ใคร-หนี-คุณ
1054 คำ
“เป็ดตัวนั้นเป็นสัญลักษณ์แทนคุณไงครับ เป็ดน้อย ผมไม่เคยลืมคุณเลย คุณคือเหตุผลที่ทำให้ผมยังหายใจอยู่จนถึงทุกวันนี้” เขาขยับเข้าไปยืนใกล้เธอมากขึ้นเมื่อเห็นเธอยืนซาบซึ้งกับคำอธิบายของเขาระหว่างที่ดวงตากลมโตจมดิ่งอยู่กับความหลัง เขาคิดว่าเขาอ่านใจเธอออก
“นี่อายาย”
นิ้วเล็กชี้บนเน็กไท ทำลายบรรยากาศที่เริ่มโรแมนติก เพชรพลอยเองก็หลุดออกจากภวังค์ที่เผลอตัวก้าวขาเข้าไปชั่วขณะ
เอเดรียนจะตอบอย่างไรให้เด็กเข้าใจดีล่ะ แต่ก็คงไม่อะไรมากมั้ง แค่อยากรู้ชื่อเฉพาะของมันนั่นแหละ
“เน็กไท” เขาตอบ
“ฮึ อาไย” น้องไข่มุกถามสวนทันที คิ้วขมวดเป็นปมกับชื่อที่เพิ่งเคยได้ยิน “แนกทายอาไย”
“เขาเรียกว่า เน็ก-ไท” ออกเสียงช้าๆ ชัดๆ ทีละคำ
“อาไยนะ” เหลือบตาจากเน็กไทขึ้นไปมองพ่อ
เอเดรียนรู้สึกเสียฟอร์มนิดหน่อยที่ต่อมรับมือเด็กเริ่มมีปัญหา เขาส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังผู้หญิงที่ชำเลืองมองและพลันเชิดหน้ามองไปนอกผนังกระจก เขาจึงเป็นฝ่ายสืบเท้าไปใกล้ๆ
“แม่ก๋า นี่” น้องไข่มุกชี้ไปที่เน็กไท
“มันเรียกว่าเน็กไท ผู้ชายใส่แล้วสวย เวลาไปทำงานผู้ชายชอบใส่” เธอตอบ ลูกสาวทำหน้าเฉยๆ แล้วคำถามเดิมก็ตามมาอีก เอเดรียนรู้สึกโล่งอก เขาไม่ได้บกพร่องเรื่องการอธิบาย เพราะอธิบายอย่างไรคำถามเดิมก็สวนกลับมาตีแสกหน้าทันที แต่สิ่งที่เขาขาดคือความอดทน เพชรพลอยเพียรตอบลูกทุกครั้งที่ลูกถามโดยไม่มีความโมโหเจือปน เอเดรียนถือโอกาสใช้แขนข้างที่ไม่ได้อุ้มลูกโอบเอวบางขณะที่เพชรพลอยตอบคำถาม เธอเบี่ยงตัวหนีแต่เขาไม่ปล่อย
“คุณปลดไทให้ลูกหน่อยสิครับ” เขาใช้คางชี้ที่เน็กไท พลางกระชับเอวเธอแน่นขึ้น
มืออวบเล็กๆ ช่วยแม่ปลดเป็นพัลวัน ก่อนที่เน็กไทเส้นนั้นจะถูกผูกเป็นโบอยู่บนคอของเด็กน้อย มันดูใหญ่โตจนมิดคอ
“เอ๊ ผู้หญิงใส่ก็สวยนี่นา น้องมุกใส่เน็กไทแล้วน้องมุกต้องไปทำงานนะคะ จะอยู่บ้านไม่ได้ เพราะมันเป็นชุดทำงาน” แกพยักหน้า จับโบเน็กไทดูอย่างชอบใจ เธออดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปหอมแก้มลูก คนเป็นพ่อเองก็ก้มลงหอมลูกบ้าง
และก่อนที่จมูกของเขาจะทิ่มลงบนแก้มเธอ เพชรพลอยก็รีบผละตัวออกมา
“ที่นี่เป็นของคุณเองหรอกเหรอคุณทะเล” เธอถามพลางถอดแว่นกันแดดของลูกออก ทั้งคำถามและน้ำเสียงของเธอฟังดูธรรมดาเหมือนถามสารทุกข์สุกดิบตามมารยาท
“ดูคุณไม่ค่อยตกใจที่เจอผม” เขารู้สึกผิดหวังที่เพชรพลอยไม่ได้แสดงความดีใจหรือแปลกใจออกมาเลย
ใครบอก อภิมหาของความตกใจเลยต่างหาก แต่ขอโทษ เธอเก็บอาการได้รวดเร็ว
