เมียบำเรอหมอคราม

แด่เจ้าหนี้หมอหน้าเลือด(จดหมายลา)

"อ้อได้ครับ แต่เพื่อนผมไม่อยู่บ้านนะครับ คนที่คุณลุงมารับชื่ออะไรเหรอครับ"

"ชื่อ..คุณฟะ" ยังพูดไม่จบโทรศัพท์ลุงก็ดังขึ้น

:งานแต่งคนจนกะมีแต่ฮอยยิ้มปน...

"ขออนุญาตรับโทรศัพท์ก่อนนะครับ ลูกค้าน่าจะโทรมา" ลุงแท็กซี่กดรับคุยสายคุยสักพักก็วางสายหันมายิ้มหน้าเจื่อน

"ขอโทษครับ พอดีมารับผิดบ้าน ลูกค้าบอกขับไปอีกสองหลังครับ ขอบคุณมากนะครับ ผมไม่รบกวนแล้วครับ สวัสดีครับ" ลุงแท็กซี่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

หมอเป้งยังอยู่ในความงุนงงใบหน้าหล่อกระตุกยิ้มหัวเราะ...วันๆ เจอแต่อะไรวะเนี่ย เขาหันมองเข้าไปในบ้านของเพื่อนก่อนจะยิ้มแล้วขึ้นรถขับออกไป...

ภายในบ้าน...

ภริตาใจหายใจคว่ำ หายใจไม่ทั่วท้องกลัวว่าแผนที่วางไว้จะไม่สำเร็จ เกือบไปแล้วดีที่เธอโทรบอกลุงคนขับรถได้ทัน..

ใจเธอตอนนั้นหล่นไปอยู่ตาตุ่มกลัวว่าหมอเป้งจะรู้ ที่เธอต้องวางแผนหนีเพราะเธอทำผิดสัญญาที่ระบุไว้ชัดเจนว่าเธอต้องมีเซ็กส์กับเขาให้ครบในสัญญาไม่อย่างนั้นเธอจะต้องชำระหนี้ทั้งหมดหรือแล้วแต่เขาจะพิจารณาตอนเซ็นก็คิดว่าทำได้ไม่มีปัญหา..แต่ถ้าจะให้เธอทนอยู่ต่อไปเธอก็ทนไม่ได้ ถ้าหากไม่หนีเธอก็ต้องอยู่รับใช้เขาเหมือนที่ผ่านๆ มาไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้เป็นอิสระ นี่มันสัญญาทาสชัดๆ

คนสวยลากกระเป๋าใบใหญ่กับกระเป๋าเป้สะพายหลังเดินออกมารั้วบ้าน...เธอหันมองตัวบ้านพูดบอกลาก่อนจะเปิดประตูเดินตรงไปที่รถแท็กซี่ที่จอดอยู่ไม่ไกล..

ลุงแท็กซี่ทำหน้างุนงงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเดินออกมาจากบ้านหลังนั้นแล้วจะโกหกทำไม คนขับก็งงแต่ก็ไม่กล้าถาม

ภริตาขนของเข้าประตูหลังก่อนจะเดินขึ้นรถ..

ลุงแท็กซี่กลับรถซอยข้างหน้า..มีจังหวะที่ต้องขับผ่านบ้านที่เคยอยู่มาเกือบหนึ่งปี...

ภริตาหันมองกระจกรถฝั่งซ้ายรู้สึกใจหายที่รถค่อยๆ เคลื่อนผ่านบ้านหลังนั้นไป ที่เธอรู้สึกหวิวๆ เพราะเธอดูแลที่นี่เป็นอย่างดีทั้งทำความสะอาดรดน้ำต้นไม้เรียกว่าทำทุกอย่าง..จนรู้สึกผูกพัน

ลาก่อนนะ...บ๊ายบาย เธอโบกมือลาบ้านก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไปกลายเป็นความรู้สึกโล่งใจ

เธอเป็นอิสระแล้ว...เย้!!!

ใบหน้าสวยยิ้มกว้างมีความสุข เธอกำลังจะได้ไปทำงานตามที่ฝัน สุดท้ายเธอก็มีวันนี้วันที่เธอกล้าออกมาจากเจ้าหนี้หน้าเลือดคนนั้น..เธอคิดว่าเขาคงโกรธมากถ้าหากรู้ว่าเธอหนีไปแล้ว เธอตั้งใจทำผิดสัญญาเพราะคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก...

