เมียบำเรอหมอคราม

ขออย่าได้พบเจอกันอีก(วางแผนหนี)

ภริตาทำปากมุบมิบล้อเลียน..กดฉีดน้ำสายยางในมือแรงๆ อย่างลืมตัว

'เดี๋ยวผมจะรีบไปรับครับ..แหวะ' ได้ยินแล้วจะอ้วก นี่แน่ๆ เธอเอาความรู้สึกทั้งหมดไปลงกับต้นไม้ที่กำลังรดจนดอกกุหลาบข้างรั้วคอหัก...

"อุ๊ยยย..ฉันขอโทษนะเจ้ากุหลาบ" เห็นดอกกุหลาบสีชมพูคอหักเธอก็ได้สติ

ทำไมเธอต้องรู้สึกโกรธด้วยนะ..ไม่ใช่ธุระอะไรของเธอสักหน่อย เขาจะไปไหนกับใครก็เรื่องของเขา ส่วนเธอก็ต้องไปเหมือนกัน...

ร่างสมส่วนเดินไปปิดน้ำเมื่อรถหรูขับออกไป...

ตอนนี้เธอต้องรีบเก็บกระเป๋าออกไปจากที่นี่ เวลาหนึ่งทุ่มแพรี่จะเรียกรถมารับเธอไปพักที่โรงแรม...ต้องขอบคุณเพื่อนสาวคนสวยที่ช่วยจัดการให้เธอ ถ้าไม่มีเพื่อนช่วย เธอคงไปจากที่นี่ได้อยากเพราะไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน..

ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงเธอก็เก็บของเสร็จแต่กว่าจะเก็บเสร็จก็ทำเอาเธอเหนื่อยจนต้องนั่งพัก พักหลังมานี้เธอเหนื่อยง่ายมากๆอารมณ์ก็แปรปรวนสุดๆ ในใจลึกๆ ก็แอบหวิวๆ ที่ต้องออกไปจากบ้านหลังนี้ เธออยู่มาเกือบปีก็มีคิดถึงบ้างแต่จะไม่คิดถึงเจ้าของบ้านอย่างแน่นอน..

ขออย่าให้เจอกันอีกเลยนะ จากไปครั้งนี้เธอขอจากไปแบบไม่ต้องพบเจอกันอีก..สาธุ

ที่ผ่านมาเธอคิดว่าเธอทำดีที่สุดแล้ว เธอทุ่มเททำทุกอย่างให้เขาอย่างเต็มที่ไม่เคยบ่น..ไม่ว่าเขาจะใช้งานเธอหนักแค่ไหนเธอก็ทำให้เขาได้ดีมาโดยตลอด เธออาจจะผิดสัญญาเรื่องมีเซ็กส์กับเขารอบสุดท้ายแต่เธอก็พยายามแล้วพยายามให้ครั้งสุดท้ายเกิดขึ้นตามสัญญาแต่เป็นเพราะเขาปฏิเสธบอกไม่มีอารมณ์..เธอคิดว่าเธอไม่ผิดเพราะเธอทำเต็มที่แล้วจริงๆ

กระเป๋าลากใบใหญ่กับกระเป๋าเป้ถูกหิ้วลงมาจากชั้นบน ของใช้ส่วนตัวเธอมีไม่มากเพราะไม่ค่อยได้ซื้ออะไร..เสื้อผ้าก็มีอยู่ไม่กี่ชุด ส่วนงานบ้านทุกอย่างวันนี้เธอเคลียร์หมดแล้วเรียกว่าทำดีที่สุดเท่าที่เคยทำมา..

ร่างสมส่วนมองไปรอบๆ บ้าน ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบฝุ่นแม้แต่นิดก็ไม่มี...

บ๊ายบายนะ ...ฉันจะจำเอาไว้ว่าครั้งหนึ่งฉันเคยได้อยู่บ้านหลังใหญ่ราคาหลายล้าน ทุกอย่างเกินฝันไปมาก หากมีโชควาสนาก็ขอให้ฉันได้ทำงานดีๆ ที่ต่างประเทศมีบ้านเป็นของตัวเองด้วยเถิด...

