เมียบำเรอหมอคราม

ยัยนี่เด็กกู..จะทำไม

"ขะ..คือฉันไม่ค่อยถนัด" นั่งแบบนี้แล้วเธอจะชงยังไง..ปกติเขาไม่เคยทำแบบนี้สงสัยจะเมาจนขาดสติถึงได้กล้าให้เธอนั่งบนตักต่อหน้าทุกคน..

"อย่าลีลา เร็วเลว"

ภริตาถอนหายใจก่อนจะยื่นมือออกไปหยิบเหล้าบนโต๊ะมาชงให้เขา..สถานการณ์ตอนนี้เข้าขั้นตึงเครียดเพราะตั้งแต่เธอนั่งอยู่บนตักเขาทุกคนก็เงียบกันหมดและคนเมายังพยายามลวนลามเธอไม่หยุด...

"อืม..อาบน้ำแล้ว..ตัวหอมจาง" คนเมาเอาหน้าหล่อๆ ซุกไซ้ลำคอขาวทำให้ภริตาต้องเอียงคอหลบบอกให้เขาหยุดแต่เขาก็ไม่หยุดจนเธอเริ่มดิ้นพยายามจะออกจากอ้อมแขนของเขาที่กำลังล้วงลึกเข้าไปในเสื้อเพื่อจับหน้าอกของเธอ รู้ว่าเขาเมามากถึงได้กล้าทำแบบนี้แต่มันคือสิ่งที่ไม่ควรทำ

ใจเธอเต้นแรงทั้งอับอายทั้งรู้สึกแย่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้..

ภริตาได้แต่ก้มหน้าชงเหล้าไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองกลัวว่าจะเผลอไปสบตากับหมอเป้งที่กำลังมองมา เธอคิดว่าเขาคงเมาแล้วเหมือนกัน ถึงได้เงียบจนน่าขนลุก..

มือปลาหมึกยังคงพยายามแทรกเข้ามาข้างในก่อนจะจับเข้าที่หน้าอกแบบเต็มไม้เต็มมือ

"หมอคราม..อย่า!!" เธอรีบจับล็อกมือเขาเอาไว้ เธอละอยากจะเอาขวดเหล้าฟาดหัวเขาจริงๆ แต่ต้องอดทนเอาไว้เพราะรู้ว่าเขาเมามาก..แต่ถ้าเขาไม่หยุดเจอดีแน่

"ไอ้เหี้ยคราม!! ถ้ามึงยังไม่หยุดลวนลามน้องฟ้า กูถีบหน้ามึงแน่" เสียงนี้มาจากหมอเป้งที่มองเพื่อนราวกับอยากจะฆ่าให้ตาย แววตาของเขาที่มองมาบ่งบอกว่าอยากทำแบบนั้นจริงๆ

"ทามมาย..ในเมื่อเธอเป็นเด็กกู อึก..รีบชงเหล้าเร็วเลว อืม..คอเธอหอมชะมัด" ยังยังไม่หยุดซุกไซ้ใบหน้าลงสูดดมกลิ่นหอมจากกายสาวเข้าเต็มปอด...

"กูจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้ามึงยังไม่ให้เกียรติน้องฟ้า กูกระโดดถีบหน้ามึงจริงๆ แน่..ไอ้คราม!!" กรามแกร่งขบเข้าหากันแน่น

ดูเหมือนหมอเป้งจะไม่ได้เมามากถึงดูมีสติที่สุด

"ฟ้าว่าทุกคนเมามากแล้ว วันนี้ดื่มแค่นี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฟ้าจะเก็บเหล้าเข้าตู้" เธอเหนื่อยมาทั้งวันอยากพักผ่อน..

"ได้ครับ ผมเองก็ไม่อยากดื่มละเก็บเลยก็ได้ แต่ก่อนเก็บผมขอเคลียร์กับไอ้เพื่อนตัวปัญหานี่ก่อน ไอ้ครามหนึ่ง..ไอ้ครามสอง!!" หมอเป้งจ้องตาเขมงยังไม่หยุดนับ..อารมณ์ของเขาตอนนี้ดูพร้อมจะต่อยหน้าเพื่อนทุกเมื่อ..

