เมียบำเรอหมอคราม

งั้นก็อย่าอยู่ร่วมกันอีกเลย(ทำไมต้องทน)

"หายเร็วๆ นะครับ ฝันดีครับ" รอยยิ้มของเธอทำให้เขาลืมคำถามต่อไป รีบบอกฝันดีแก้เก้อเขิน...ตอนนี้เธอเป็นผู้หญิงของเพื่อนเรื่องนี้เขารู้ดีและต้องท่องให้ขึ้นใจว่าห้ามรู้สึกไปมากกว่านั้นแต่ความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้หรอก

"ค่ะ ฟ้าขอบคุณหมอเป้งมากนะคะ สำหรับทุกเรื่องในวันนี้ ถ้าไม่ได้หมอเป้งฟ้าคงแย่แน่ๆ ฝันดีเช่นกันค่ะ" แล้วเธอก็ยิ้มเดินจากไป...

ร่างสูงของหมอเป้งแทบยืนไม่ไหว ต้องหาที่เกาะพยุงตัวเพราะรู้สึกว่ากำลังจะละลาย..เธอมีดาเมจที่รุนแรงเกินไป มีผลต่อหัวใจและอาจทำให้เขาเป็นโรคหัวใจได้ในอนาคต..

คนที่มีความเสี่ยงควรหลีกเลี่ยงสิ่งนี้แต่เขาไม่ได้มีปัญหาเกี่ยวกับโรคหัวใจ คงไม่ผิดหากเขาจะลองเสี่ยง..แม้รู้ว่ามันอาจจะทำให้เขาถึงตายได้...แต่เขาคือเป้งหมอหัวใจ

รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง

หลังจากที่ตั้งสติได้

หมอเป้งก็เดินมาจัดการกลุ่มเพื่อนที่เมาหลับ นอนกรนกันเสียงดังลั่นไม่รู้เสียงใครต่อเสียงใคร ทุกครั้งที่มาสังสรรค์ไม่ว่าจะที่ไหนเขาจะไม่ดื่มจนเมาเพราะต้องคอยดูแลเพื่อน

ร่างสูงเดินเข้าห้องรับแขกเข้าไปหยิบฟูกที่นอนออกมาปูก่อนจะลากเพื่อนทีละคนมานอนลงบนฟูกแต่มีหนึ่งคนที่เขาไม่อยากจะช่วยให้มันนอนหลับสบายนั่นคือเจ้าของบ้านที่นั่งหลับคอพับอยู่โซฟา

"นอนโซฟาไปแล้วกันมึงไอ้คราม แม่งปากดีนัก " เขาโกรธที่มันพูดดูถูกผู้หญิงและยังให้เขาเสนอเงินซื้อตัวเธออีก มันน่าเอากำปั้นยัดปากมันจริงๆ ถึงจะโกรธแค่ไหนแต่ก็จับให้เพื่อนนอนลงโซฟาดีๆ เขารู้ว่ามันพูดไปเพราะเมามาก คงไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆสร่างเมาก็ค่อยถามว่าทำไมมันถึงได้พูดแบบนั้น..แล้วเรื่องเงินสองล้านคืออะไร

หลังจากทำให้เพื่อนนอนหลับสบายเขาก็เดินเข้าไปนอนในห้องรับแขก...

คืนนี้เขาจะนอนหลับไหมนะ ทำไมในหัวมันถึงมีแต่หน้าเธอ..รอยยิ้มนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในใจ

ช่วงเวลากลางดึก..

ห้องนอนชั้นสอง..

ภริตารู้สึกตัวตื่นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างดูดดึงเคล้นคลึงอยู่ตรงหน้าอกของเธอ..สองมือเล็กยกขึ้นผลักให้สิ่งนั้นออกไปแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอรู้ว่าคือคน..และคนคนนั้นก็คือหมอครามเจ้าของบ้านนั่นแหละ

"อื้อ..คุณครามฉันง่วง เมาแล้วก็นอนดีๆ" เธอยังให้เกียรติเขาในฐานะเจ้าหนี้และเจ้าของบ้านถึงแม้เขาจะไม่เคยให้เกียรติเธอเลยสักนิด..ดูอย่างตอนนี้ที่เขากำลังรบกวนเธอด้วยริมฝีปากอุ่นชื้น..

