ด้วยรักมหาศาลจากท่านประธาน

คุณหนีผมไม่พ้นหรอก

“หนีเหรอ คุณเก่งมาก เป็ดน้อย เก่งจริงๆ ที่ทำให้ผมกลายเป็นไอ้บ้าไอ้บอได้ขนาดนี้”

เขาทุบโต๊ะทำงาน กวาดข้าวของกระเด็นกระดอนจนกระจัดกระจายเต็มพื้น กรามขบจนขึ้นสัน จากนั้นก็กระแทกแขนเท้าโต๊ะยืนมองไปนอกตึกสูงระฟ้า เมืองแห่งบาปที่ตระการตาด้วยแสงสีและกาสิโน หนึ่งในจุดหมายปลายทางของนักท่องเที่ยวทั่วทุกมุมโลก

“ปิดบัญชี ปิดๆๆๆ ปิดแม่งทุกช่องทาง ปิดห่าปิดเหว...โธ่โว้ย!!!” มือที่เท้าอยู่บนโต๊ะเปลี่ยนเป็นกำหมัดทุบลงมาอีกครั้ง เค้นเสียงลอดไรฟัน

ตั้งแต่เมื่อตอนสายที่ณวัฒน์โทร.มา ในหัวของเขาก็มีแต่บทสนทนาระหว่างเขากับเพื่อนสนิท เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน เดินวนเป็นเสือติดจั่น เดือดดาลจนใครก็เข้าหน้าไม่ติด

“โว้ย!!! แล้วจะหนีทำไมไม่ทราบ คุณหนีผมไม่พ้นอยู่แล้ว” จู่ๆ เขาก็ตะโกนขึ้นมาอีกหลังจากสงบไปสักพัก ทุกชีวิตในห้องพากันสะดุ้งโหยง

แม้แต่แมตต์ลูกน้องคนสนิทควบตำแหน่งเลขาฯ ก็ต้องหลบไปยืนอยู่กับบรรดาการ์ดตรงมุมห้องไกลๆ กลัวพูดอะไรไม่ถูกใจแล้วจะถูกลูกหลงเข้า ตอนนี้แม้แต่แก้วกาแฟก็ลงไปแหลกละเอียดอยู่บนพื้นพร้อมน้ำสีดำเจิ่งนอง เขาไม่เคยเห็นเอเดรียนหลุดการควบคุมอารมณ์ขนาดนี้ เจ้านายเขาเป็นคนสุขุมเยือกเย็น เป็นน้ำนิ่งไหลลึกมาโดยตลอด แต่ตอนนี้ห้องทั้งห้องมีสภาพเหมือนถูกพายุทำลาย

แต่แล้วแมตต์ก็ต้องรีบส่งสัญญาณเรียกการ์ด พากันรีบรุดสาวเท้าเร็วๆ เมื่อเอเดรียนเดินไปที่แจกันจีนโบราณสมัยราชวงศ์ชิง ซึ่งเป็นของสะสมที่เป็นหน้าเป็นตาของเหมันต์ ผู้เป็นตาของเอเดรียน

ทั้งหมดพากันไปยืนบังแจกันไว้ก่อนที่เอเดรียนจะเดินไปถึง

“ขออภัยครับ ไว้ชีวิตไว้สักใบนะครับ” แมตต์พูดเสียงสั่น หลุบตามองพื้น

“แมตต์!!!” เอเดรียนเรียกเสียงดัง ดวงตาแข็งกร้าว เกรี้ยวกราด

“คะ...ครับ” แมตต์ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาสบกับตาคมเข้มที่มีเปลวไฟอยู่ในนั้น แต่ความร้อนแรงของมันกลับส่งความเย็นยะเยือกไปที่ไขสันหลังของเขา ไม่ใช่เพียงเขาเท่านั้น ตอนนี้ลูกน้องคนอื่นๆ พากันยืนตัวสั่น

“ขอเหตุผลที่ทำให้ผู้หญิงสักคนหนึ่งหนีออกไปจากชีวิตฉันหน่อยซิ” น้ำเสียงของเขาจริงจังจนเห็นแววตาตื่นกลัวของอีกฝ่าย “ไม่ต้องกลัว ฉันรับฟัง ถ้าบกพร่อง ฉันก็ยินดีแก้ไข” เอเดรียนบอกอย่างยอมรับ ไร้ซึ่งทิฐิ เรื่องงานเขาเก่ง แต่เรื่องหัวใจเขาพ่ายแพ้โดยดุษณีอย่างไม่มีข้อแก้ตัว

