ไม่เคยถอย
790 คำ
ดวงตาคมจดจ้องมองสบตาฉันอย่างรอคำตอบ ฉันเบนสายตาหนีดวงตาสีดำสนิทสงบนิ่งของเขาก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องน่าขัน
"ไม่ชอบได้ไง เป็นเพื่อนกันมากี่ปีลืมแล้วเหรอ?" ฉันเอียงคอถามแล้วดันร่างสูงให้ออกห่าง
"เธอก็รู้ว่าฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น" กราฟถอยออกห่างจากฉันเพียงเล็กน้อย จากนั้นก็ขมวดคิ้วหนาบ่งบอกว่าเขาไม่พอใจในคำตอบของฉันเท่าไหร่นัก
"ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้กราฟ" ฉันรู้ว่ากราฟต้องการคำตอบแบบไหน แต่ฉันก็ยังคงแสร้งทำเป็นไม่รับรู้ ระหว่างเราสองคนมันมีผูกพันกันมานานฉันไม่อยากจะให้วันข้างหน้ามันพังเพียงเพราะการตัดสินใจในตอนนี้
"ทำไม"
"แบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ"
"เธอแน่ใจว่ามันดีแล้ว?" กราฟเอ่ยถามเสียงเรียบ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มอย่างขัดใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่คิดจะยอมแพ้
"....."
"เธอรู้ดีว่าฉันไม่เคยถอยวาดฝัน" ร่างสูงก้มเก็บเสื้อของเขาที่ถอดทิ้งก่อนหน้านี้ขึ้นมาพาดบ่าแกร่งเอาไว้ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากห้องนอนของฉัน
ฉันได้แต่มองแผ่นหลังกว้างของกราฟจนกระทั้งเขาปิดประตูห้องออกไป
ตกดึก..
แกร็ก! บางประตูห้องถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่เดินผ่านประตูเข้ามา ฉันเหลือบมองไปยังร่างสูงที่เดินมาทิ้งตัวนั่งลงปลายเตียงที่ฉันนอนอยู่
"โกรธหรือเปล่า" เสียงแหบห้าวเอ่ยถามพลางล้มตัวลงนอนข้างฉัน เว้นระยะห่างเอาไว้ไม่มากนัก
"ไม่นี่ โกรธทำไม" ฉันตอบออกไปกด้วยน้ำเสียงสดใสอย่างเช่นทุกที เพราะไม่อยากจะให้เขารู้สึกลำบากใจ
"ขอโทษ" กราฟยื่นมือมาลูบศีรษะเล็กแผ่วเบาราว
ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าคนใจร้อนแบบกราฟรู้สึกหรือคิดอะไร รู้สึกยังไงเขาก็แสดงออกมาที่เขาเดินออกไปในตอนนั้นก็เพราะอยากจะสงบสติอารมณ์ของตัวเอง เพราะขืนยังเถียงด้วยกันกับฉันมันก็ยิ่งทำให้มันแย่ลง
"ฉันไม่ได้โกรธนายจะขอโทษทำไม" ฉันตะแคงตัวหันไปหาร่างสูงแล้วระบายยิ้มหวานให้กับเขาได้สบายใจ
"อยากขอโทษ"
"ไม่กลับบ้านหรือไง มันดึกแล้วนะ"
"ก็ดึกแล้ว..."
"....."
"งั้นนอนนี่" คนตัวโตตอบหน้าตาเรียบนิ่ง ไม่พอยังแทรกตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนหนาของฉันอีกด้วย
"ห้ามล้ำเส้น" ฉันเอาหมอนข้างมากั้นกลางระหว่างเราสองคนเอาไว้ ต่อให้ไม่กั้นกราฟก็ไม่ทำเรื่องน่ารังเกียจกับฉัน ถึงต่อให้เขาจะแสดงความรู้สึกออกมามากมายขนาดไหน แต่เขาก็ยังมีความเป็นสุภาพบุรุษมากพอที่จะให้เกียตฉัน
"ก็ไม่ได้ล้ำเส้น เพราะฉันข้ามมันมาตั้งนานแล้ว"
"เดี๋ยวจะโดนเหอะ หลับได้แล้ว" ฉันยู่ปากใส่คนตัวโตแล้วใช้มือดันใบหน้าหล่อของเขาให้หันไปอีกทาง
"หึ~ กลัวเหรอ" เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอหนาด้วยความชอบใจ กราฟจับมือฉันที่ยังคงใช้ดันหน้าของเขาออกจากนั้นริมฝีปากหยักได้รูปก็จรดทาบทับลงบนฝ่ามือของฉันหนักๆ
"ใครกลัวกัน"
"ก็ดี"
"ปล่อยได้แล้วฉันจะนอน" ฉันชักมือกลับทว่ามือใหญ่กลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
มุมปากหยักยกยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาให่ได้เห็น รอยยิ้มที่น้อยครั้งนักจะเห็นมันตอนนี้เขากลับยิ้มออกมาได้ง่ายดาย ซ้ำยังเอามือฉันไปแนบแก้มไม่ยอมปล่อยก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกต่างหาก
"ฝันดี" ถึงแม้จะปิดเปลือกตาลงแล้วปากหยักได้รูปก็ยังคงไม่ลืมเอ่ยบอกฝันดีกับฉันเหมือนกับตอนที่เราสองคนยังเด็ก จนมันเหมือนกับจะกลายเป็นสิ่งที่เราสองคนทำไปด้วยความเคยชิน
"อื้อ ฝันดี" ฉันเอื้อมมืออีกข้างไปปิดไฟตรงหัวเตียงแล้วหลับตาลงเช่นเดียวกัน แต่ก่อนที่ฉันจะเข้าสู่ห้วงนิทราก็ได้ยินเสียงทุ้มที่เอ่ยบอกบ้างอย่างจนฉันเผลอระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
"เธอคือคนเดียวที่ฉันจะนอนไปพร้อมกัน และตื่นพร้อมกัน"
มาแล้วค่า ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ได้นะคะ
- ผู้เขียน
