เมียบำเรอหมอคราม

เจ้าหนี้ถูกเสมอ(ยังไม่รู้ตัว)

"จานมันไปทำอะไรให้คุณ ทำไมถึงต้องขัดแรงขนาดนั้น" คนอะไรกับจานก็ไม่เว้น

ภริตาไม่ได้สนใจ เธอตั้งหน้าตั้งตาล้างจานต่อไป..พักหลังมานี้เธอเหม็นหน้าเขาสุดๆแค่เห็นหน้าก็รู้สึกคลื่นไส้

"ถามก็ไม่ตอบเป็นอะไร..ถ้าจะงอนผมไม่ง้อหรอกนะ โกรธเองก็ต้องหายเอง" พูดด้วยก็ไม่คุย เป็นอะไรวะ หลังๆมานี้อารมณ์เธอยังกับวัยทองขาดประจำเดือนแต่อายุเท่านี้จะขาดประจำเดือนได้ไงนอกเสียจากว่าจะ..?? แล้วความคิดเขาก็ตัดไป

"ปกติคุณก็ไม่เคยง้อฉันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะถูกหรือผิด..ฉันก็ผิดเสมอ" ไม่รู้ทำไมพักหลังเธอถึงน้อยใจเขาอย่างไม่เคยเป็น เมื่อก่อนเธอทนได้ทุกอย่างไม่เคยสนใจว่าเขาจะคุยกับใครแต่พักหลังมานี้ นิดๆ เธอก็หงุดหงิดยังกับเป็นอะไรกับเขา..

คำพูดของเธอทำเอาเขาแปลกใจ ปกติไม่เคยเห็นพูดอะไรแบบนี้...เป็นอะไรวะ

"ก็ผมเป็นเจ้าหนี้คุณไง เจ้าหนี้ก็ต้องถูกเสมอ เข้าใจไหม" เจ้าหนี้ต้องเป็นใหญ่ส่วนลูกหนี้เป็นรองก็ถูกแล้ว

"ค่ะ" แล้วเธอก็เงียบล้างจานต่อ..

"มาเดี๋ยวช่วย จะได้เสร็จเร็วๆ" ตอนนี้ว่างช่วยได้...

"ไม่ต้องค่ะ ฉันทำเองได้" ยิ่งเธอไม่ให้ทำเขาก็ยิ่งอยากจะทำ ร่างสูงขยับยืนประกบด้านหลังก่อนจะโน้มตัวลงล้างจานใบเดียวกับเธอ

"คุณครามเดี๋ยวจานแตก" อยากจะช่วยทำไมไม่ช่วยดีๆ มายืนคร่อมตัวเธอทำไม..

"แตกแล้วไง มีเงินซื้อใบใหม่ก็แล้วกัน" คนอย่างเขาจะซื้อจานกี่ใบก็ได้ ทั้งคู่ยื้อแย่งจานกันไปมา ต่างคนต่างไม่ยอม..

และแล้วเรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อจานในมือหลุดกระเด็นไปโดนแก้วน้ำในซิงค์

เคล้ง..!! จานไม่แตกแต่แก้วแตก

"คุณคราม!!!" ภริตาทำหน้าโมโห ถ้าเขาไม่เข้ามายุ่ง แก้วก็คงไม่แตก

ร่างสูงยอมปล่อยมือขยับตัวออกห่างยิ้มเหงือกแห้ง ก็แค่แก้วแตกทำไมต้องพูดเสียงดังด้วยวะ...

"ผมไม่ได้ตั้งใจก็แค่จะช่วย" หวังดีแท้ๆ

"ออกไปเลยนะ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้องช่วยไง" เขาหยุดอยู่บ้านทีไรหางานให้เธอตลอด..

"ก็แค่แก้วแตก ทำไมต้องโมโหขนาดนั้น" คุยกันดีๆ ก็ได้ อาการเธอดูยังไงก็วัยทองชัดๆ

"ก็ถ้าฉันล้างเอง มันก็ไม่แตกไง" ภริตามีน้ำเสียงอ่อนลง ก็จริงของเขาทำไมเธอต้องโมโหขนาดนี้ ก็แค่แก้วแตก คงเป็นเพราะคำพูดของเขาก่อนนั้นที่ทำให้เธอเจ็บฝังใจ

"ก็ถ้าคุณยอมให้ผมช่วยล้างดีๆ มันก็คงไม่แตกหรอก" ก็ผิดกันทั้งคู่..

ภริตาไม่ได้สนใจที่เขาพูด..เธอเหนื่อยจะคุยกับเขา แก้วแตกก็แค่เก็บ..มือเล็กค่อยๆ หยิบเศษแก้วชิ้นใหญ่ขึ้นมาวางด้านบน

"คุณ!! ระวัง"เขาตกใจที่เห็นเธอหยิบเศษแก้วแบบนั้นแต่คำพูดของเขาทำให้เธอตกใจ

"อะโอ๊ยยย!!" ความแหลมของแก้วบาดลงที่ปลายนิ้วของเธอ..

