เมียบำเรอหมอคราม

บ้านเงียบผิดปกติ(หายไปไหน)

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ห้องรับแขกชั้นล่าง ภริตาเดินลงมาเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านแต่เช้า โดยที่ทุกคนยังไม่ตื่น...

เธอปัดกวาดเช็ดถูกจนทุกอย่างกลับมาอยู่สภาพเดิมก่อนจะเข้าครัวทำข้าวเช้าให้ทุกคน..เธอรู้หน้าที่และทำเต็มที่เสมอ

ในระหว่างที่กำลังวุ่นอยู่กับข้าวต้มหมูสับ ใครบางคนก็เดินเข้ามา...

"อรุณสวัสดิ์ครับ น้องฟ้า ทำอะไรอยู่เหรอครับ" ร่างสูงของหมอเป้งเดินเข้ามาในครัว เขากำลังจะกลับก็เลยเข้ามาทักทาย ใจก็ยังไม่อยากกลับแต่มีงานด่วนให้เขาต้องรีบไป

"ฟ้ากำลังทำข้าวต้มหมูสับค่ะ หมอเป้งกำลังจะกลับแล้วเหรอคะ ถ้าไม่รีบอยู่กินข้าวเช้าก่อนได้นะคะ ใกล้จะเสร็จแล้วค่ะ" เธอหันไปยิ้มสดใส..ทำให้โลกทั้งใบของเขาสดใสไปด้วย

"ถ้าไม่รบกวน งั้นผมขอฝากท้องอีกสักมื้อนะครับ" ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างจนเห็นรอยหยักลักยิ้มข้างแก้ม ตอนนี้โทรศัพท์ของเขากำลังสั่นเพราะถูกโทรตามไม่หยุด แต่ขอกินข้าวมื้อเช้าที่แสนอร่อยนี้ก่อนนะ...

"ได้เลยค่ะ เดี๋ยวฟ้าตักให้ก่อน หมอเป้งจะทานตรงไหนคะ ข้างในหรือข้างนอก" ดูเหมือนเขาจะรีบแต่ก็ไม่ได้รีบ...

"ข้างในก็ได้ครับ แล้วน้องฟ้าจะกินด้วยกันเลยไหมครับ" ที่เลือกนั่งข้างในเพราะอยากกินข้าวกับเธอก่อนจะไป...

"กินเลยก็ได้ค่ะ รอแป๊บนะคะ เดี๋ยวฟ้าตักให้" เธอรีบเดินไปหยิบถ้วยมาตักให้เขาก่อน จากนั้นก็ตักให้ตัวเอง ก่อนจะเดินไปนั่งลงอีกฝั่ง เธอจะรีบกินรีบเสร็จจะได้ไปทำอย่างอื่น...

หมอเป้งยิ้มไม่หุบเมื่อเธอตักข้าวต้มมานั่งลงกินด้วยกัน ข้าวต้มมื้อนี้น่าจะเป็นมื้อที่อร่อยที่สุดสำหรับเขา ใบหน้าหล่อยิ้มมีความสุขจนลืมว่าข้าวต้มร้อนอยู่

"อะ..โอ๊ยยย!! ร้อนๆ" คำแรกก็ต้องรีบคาย

"ฟ้าลืมบอกว่ามันยังร้อนอยู่ค่ะ นี่น้ำค่ะ" รีบยื่นแก้วน้ำให้เขา

"ขอบคุณครับ ผมผิดเองที่กินไม่ดู" ก็มัวแต่มองคนสวยจนลืมว่าข้าวต้มร้อน

"อย่าลืมเป่าด้วยนะคะ พูพู่" เธอทำท่าเป่าข้าวต้มให้เขาดู..พูพู่ เป่ายังไงให้ดูน่ารักขนาดนี้

"เป่ายังไงเหรอครับ อย่างนี้เหรอ พูพู่" หมอเป้งเลียนแบบท่าทางของเธอ จากนั้นทั้งคู่ก็หัวเราะให้กัน