เธอขออโหสิกรรมให้เขาทุกสิ่ง..ขอแค่ให้เราอย่าได้มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกหรือไม่ต้องเจอกันอีกในชาตินี้ สาธุ..พระเจ้าช่วยเธอด้วย เธอขอแค่นี้จริงๆ

ฝันของเธอใกล้จะเป็นจริงแล้วเย้ๆ ..ยิ้มหันมองกระจกรถ บรรยากาศเมืองใหญ่ในยามค่ำคืนดูเหงาจัง อยู่ๆ เธอก็คิดถึงแม่...

แม่จ๋า..ฟ้าขอโทษที่ฟ้าเลือกทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ถ้าแม่รู้แม่คงเสียใจแต่ตอนนี้ฟ้าเป็นอิสระแล้วนะแม่ ฟ้ากำลังจะได้ไปทำงานต่างประเทศในแบบที่ฟ้าฝันไว้ แม่จะอยู่ในใจฟ้าตลอดไปไม่ว่าฟ้าจะอยู่ที่ไหน..ฟ้ารักแม่นะคะ

รักและคิดถึงแม่เสมอ...

รถแท็กซี่ขับเข้ามาจอดหน้าโรงแรม..

ภริตาขนของลงจากรถพูดขอบคุณคุณลุงก่อนจะเดินเข้าที่พักที่เพื่อนจองไว้ให้..ทุกอย่างราบรื่นราวกับฟ้าตั้งใจเปิดทางให้ ขอบคุณฟ้าที่เข้าข้างเธอ นับเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ทุกอย่างราบรื่นจบลงด้วยดี...

ภารกิจทำตามความฝันและหนีไปให้ไกลสุดขอบฟ้าได้เริ่มขึ้นแล้ว...

เวลาสองทุ่ม...

เจ้าของบ้านก็กลับมา วันนี้ทำไมในบ้านมืดแปลกๆ อยู่บ้านยังไงไม่เปิดไฟ คีรีภัทรบ่นในใจกดรีโหมดเปิดประตูรั้วขับรถเข้าไปจอดข้างใน...เกิดความสงสัยเมื่อไม่มีคนเดินออกมารับเหมือนทุกครั้ง

'หรือว่าจะนอนแล้ว??'

ปึ้ง... เขาปิดประตูเดินลงมาจากรถ ทำเสียงดังขนาดนี้ก็ยังไม่มีใครเดินออกมา

เพิ่งสองทุ่มนอนแล้วเหรอวะ หิ้วถุงขนมร้านดังเข้าไปในบ้าน เขาไปยืนรอตั้งนานกว่าจะได้มา..

"ฟ้า..ทำไมไม่เปิดไฟ" เปิดประตูบ้านก็พบว่าไม่ได้ล็อกยิ่งน่าแปลก หรือว่าจะเป็นอะไรไปแต่ไม่น่าจะใช่..

ปากบอกเธอไม่เป็นอะไรง่ายๆ แต่สองขารีบวิ่งขึ้นชั้นสองของบ้าน

"ฟ้า..เธอเป็นอะไรหรือเปล่า" ประตูห้องไม่ได้ล็อกกดเปิดไฟก็พบว่าไม่มีใคร??

ทุกอย่างว่างเปล่า..แม้แต่ของใช้ที่เคยวางอยู่บนโต๊ะก็ไม่มี เชี่ย เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย เขาสบถออกมาอย่างลืมตัว ยังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง รีบเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าก็พบว่าไม่มีชุดของเธอหลงเหลืออยู่!!

มะหมายความว่าไง?? ความสงสัยตีรวนทำเขาสับสนไปหมด มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถ้าจะบอกว่าเธอหนีไปเขาคิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้ เธอไม่ท่าทีว่าจะหนีหรือว่าจะมีคนร้ายลักพาตัวเธอไปวะ...

แม่งต้องใช่แน่ๆ ร่างสูงหล่อหันมองรอบๆ ห้องเพื่อสังเกตความผิดปกติ

"ฟ้าเธอกำลังเล่นอะไรวะ ผมไม่ตลกนะ" อีกมุมก็คิดว่าเธอแกล้งอำเล่น...

ดูจากที่เห็นไม่น่าจะใช่การลักพาตัวแต่เหมือนว่าเธอวางแผนเอาไว้ล่วงหน้า..ที่ทำให้เขาคิดแบบนั้นเพราะสิ่งของในบ้านถูกจัดวางไว้อย่างเป็นระเบียบมีเพียงของใช้ส่วนตัวของเธอที่หายไป

คีรีภัทรเกิดความสงสัยว่ามีเหตุมีผลอะไรที่เธอต้องทำแบบนั้น ทำไมเธอถึงเลือกที่จะหนีไปโดยไม่บอกเขาสักคำ..

