กระทืบ

759 คำ
"ทำไมไม่ปลุก" ร่างสูงที่เปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพคลอนสวย​ กำลังยืนเสยผมพิงกรอบประตูห้องครัวชำเลืองมองฉันที่ลงมือทำอาหารเช้า "เห็นหลับสบายเลยไม่อยากปลุก" ฉันเอี้ยวตัวกลับไปตอบ​ แล้วหันกลับมาตักเบคอนในกระทะใส่จานที่เตรียมเอาไว้อยู่ข้างๆ "บอกแล้วไงว่าอยากตื่นพร้อมกัน" กราฟเดินมาซ้อนด้านหลังฉันแล้วเกยคางลงบนบ่าเล็กเอ่ยบอกอย่างออดอ้อน มือหนายื่นมาจับมือของฉันที่ถือตะหลิวกำลังทอดไส้กรอกในกระทะ​ แล้วตักไส้กรอกใส่จานที่วางเอาไว้ใกล้ๆ​ ด้วยอีกแรง​ ถึงแม้ว่าจะเป็นฉันที่เป็นคนทำก็เถอะ​กราฟก็แค่วางมือทับมือฉันอีกทีเท่านั้น​เอง "นายหิวหรือยัง" "อืม.." กราฟขานรับในลำคอหนาเบาๆ​ ก่อนที่ร่างสูงจะผละออกไปยืนนิ่งอยู่ใกล้ๆ​ มองฉันที่กำลังจัดวางอาหารบนจานให้สวยงามราวอาหารเช้าของโรงแรม ฉ​ันพยักหน้ารับเป็นการเข้าใจจากนั้นก็ยกจานออกมาวางบนโต๊ะ​ กราฟนั่งลงตรงข้ามกับฉันแล้วตักไส้กรอกในจานของตัวเองให้กับฉัน​ ทั้งๆ​ ที่​ในจานของฉันก็มีเหมือนกันกับเขา "ให้ทำไม​ ของฉันก็มี" "รู้ว่าชอบ" เสียงแหบห้าวตอบแค่นั้นแล้วลงมือตักอาหารเข้าปากตัวเอง​ ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีอะไรที่ฉันชอบอะไรที่ไม่ชอบกราฟก็จะจำได้ไม่มีลืม​ ส่วนเขากลับต้องเป็นคนเสียสละให้ฉันแม้ว่าสิ่งนั้นเขาเอ​งก็ชอบด้วยเหมือนกัน "นายก็กินเยอะๆ​ หน่อย" ฉันยิ้มบอกแล้วตักเบคอนในจานตัวเองใส่จานของเขา Rrrrr~ เสียงริงโทน​โทรศัพท์มือถือ​แผดเสียงดังลั่นจากในห้องนอนของฉัน​ ทำให้คนตัวโตที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ต้องขดคิ้วหนาเข้าหากัน​ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะลุกไปรับสายเลยสักนิด "....." "ไม่ไปรับสายหน่อยเหรอ" "ไม่รับ" คนตรงหน้าตอบหน้านิ่งทำเหมือนกับเสียงริงโทนที่แผดเสียงร้องไม่หยุดพัก​ เป็นเพียงเสียงลมที่พัดผ่านมาให้ได้ยินเท่านั้น​ ไม่ได้มีความจำเป็นที่จะต้องไปใส่ใจ "เผื่อเป็นทุระด่วนอะไรก็ได้" "ไม่สำคัญหรอก" "กราฟ" ฉันเค้นเสียงเรียกคนตรงหน้าที่ยังคงไม่ไหวติงใดๆ​ ดวงตาคมเข้มเรียบเฉยเงยขึ้นมองฉันแค่ชั่วครู่ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ​ แล้วลุกออกจากโต๊ะ​เดินไปในห้องนอน​ จากนั้นก็เดินกลับออกมาพร้อมกับโทรศัพ​ท์ของเขามาวางเอาไว้บนโต๊ะ​ แล้วกดรับสายที่กระหน่ำโทรเข้ามารัวๆ "เออ" [ ไอ้กราฟมึงหายหัวไปไหนวะ​ ตอนนี้ไอ้เอ็มกับไอ้เพตีกันจะตายห่าแล้ว​ ] เสียงที่แทรกเข้ามาผ่าน​โทรศัพท์มือถือ​ของกราฟเอ่ยบอกรัวเร็วจนฉันยังแทบจับใจความไม่ทัน "เรื่อง?" กราฟเอ่ยถามพลางขมวดคิ้วหนาเข้าหากันไปด้วย​ ถึงแม้ว่าฉันจะจับต้นสายปลายเหตุไม่ได้​ แต่ฟังดูจากการรีบพูดจนฟังดูร้อนรนขนาดนั้นแล้ว​ คงจะไม่ใช่เรื่องดีแน่ [ มึงค่อยถาม​ แล้วรีบมาก่อนที่มันจะฆ่ากันตาย​ ] ปลายสายตัดไปแล้วยิ่งทำให้กราฟขมวดคิ้วหนามากขึ้นกว่าเดิม​ "เดี๋ยวมา" คนตัวโตกำโทรศัพท์​ในมือแน่นก่อนจะกระแทกตัวลุกออกจากโต๊ะอย่างไม่สบอารมณ์​ "นายจะไปห้ามพวกนั้นเหรอ​?" ฉันเอ่ยถามทันทีที่กราฟเดินไปหยิบเสื้อมาสวม​ ถึงจะรู้ว่าเขาคงจะออกไปหาเพื่อนก็เถอะ​ แต่ก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้อยู่ดี​ "เปล่า" "เอ้า?​ แล้วนายจะรีบร้อนออกไปทำไม" ก็เห็นอยู่ว่ากำลังรีบร้อนออกไป​ แล้วไม่ใช่ไปห้ามพวกนั้นหรอกเหรอ? แต่คำตอบของกราฟกลับทำเอาฉันอ้าปากค้าง​มองเขาด้วยสายตาเหลือจะเชื่อ "ไปกระทืบพวกแม่ง" ใบหน้าหล่อเหลาตอบเสียงเรียบไร้ความล้อเล่นแต่อย่างใด​ "แล้วจะไปกระทืบเขาทำไม​ ให้ไปห้ามไม่ใช่ให้ไปทะเลาะกันอีกคน" "ตีกันไม่รู้เวล่ำเวลา​" "....." "กระทืบให้ตายห่าให้หมดนั่นแหละ" ก็ไปขัดความสุขเขาอะนะ ​​​​​​ชอบก็คอมเมนต์ให้กำลังใจไรท์ได้นะคะ
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม