ชักช้าเป็นเหตุ
1265 คำ
“ไม่โปรเฟสชั่นนอลเลย พูดมาได้ว่าปลอดภัยแน่นอน โธ่ ไอ้คุณทะเล นี่ละนะคนเคยใส่แต่ถุง โธ่โว้ย” เธอทุบกำปั้นสองข้างฟาดที่นอน
เพชรพลอยจำได้ว่าเขาอารมณ์เสียหลังจากต้อนลูกๆ ออกจากก้นและแผ่นหลังเธอ แล้วก็เทศนาเธอยกใหญ่ที่ห่ามเกินเรื่อง
“ไม่เป็นไรๆ ฉันทำเรื่องเอง ฉันไปขึ้นรางวัลกับคุณโดยที่คุณยังไม่ได้ใส่ถุง คุณก็แค่มันติดหมัดเลยพลาดทำลูกหลุดออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉันรับผิดชอบเอง”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เพชรพลอยรีบซ่อนลอตเตอรี่ไว้ใต้หมอนก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามา
“เจ้ เป็นอะไรเปล่า เสียงตะโกนลั่นบ้าน แล้วหน้าก็ซีดๆ วันนี้ไม่ได้ของกลับมาขายเหรอ” หยกเดินหน้าตาตื่นมานั่งข้างพี่สาวบนเตียง เอามืออังหน้าผากจับเนื้อจับตัวสำรวจว่าไข้ขึ้นหรือเปล่า
“ไม่อะ คงไม่ขายแล้วละ ทำไม่ไหว”
“เราไปขอร้องไอ้เสี่ยห่านั่นกันไหมเจ้ ขอผัดผ่อนไปก่อน ผมจะวิ่งหาเงินมาสมทบ” หยกเสนอ เพราะมองไม่เห็นทางออกอื่นแล้ว หนี้การพนันทำให้ญาติพี่น้องตัดขาดจากพวกเขาไปหมด ตอนแรกก็พอหยิบยืมได้ แต่บ่อยเข้าก็สร้างความเอือมระอาให้กับคนที่ถูกยืม ยิ่งตอนหลังผิดนัดชำระหนี้ก็เลยโดนตัดญาติไปโดยปริยาย
เพชรพลอยลุกขึ้นนั่ง ลูบแขนน้องชายขึ้นๆ ลงๆ “ขอบใจนะหยก ได้ยินแค่นี้เจ้ก็ดีใจแล้ว ไหนขอดูหัวใจแกหน่อยซิ”
หยกลุกพรวดขึ้นยืน ทำท่าจะกระชากเสื้อ แต่เพชรพลอยรีบห้ามไว้ “ไม่ต้องๆ เจ้พูดเล่น เพราะคนที่ต้องมานั่งเย็บคือเจ้เอง”
เธอตบที่นอนให้น้องชายนั่งลงที่เดิม แล้วจับไหล่น้อง “แกกำลังจะมีหลานแล้วนะหยก”
“เชี่ย นรกบังเกิด ลูกของบ้านนั้นท้องเหรอ เพิ่งจะมีประจำเดือนเองมั้งน่ะ อีร่าน” หยกทำหน้าตาแตกตื่น ด่าไม่หยุด “ช่างหาภาระให้จริงๆ มันมีพ่อไหมเจ้ มีพ่อไหม ถ้ามีก็โบ้ยๆ ไปทางนั้นเลย ไม่ใช่เรื่องที่เจ้จะต้องไปรับผิดชอบยันลูกในท้องของมันนะ”
“ด่าพอยัง อีร่านนั่นคือเจ้เอง เจ้ท้องว่ะหยก”
“ฮ้า” หยกอุทานเสียงดัง
“อือ เจ้กำลังมีเบบี๋”
หยกมองไปที่หน้าท้องของพี่สาว ทำหน้าตามึนงง
