จำเลยแค้นสามีเถื่อน

6

“ถ้าเบื่อเมื่อไหร่ รีบบอกฉันนะคะ ฉันจะได้ไปซะให้ไกลๆ แล้วหนี้สินทั้งหมดเป็นอันหมดสิ้น” เธอเชิดคางพูดขึ้น หากจนมุม ทุกคนก็ต้องหันหน้าสู้ เธอเองก็เหมือนกัน การเป็นคนอ่อนแอไม่ได้ทำให้เธอมีชีวิตอยู่รอดได้ คนเข้มแข็งเท่านั้นที่จะมีชีวิตอยู่รอดบนโลกอันโหดร้ายใบนี้

“อยากปลดหนี้เร็วๆ ก็ปรนนิบัติฉันให้ดีสิ ไม่ใช่เอาแต่ตบ” เขาพูดเสียงเหี้ยมหงุดหงิดที่โดนตบ ซีกแก้มของเขาชาไปหมดทั้งสองข้าง และมันคงขึ้นรอยแดงจากฝ่ามือของเธอ

“รู้ไหมฉันไม่เคยโดนผู้หญิงตบ มีแต่ผู้หญิงมาเสนอให้ถึงเตียง” เขากระซิบเสียงเครียด กักเธอเอาไว้ไม่ยอมให้หนีหาย

“ไม่ใช่ฉันแน่นอน” ให้ตายยังไงเธอก็ไม่มีวันทำแบบผู้หญิงพวกนั้น แบบที่เขาพูดแน่นอน

“ให้มันแน่ ต่อไปอย่ามาอ้าแขนอ้าขารอฉันบนเตียงล่ะ ฉันจะจับเธอโยนออกไปแน่นอน” เขาสบถยาวยืดเมื่อได้ยินประโยคจองหองของเธอ

“ฉันไม่มีวันทำแบบนั้นแน่นอน” เธอยืนยันเสียงเข้ม มองสู้ตาเขา ไม่ยอมหลบ

“แต่ตอนนี้เธอต้องปรนนิบัติฉัน ในฐานะนางบำเรอ ส่วนเรื่องในอนาคต ฉันคิดว่าไม่มีอะไรแน่นอน ตอนนี้อาจจะพูดแบบนี้ แต่ต่อไปอาจจะอยากจับฉันเหมือนปลิงดูดเลือด” พันศึกจัดการกับเสื้อผ้าของเด็กสาวอย่างไร้ความปรานี ไม่อยากฟังคนปากดีโต้เถียงกับเขาอีก เขาบดจูบ ตะโบมลูบไล้ไปทั่วกาย ไพรหอมร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาไหลพราก เธอนอนตัวแข็งทื่อเหมือนหุ่นยนต์ รังเกียจการกระทำของเขาที่สุด อยากให้เขาลุกไปจากตัวเธอ อยากให้เขาหยุดการกระทำป่าเถื่อนแบบนี้เสียที

“นี่เหรอจะปลดหนี้ นอนเหมือนท่อนไม้ จะไปได้อารมณ์อะไร จูบก็ไม่ได้เรื่อง จูบเป็นไหมนี่” เขาตบแก้มเธอไปมาเบาๆ ปลุกให้เธอตอบสนอง

“ฉันไม่เคยจูบกับใครนี่” เธอพูดอย่างอัดอั้น ก่อนที่จะได้ยินเขาระเบิดหัวเราะออกมา เขาช่างหยาบคายและร้ายกาจ แต่ลึกๆ เธอก็แอบหวั่นไหว เวลาเผลอมองใบหน้าผ่อนคลายหล่อเหลาของเขา

“ก็ดี เดี๋ยวจะสอนให้ นางบำเรอของฉันจูบไม่เป็น ห่วยๆ แบบนี้ต่อไปฉันเบื่อ เธอหันไปทำอาชีพเก่า จะราคาตกเอาได้” วาจาของเขายังเชือดเฉือน เหมือนมีดเสียบเข้ามาปักที่ขั้วหัวใจ มันเจ็บแปลบเหมือนเข็มนับพันทิ่มตำจนเป็นแผลเหวอะหวะ

พันศึกบีบเคล้นทรวงสาวอย่างหนักหน่วง เขาบดจูบปากอิ่มสวย สอดลิ้นเช้าไปพัวพัน รสชาติหอมหวานติดลิ้นทำให้เขาจูบจนปากเธอบวมช้ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปตามซอกคอหอมกรุ่น ไพรหอมช่างเป็นผู้หญิงที่สวยหวาน น่ากลืนกินไปทั้งเนื้อทั้งตัว เขางับยอดอกของเธอ จนได้ยินเสียงครางดังออกมาผะแผ่ว เขากระตุกยิ้มร้ายด้วยความพึงพอใจ ที่เห็นอาการตอบสนองและความไม่ประสีประสาของคนใต้ร่าง

ชายหนุ่มเลียไล้ไปตามหน้าท้องเนียน ก่อนจะฝังใบหน้าเข้ากับซอกขานุ่ม ไพรหอมสะดุ้งรีบดันศีรษะของเขาออก แต่มันทั้งหนักและแข็งแรง เธอสู้แรงเขาไม่ไหว เพราะเขาตัวโตกว่ามาก