"เฮ้ยยย เป็นอะไรหรือเปล่า!!" คนเห็นเหตุการณ์ตกใจรีบจับมือเล็กขึ้นมาดูก็พบว่ามีเลือดออกตรงปลายนิ้วชี้ ได้แผลจนได้..

"ก็เพราะคุณนั่นแหละทำให้ฉันตกใจ" เธออยากจะบ่นเขาแต่บ่นไปก็เท่านั้น...

"ผมก็แค่เป็นห่วง รีบเข้าไปทำแผลข้างในเถอะ" เขาจับให้เธอเดินตามออกไป

"อะไรนะ?? เป็นห่วงเหรอ" แผลที่มือไม่ได้ทำให้เธอสนใจเท่ากับคำพูดของเขา

"ก็ต้องเป็นห่วงในฐานะเจ้าหนี้ ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรไปใครจะทำกับข้าวล้างจานให้ผมละ" ถามอะไรแปลกๆ

เมื่อได้ฟังที่เขาพูด ภริตาก็รีบเดินหนี ส่วนอีกคนเดินขากะเผลกตามมาติดๆ

"จะเดินไปไหน เดี๋ยวผมทำแผลให้"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำเองได้" ภริตาเดินเข้าห้องไปหยิบกล่องยา..

"ทำไม..ต้องเป็นไอ้หมอเป้งหรือไงถึงจะยอม ทีกับมันทำสำออยทีกับผมมันเป็นยังไง!!" ชักจะโมโมแล้วนะเว้ย..หงุดหงิดตั้งแต่เมื่อวานละ แม่ง

"ถ้าเป็นหมอเป้งก็ดีเลยค่ะ"

"ฟ้าใส!!" คำพูดของเธอทำเอาเขาโกรธควันออกหู..เลือดขึ้นหน้าปุดๆ

"ถ้าคุยกันดีๆ ไม่ได้ ก็ไม่ต้องคุยค่ะ" วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะอยู่ที่นี่เธอจึงไม่สนใจอะไร เขาจะโมโหหรือคิดยังไงก็เรื่องของเขาเพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าจะไป...

"นี่คุณกล้าทำแบบนี้กับผมเหรอฟ้าใส" ยิ่งมองก็ยิ่งแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น หรือผีจะเข้าเธอจริงๆ จากคนที่ยอมเขามาตลอดวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น หรือเพราะเธอหลงไอ้เป้งเพื่อนเขาจนเพี้ยนไปแล้ว...

เมื่อเธอไม่มีท่าทีตอบโต้เขาก็นั่งลงทำแผลให้โดยที่ไม่สนใจว่าเธอจะยอมหรือไม่ยอม

"ถ้าไม่อยากให้ผมทำแรง ก็อยู่นิ่งๆ"

มือใหญ่ออกแรงดึงข้อแขนเล็กเข้ามาใกล้ๆทำให้หน้าผากเธอชนเข้ากับปลายคางของเขาแต่ไม่แรงมาก ภริตาแค่นั่งเงียบๆ ไม่ได้ขัดขืนเพราะรู้ว่าไร้ประโยชน์...

ทั้งคู่อยู่ในความเงียบกันสักพัก..

หมอครามค่อยๆ ใช้น้ำเกลือล้างทำความสะอาดแผล ดูจนแน่ใจว่าไม่มีเศษแก้วอยู่ข้างใน จากบาดแผลที่เห็นไม่ลึกมากเขาจึงวางใจ ใส่ยาทาแผลแล้วติดพลาสเตอร์ให้เป็นอันเรียบร้อย..แต่ในจังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้นสบตา เธอกลับเอามือปิดปากคล้ายอยากจะอ้วก

"อึก อึก" มือเล็กรีบยกขึ้นปิดปาก อยู่ๆเธอก็เหม็นหน้าเขาอยากจะอ้วก ไม่ได้แกล้งนะแต่มันเป็นเอง

"เป็นอะไรของคุณ?อย่าบอกนะว่าจะอ้วกใส่หน้าผม" เขาขยับใบหน้าออกกลัวว่าเธอจะอ้วกใส่หน้าจริงๆ

"เปล่าค่ะ" ภริตาเอามือเช็ดปากเมื่อเขามองจับผิด...

หน้าตาดูมีพิรุธ??

"งั้นก็แล้วไป วันนี้ผมไม่ได้อยู่กินข้าวเย็นนะ แต่จะกลับมานอนที่บ้านคืนนี้"

"ค่ะ" ภริตาก้มหน้าพูดไม่ยอมสบตาถ้าหากเป็นเมื่อก่อนเธอคงถามเขาเสียงใสว่าจะไปไหนคะ แต่ตอนนี้เธอรู้อยู่แล้วว่าเขานัดนางแบบสาวกินข้าวที่ร้านอาหาร

"ไม่ถามเหรอว่าจะไปไหน" แปลกปกติเธอจะอยากรู้อยากเห็น..