“ใครได้เจ้อะ ผมเห็นมีแต่คนจีบเจ้ แต่เจ้ไม่เคยจะคบใครเลย”
“แล้วนับไว้เปล่าว่ามีคนจีบเจ้กี่คน”
หยกทำท่านับนิ้ว ตามองผนังห้องเหมือนมีผู้ชายดาหน้าอยู่บนนั้น “ยี่สิบสามคน”
“ออกมาหน้าเหมือนใครก็ลูกคนนั้นแหละ” เพชรพลอยสรุปให้
“เจ้กวาดเรียบทั้งแผงเลยเหรอ ถึงค่อยมาพิสูจน์ตอนเด็กออกมาแล้ว แซ่บนะเนี่ยเรา ผมเพิ่งรู้”
เธอหยิกแขนน้อง “ไม่ใช่เรื่องของแกน่า รอดูตอนหลานคลอดออกมาแล้วกัน”
“ไง ไอ้ตัวเล็ก มาพร้อมกับปริศนาให้น้าทายเล่นตั้งแต่อยู่ในท้องเลยนะ” หยกลูบท้องพี่สาวที่แบนแต๊ดแต๋
“พ่อของเจ้าตัวเล็กเขาไม่รู้หรอกว่าเจ้ท้อง มันเป็นความผิดพลาดทางเทคนิค แกรู้แค่นี้พอ เจ้ไม่ขอลงรายละเอียด”
“ได้เจ้” หยกรับคำ
“มันคงเป็นบุพเพสันนิวาสให้เขามาเกิดเป็นลูกของเจ้ เขาต้องน่ารักมากแน่ๆ”
“แหม หลงลูกซะแล้วพี่เรา แล้วเรื่องเงินล่ะเจ้ เราจะทำยังไงกันดี” หยกถามอย่างเป็นกังวล
“พ่อของเจ้าตัวเล็กเขาให้เงินเจ้ไว้ก้อนนึง เยอะเชียวละ ตอนแรกเจ้หยิ่งไง ไม่อยากแตะต้องเงินของเขา ก็เลยพยายามหาเงินเอง แต่ตอนนี้เจ้ท้อง เจ้คงต้องเอามาใช้หนี้ให้แม่ เอาที่ขายของออนไลน์โปะเข้าไปอีกหน่อย เจ้ก็ยังมีเงินเหลืออีกหกแสน”
“ก็ดีนะ ไอ้ตัวเล็กไม่ควรจะตะลอนๆ ไปกับแม่ ทำงานหนักมาก เดี๋ยวพลาดหลุดออกมาละยุ่งเลย”
“พรุ่งนี้ไปแบงก์กับเจ้นะ เบิกเงินแล้วแกกลับบ้านมาพาแม่ไปใช้หนี้เสี่ยบุญตาที เจ้จะให้เงินแกไว้แสนนึง เอาไว้เรียน ใช้ประหยัดๆ นะ แกรู้แล้วนี่ว่าเงินแต่ละบาทมันได้มายากเย็นแค่ไหน”
“รู้ซึ้งเลยละ แต่เจ้พูดแปลกๆ นะ เหมือนสั่งเสีย” หยกรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับคำพูดของพี่สาว
“ปากหมา เจ้ไม่ได้จะไปตายที่ไหนสักหน่อย แต่เจ้จะไม่อยู่ที่นี่แล้ว แกไม่ต้องบอกใครว่าเจ้ท้องนะ ไม่ต้องบอกแม่ว่าเงินมาจากไหน เจ้ห่วงความปลอดภัยของลูก แกก็รู้ว่าอยู่บ้านหลังนี้เราเจออะไรกันมาบ้าง จู่ๆ นักเลงบุกมาทวงหนี้บ้าง เจ๊เพ็ญวงไพ่บ้าง มันกี่ครั้งแล้ว เจ้ไม่คิดว่าแม่จะหยุดได้ ตราบใดที่แม่ยังเห็นว่าเจ้ยังหาเงินได้ ยังเอาตัวเจ้ไปใช้หนี้ได้ แม่ก็ยังปล่อยให้ผีพนันเข้าสิงอยู่นั่นแหละ”