แมตต์จะตอบเช่นไรได้ ตั้งแต่รู้จักเอเดรียนและทำงานอย่างใกล้ชิดสนิทสนม เขาเห็นแต่ความสมบูรณ์แบบของชายหนุ่ม ฉลาด เฉียบคม ให้เกียรติ มีเสน่ห์ และมีเงื่อนไขชัดเจนกับผู้หญิงทุกคนก่อนขึ้นเตียงว่าจะไม่สานต่อ ห้ามวอแว แววตาเด็ดขาดดั่งคมมีดและค่าตอบแทนของเขามากพอที่จะทำให้ผู้หญิงเหล่านั้นตอบรับโดยไม่รีรอ

“ไม่มีครับ” แมตต์ตอบตามความสัตย์จริง

เอเดรียนเดินกลับไปที่โต๊ะ พาให้การ์ดทุกคนพากันถอนหายใจที่รักษาความปลอดภัยของแจกันจีนโบราณไว้ได้ เขาหันมาพยักหน้าเพียงนิด แมตต์ก็เดินเข้าไปหาอย่างรู้ใจ

“นายดูผู้หญิงคนนี้นะ” เอเดรียนยื่นโทรศัพท์ไปตรงหน้าแมตต์

“ครับ สวยมาก ดูบอบบางน่าทะนุถนอม” แมตต์ออกความเห็น

“ใช่ เธอบอบบางน่าทะนุถนอม แต่จิตใจเธอแข็งแกร่งมาก ผู้หญิงคนนี้นี่แหละคือเหตุผลที่ทำให้ฉันมายืนอยู่ที่นี่ เธอมีอิทธิพลต่อหัวใจของฉันมาก” เขาใช้มือข้างที่ว่างกำที่เสื้อสูทตรงตำแหน่งหัวใจแน่น “แต่เธอตัดขาดจากฉัน ไม่ไยดีความช่วยเหลือจากฉัน และหนีไปไหนก็ไม่รู้”

เขาเล่าเหมือนจะหาที่ระบายเสียมากกว่า สำหรับเอเดรียนแล้ว นอกจากแมตต์จะเป็นลูกน้องที่ดี อีกมุมหนึ่งเขายังนับถือแมตต์เสมือนพี่ชาย ดังนั้นเรื่องที่ได้ฟังจากณวัฒน์ แมตต์จึงได้รับรู้ไปด้วย

“เฮ้ย ติดต่อเพชรไม่ได้แล้วนะ ปิดการสื่อสารทุกช่องทาง เงินเดือนเดือนที่สองก็โอนไม่ได้” ณวัฒน์โทร.มาด้วยน้ำเสียงร้อนรน

“ที่บ้านล่ะ มึงไปหรือยัง” เอเดรียนถามกลับทันที

“จะเหลือเหรอ น้องชายบอกไม่รู้ว่าพี่สาวไปไหน เขาออกไปธุระกับแม่ กลับมาเพชรก็หายไปแล้ว ขนข้าวขนของไปด้วย ถามคนแถวนั้นก็ไม่มีใครรู้”

เอเดรียนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน หนังตากระตุก “เขาต้องการตัดกูออกไปชีวิต ขณะที่กูยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อกลับไปหาเขา”

“แล้วมึงจะเอาไงต่อ”

“หนีได้หนีไป กูไม่ยอมแพ้หรอก กูจะรีบเคลียร์ทางนี้ให้หมดจดโดยเร็วที่สุด คราวนี้ชีวิตทั้งชีวิตก็เป็นของกูแล้ว แม่ตัวดีนั่นก็ของกูเหมือนกัน กูจะพลิกแผ่นดินหาให้ทั่วทุกตารางนิ้วเลย”

“งั้นกูตามหาเขาไปพลางๆ ก่อนก็แล้วกัน ถ้าได้เบาะแสแล้วจะรีบบอกมึงทันที” ณวัฒน์บอกมาตามสาย เพชรพลอยเองก็เหมือนน้องสาวของเขาอีกคนหนึ่ง หากมีอะไรช่วยทั้งสองคนนี้ได้ เขาก็พร้อมจะยื่นมือเข้าไป

“ขอบใจเพื่อน ขอบใจจริงๆ”

เอเดรียนวางโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทด้วยความหนักใจ เกรี้ยวกราด ขุ่นมัว

“แล้วคุณเอเดรียนจะทำอย่างไรครับ” แมตต์ถามด้วยคำถามเดียวกับณวัฒน์

แต่คราวนี้เอเดรียนไม่ได้ตอบเลขาฯ คนสนิท

“เก่งแค่ไหนคุณก็หนีผมไม่พ้นหรอก คุณต้องมาเป็นลูกเป็ดอยู่ในอ้อมกอดของผมเท่านั้น” เขาหรี่ตาคมกริบมองไปยังแสงสีของลาสเวกัสที่เรืองรองสว่างไสว ขณะที่ใจเขามันมองเห็นแต่ใบหน้าของเพชรพลอย