"ใช่ค่ะ อย่างนั้นเลย" ภริตายิ้มขำ...หมอเป้งดูตลกอารมณ์ดีจริงๆ

ในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งกินข้าวด้วยกัน สองหนุ่มที่เพิ่งตื่นก็เดินเข้ามา...นั่นคือหมอดินกับเคย์วิศกรหนุ่ม

"อ้าวหมอดินคุณเคย์ตื่นแล้วเหรอคะ ฟ้าทำข้าวต้มเสร็จพอดี จะกินข้าวก่อนไหมคะ" ภริตาเงยหน้าขึ้นทักทาย ดูเหมือนว่าทั้งคู่จะยังงงๆ กันอยู่

"กินเลยครับน้องฟ้า ผมกำลังหิวอยู่พอดี" หมอดินเดินเข้าไปหยุดยืนข้างๆ หมอเป้ง พูดเสียงกระซิบลอดไรฟัน

"ไอ้เป้งไหนมึงบอกว่าจะรีบไปทำธุระไง รีบๆ ไปสิวะ" ใช้สายตามองแรง ในตอนที่เขากำลังตื่นเขาเห็นมันรีบร้อนพอเขาถามมันก็บอกว่าจะรีบไปธุระสำคัญแต่ทำไมมานั่งกินข้าวอยู่กับน้องฟ้าวะ...

"เรื่องของกู" หมอเป้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เขากำลังมีความสุขแต่โดนมารมาผจญตลอด..สองรอบแล้วนะ

"ตอนนี้หมดเวลาของมึงแล้ว ถึงคิวกูทำคะแนนบ้าง" โอกาสนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ

"ไปเคลียร์กับน้องบุ๋มก่อนเถอะมึง"

"บุ๋มไหนวะไม่รู้จัก" หมอดินทำไม่รู้ไม่ชี้ น้องบุ๋มคือคนคุยแก้เหงา ไม่ได้จริงจัง ทำไมต้องเคลียร์..

"มึงนี่มัน หน้าด้านจริงๆ"

"มึงก็หน้าด้านพอๆ กับกูนั่นแหละไอ้เป้ง ไปเคลียร์กับน้องก้อยด้วยนะมึง"

"ก้อยไหนวะ" หมอเป้งนึกอยู่นาน

"ก็ลูกสาวผู้กำกับ คนนั้นไง ฮ่าๆ" คือสาวคู่อริเพื่อน

"โธ่ไอ้เหี้ย เดี๋ยวกูถีบแม่ง" สองหนุ่มกระซิบเถียงกันไปมา

"ข้าวต้มมาแล้วค่ะ ทานกันให้อร่อยนะคะ ฟ้าอิ่มพอดี ขอตัวออกไปทำความสะอาดก่อนนะคะ" ภริตาตักข้าวต้มมาเสิร์ฟให้หมอดินกับเคย์วิศวกรหนุ่ม บอกให้ทุกคนกินกันให้อร่อย...

สามหนุ่มก็ถึงกับหน้าเหว๋อ เมื่อเธอบอกว่าอิ่มพอดี สุดท้ายก็ไม่มีใครได้อยู่ใกล้เธอ...แป่วววว

ภริตายิ้มให้ทุกคนก่อนจะเดินออกมา เธอคิดว่าทุกคนอยากจะอยู่กินข้าวด้วยกันเป็นการส่วนตัวตามประสาเพื่อน...โดยไม่รู้ว่าทำให้ใครหลายคนผิดหวัง...

ห้องโถงรับแขก..

ในระหว่างที่กำลังดูฝุ่นห้องรับแขกหมอเป้งก็เดินออกมา ดูท่าจะรีบกินถึงได้มีเม็ดข้าวติดอยู่ริมฝีปาก...

"เอ่อ..น้องฟ้าครับ พอดีผมมีธุระต้องรีบไป ขอบคุณสำหรับข้าวต้มแสนอร่อยเช้านี้นะครับ ผมต้องไปละ แล้วเจอกันนะครับ" แม้ยังไม่อยากไปแต่ก็ต้องไป ใบหน้าหล่อยิ้มโบกมือลา

"ดะเดี๋ยวก่อนค่ะหมอเป้ง" ภริตาพูดขึ้นเสียงดังคล้ายกับมีเรื่องสำคัญต้องพูด..

