานบ้านตั้งแต่เช้า พักหลังมานี้เธอเหนื่อยง่ายและง่วงหลับได้ทั้งวัน สงสัยเพราะอายุมากขึ้นแต่เธอเพิ่งจะอายุยี่สิบห้าเองนะ... ชั้นล่างห้องรับแขก ใบหน้าสวยหันมองซ้ายขวาก็พบว่าตรงที่เขานั่งกินข้าวไม่มีคนอยู่ ส่วนจานก็ถูกเก็บหมดแล้ว... เธอเดินเข้าไปในครัวคิดว่าเขาคงวางจานเอาไว้บนซิงค์ล้างจานเหมือนเคยและก็เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ หญิงสาวเดินเข้าไปล้างจานทำทุกอย่างเหมือนปกติ... ภายในห้องครัว "ครับ..เมย์ วันนี้ตอนเย็นเหรอ ครามไม่ว่างพอดีมีนัด เป็นอาทิตย์หน้าได้ไหมครับ ว่างสิครับ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าครามจะเคลียร์คิวไว้ให้เลย" ร่างสูงใหญ่เดินขากะเผลกเข้ามาในครัว..คงเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาถึงได้ตามเธอเข้ามา.. ปากคุยโทรศัพท์ตามัวแต่มองคนที่กำลังยืนหันหลังล้างจานทำให้ช่วงกลางลำตัวของเขาไปกระแทกเข้ากับเหลี่ยมโต๊ะกินข้าวพอดิบพอดี.. ตึก!!! "อะโอ๊ยยย!! เชี่ย...อ่าา" คนตัวสูงงอตัวย่อลงกับพื้นท่าทางเจ็บปวด ร้องโอดโอยจนคนในสายเป็นห่วง.." ซี๊ดดดดด" 'ฮัลโหลคราม ครามเป็นอะไรหรือเปล่าคราม ได้ยินเมย์ไหมคราม' เมย์คือเพื่อนที่เรียนหมอมาด้วยกัน.. "อ๊ะ..ปะเปล่าครับเมย์ ครามไม่ได้เป็นอะไร อะอ่าา" เจ็บชะมัด แม่งใครขยับโต๊ะมาวางมุมนี้วะ ปกติมันอยู่อีกมุมเขาก็ไม่ได้มองเดินด้วยความเคยชิน ตอนนี้เจ็บจนลุกไม่ขึ้น..รอยเดิมก็เจ็บจะตายอยู่ละ ยังมาเจ็บซ้ำอีก โธ่ชีวิตกู คนที่กำลังยืนล้างจานแค่หันมองไม่ได้เข้าไปช่วย เธอคิดว่าเขาคงเจ็บตรงนั้น เมื่อคืนเธอแทงเข่าหนักไปหน่อย..แต่ก็สมควรแล้วแหละกับคนเจ้าชู้อย่างเขา เจ็บซะบ้างก็ดี.. 'ผู้ชายเจ้าชู้มันต้องโดนหนักกว่านี้ นี่แน่ๆ' ภริตาขัดจานในมือตามแรงโกรธ..ขัดๆ เอาให้หนักๆ คนคุยเยอะมากใช่ไหม นี่แน่ๆ ... "ขัดแบบนั้นเดี๋ยวจานก็แตกหมดหรอก" เมื่อเห็นว่าเธอยืนขัดจานแปลกๆ เขาจึงวางสายเดินมาดูใกล้ๆ "อุ๊ยย!!" ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่..ทำเอาเธอตกใจ "จานมันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงต้องขัดแรงขนาดนั้น" คนอะไรกับจานก็ไม่เว้น ภริตาไม่ได้สนใจ เธอตั้งหน้าตั้งตาล้างจานต่อไป..พักหลังมานี้เธอเหม็นหน้าเขาสุดๆแค่เห็นหน้าก็รู้สึกคลื่นไส้

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more