"น้องฟ้าขึ้นไปนอนเถอะครับ เดี๋ยวทางนี้ผมจัดการเอง ยังไงไอ้ครามมันก็เพื่อนผม ผมจัดการได้ครับ ไอ้เหี้ยครามหนึ่ง..สอง" เธอไม่ควรยอมเพื่อนเขาขนาดนั้น นิสัยเลวๆ มันควรโดนเธอตบสักครั้ง..แม่งเมาแล้วทำตัวเสื่อม

"ค่ะ งั้นฟ้าฝากด้วยนะคะ" หมายถึงฝากจัดการเล่นงานเขาด้วย เธอคิดว่าหมอเป้งไม่ได้เมามากแต่ที่ก่อนนั้นเงียบคงเพราะขี้เกียจพูด..

ภริตาออกแรงกระทุ้งศอกเข้าใต้ซี่โครงเขาเน้นๆ แล้วผลักตัวเขาออกห่าง เธอพูดขอบคุณหมอเป้งก่อนจะรีบเดินออกไป...

"มึงเป็นเหี้ยอะไรวะไอ้เป้ง ยายนั่นเป็นเด็กกู..อึก"คนเมาหันไปหาเรื่องเพื่อน เอามือจับซี่โครงที่ยังเจ็บแปล๊บๆ

"อย่าทำนิสัยส้นตีนแบบนี้อีก ฟ้าไม่ได้เต็มใจกูดูออก.." ถ้าเต็มใจเธอคงไม่ขัดขืนเขาดูออกแม้จะเมานิดๆ และมันคือภาพที่เขาไม่อยากเห็นที่สุด...

"ไม่เต็มใจแล้วไง ในเมื่อกูซื้อตัวเธอมาตั้งสองล้าน..อึก " เงินตั้งสองล้านไม่ใช่สองบาท อีกหน่อยก็จากกันไป จับนิดจับหน่อยจะเป็นไรไป

"ไอ้เหี้ยนี่เดี๋ยวกูต่อยหน้าแม่ง" หมอเป้งเกือบเผลอลุกขึ้นไปต่อยหน้าเพื่อน แต่ก็ยั้งมือเอาไว้เพราะรู้ว่าเพื่อนเมามาก ปกติมันไม่เคยทำนิสัยต่ำๆ แบบนี้..เขาเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อน

"อือ..ถ้ามึงกล้าก็ต่อยมาสิวะ..หรือถ้ามึงอยากได้เธอต่อจากกู ก็ลองเสนอเงินให้เธอสักล้านดูสิ " คนเมานั่งตัวโยกโอนเอน ไม่ได้สนใจคำที่พูดออกไปแต่คนฟังเดือดจัด

"ไอ้เหี้ยคราม มึง!!" ร่างสูงถลาตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อเพื่อน ก่อนจะง้างหมัดเตรียมจะต่อยแต่เมื่อเห็นว่าเพื่อนเมาหลับไม่รู้เรื่องเขาก็ต่อยหมัดลงข้างๆ โซฟา

ตุบ..!!

"โธ่...แม่งเอ้ยยย!!" ร่างสูงของหมอเป้งลุกขึ้นเดินออกไปสงบสติอารมณ์ในครัวหลังบ้าน...เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากเพื่อน แม้จะรู้สึกโกรธจนอยากต่อยหน้าแต่ก็ต้องอดทนเพราะมันคือเพื่อน..

ห้องครัวด้านหลัง..

ภริตากำลังเก็บจานเข้าตู้ก็ตกใจเมื่อหันมาเจอหมอเป้ง..