“ใช่เลย มันเป็นแบบนี้มาตลอด”
“แต่แม่ก็ผ่านอะไรมาเยอะ พ่อมีเมียน้อยหลายคน หลังๆ ไม่ค่อยเหลือเงินมาจุนเจือครอบครัว แถมวันที่พ่อตาย เมียน้อยพ่อสองคนยังกะเตงลูกมาขอค่าเลี้ยงดู” ภาพวันนั้นยังติดตาครอบครัวของเธอ
“ผมจำได้ พวกเราพูดไม่ออกกันไปเลย”
“การเรียนมันสำคัญนะหยก มันเป็นสมบัติติดตัวไปจนตาย มีแต่จะเพิ่มพูนสิ่งดีๆ ให้เรา เจ้โชคดีที่ได้ทุน แล้วก็ดีใจที่ทำงานนอกเวลาจนส่งแกเรียนมาจนถึงทุกวันนี้ได้”
“ผมก็ชั่วเนอะเจ้ โดดเรียนไปเล่นเกมกินเหล้า แทนที่จะจบปีนี้แบบคนอื่นเขาก็ล่าช้าไปอีกปี”
“มันผ่านไปแล้ว แต่แกต้องระวังนะ บ้านหลังนี้เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของเรา คอยดึงๆ แม่ไว้”
“ครับเจ้”
“แกดูแลแม่ได้ใช่ไหม”
“โห สบายมาก”
“ส่วนน้องอีกสองคน เจ้จะโอนเงินมาให้แกทุกเดือน แกก็โอนต่อไปทีนะ เจ้จะติดต่อแกแค่คนเดียว ขาดเหลืออะไรก็บอก”
“ครับผม เจ้ไม่ต้องห่วง”
“เจ้ไม่ได้ทิ้งแกกับแม่นะ” เสียงของเพชรพลอยสั่นเครือ “แต่เจ้คิดว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้”
“ผมเข้าใจ” หยกแหงนหน้ามองฝ้าเพดานให้น้ำตาที่เอ่อคลอไหลกลับ
“พวกเราเป็นก้อนหินเป็นแร่ธาตุ เราต้องแข็งแกร่งนะหยก ไม่มีใครเจียระไนเรา เราก็ต้องเจียระไนตัวเอง”
หยกโผเข้ากอดพี่สาว
“หยกต้องไม่ร้องไห้นะ เจ้ได้ที่อยู่เป็นหลักแหล่งแล้วจะบอกแก แกจะได้ไปเล่นกับหลาน”
“โชคดีนะเจ้ ผมจะดูแลตัวเอง จะดูแลแม่ให้ดี เจ้ไม่ต้องห่วง” เขาบอกอยู่ตรงไหล่พี่สาว
เพชรพลอยพยักหน้า การตัดสินใจในครั้งนี้นอกจากเพื่อความปลอดภัยแล้ว สิ่งที่เธอปรารถนาเป็นที่สุดคือการสร้างชีวิตที่ดีให้กับลูก...สิ่งมีชีวิตแสนมหัศจรรย์ที่เธอไม่คิดว่าจะรักได้ขนาดนี้
ความรัก...ตั้งแต่ยัง ‘ไม่แรกพบ’ รักตั้งแต่ผลตรวจออกมา
ส่วนเรื่องเอเดรียน เธอไม่ได้หนี เธอแค่ตัดขาดช่องทางการทำธุรกรรม ต่างคนต่างต้องก้าวไปข้างหน้าบนเส้นทางของตนเอง
เธอเลี้ยงลูกที่เกิดจากเขา
ส่วนเขาแต่งงานกับคนที่เหมาะสมที่สุดในชีวิต
- ผู้เขียน