"ทำไมทำแบบนี้วะฟ้า ถ้าอยากจะไปทำไมไม่บอกกันดีๆ" ตอนนี้เขารู้สึกผิดหวังมากกว่า อยู่ด้วยกันมาก็นานเขาดูเป็นคนใจร้ายขนาดที่เธอต้องหนีไปเลยหรือไงทำไมไม่คุยกันดีๆ

มือหนายกขึ้นนวดคลึงข้างขมับทั้งสองข้าง ตอนนี้มันปวดตุบๆ คล้ายเส้นเลือดสมองจะแตก... อะไรวะเนี่ย

ร่างสูงใหญ่ค่อยๆ เดินลงบันได ทั้งเจ็บไข่ทั้งเจ็บใจที่เธอไปโดยไม่ได้บอก อีกแค่ครั้งสุดท้ายก็จะครบสัญญาทำไมเธอถึงไม่รอ??

ตามสัญญาเธอต้องรอให้เขายกหนี้ทั้งหมดให้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงเลือกจะทำแบบนั้น ทั้งที่อีกไม่นานเขาก็จะปล่อยเธอไปและคิดเอาไว้แล้วว่าจะให้เงินเธอไปตั้งตัวสักก้อน..แต่ในเมื่อเธอเลือกทำแบบนี้เขาก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องให้ในเมื่อเธอไม่อยู่

ก่อนจะเดินไปนั่งโซฟาเขาก็เหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะเดินไปเปิดดูก็พบกับเงินจำนวนสามพันกับยี่สิบบาท

"คืออะไรวะ" ความสงสัยทำให้เขาหยิบกระดาษขึ้นมาเปิดอ่าน..

ข้อความในกระดาษ

แด่เจ้าหนี้หน้าเลือด...

บรรทัดแรกก็ทำเอาเขาสะดุ้ง.. ใครวะเจ้าหนี้หน้าเลือด?? ไล่อ่านบรรทัดถัดไป

เงินสามพันนี้เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่ฉันมี มันคือดอกงวดสุดท้ายที่ฉันจะจ่ายให้คุณแทนการมีเซ็กซ์ครั้งสุดท้าย รับไม่รับก็ต้องรับเพราะฉันมีให้คุณแค่นี้

หวังว่าเราจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก หรือไม่ต้องเจอกันอีกในชาตินี้!!

ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่คุณเคยช่วยฉันกับแม่ ในตอนนั้นฉันคิดว่าคุณเป็นหมอที่ดีมากๆ คุณคือพระเจ้าที่เข้ามาช่วยเราแต่หลังจากนั้น..ฉันไม่คิดว่าคุณจะกลายเป็นปีศาจร้าย...สำหรับสิ่งดีๆ ฉันจะจดจำเอาไว้และสำหรับสิ่งร้ายๆ ฉันก็จะจดจำเอาไว้เช่นกัน ไม่ต้องแปลกใจที่ฉันเลือกที่จะหนีไปฉันคิดวางแผนเอาไว้นานแล้ว...

ลาก่อนนะ เจ้าหนี้หมอหน้าเลือด...

"หึ.. อย่างนี้ก็ได้เหรอวะ" ใบหน้าหล่อกระตุกเค้นหัวเราะ เจ้าหนี้หมอเลือดอย่างนั้นเหรอ ฟ้าใส!! เขาละอยากจะจับเธอมาหักคอจริงๆ ถ้าแบบนี้เรียกว่าหน้าเลือดแล้วพวกปล่อยกู้รายวันเรียกว่าอะไรวะ...

ให้อยู่ฟรีกินฟรีไม่ต้องเสียสักบาท นี่นะเหรอเจ้าหนี้หน้าเลือด เขาโคตรจะใจดีที่สุดแล้ว แรกๆ หนักหน่อยก็แค่เรื่องบนเตียงแล้วเขาไปใจร้ายตอนไหนวะ..

ไล่วนอ่านจดหมายซ้ำๆ อ่านไปก็งงไปไม่เข้าใจว่าเขากลายเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดไปได้ยังไง..

จะให้เขาทำยังไงกับคนทำผิดสัญญาดี?

หนึ่งปล่อยไป...

สองตามกลับมา...

ร่างสูงเดินกลับไปนั่งโซฟาใช้ความคิดว่าควรเอายังไงดี...คิดไปสักพักเขาก็ได้คำตอบ