ในระหว่างที่กำลังร่ำลาบ้าน..เธอก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน ภริตารีบหอบหิ้วกระเป๋าเข้าไปแอบไว้ข้างโซฟา...

ไม่ว่าจะเป็นใครเธอต้องปลอดภัยไว้ก่อน แผนที่วางเอาไว้จะล่มไม่ได้เด็ดขาด...

ภริตาเดินออกไปดูก็พบว่าเป็นรถของหมอเป้ง..

ร่างสูงหล่อยืนยิ้มอยู่หน้าบ้านทำเอาเธอตกใจคิดว่าเป็นหมอคราม เขาสองคนมีส่วนคล้ายกันตรงที่ความสูงและความหล่อ เพื่อนของเขาหล่อทุกคนแต่จะมีเสน่ห์แตกต่างกันออกไป...

ร่างสมส่วนเดินออกมาหน้ารั้วประตู

"สวัสดีค่ะหมอเป้ง มีอะไรหรือเปล่าคะ" ใจเธอเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ กลัวว่าหมอเป้งจะสงสัยและอีกไม่กี่นาทีรถแท็กซี่ที่เพื่อนเรียกไว้ก็กำลังจะมารับเธอที่บ้าน...

ใบหน้าหล่อยิ้มสดใส..ดูเขาจะตั้งใจมาที่นี่

"สวัสดีครับ พอดีผมขับรถผ่านมาแถวนี้ก็เลยซื้อขนมมาฝากครับ เป็นขนมจากร้านดังคิดว่าน้องฟ้าน่าจะชอบ" เขาลงทุนไปต่อแถวซื้อมาให้เธอเลยนะ แต่ไม่กล้าพูดออกไป..ตั้งแต่ออกจากที่นี่เมื่อเช้าเขาก็เอาแต่คิดถึงเธอ..

"อ้อ..ขอบคุณนะคะ คราวหลังไม่เป็นไรนะคะหมอเป้ง ฟ้าเกรงใจ" ภริตายิ้มขอบคุณเขาจากใจจริง คราวหลังคงไม่มีแล้วแหละเพราะเธอกำลังจะไปจากที่นี่..

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เราคนกันเอง แล้วนี่ครามอยู่ไหมครับ" เขาโทรไปมันไม่รับสาย..

"ไม่อยู่ค่ะ หมอครามออกไปธุระ" ธุระของเขาคือไปกินข้าวกับนางแบบสาว..

"อ้อครับ แล้วนี่น้องฟ้าจะไปไหนเหรอครับ" เห็นว่าเธอแต่งตัวสวยกว่าปกติดูเหมือนกำลังจะออกไปไหน..

"มะไม่ได้ไปไหนค่ะ พอดีฟ้าลองชุดใหม่สวยไหมคะ" ท่าทางอึกอักของเธอดูมีพิรุธสุดๆ

"สวยครับ..สวยที่สุด" หมอเป้งมองเธอตาไม่กะพริบปกติก็สวยมากอยู่แล้ว ฟ้าใสเป็นผู้หญิงในอุดมคติของผู้ชายหลายคนไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตาขาวสวยหรือนิสัยน่ารักของเธอ เขาชอบทุกอย่าง..

ภริตายิ้มให้กับแววตาชื่นชมที่เขามองมา หมอเป้งดูเป็นคนที่จริงใจที่สุดในกลุ่มเพื่อนของเขา ไม่รู้สิเธอรู้สึกได้แบบนั้นว่าเขาไม่โกหกและดูจริงใจกับเธอที่สุด..

"ขอบคุณนะคะ สำหรับขนมนี้ ฟ้าจะทานให้อร่อยเลยค่ะ" ในชีวิตเธอมีหนุ่มๆ ซื้อขนมซื้อดอกไม้มาให้ก็มากแต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงอยากกินขนมของเขามากที่สุด คงเพราะเขาดูตั้งใจซื้อให้เธอ..เธอรับรู้ได้จากแววตาของเขาที่สื่อออกมา

ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างมีความสุขเมื่อเธอบอกว่าจะกินให้อร่อย..