ป็อก..ใบหน้าหล่อขยับริมฝีปากออกจากเต้าอวบจนเกิดเสียงลากมก

"ทามไม อยากให้เอาครั้งสุดท้ายไม่ใช่หรือไง.." คนเมาพูดเสียงยานคางแต่ก็ฟังรู้เรื่องทุกคำ

"ก็คุณเมา ถ้าเกิดพรุ่งนี้คุณจำไม่ได้ขึ้นมาฉันจะทำยังไง" มีหลายครั้งที่เขาเมามีอะไรกับเธอแล้วบอกจำไม่ได้เป็นแบบนี้แทบจะทุกครั้งที่เขาเมา ครั้งนี้เป็นครั้งสำคัญเธอจะไม่ยอมให้เขาเอาเปรียบ ได้กับเธอฟรีๆ หรอก...

"หึ..ผมไม่ได้มาว..ม่ายได้เมา อึก" สองมือใหญ่จับตรึงข้อมือเล็กลงเตียงนอนนุ่ม

"ค่ะ ไม่เมาก็ไม่เมา ปล่อยแขนฉันได้แล้ว" เธอขี้เกียจเถียงขอนอนดีกว่า..เหนื่อยจะคุยกับคนเมา

"ม่ายปล่อย..อยากได้ใครมาเป็นผัวรายต่อปายดีละ ไอ้เป้งหรือไอ้ดิน"

"เมาแล้วก็นอน อย่าหาเรื่อง" เธอไม่ได้ตกใจกับคำพูดของเขาเพราะตอนปกติเขาก็ปากไม่ดีอยู่แล้ว..พอเมาก็คูณสอง

"ตอบมา..ว่าจะเอาคาย อึก ไอ้เป้งหรือไอ้ดิน" สองมือใหญ่จับกดข้อมือเธอแน่นขึ้น

"ฉันไม่เอาใครทั้งนั้นแหละเพราะฉันจะไปทำงานต่างประเทศ" เหนื่อยจะคุยกับคนเมา พูดไม่รู้เรื่อง

"ก็ดี..อย่าให้เห็นแรดไปเป็นเมียใครล่ะแค่ผมเอาคุณลงก็ดีแค่ไหนแล้ว" พอเมาก็ปากดี..พูดแบบไม่คิด

จากที่ภริตาจะไม่รู้สึกอะไรกับคนเมากลับเป็นว่าเธอโกรธจริงๆ เธอโกรธที่เขายิ่งเมายิ่งปากหมา..

พูดแบบนี้ใช่ไหม งั้นก็ไม่ต้องมาเอาเธอหรอก คิดว่าเธออยากเอากับเขามากหรือไง ถ้าไม่ใช่เพราะสัญญาบ้าๆ นั่น จ้างให้เธอก็ไม่ทนอยู่แบบนี้หรอก..ภริตาพยายามข่มใจให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

"คุณรู้ไหมว่าคนอย่างโผม..มีผู้หญิงเข้าหาเป็นร้อย ถ้าผมจะเอา ทุกคนก็พร้อมจะแก้ผ้าเข้าหา..คุณ..อึก ต้องดีใจนะที่ได้นอนกับผม" เมาแล้วก็หลงตัวเองคิดว่าหล่อมาก

"เหอะ..ฉันต้องดีใจอย่างนั้นสินะ" อยากจะหัวเราะเยาะชีวิตตัวเองจริงๆ

"ช่ายย..ได้เป็นเมียไอ้คราม เหมือนได้ขึ้นสวรรค์ แต่เสียใจด้วยนะ ตอนนี้ผมโคตรจะไม่มีอารมณ์กับคุณ แค่อยู่ใกล้ก็หมดอารมณ์" เมาแล้วไม่แข็งหรอกเว้ย รอบสุดท้ายเธออาจจะต้องรอจนเหี่ยว

เหอะ..ปากบอกไม่มีอารมณ์แต่ตรงนั้นของเขาแข็งทิ่มหน้าท้องเธอจนแทบจะทะลุ เธอจะไม่ถือคนบ้าไม่ว่าคนเมาก็แล้วกัน

"ฉันก็ไม่มีอารมณ์กับคุณเหมือนกัน"

"ทำไม!! ไม่มีกับผมแล้วอยากมีกับใครวะ" คนเมาเริ่มหาเรื่อง ภริตาถอนหายใจเหนื่อย..