"ว๊ายยย" ด้วยความตกใจทำให้เธอเกือบจะหงายหลัง โชคดีที่เขาเอามือมาจับดึงแขนเธอไว้ทันแต่เธอก็เซไปโดนตัวเขาจนหน้ากระแทกเข้ากับอกแข็งๆ

"อะเอ่อ ฟ้าขอโทษค่ะ" รีบขยับตัวออกห่าง..ก่อนนั้นหมอเป้งให้เธอขึ้นไปนอนแต่เธอแอบมาเก็บจานที่แห้งแล้วเข้าตู้ตามประสาคนขยันผิดเวลา ไม่ว่าจะทำตอนไหนเธอก็ได้ทำเองอยู่ดี

"ทำไมยังไม่ขึ้นไปนอนครับ"เขาค่อยๆ ปล่อยมือเมื่อเธอยืนเองได้แต่ก็ปล่อยแบบอ้อยอิ่งคล้ายกับว่าไม่อยากจะปล่อย

"คือฟ้าเข้ามาเก็บจานเข้าตู้ก่อนขึ้นไปนอนค่ะ นี่ก็กำลังจะไปค่ะ" เธอดูเกร็งๆ อย่างเห็นได้ชัด ก็จะไม่ให้เกร็งได้ยังไงในเมื่อเขายังจับแขนเธออยู่

"ขยันเกินไปหรือเปล่า บางอย่างคุณควรให้เจ้าของบ้านมันทำเองบ้าง ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ" ร่างสูงค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแขนเล็กเมื่อเห็นว่าเธอดูเกร็งๆ

"คะ..คุยด้วยเหรอคะ" ภริตาพูดก้มหน้าไม่กล้าสบตามองเขาตรงๆ "ดะได้ค่ะ"

"คุณมีข้อตกลงอะไรกับคราม พอจะบอกผมได้ไหม" ที่มันบอกว่าซื้อตัวเธอมาสองล้านคืออะไร เขาพอรู้มาบ้างว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่แต่ไม่รู้เรื่องเงินสองล้านว่าเป็นมายังไง..

"คือฟ้า..ฟ้าขอไม่พูดได้ไหมคะ" เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่เธอไม่อยากบอกใครและแน่นอนว่ามีเพียงเขากับเธอที่รู้เรื่องสัญญา

"ได้ครับ แต่คุณบอกผมได้หรือเปล่าว่าคุณรู้สึกยังไงกับคราม"

เขาคงจะเมานิดๆ ถึงได้ถามอะไรแบบนี้ ภริตาเผลอเงยหน้าขึ้นก็เผลอมองสบตากับเขาพอดี แววตาลุ่มลึกของเขาทำให้เธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ...เหมือนเขาอยากจะบอกอะไรบางอย่าง

"อะเอ่อคือ สำหรับฟ้าหมอครามคือเจ้าหนี้แค่นั้นค่ะ ฟ้าไม่ได้รู้สึกอะไร" ใช่เธอไม่ได้รู้สึกอะไรเธอกับเขา อีกไม่นานเราก็จะจากกันไป

"ดีแล้วครับ ครามไม่ใช่คนที่คุณควรจะรู้สึกอะไร ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมสำหรับทุกเรื่องด้วยนะครับ พวกผมเป็นเพื่อนกันก็จริงแต่ทุกคนไม่ได้เหมือนกันหรอกนะครับ" มีบ้างที่คล้ายแต่เขาไม่เหมือนไอ้ครามอย่างแน่นอน ถ้าเทียบกับทุกคนในกลุ่มมันคือคนที่เจ้าชู้มากที่สุด..ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเพื่อนมันคงดีกว่านี้..ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง

"ค่ะ..หมอเป้งไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรแทนหมอครามเลยนะคะ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นฟ้าเป็นคนเลือกเองค่ะหรือพูดอีกอย่างว่าไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้ก็ว่าได้ค่ะ" ถ้าหากต้องเลือกระหว่างอดิรุจกับหมอครามยังไงเธอก็เลือกเขา..เพราะถ้าไม่เลือกเขาเธออาจจะต้องตกเป็นเมียของไอ้รุจ..ซึ่งนรกกว่าร้อยเท่า

"แล้วหลังจากนี้คุณคิดไว้หรือยังว่าจะไปอยู่ที่ไหน" เขาไม่รู้ว่าเธอกับเพื่อนทำสัญญาอะไรกันไว้แต่คิดว่ามีระยะเวลาสิ้นสุด