"ครับ ผมดีใจที่ได้ยินแบบนี้ เอาไว้ถ้าผมผ่านมาแถวนี้ผมจะซื้อมาฝากอีกนะครับ" เขาจะหาเรื่องผ่านมาแถวนี้และจะซื้อขนมมาฝากเธอทุกวัน ตอนนี้เขาไม่สนว่าเพื่อนจะมองยังไงเพราะเขาชอบเธอไปแล้วจริงๆ ชอบก็แค่จีบ เขามันคนตรงๆ อยู่แล้ว

"ฟ้าเกรงใจจริงๆ ค่ะ แต่ถ้าหมอเป้งเต็มใจฟ้าก็ยินดีรับไว้ค่ะ หมอเป้งมีอะไรอีกไหมคะ พอดีฟ้าเปิดเตาในครัวไว้ค่ะ กลัวหม้อจะไหม้" เธอขอโทษที่ต้องโกหก..และขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงว่ากำลังจะไป เธอรู้สึกผิดที่โกหกคนดีๆ อย่างหมอเป้ง

"ไม่มีอะไรแล้วครับ ผมไม่กวนละ แล้วเจอกันใหม่นะครับ" หมอเป้งโบกมือยิ้มลา มองดูเธอเดินหายเข้าไปในบ้านจนลับสายตา...

อ่า..ทำไมมันมีความสุขจังวะ โคตรฟินใจเต้นแรงยังกับรักแรกสมัยเรียน ฟ้าใสคุณทำอะไรกับหัวใจผมกันแน่ ทำไมมันเต้นแรงได้ขนาดนี้ แค่คิดว่าพรุ่งนี้จะได้เจอเธออีกก็มีความสุขจนอยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็วๆ อยากเจอหน้าเธอทุกวัน..ขอแค่ได้เห็นหน้าวันละนิดแค่นั้น พี่เป้งก็ดีใจแล้ว

หมอเป้งหันหลังเดินขึ้นรถด้วยใบหน้ายิ้มมีความสุข สายตาของเขาเหลือบไปเห็นรถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน..ด้วยความสงสัยเขาจึงยืนรอให้รถคันนั้นขับผ่านไปแต่ก็พบว่ายังจอดอยู่ที่เดิมหรือจะรอให้เขาขับออกไปก่อน ว่าแต่รอทำไม??

ลุงคนขับแท็กซี่เดินลงมาจากรถเพื่อสอบถามเส้นทางไม่แน่ใจว่าใช่บ้านหลังนี้หรือเปล่า...

ชายร่างท้วมเดินตรงเข้ามาถามหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่หน้าบ้าน...

"ขอโทษนะครับ นี่ใช่บ้านหลังที่ปักหมุดหรือเปล่าครับ รบกวนช่วยดูให้หน่อยนะครับ พอดีลุงแก่แล้วตาไม่ค่อยดี" โทรไปตามเบอร์ที่ให้มาก็ไม่รับไม่รู้ว่าถูกหลังไหม

หมอเป้งทำหน้างุนงงก่อนจะเดินไปก้มดูโทรศัพท์ที่ลุงยื่นมา

"น่าจะใช่นะครับ..ว่าแต่ลุงมารับใครเหรอครับ" เขาถามด้วยความสงสัย ใครจะไปไหนในเมื่อเพื่อนเขาไม่อยู่??

"อ้อ..พอดีมีคนเรียกรถมารับคนในบ้านหลังนี้นะครับ ว่าแต่คุณรู้จักกับคนในบ้านใช่ไหมครับ"

"อ้อใช่ครับ ผมเป็นเพื่อนกับเจ้าของบ้าน"

"งั้นดีเลยครับ พอดีผมโทรติดต่อคนในบ้านไม่ได้ช่วยเรียกให้หน่อยได้ไหมครับว่ารถมาถึงแล้ว" โทรอยู่ตั้งนานไม่เห็นมีใครรับ...

"อ้อได้ครับ แต่เพื่อนผมไม่อยู่บ้านนะครับ คนที่คุณลุงมารับชื่ออะไรเหรอครับ"