สองขายาวหยุดชะงักใจเต้นตึกตัก..คิดว่าหญิงสาวจะพูดอะไรที่ทำให้ใจเขาเต้นแรง ใช่เธอต้องบอกชอบเขาแน่ๆ

"ครับ..น้องฟ้า" หันกลับมายิ้มราวกับภาพสโลว์

"คือ..เม็ดข้าวติดปากค่ะ" ภริตาวางเครื่องดูดฝุ่นชี้นิ้วลงมุมปากด้านบน ทำเอาอีกคนหน้าเสีย เขินอายอย่างที่สุด..

"อ้อ..ขอบคุณครับ" ยกมือขึ้นเช็ดปากยิ้มเขิน หมดกันความหล่อที่สะสมมา "ผมไปก่อนนะครับ แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้ บ๊ายบายครับ" ยกมือขึ้นยิ้มบอกลา...แต่ขาไม่เดินไปไหน

"ค่ะ..บ๊ายบายค่ะ" เธอโบกมือตอบกลับก่อนจะหันมาให้ความสนใจเครื่องดูดฝุ่นในมือ...

หลังจากนั้นไม่นานหมอดินกับเคย์ก็เดินออกมา..ทั้งคู่ออกมานั่งรอเจ้าของบ้านอยู่ห้องรับแขก รออยู่นานก็ไม่มีท่าทีว่าเจ้าของบ้านจะตื่น...หมอดินเดินเข้าไปพูดคุยกับหญิงสาวที่กำลังดูดฝุ่นด้วยความขยันขันแข็ง

"น้องฟ้าขยันจังเลยนะครับ มีอะไรให้ผมช่วยไหม" ช่วงนี้ว่างมากอยากช่วยเธอทำงานบ้าน..ผู้หญิงอะไรสวยทั้งกายทั้งใจ

"ฮะอะไรนะคะ หมอดินว่าอะไรนะคะ" เครื่องดูดฝุ่นเสียงดังจนเธอไม่ได้ยินเสียงเขาพูด..

"ผมบอกว่าน้องฟ้าขยันจังเลยครับ" ดูเธอจะสนใจดูดฝุ่นทำความสะอาดมากกว่าเขาที่อยากคุยกับเธอเสียอีก คุยไปเธอก็ดูฝุ่นไปเสียงเครื่องดูดฝุ่นดังจนเขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง

ฟูดดดดด..เสียงเครื่องดูดฝุ่นยังคงทำงานไม่หยุด

"อ้อค่ะ จะกลับกันแล้วเหรอคะ เดินทางปลอดภัยนะคะ" เธอหันไปยิ้มคุยกับเขา แต่คุยคนละเรื่อง...

คนหล่อหน้าเสีย..ยิ้มแห้ง

"มะไม่ใช่..ไม่ใช่ครับ ผมยังไม่ได้จะกลับ" รีบตอบออกไป

"อ้อ..หมอดินมีธุระต้องรีบกลับอย่างนั้นเหรอคะ" เธอหันไปคุยผ่านเครื่องดูดฝุ่น ไม่รู้อะไรดลใจทำให้เธอคิดว่าเขากำลังรีบกลับคงเพราะเสียงเครื่องดูดฝุ่นดังเกินไป

หมอดินเริ่มท้อแท้..ไม่ว่าจะพูดยังไงเธอก็คิดไปอีกอย่าง..จึงต้องยอมรับชะตากรรม

"อ้อ ใช่ครับ ผมกำลังจะกลับแล้วครับ " ยังไม่อยากกลับแต่ก็คงต้องกลับใช่ไหม..เพราะไอ้เครื่องดูดฝุ่นนั้นแท้ๆ ที่เป็นอุปสรรคทำให้เขาคุยกับเธอไม่รู้เรื่อง ผิดหวังโทษเครื่องดูดฝุ่น... เอ้ากลับก็กลับ...

"สวัสดีค่ะ หมอดิน คุณเคย์ ขับกลับรถดีๆ นะคะ" เธอยกมือไหว้สวัสดี..เข้าใจว่าเขาสองคนรีบกลับบ้าน...

