16
“เจ้าเอาแต่มองข้า หากมิคิดเอ่ยปากไต่ถาม เจ้ามิอยากรู้เรื่องที่เกิดขึ้นหรืออย่างไรหนิงเหอ”
“ข้ามิคุยกับคนหลอกลวง เห็นข้าเป็นตัวตลก” ข้าส่งเสียง...ฮึพร้อมกับยู่ปากและย่นจมูกใส่คนถาม ก่อนจะยกสองแขนขึ้นสอดไขว้ระหว่างอกและเบี่ยงใบหน้าหันไปอีกฝั่งที่มิมีใบหน้าซึ่งยังสวมใส่หน้ากากสีเงิน ถึงตอนนี้ความจริงเปิดเผยแล้ว แต่ท่านอ๋องก็ยังมิเปิดเผยใบหน้าให้ข้าได้เห็น แล้วเช่นนี้ข้าจะแน่ใจได้อย่างไรกันเล่าว่าเรื่องที่เขากล่าวกับข้านั้นจะเป็นเรื่องจริง
“ข้าทำเช่นนั้นเมื่อไหร่กัน ที่ทำลงไปก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้าทั้งนั้น เจ้าควรจะขอบใจข้ามากกว่าโกรธเคืองกันหรือไม่”
หากข้ากลับทำหน้าบึ้งตึงใส่และตอบไปว่า...ฮึ!
“เอาล่ะ...ถ้าหากเจ้าเห็นว่าที่สิ่งที่ข้าทำไปนั้นผิดมหันต์ โกรธเคืองจนมิยอมฟังเหตุผลของข้า เช่นนั้นข้าก็ต้องขออภัยแก่เจ้าด้วย...แต่สิ่งที่ข้าทำลงไปนั้น ข้าหวังดีแก่เจ้าจริง ๆ นะหนิงเหอ เจ้าจะม
