ไม่เคยถอย

790 คำ
ดวงตาคมจดจ้องมองสบตาฉันอย่างรอคำตอบ​ ฉันเบนสายตาหนีดวงตาสีดำสนิทสงบนิ่งของเขาก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องน่าขัน "ไม่ชอบได้ไง เป็นเพื่อนกันมากี่ปีลืมแล้วเหรอ?" ฉันเอียงคอถามแล้วดันร่างสูงให้ออกห่าง "เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" กราฟถอยออกห่างจากฉันเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วหนาบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจในคำตอบของฉันเท่าไหร่นัก "ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้กราฟ" ฉันรู้ว่ากราฟต้องการคำตอบ​แบบไหน​ แต่ฉันก็ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รับรู้​ ระหว่างเราสองคนมันมีผูกพันกันมานานฉันไม่อยากจะให้วันข้างหน้ามันพังเพียงเพราะการตัดสินใจในตอนนี้ "ทำไม" "แบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ" "เธอแน่ใจว่ามันดีแล้ว?" กราฟเอ่ยถามเสียงเรียบ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มอย่างขัดใจ​ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้ "....." "เธอรู้ดีว่าฉันไม่เคยถอยวาดฝัน" ร่างสูงก้มเก็บเสื้อของเขาที่ถอดทิ้งก่อนหน้านี้ขึ้นมาพาดบ่าแกร่งเอาไว้ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน ฉันได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของกราฟจนกระทั้งเขาปิดประตูห้องออกไป ตกดึก.. แกร็ก!​ บางประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินผ่านประตูเข้ามา ฉันเหลือบมองไปยังร่างสูงที่เดินมาทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียงที่ฉันนอนอยู่ "โกรธหรือเปล่า" เสียงแหบห้าวเอ่ยถามพลางล้มตัวลงนอนข้างฉัน เว้นระยะห่างเอาไว้ไม่มากนัก "ไม่​นี่​ โกรธทำไม" ฉันตอบออกไปกด้วยน้ำเสียงสดใสอย่างเช่นทุกที​ เพราะไม่อยากจะให้เขารู้สึกลำบากใจ "ขอโทษ" กราฟยื่นมือมาลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาราว​ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคนใจร้อนแบบกราฟรู้สึกหรือคิดอะไร รู้สึกยังไงเขาก็แสดงออกมาที่เขาเดินออกไปในตอนนั้นก็เพราะอยากจะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เพราะขืนยังเถียงด้วยกันกับฉันมันก็ยิ่งทำให้มันแย่ลง "ฉันไม่ได้โกรธนายจะขอโทษทำไม" ฉันตะแคงตัวหันไปหาร่างสูงแล้วระบายยิ้มหวานให้กับเขาได้สบายใจ "อยากขอโทษ" "ไม่กลับบ้านหรือไง มันดึกแล้วนะ" "ก็ดึกแล้ว..." "....." "งั้นนอนนี่" คนตัวโตตอบหน้าตาเรียบนิ่ง ไม่พอยังแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนหนาของฉันอีกด้วย "ห้ามล้ำเส้น" ฉันเอาหมอนข้างมากั้นกลางระหว่างเราสองคนเอาไว้ ต่อให้ไม่กั้นกราฟก็ไม่ทำเรื่องน่ารังเกียจกับฉัน ถึงต่อให้เขาจะแสดงความรู้สึกออกมามากมายขนาดไหน แต่เขาก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะให้เกียตฉัน "ก็ไม่ได้ล้ำเส้น เพราะฉันข้ามมันมาตั้งนานแล้ว" "เดี๋ยวจะโดนเหอะ หลับได้แล้ว" ฉันยู่ปากใส่คนตัวโตแล้วใช้มือดันใบหน้าหล่อของเขาให้หันไปอีกทาง "หึ~ กลัวเหรอ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอหนาด้วยความชอบใจ​ กราฟจับมือฉันที่ยังคงใช้ดันหน้าของเขาออกจากนั้นริมฝีปากหยักได้รูปก็จรดทาบทับลงบนฝ่ามือของฉันหนักๆ "ใครกลัวกัน" "ก็ดี" "ปล่อยได้แล้วฉันจะนอน" ฉันชักมือกลับทว่ามือใหญ่กลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ มุมปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให่ได้เห็น รอยยิ้มที่น้อยครั้งนักจะเห็นมันตอนนี้เขากลับยิ้มออกมาได้ง่ายดาย ซ้ำยังเอามือฉันไปแนบแก้มไม่ยอมปล่อยก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกต่างหาก "ฝันดี" ถึงแม้จะปิดเปลือกตาลงแล้วปากหยักได้รูปก็ยังคงไม่ลืมเอ่ยบอกฝันดีกับฉันเหมือนกับตอนที่เราสองคนยังเด็ก จนมันเหมือนกับจะกลายเป็นสิ่งที่เราสองคนทำไปด้วยความเคยชิน "อื้อ​ ฝันดี" ฉันเอื้อมมืออีกข้างไปปิดไฟตรงหัวเตียงแล้วหลับตาลงเช่นเดียวกัน​ แต่ก่อนที่ฉันจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็ได้ยินเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกบ้างอย่างจนฉันเผลอระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว "เธอคือคนเดียวที่ฉันจะนอนไปพร้อมกัน และตื่นพร้อมกัน" มาแล้วค่า​ ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ได้นะคะ ​​​​​​
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม