18
“ข้าจะหลบซ่อนกายที่ใดได้ล่ะ” ข้าออดอ้อนท่านอ๋องด้วยเสียงที่คิดว่าหวานที่สุดและยังจะส่งสายตาเว้าวอนเขาอีกด้วย แม้จะรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นคงเลี่ยงมิได้ ด้วยว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้เตรียมการไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว และตอนนี้ข้าก็ยืนอยู่ริมตลิ่งที่ด้านหน้ามีเรือที่บรรจุคนได้สิบกว่าคนลอยลำรออยู่
“เจ้ากล่าวเช่นนี้ เท่ากับเจ้ากำลังดูถูกพวกข้าอยู่นะหนิงเหอ”
ตรงไหน...ข้าไปดูถูกพวกท่านตรงไหน “มิใช่สักหน่อย ข้ามิได้กล่าวเช่นนั้นเลยนะขอรับ”
“ข้าว่า...ข้าพอจะเข้าใจนะต้าเกอ ที่หนิงเหอไม่อยากลงเรือไปกับพวกเราด้วย”
“เพราะเขาว่ายน้ำมิเป็นใช่ไหมลิ่วเกอ”
“ใช่ขอรับ หนิงเกอว่ายน้ำมิได้”
เสี่ยวฝาน...เจ้าไปกล่าวเช่นนั้นได้อย่างไร
“พวกเจ้าคิดอย่างข้าหรือไม่ ยอมให้ท่านอ๋องมีโทสะสักเล็กน้อย...ช่วยสอนหนิงเหอว่ายน้ำ ดีหรือไม่”
“ไม่! หยุดเลยนะ พวกท่านห้ามคิดทำการเช่นนั้นโดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นข้า...ข้าจะฟ้องซา