"ครับ แล้วเจอกันใหม่เร็วๆ นี้นะครับ น้องฟ้า..บ๊ายบายครับ" สองหนุ่มโบกมือลาก่อนจะเดินออกไป คล้ายกับโดนเธอไล่ทางอ้อมยังไงอย่างงั้น...

เวลาเที่ยงตรง...

หมอครามเจ้าของบ้านเดินขากะเผลกลงมาจากบันไดท่าทางทุลักทุเล ใบหน้าหล่อบิดเบี้ยวซูดปากทุกครั้งที่ก้าวขาลงบันไดมาทีละขั้น

"อะ..ซี๊ดดด" เมื่อคืนเมาไม่รู้ว่าลูกชายสุดที่รักไปโดนอะไร ตื่นมาก็เจ็บระบมไปทั้งยวง คิดว่าคงล้มกระแทกโดนอะไรสักอย่าง...

ห้องโถงชั้นล่าง..ดูสะอาดสะอ้านราวกับว่าเมื่อคืนพวกเขาไม่ได้มาสังสรรค์ ใบหน้าหล่อหันมองซ้ายขวา

บ้านเงียบขนาดนี้เพื่อนเขามันคงกลับไปแล้ว..วันนี้เขาตื่นสายนิดหน่อยเมื่อคืนเมาบวกกับวันนี้เป็นวันหยุดเลยตื่นสาย

"ฟ้าวันนี้มีอะไรกิน อ๊ะ..เจ็บฉิบ" เจ้าของบ้านคนหล่อตะโกนถามเหมือนปกติ ขยับเดินเร็วก็ไม่ได้เจ็บพวงไข่..

เงียบบบ...

ไร้เสียงตอบกลับ ปกติเธอจะรีบวิ่งเข้ามาตอบเสียงใส ว่าข้าวต้มหมูสับค่ะ...

"ไปไหนวะ ยิ่งเจ็บๆ อยู่" เดินขากะเผลกเข้าไปดูในครัว...

"ฟ้า..อยู่ในครัวหรือเปล่า" เดินเข้าไปส่องในครัวก็พบว่าไม่มีใคร เมื่อเห็นหม้อข้าวต้มบนเตาเขาก็รีบเดินตรงเข้าไปเปิดดูเพราะหิวมาก

คงเป็นข้าวต้มหมูสับที่เธอทำไว้ให้เขากินทุกเช้าจนเบื่อแต่ก็ยังอร่อยเหมือนเดิมแต่บางวันก็ติดเค็มไปนิด...

ฟึบ...เปิดฝาหม้อออกก็พบว่าไม่เหลือ?? มีเพียงเศษผักชีติดหม้อให้ดูต่างหน้า

"ฮะ ข้าวต้มไปไหนหมดวะ"ทั้งตกใจทั้งแปลกใจ หม้อใหญ่ขนาดนี้ทำไมถึงไม่เหลือ..เป็นไปได้ยังไง ใครมันแดกหมดวะ เธอคนเดียวไม่มีทางกินหมด...

"ฟ้า..ข้าวต้มไปไหนหมด" ตะโกนถามลั่นบ้าน ไร้เสียงใสๆ ตอบกลับมา...

"ไปไหนวะ ปกติไม่เคยเห็นไปไหน" เดินขากะเผลกๆ กลับมากลางบ้าน...

"ฟ้าอยู่ไหน มาทำกับข้าวให้กินหน่อย" เงียบ??

บรรยากาศในบ้านวันนี้ดูวังเวงแปลกๆ มันเงียบผิดปกติ...

"อะ..ซี๊ดดดด" นั่งพักหน่อยก็แล้วกัน ไม่ไหวเจ็บไข่ ยิ่งเดินยิ่งระบม...อยู่ๆ ก็มาเจ็บไข่ นี่มันวันซวยอะไรวะ

นั่งไปสักพักก็เผลอหลับแต่ก็สะดุ้งตื่นเพราะหิวข้าว ชีวิตอยู่บ้านเคยเป็นคุณชายมีคนทำกับข้าวมาเสิร์ฟตรงหน้าทุกเช้าวันหยุด..แต่วันนี้แม่บ้านหาย