7

1450 คำ

มันอ่อนโยนกว่าครั้งแรก มือของเขานวดเฟ้นทรวงอกนุ่ม ได้ยินเสียงครางของเธอด้วยความรัญจวน เขาก็ตัดสินใจกระแทกสะโพกเข้าหาจนมิดเม้น ไพรหอมกรีดร้องสุดเสียง เธอจิกเล็บกับแผ่นหลังของเขา ร่างกายหยัดขึ้นหาเขาโดยอัตโนมัติ ก่อนจะมองเขาตาโต ส่ายหน้าไปมา ได้แต่ถอยสะโพก ดันตัวไปด้านหลัง จนไปติดกับหัวเตียง เขารุกราน รุกเร้าเข้าหา ไม่ยอมให้เธอหนีไปไหนได้ง่ายๆ “เธอเป็นของฉันแล้วไพรหอม” เขาจูบซับน้ำตาให้เธอ ไพรหอมร้องไห้สะอึกสะอื้น ทุบอกของเขาให้ถอยออกไป แต่เขาก็ฝังแน่น ไม่ยอมล่าถอย นอกจากเขาจะร้ายกาจ เขาก็ยังดื้อดึงเกินบรรยาย “อย่าดิ้นสิ เห็นไหมว่ามันเสียดสี” เขาทำเสียงดุก้มมองจุดประสาน ไพรหอมมองตาม ก่อนจะกรีดร้องออกมาสุดเสียง หน้าแดงจัดด้วยความอาย “คนบ้า คนเฮงซวย หอมจะไม่ยอมคุณอีก” เธอประกาศปากคอสั่น “แต่ตอนนี้เธอต้องยอมฉัน... ไพรหอม” เสียงของเขาแหบพร่าจนเธอสัมผัสได้ เด็กสาวตาโตเมื่อเขาขยับออกห่างและกดย้ำเข้ามาใหม่ ความแปลกใหม่ของเพศรสทำให้เธอหัวหมุน ทั้งเจ็บแปลบ ทั้งเสียวซ่าน ทั้งคับแน่นและทั้งทรมานจนแทบจะขาดใจ ไพรหอมหัวหมุนอยู่กับความรู้สึกแปลกประหลาดที่พันศึกยัดเยียดให้เธอ ทุกอณูเนื้อของผิวกายถูกลูบไล้ดอมดมเหมือนดอกไม้แรกแย้มที่เพิ่งเบ่งบาน และเพิ่งพานพบกับภมรหนุ่มเป็นครั้งแรก แต่เขาช่างใจร้ายนักเมื่อไต่ตอมดอมดมแล้วก็ยังไม่สาแก่ใจ กลับยิ่งดูดกลืนน้ำหวานจากดอกไม้แสนหวานเสียจนแทบเหือดแห้ง แต่น่าอายนัก เมื่อดอกไม้แสนหวานดอกนี้กลับเร่งผลิตความหอมหวานออกมาต้อนรับอย่างเต็มอกเต็มใจ ประสบการณ์ครั้งแรกของภมรหนุ่มกับดอกไม้แรกแย้มจึงเต็มไปด้วยความเร่าร้อนที่ยากจะต้านทาน พันศึกเหมือนคนหิวโซ และคลั่งไคล้กับบ่อน้ำหวานหอมกรุ่นของดอกไม้แสนสวยบอบบาง เขาขย้ำดูด กลืนกินอย่างตะกละตะกลาม ริมฝีปากร้อนลามเลียไปทุกอณูผิวกาย เขาครางอย่างชอบใจ ความคับแน่นของเธอรัดเขาเสียจนแทบแหลกลาญ ทุกสิ่งทุกอย่างที่รวมเป็นเธอ ช่างให้ความรู้สึกสุดแสนวิเศษ และยิ่งทำให้เขาปรารถนามากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุด... “ออกไปจากตัวหอมได้แล้ว” เธอดันร่างหนาหนักของเขาออก แต่เขาดื้อด้านไม่ยอมขยับ แถมยังเลิกคิ้วยียวนกวนประสาทที่สุด เธอมองแล้วเมิน หัวใจกระตุกแปลกๆ พันศึกเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลาเอาการ ใบหน้าของเขาคมเข้ม เครื่องหน้ารับกันอย่างเหมาะเจาะ “ฉันยังไม่อิ่ม” เขาตอบง่ายๆ ได้ใจความ คำว่าไม่อิ่มทำให้เด็กสาวตาโต “หอมเจ็บไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวแล้วนะคะ คนใจร้าย จะรังแกกันไปถึงไหน” เธอได้แต่ทุบอกเขา สะอึกสะอื้น ยอมรับว่าสุขสมแต่เขาก็ไม่ยอมพอสักที ทั้งๆ ที่ได้ไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัวแล้ว เธอไม่เหลืออะไรให้ภาคภูมิใจอีก แถมยังโดนย่ำยีเหมือนดอกไม้ข้างถนน ดูไร้ค่า ไร้ราคา ใครอยากเด็ดดอมดมก็ทำโดยง่าย ไม่ต้องหยุดคิดสักนิดว่าควรหรือไม่ควร “อีกนิดสิ เพิ่งชิมไปนิดเดียวเอง” เขาเอาแต่ใจและเผด็จการ ไพรหอมได้แต่นอนครางอยู่ใต้ร่างหนา เขาขยับกายรุกเร้าเธอหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนกระชากเธอไปสวรรค์อีกครั้ง คราวนี้เธอดันเขาออกห่าง เขายอมพลิกกายลงไปนอนเคียงข้างอย่างง่ายดาย เด็กสาวพลิกตัวนอนตะแคง แล้วร้องไห้ เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ไม่กล้าขยับเพราะส่วนกลางของร่างกายเจ็บร้าวระบบจนรู้สึกสะบัดร้อนสะบัดหนาวเหมือนจะเป็นไข้ หลายวันมานี้เธอทุกข์ใจกับหลายๆ เรื่องๆ เวลานอนแทบไม่ได้นอน เวลากินแทบไม่ได้กิน เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเกินกำลัง “คุณก็เหมือนผู้ชายพวกนั้น” เขาเหมือนผู้ชายหื่นกามพวกนั้นที่จ้องจะลวนลามขืนใจเธอ “ฉันเป็นเจ้าหนี้” เขาแก้ประโยคของเธอ นอนตะแคงดูเสี้ยวหน้าสวยหวานที่ซุกกับหมอน แล้วลากไล้มือไปกับแขนเปลือยเปล่า “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ” เธอผลักมือของเขาออก “รังเกียจกันมากหรือไง” เขาถามด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ไม่ได้ตะคอกแดกดันเธอเหมือนเมื่อก่อน “มากค่ะ ฉันรังเกียจคุณที่สุด” เธอพูดออกไปสุดเสียง หลับตาปี๋กลัวจะโดนเขาทำร้ายเอา แต่เขาก็แค่หัวเราะ “เป็นอะไร หัวเราะทำไม คุณประสาทกลับหรือไง” เธอหน้างอเมื่อยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของเขา นอกจากเขาจะบ้ากามแล้ว ยังกวนประสาทเธอที่สุด “แทนตัวเองว่าหอมเหมือนเมื่อกี้สิ... ฉันชอบ” เขายังลากมือกับแขนเปลือยของเด็กสาวอย่างชอบใจ ชอบให้เธอเป็นแบบนี้ สู้เขาไม่ได้ก็ยังจะทำปากเก่ง “ไม่มีทาง ฉันไม่เรียกแทนตัวเองแบบนั้นอีกแล้ว” เธอทำเสียงปั้นปึงใส่เขา “อยากโดนกินตับอีกสินะ ถึงไม่ทำตามที่ฉันสั่ง” เขากระซิบมาที่ริมหู ไพรหอมสะดุ้ง ขนลุกซู่ จะหนีก็หนีไม่รอดเมื่อเขากักเธอเอาไว้ ด้วยการดึงเอวคอดไปแนบชิดกับหน้าขาของเขา เธอหน้าแดงร้อนเห่อ ในขณะที่สัมผัสกับแก่นกายของเขา “ไม่อยากค่ะ หอมไม่เอาแล้วนะคะ” เธอทำเสียงอู้อี้ ในที่สุดก็ต้องยอมเขา “ก็มันกำลังจะเข้าไปแล้ว