“ฉันผ่านอะไรที่ทำให้ตกใจมาจนด้านชาแล้ว คุณรวย หายใจเล่นบนเรือสำราญเกือบปี ทิปไกด์ทรานเฟอร์เกือบล้าน ไม่สิ ถ้ารวมนั่นรวมนี่ก็หลายล้าน แถมยังจะยัดเงินเดือนให้อีก ถ้าคุณเป็นเจ้าของร้านโชห่วยสิถึงจะทำให้ฉันตกใจได้”
“เมื่อคืนผมตื่นเต้นจนนอนไม่หลับ คาดหวังที่จะได้เห็นใบหน้าดีใจ ตกใจ ประหลาดใจ หรืออะไรก็ได้ของคุณตอนเจอผม”
เขาพูดค้างไว้แล้วอุ้มลูกเดินนำเธอไปยังห้องที่ทำให้แก เป็นห้องคอนเน็กติ้งรูมเชื่อมต่อกับห้องนอนใหญ่อีกห้องที่ดูหรูหรา แต่ห้องนี้ถูกออกแบบมาในธีมของอาณาจักรเจ้าหญิง มีเตียงเด็กที่ดูสวยงามน่านอน มีมุมนั่งเล่นและของเล่นมากมาย
“ผมเตรียมห้องนี้ไว้ให้น้องมุก”
เขาพูดระหว่างที่สองแม่ลูกมองไปรอบๆ ห้อง เด็กหญิงที่เขาอุ้มอยู่ดิ้นยึกๆ มาตั้งแต่เขาพาเข้ามาในห้องแล้ว
“ยง มุจายง”
น้องไข่มุกดิ้นจะลงไปที่พื้นให้ได้ ของเล่นสีสันสดใสมากมายขนาดนี้มีเด็กที่ไหนบ้างจะไม่วิ่งเข้าใส่ เอเดรียนวางลูกลงบนพื้น แกสะบัดซ้ายสะบัดขวาถอดเป้ส่งให้แม่แล้ววิ่งเข้าไปในกองตุ๊กตาผ้าเนื้อนุ่มอย่างดี
เพชรพลอยย้อนไปตอบคำถามเก่า “ฉันก็ตื่นเต้นค่ะ แต่ตื่นเต้นที่จะได้เจอท่านประธานสูงวัยใจดีมีเมตตา ไม่คิดว่า...”
“ไม่คิดว่าท่านประธานจะเป็น ‘ผัว’ ที่โดนคุณทิ้งอย่างไม่ไยดี” เอเดรียนต่อคำ มือสองข้างจับเธอหันมาแล้วจ้องเข้าไปในดวงตา
“ไม่ใช่ผัว คุณมันเป็นแค่กิ๊กที่ถูกเท” เธอกดสถานะเขาลง
เอเดรียนหน้าบึ้งกับตำแหน่งที่เธอให้ “พูดแบบนี้แสดงว่าอยากถูกทำโทษ คิดถึงบทลงโทษของผมละสิ จะให้จูบที่ปากอิ่มๆ ให้กัดที่ลำคอนุ่มๆ หรือจะให้ร่างกายของเราปะทะกันอย่างดุเดือดเลยดี” เขาเหนี่ยวร่างบอบบางเข้ามากระแทกกับร่างกายแข็งแกร่งของตัวเองจนแนบชิด
ดุดันแต่ก็เต็มไปด้วยความทะนุถนอมจนเพชรพลอยผงะไปชั่วครู่ กลิ่นกายหอมเฉพาะตัวของเขา อุ่นไอที่รินรดบนดวงหน้าพาให้หัวใจเธอเต้นแรง ทั้งอยากยื่นหน้าเข้าไปให้ความร่วมมือกับริมฝีปากกระจับ แต่อีกใจก็อยากจะผลักเขาออกไปไกลๆ เพื่อรักษาฟอร์มของตัวเอง อีกอย่างตอนนี้เธอยังไม่แน่ใจว่าริมฝีปากของเขาอยากจะจูบหรือพ่นคำบริพาษเธอกันแน่ ขอรออีกห้าวินาทีเพื่อตัดสินใจก่อน
“คุณ-หนี-ผม” เธอเห็นกรามของเขาขึ้นเป็นสันอย่างคับแค้น ไฟในดวงตาลุกเรือง อารมณ์เขาเข้มขึ้นเมื่อริมฝีปากเลื่อนลงมาจนแทบจะแนบปากอิ่มอยู่แล้ว
โชคดีที่เมื่อกี้เธอไม่เลือกที่จะยื่นหน้าไปจูบเขา “ใคร-หนี-คุณ” เพชรพลอยเน้นเสียงทีละพยางค์เลียนแบบเขาพร้อมผลักร่างยักษ์ปักหลั่นออกห่างตัว
- ผู้เขียน
