15
แม้จะเพียงแค่ครั้งเดียวที่ได้เห็นใบหน้าที่ก็ขะมุกขะมอมจนแทบมองไม่เห็นเนื้อ หากข้าก็จำบุรุษผู้นี้ได้ เขาเป็นคนที่ชนข้าอย่างแรง หากตอนนี้กับเมื่อแรกแม้จะอยู่ในรูปลักษณ์เดียวกัน หากมันก็ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันอย่างชัดเจน...คนที่แรกพบเจอดูไปทางน่าสงสาร หากผู้ที่ได้เห็นเบื้องหน้าในตอนนี้กลับดู...ลึกลับและน่ากลัว!
คนที่ยังจับมือข้าไว้และยืนอยู่ข้างกายข้าก็จ้องเขม็งไปยังบุรุษที่นั่งเอกเขนกอยู่บนหลังคา ในมือเขาผู้นั้นถือมีดสั้นและพามาลากไปบนใบหน้าบ้างก็ลำคอ บางทีก็นำมันมาหมุนให้หวาดเสียวเล่น
รอบกายของพวกเรานั้นเงียบสงัดราวกับถูกกำแพงบางอย่างขว้างเราออกจากกลุ่มฝูงชนที่มาท่องเที่ยวชมงาน ข้าสัมผัสได้ถึงความกดดันที่แผ่กระจายออกมาจากตัวซานเกอ ความกดดันที่มันรุนแรงเสียจนข้าถึงกับอึดอัดหายใจแทบไม่ออก แต่เขาผู้นั้นกลับยังคงนิ่งเฉย ยังคงมองมายังพวกเราด้วยสายตาที่มันเย็นยะเยือก ความเย็นที่มันแทรกล
