ชอบฉันไหม

847 คำ
บานประตูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่แทรกตัวผ่านเข้าไปก่อน​ แทนที่จะเป็นเจ้าของห้องอย่างฉันหลังจากที่กลับจากร้านอาหาร กราฟโยนกุญแจรถคันหรูราคาแพงของเขาไปยังชั้นวางของราวกับว่ามันไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากมายกับเขา​ ต่อให้หายก็ช่างเพราะเขาแทบจะไม่ได้สนใจมันเลยสักนิดว่ามันจะตกหายหรือลอยละลิ่วไปอยู่ตรงไหน "ถึงห้องแล้วหิวเลยอ่ะ" ฉันยู่ปากพึมพัมกับตัวเองพลางยกมือบางขึ้นลูบท้อง​ตัวเองไปด้วย​ เพราะก่อนหน้านี้เอาแต่โมโหจนพาลกินอะไรไม่ลง พอมาคิดอีกทีตอนนี้กลับเสียดายอาหารราคาแพงพวกนั้นรวมทั้งเสียดายเวลาที่เสียไปอย่างไร้ค่าอีกด้วย "ยังไม่ได้กินข้าว?" กราฟเอี้ยวตัวหันกลับมามองในขณะที่กำลังถอดเสื้อยืดตัวเองออกจากตัว​ จากนั้นก็โยนมันทิ้งไปกองกับพื้นอย่างไม่แยแส "ก็ยังน่ะสิ​ อารมณ์​เสียชะมัด" ฉันวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะเครื่องแป้ง​ จากนั้นก็กระโดดล้มตัวลงบนเตียงนอนนุ่มของตัวเองอย่างไร้เรี่ยวแรง "โดนเท?" กราฟยืนมองฉันที่นอนอ้าแขนออกทั้งสองข้างครองเตียงเอาไว้คนเดียว "อย่าให้พูด​ ยิ่งนึกถึงยิ่งหงุดหงิด" ฉันพ่นลมหายใจทิ้งแรงๆ​ ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นนั่งห้อยเท้าลงไปบนพื้นช้อนสายตามองคนตรงหน้า ร่างสูงที่เปลือยเปล่าท่อนบนโชว์ซิกแพคเป็นลอนสวย​ตามประสาผู้ชายออกกำลังกาย รวมทั้งรอยสักที่อกรวมถึงที่หน้าท้องไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งก็ดึงดูดสายตาให้ไปมองได้อยู่ดี​ แต่โชคดีที่ฉันเห็นมันจนชินเลยไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นหรือน้ำลายสอขึ้นมา "เสียใจ?" กราฟสืบเท้าเข้ามาหาฉันจนปลายเท้าของเขาชิดกับปลายเท้าของฉัน ดวงหน้าหล่อที่ไม่แสดงอารมณ์​อะไรออกมา​ นอกจากสีหน้าเรียบนิ่งเย็นชาไร้ความรู้สึกจนบางครั้งฉันแทบจะลืมไปแล้วว่าเขามีชีวิตจิตวิญญาณ​จริงๆ​ หรือเปล่า​ ทำไมถึงได้ไร้อารมณ์ไปเสียทุกเรื่องได้ขนาดนี้ "ไม่เสียใจหรอก​ แค่เฟลนิดหน่อย" "เธอดีเกินกว่าที่มันจะได้ไป​" เสียงแหบแห้งเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันระบายยิ้มกว้างขึ้นทันทีที่ได้ฟังคำพูดปลอบใจของเพื่อนสนิท​ อย่างน้อยคนที่ดูไม่มีความรู้สึกอย่างเขาก็พูดปลอบใจฉันเป็นแล้วกัน "นายดีเกินไปแล้วนะกราฟ​ ถ้าเกิดวันไหนฉันไม่มีนายมาพูดปลอบแบบนี้จะทำยังไง" ก็นะตอนนี้กราฟไม่ได้คบใครเขาเลยมีเวลาให้เพื่อนอย่างฉัน​ได้เต็มที่​ ไม่ว่าตอนฉันสุข​ เศร้าหรือแม้แต่เวลาหิวก็จะมีแต่กราฟที่อยู่เป็นเพื่อนฉัน ถ้าเกิดวันไหนที่กราฟมีแฟน​ ฉันก็คงไม่อยากจะเอาเวลาของพวกเขาทั้งคู่มาให้กับฉันนักหรอก "ฉันจะอยู่กับเธอ" คนตัวโตเอ่ยบอกเสียงเรียบ​ ดวงตาคมจ้องลึกเข้ามานัยน์ดวงตากลมโตของฉันว่าเขาไม่ได้พูดออกไปส่งเดช "รู้แล้ว ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้" "ฉันจริงจัง" "....." "ไม่ว่าจะยังไง​ ฉันก็จะอยู่กับเธอ" ร่างสูงโน้มตัวลงมาหาจนใบหน้าของเราห่างกันไม่ถึงคืบ​ ในขณะที่สองแขนของเขากลับค้ำยันไปกับเตียงกักขังฉันเอาในระหว่างสองแขน "มีเพื่อนดีแบบนี้​ ไม่มีแฟนก็ยังได้" ฉันบอกอย่างติดตลก​ เพราะไม่อยากจะให้กราฟเป็นห่วงมากนักจนพูดจาอะไรแปลกๆ​ ออกมาอีก​ ทำอย่างกับโลกจะสิ้นแผ่นดินจะสลายอย่างนั้นแหละ "ถ้าไม่ใช่เพื่อน" "....." "เธอจะมองฉันในฐานะผู้ชายคนหนึ่งไหม" "ถ้าไม่ใช่เพื่อนนายจะเป็นคนแรกที่ฉันวิ่งหนีเลย" "....." หัวคิ้วหนาขมวดเข้าหากันบ่งบอกว่าเขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูด​ "ก็นายดูน่ากลัวจะตายไป​ ไม่พูดไม่จาเอาแต่มองด้วยสายตาแบบนี้ใครบ้างจะไม่กลัว" ฉันอธิบายต่อให้คนตัวสูงได้เข้าใจ​ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กละก็​ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ขอเป็นเพื่อนกับคนโลกส่วนตัวสูงอย่างเขาแน่ "แล้วตอนนี้ไม่กลัว?" เรียวคิ้วหนาเลิกขึ้นถามทันทีที่ฉันตอบออกไป​ ดวงตาคมหรี่ตามองมาอย่างเค้นคำตอบจนฉันต้องยกยิ้มส่งคืนกลับไปให้ "ไม่กลัว​ เพราะฉันรู้ไงว่านายใจดีจะตาย" "แล้วชอบไหม" "ชอบสิ​ ใครบ้างไม่ชอบให้คนอื่นใจดีกับตัวเอง" "ไม่ใช่" "....." "หมายถึง​... ชอบฉันไหม?" แต่งค่ะ​ เฮ้ย!ไม่ใช่​ ชอบก็คอมเมนท์​เป็นกำลังใจในการอัพเดตตอนใหม่ด้วยนะคะ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม