ร่างสูงเดินกลับไปนั่งโซฟาใช้ความคิดว่าควรเอายังไงดี...คิดไปสักพักเขาก็ได้คำตอบ
คิดเสียว่าปล่อยให้เด็กมันได้ไปเติบโตก็แล้วกันแต่อีกใจก็ยังไม่อยากจะปล่อยไปแต่คนอย่างเขามันเคยง้อใครที่ไหนอยากจะไปก็ไป ในเมื่อเธอเลือกเอง...
ตอนนี้เขาติดใจตรงที่กลายเป็นเจ้าหนี้หน้าเลือด..เขามันออกจะหล่อใจดี แม่งรับไม่ได้! เธอต้องเขียนขอบคุณแล้วบอกว่าเขาเป็นเจ้าหนี้ที่สุดแสนจะใจดีสิวะมันถึงจะถูก เขาจะไม่โกรธขนาดนี้ถ้าเธอเขียนว่าเขาใจดี...
ตอนนี้เขาแค่โกรธที่เธอให้เป็นเจ้าหนี้หน้าเลือดไม่ใช่เพราะเธอหนีไปหรืออะไรทั้งนั้น เขาไม่ได้รู้สึกอะไร คนอย่างไอ้ครามมันไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครหรอกเว้ย..
อยู่คนเดียวเหมือนที่ผ่านมาก็ไม่เห็นตาย!!
ใบหน้าหล่อหันมองรอบๆ บ้าน.. ทำไมมันวังเวงอย่างนี้วะ บ้านที่เคยมีเธอพูดคุยเดินไปเดินมา พอไม่มีมันก็เงียบเหงา..
แล้วทำไมเขาต้องไปสนใจ?? อยากจะไปก็ไปสิวะ ไปให้มันรอดก็แล้วกัน
โธ่เว้ยยย