"ถ้าเมาก็นอน..ไม่ใช่มาหาเรื่องแบบนี้"

"ตอบมา..ว่าอยากไปเอากับใคร!!" คนเมาตะคอกเสียงดัง

เธอรู้ว่าคำตอบที่จะทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นคือเธอต้องพูดว่าอยากเอากับเขา..แต่เธอจะไม่พูด..ภริตาใช้วิธีเงียบให้ได้มากที่สุดเพราะยิ่งพูดเขาก็ยิ่งจะหาเรื่องเธอ ถ้าเป็นแบบนั้นคืนนี้คงไม่ได้นอนกันพอดี

"ตอบมาสิวะ.." ยิ่งเธอเงียบเขาก็ยิ่งโกรธ

!!! เงียบ...ไม่ตอบ

"คิดว่าตัวเองเป็นคายวะฟ้า..ก็แค่ผู้หญิงที่ขายตัวแลกเงิน ไม่เห็นจะมีอะไรดี" ทำไมเพื่อนเขามันถึงได้สนใจเธอ..ก็แค่ผู้หญิงหิวเงิน..

เมื่อได้ยินแบบนั้นสติของเธอก็ขาดผึ่งไม่สนว่าเขาจะเป็นคนบ้าหรือคนเมา..

ทุกคำดูถูกเธอเคยได้ยินมาหมดแต่ไม่คิดว่าจะได้ยินมันจากปากเขา..

ขายตัวแลกเงินอย่างนั้นเหรอ...งั้นก็อย่าอยู่ร่วมกันอีกเลย!!!

ภริตายกเข่าขึ้นกระแทกเข้าเข้าที่กลางเป้าเขาเต็มๆ

ตึก!!!

"อั๊ก!!..โอ๊ยยยยยยย...!!!" ร่างสูงด้านบนร้องเสียงหลง งอตัวล้มลงอีกฝั่ง เอามือกุมเป้าร้องโอดโอยโหยหวนด้วยความเจ็บปวดแต่ความเมาก็ช่วยเขาได้เล็กน้อย ถ้าไม่เมาคงรู้สึกเจ็บมากกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า

"อ๊าาาา..อ่ะ ซี๊ดดด..." เขาร้องโอดโอยอยู่สักพัก จากนั้นเสียงก็เงียบไป..

ภริตารีบคลานลงจากเตียง เสียงของเขาที่ได้ยินแสดงถึงความเจ็บปวดและนั่นก็คือเสียงความเจ็บปวดของเธอเช่นกัน แม้เขาจะไม่ได้ทำร้ายร่างกายแต่เขาทำร้ายจิตใจเธอจนไม่เหลือความรู้สึกใดๆ ..ก็เป็นเขาไม่ใช่เหรอที่ยื่นข้อเสนอบ้าๆ นั่นให้กับเธอ แต่เธอก็ต้องยอมรับความจริงว่าทั้งหมดนี้เธอเป็นคนเลือกเอง เหตุผลในตอนนั้นเธอแค่ไม่อยากเป็นเมียไอ้รุจ...

ทุกความเจ็บปวดมันฝังลึกเข้าไปข้างในจนไม่สามารถปิดกลบมันได้ ทำไมเธอต้องอยู่แบบนี้ ทำไมเธอต้องทนให้คนอื่นดูถูก ทำไมเธอถึงไม่ไปจากที่นี่สักที....

ทำไม!!! ก็เพราะคำว่าเป็นหนี้สินะ

แกร็ก!!..

ภริตาปิดประตูเดินออกไปนอนอีกห้องที่อยู่ข้างๆ กัน พรุ่งนี้ถ้าหากความคิดนี้ยังอยู่เธอจะวางแผนไปจากที่นี่ โดยไม่รอให้ครบกำหนดสัญญา...