22
หนาวจัง...ไม่สบายตัวเลย ข้ารู้สึกไม่สบายตัวเอาเสียเลย
“หนิงเหอ...”
ผู้ใดกันเรียกข้า...ไม่เพียงน้ำเสียงที่อ่อนโยนหากยังจะมีสัมผัสอันอบอุ่นที่ช่วยคลายความหนาวให้กับข้าด้วย มันทำให้ข้าแม้หนักตาจะหนักอึ้งแค่ไหนก็ต้องรีบเปิดเปลือกตาเพื่อจะได้รู้...
“เจ้าเป็นอันใดบ้างหนิงเหอ นอกจากที่แขนแล้ว เจ็บตรงไหนอีกหรือไม่”
ข้าเงยมองหน้าบุรุษที่ไต่ถามข้าด้วยความห่วงใยและรีบเคลื่อนตัวมาช่วยพยุงให้ตัวข้าลุกขึ้นนั่ง...
แวบแรกที่ข้าได้เห็นใบหน้านั้น...ข้าตกตะลึงจนคิดอันใดมิออกเลย ในหัวมันว่างเปล่าและขาวโพลนไปเสียหมด ก่อนจะมีคำถามตามมา...เป็นไปได้เช่นไร
“เป็นอันใดไปหนิงเหอ เจ้าเจ็บตรงไหนบอกข้าสิ”
เขาไต่ถามข้าด้วยความร้อนรน หากข้าทำได้เพียงแค่มอง...บุรุษผู้ที่ข้ารู้ว่าเขาคือท่านอ๋อง ข้ารู้ได้เช่นไรทั้งที่ตอนนี้ใบหน้าเขามิมีหน้ากากเงินปกปิดอยู่ ข้าตอบมิได้ มันคงเป็นความไว้วางใจที่ข้ามีต่อเขาผู้นี้ก็