"ฟ้าอยากไปทำงานต่างประเทศค่ะ ความจริงเรื่องนี้ฟ้าก็บอกหมอครามไปบ้างแล้วค่ะ ว่าฟ้าอยากไปทำงานต่างประเทศ"

"อย่างนั้นเหรอครับ ทำไมถึงอยากไปไกลจัง" แค่เป็นผู้หญิงของเพื่อนก็ว่ายากแล้ว นี่เธอยังอยากจะหนีไปไกลๆ อีกแต่เขาคิดว่าดีแล้วเธอควรมีชีวิตที่ดีกว่านี้..ทำงานใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศน่าจะดีกับเธอที่สุด

"มันเป็นความฝันค่ะ ฟ้าอยากไปทำงานต่างประเทศตั้งแต่เด็กๆ อยากมีบ้านหลังเล็กๆ ที่เป็นของตัวเองให้แม่อยู่ด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่แม่ของฟ้าท่านจากไปเสียก่อน"น่าแปลกที่เธอกล้าเล่าอะไรแบบนี้ให้เขาฟังคงเพราะเขาดูอยากจะฟัง..น้อยคนนักที่อยากจะฟังเรื่องของเธอ

"ผมเสียใจเรื่องแม่ด้วยนะครับ แต่ถ้าฟ้าอยากจะถามเรื่องไปทำงานต่างประเทศไม่ว่าจะประเทศไหนก็บอกผมได้นะ ผมช่วยได้หมดไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ" เต็มใจช่วยขอแค่ให้เธอหนีไปจากเพื่อนเขาให้ไกลๆ ..แล้วเมื่อถึงตอนนั้นค่อยบินไปหาเธอก็ได้

"ขอบคุณนะคะ แต่ฟ้าคงไม่กล้ารบกวนพอดีฟ้ามีเพื่อนที่รู้จักคอยช่วยเหลืออยู่ค่ะ ยังไงก็ขอบคุณหมอเป้งมากนะคะ" เธอยิ้มขอบคุณ เขาดีกับเธอมากจริงๆ

"ครับ..สำหรับผมยินดีให้คุณรบกวนได้ตลอด แล้วแผลที่เข่าเป็นยังไงบ้างครับ ยังเจ็บอยู่ไหม"

"ไม่เจ็บแล้วค่ะ ฟ้าทำแผลใส่ยาเรียบร้อย ตอนนี้ดึกมากแล้วฟ้าขอตัวไปนอนก่อนนะคะ" พรุ่งนี้เธอต้องตื่นมาทำความสะอาดบ้านแต่เช้า

"เดี๋ยวก่อนสิครับ" มือหนาจับเข้าที่ข้อแขนเล็กแล้วรีบปล่อย..เขาไม่ได้ตั้งใจ

"คะ.." ภริตาหันไปถามงงๆ ว่ามีอะไรอีกหรือเปล่า

"คือ..แผลที่มุมปากคุณยังเจ็บอยู่ไหม" เขายังถามไม่ครบ..

"อ้อ.." เธอยิ้มกว้างก็นึกว่าเรื่องอะไร

"ดีขึ้นแล้วค่ะ แต่ถ้ายิ้มกว้างๆ ก็มีเจ็บอยู่นิดๆ แต่ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บแค่นี้ฟ้าสบายมาก" อย่างเช่นตอนนี้ที่เธอยิ้มให้เขาแบบกว้างๆ ก็เจ็บนิดๆ แต่เธอยิ้มด้วยใจ จึงไม่รู้สึกเจ็บอะไร

ใบหน้าหล่อยิ้มกว้างตอบกลับ หัวใจเต้นเป็นจังหวะถี่ระรัวเมื่อเธอยิ้มให้..เป็นรอยยิ้มที่เขาคิดว่าสวยที่สุดตั้งแต่ที่เคยเห็นมา..เขาไม่แปลกใจว่าทำไมใครหลายคนถึงได้ชอบเธอ เพราะเธอเป็นคนสวยและมีเสน่ห์มากจริงๆ