20
“หายกันไปเสียนาน เจ้าไปกวนอันใดซานเกอหรือหนิงเหอ”
“ก็มิได้มีอันใดมากหรอกขอรับท่านองครักษ์ ข้าเพียงแค่ขอให้ซานเกออยู่ใกล้ข้าตลอดการเดินทางในครั้งนี้ก็เท่านั้นเอง” ข้ากล่าวใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและมิกล่าวเปล่าด้วย ข้าสอดยื่นมือเข้าไปกอดแขนแกร่งของท่านอ๋อง
“...”
เสียงอุทานดังกันอื้ออึงเมื่อเห็นข้าทำเช่นนี้ ข้าก็เลยได้โอกาส...กินเต้าหู้ท่านอ๋องอีกเล็กน้อยด้วยการวางใบหน้าแนบไปกับไหล่กว้างเยาะเย้ยคนของท่านอ๋อง
“เจ้ามัน...หน้าไม่อาย!”
คนที่หนึ่ง...ที่กล่าวจบก็รีบเดินหนีไปทันที
“ข้ามิคิดว่าเจ้าจะเป็นคนเช่นนี้หนิงเกอ”
คนที่สองกล่าวจบก็ส่ายศีรษะอย่างระอาใจและก็เดินหนีจากไปเช่นกัน
“เจ้านี่มัน...น่าตีนักหนิงเหอ”
“ท่านกล้าตีข้าจริงหรือขอรับ” ข้ารีบโต้กลับขณะที่ท่านอ๋องนั้นหลุดเสียงหัวเราะออกมาเล็กน้อย
ส่วนคนสุดท้ายที่ข้าคิดว่าน่าจะเป็นต้าเกอเพราะอยู่ใกล้กับเสี่ยวฝานทำเพียงแค่มอ