เธอต้องรับผิดชอบนะไพรหอม” เขากระซิบเสียงแหบพร่า ขณะขยับสะโพกไปที่บั้นท้ายกลมกลึงของเธอ “ไม่นะคะ อ๊า...” เด็กสาวใบหน้าเหยเก “แยกขาหน่อยนะ ทำเบาๆ ก็ได้” เขาเหมือนผู้ใหญ่หลอกเด็ก จับเธอยกขาขึ้นเสร็จสรรพในท่านอนตะแคง ไพรหอมทำท่าจะหนีเขาก็ตามมากอดรัดเอวคอดด้วยมืออีกด้านที่สอดเข้าใต้ลำตัว ดึงให้แผ่นหลังเธอมาแนบชิด ก่อนจะฝังกายเข้าไปในกลีบผกาแสนสวยที่เปิดรับเขาอยู่ตรงหน้า “อื้อ... คุณเป็นคนใจร้าย” เธอพ้อเสียงสั่นสะท้าน ทั้งเจ็บทั้งเสียว สะอื้นฮักๆ ด้วยความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาเกินบรรยาย “ฉันยอมเป็นคนใจร้ายก็ได้ เพื่อให้ได้เธอมา ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้น” เขาเริ่มขยับ ตอกตรึงเข้าในกายเธอ ไพรหอมซบหน้ากับหมอน จิกมือกับผ้าปูที่นอนจนแทบแหลกลาญ เธอหายใจหอบสะท้านสะเทือนเมื่อเขามุ่งมั่นที่จะส่งเธอไปถึงสวรรค์ชั้นฟ้าให้จงได้ “มีความสุขไหม” พันศึกกอดรัดเด็กสาวเอาไว้อย่างหวงแหน รสชาติของเด็กสาวมันหอมหวานแบบนี้นี่เอง เขาไม่ค่อยเจอผู้หญิงบริสุทธิ์นักหรอก ถ้าเจอก็พวกใจกล้าต้องการเงิน แลกเปลี่ยนวินๆ กันทั้งคู่ แต่กับไพรหอม เขายอมรับว่าบังคับเธอทุกอย่าง ทำให้เธอไม่มีที่ไป เรื่องที่เจ็บแค้นแม่ของเธอก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้าเด็กสาว หัวใจของเขากระตุกอย่างรุนแรง เขาบอกตัวเองว่าต้องได้ครอบครองเธอ และเธอต้องเป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น “ไม่มีสักนิด เจ็บจะตาย” เธอกัดฟันตอบเขา ทิ้งดิ่งความสุขบางช่วงเวลาไปหมดสิ้น เขาจะได้ไม่เหลิงคิดว่าเธอจะเพริดไปตามอารมณ์เขาง่ายๆ อีก “ขี้โม้ เมื่อกี้ร้องครางบอกให้ฉันขยับเร็วๆ ฉันขยับจนเมื่อยขาแล้วเห็นไหม” พันศึกหัวเราะร่วน เกิดมาเพิ่งเคยเถียงกับเด็กสมองไม่โตก็วันนี้ แต่อย่างอื่นของเธอโตไปหมด ทั้งเต็มไม้เต็มมือ ลูบไล้นวดคลึงแล้ววาบหวามในอารมณ์นัก “คนบ้า หนูไม่ได้พูดแบบนั้นสักหน่อย” เธอหันมาทุบตีเขา แต่เพิ่งรู้ว่าติดกับหันหน้ามาให้เขาโอบรัด ดึงมือเล็กๆ ไปดูดทีละนิ้วๆ เขาเจ้าเล่ห์จนเธอตามไม่ทัน “บอกให้แทนตัวเองว่าหอม แทนตัวเองว่าหนู เหมือนฉันรังแกเด็กเลย” เขาเย้า “ก็คุณรังแกเด็กจริงๆ” เธอหน้างอเหมือนเด็กๆ กิริยาที่แสดงออกด้วยความไม่รู้ตัวทำให้พันศึกเกิดความรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนที่เขาจะปัดมันทิ้งไป เธอเป็นลูกของผู้หญิงร้ายกาจหลอกลวงคนนั้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more