"ไม่ค่ะ.." ภริตาขยับแขนออก..เขาก็ยอมปล่อยง่ายๆ

"โอเค..ผมน่าจะกลับมาไม่เกินสามทุ่ม ส่วนเรื่องที่คุณรอให้ผมเอาเป็นครั้งสุดท้าย รอไปก่อนนะช่วงนี้ผมไม่มีอารมณ์ คงอีกสักพัก" อวัยวะเขายังไม่พร้อมใช้งาน..พร้อมเมื่อไหร่เดี๋ยวเอาหรือจนกว่าจะอยากเอานั่นแหละ ยิ่งเธออยากจะไปมากเท่าไหร่มันก็อาจจะนานหน่อยเพราะมันไม่แข็ง

"ค่ะ" เธอตอบกลับหน้านิ่งๆ ไม่ได้เซ้าซี้อ้อนวอนเหมือนทุกครั้ง..ยิ่งทำให้เขาแปลกใจ

ปกติจะอ้อนวอนขอ..ถามเขาทุกวันว่ามีอารมณ์แล้วหรือยัง..แต่วันนี้ดูเฉยๆ หมายความว่าไง??

ร่างสูงขยับตัวลุกขึ้น..หันมองสังเกตคนที่นั่งก้มหน้าไม่พูดไม่จาก่อนจะเดินขึ้นชั้นบนไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมออกไปดินเนอร์กับนางแบบสาวตามที่นัดกันไว้...

ในตอนแรกเขาคิดว่าจะโทรไปยกเลิกเพราะเจ็บช่วงกลางลำตัวจนเดินลำบากแต่ก็ไม่อยากผิดนัด..จึงเลือกที่จะไป

ห้องรับแขกชั้นล่าง..

เมื่อเขาเดินหายขึ้นไปบนห้อง ภริตาก็ยิ้มออกมาด้วยท่าทางดีใจ..แผนที่เธอวางไว้สำเร็จไปด้วยดี รอแค่ให้เขาออกไปทำธุระข้างนอกแล้วเธอก็จะไป ก่อนนั้นเธอหายออกไปคุยโทรศัพท์กับเพื่อนให้ช่วยหาที่พักให้อาทิตย์นี้เธอพร้อมโบยบิน..ไม่ว่ายังไงเธอก็จะไปทำงานต่างประเทศให้ได้

เวลาหกโมงครึ่ง..

ภริตาเดินออกไปรดน้ำต้นไม้ทำทุกอย่างปกติไม่ได้มีพิรุธ...ไม่มีจริงๆ

ร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อเหลาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนกับกางเกงสแล็คสีดำเข้ารูป ดูหล่อเหลามากกว่าทุกวันคงเป็นเพราะไม่ได้อยู่ในเสื้อกาวน์สีขาวเดิมๆ ซ้ำๆ ก่อนจะออกจากบ้านเขาได้เดินเข้าไปพูดคุยกับคนที่กำลังยืนรดน้ำต้นไม้ข้างรั้ว

"มือก็เจ็บอยู่ ทำไมไม่เข้าไปพักในบ้าน แล้วเวลานี้มันใช่เวลารดน้ำต้นไม้หรือไง" ทำไมขยันแปลกๆ

"ก็ต้นไม้มันเหี่ยว ฉันก็เลยออกมารด" ถ้าเธอไม่อยู่เดี๋ยวมันก็ตายเลยอยากให้มันได้กินน้ำเยอะๆ

"วันนี้ขยันแปลกๆ นะ แต่ทำไปเถอะ ผมไม่ได้ว่าอะไรหรอก" แค่รู้สึกแปลกๆ

"ค่ะ" ภริตาก้มหน้ารดน้ำต้นไม้ต่อ ก็แค่รดน้ำต้นไม้ทำไมเขาต้องสงสัย..หรือเธอดูมีพิรุธ ก็ไม่นะ

ในระหว่างนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นคนที่เขานัดเอาไว้

"งั้นผมไปก่อนนะ ฝากดูแลบ้านเฝ้าบ้านให้ดีๆด้วยล่ะ" มือใหญ่ยกขึ้นมาวางบนหัวของเธอก่อนจะยีผมเธอเล่นจนหัวฟูแล้วยิ้มหัวเราะที่ได้แกล้ง...

"ฮ่าๆ" ก่อนจะไป ก็ยังไม่วายมากวนประสาท

"นี่คุณ..ฉันไม่ใช่หมานะ!!" เธอหันไปพูดสะบัดผมให้เข้าทรง..เป็นจังหวะที่เขาก้มหน้ากดรับโทรศัพท์พอดี

"ฮัลโหลครับแพท..ผมกำลังออกไป แล้วเจอกันที่ร้านครับ อ้อจะให้ผมไปรับที่กองถ่ายเหรอ ได้ครับ เดี๋ยวผมจะรีบไปรับครับ"

ร่างสูงเดินหายออกไปขึ้นรถที่จอดอยู่ในบ้าน...

ภริตาทำปากมุบมิบล้อเลียน..กดฉีดน้ำสายยางในมือแรงๆ อย่างลืมตัว

'เดี๋ยวผมจะรีบไปรับครับ..แหวะ' ได้ยินแล้วจะอ้วก นี่แน่ๆ เธอเอาความรู้สึกทั้งหมดไปลงกับต้นไม้ที่กำลังรดจนดอกกุหลาบข้างรั้วคอหัก...