“ไม่นะคะ ตรงนั้นไม่ได้” เธอส่ายหน้าดิก อับอายเขาอย่างที่สุด ทำไมผู้ชายกับผู้หญิงต้องทำอะไรน่าเกลียดแบบนี้ด้วยนะ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ” พันศึกเอ่ยถาม เลิกคิ้วอย่างยียวน ก่อนจะแตะลิ้นกับกลีบผกากรองแสนสวย เขาชักจะหลงใหลเธอมากกว่าเก่าเมื่อได้ดอมดมดอกไม้กลิ่นหอมกรุ่น ไพรหอมถอยสะโพกหนี แต่เขาก็ล็อกเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ ดึงเธอกลับมาใต้ร่างของเขา ลากลิ้นไปกับพูเนื้ออวบอูมหอมระริน สายตาสบกับสายตาหวาดหวั่นวาบหวามของเธออย่างสาแก่ใจ

“เอาไว้วันหลังฉันจะทำให้เธอจนถึงสวรรค์ด้วยปากของฉัน แต่ตอนนี้ฉันขอลิ้มลองผู้หญิงที่ชอบยั่วผู้ชายว่าจะเด็ดขนาดไหน” เขาจับเธอแยกขาออกจนกว้าง ก่อนจะประคองแก่นกายของเขามุดเข้าหาอย่างรุกเร้าไร้การผ่อนปรน เขาไม่ได้คิดว่าเธอจะยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอะไรหรอก ไพรหอมก็เหมือนดอกไม้กลิ่นหอมรุนแรง มีเหล่าภมรหนุ่มต่างโบยบินเข้าหาเพื่ออยากลิ้มลอง ดอกไม้หอมเช่นเธอคงไม่รอดพ้นโดนเจาะไข่แดงไปเรียบร้อยแล้ว

ไพรหอมกรีดร้องเสียงหลง เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น ดันหน้าท้องของเขาออกห่าง ส่ายหน้าไปมาเพื่อปฏิเสธสัมผัสจาบจ้างหยาบคายของเขา

“ไม่เคยหรือ?” น้ำเสียงของเขาดูอึ้ง สีหน้าคาดไม่ถึง ก้มมองเรือนกายใหญ่โตที่สอดเสียบเข้าไปได้เพียงเล็กน้อยแล้วนิ่วหน้า เธอแคบเล็กเกินไป และเขาก็ใหญ่โตเกินไป

“อย่าทำหอมเลย แค่นี้พอแล้ว มันเจ็บ” เธอสะอึกสะอื้น ยกมือไหว้เขาอีก

พันศึกรู้สึกแปลกๆ มันแปลบๆ และหัวใจที่ด้านชาอ่อนยวบ เขาไม่ได้นิยมขืนใจผู้หญิงหรอกนะ แต่อารมณ์โกรธล้วนๆ ที่ทำให้เขามาถึงจุดนี้ แม่ของเธอทำเขาเอาไว้อย่างเจ็บแสบ และไม่มีทางให้อภัยได้ง่ายๆ จนกว่าจะได้รับผลตอบแทนอย่างสาสม

“ชู่... ไม่ร้อง เวลาเธอร้อง ตาก็บวมไปหมด จมูก ปาก แก้ม ก็แดงเหมือนผลตำลึง ไม่สิ มันแดงจนน่ากลัว” พันศึกลูบแก้มเด็กสาว เบาๆ เพื่อปลอบโยน เขาเองก็ปลอบเด็กไม่ค่อยเป็น ยิ่งเด็กวัยขบเผาะที่เพิ่งโดนเขาทะลวงเป็นครั้งแรก ยิ่งทำไม่เป็น ไม่มีผู้หญิงคนไหนเหมือนไพรหอม ทุกคนเต็มใจและเขาก็ยอมรับว่าหน้ามืดไปชั่วขณะ การนอนกับผู้หญิงบริสุทธิ์เป็นสิ่งที่เขาหลีกเลี่ยง ไม่ใช่ไม่อยากรับผิดชอบ แต่เขาไม่อยากฟังคำโวยวายของพวกหล่อน จริงๆ ผู้ชายกับผู้หญิงก็เหมือนๆ กัน ต้องการเรื่องเพศไม่ต่างกัน ถ้าคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ ไม่เอามาตัดสินว่าใครยังบริสุทธิ์อยู่จะดีกว่า ปัญหาทุกอย่างจะจบไปอย่างสวยงาม

“เจ็บจัง” เธอนิ่วหน้าเบ้ปาก ร้องไห้เหมือนเด็กๆ พอขยับก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน มองเขาอย่างตัดพ้อ พันศึกถึงกับไปไม่เป็น เขาอ้ำอึ้งจะอธิบายยังไงดี เธอไม่ประสีประสาได้ยังไง ในเมื่อมีผู้ชายจ้องจะลวนลามเธออยู่ตลอดเวลา เธอรอดมาได้ยังไง เธอไม่ถูกผู้ชายพวกนั้นล่วงเกินเลยเหรอ มันน่าแปลกเสียจริง

“รอดมาได้ยังไง” เขาถามอย่างสงสัย ขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากัน แม้ในเวลานี้จะไม่ใช่เวลาที่จะมาถามว่าเอาตัวรอดจากผู้ชายพวกนั้นที่จ้องจะงาบเธอได้ยังไง แต่เขาก็อดอยากรู้ไม่ได้

“อะ... อะไรนะคะ” ไพรหอมถามเสียงสะอึกสะอื้น เธอไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาถามนัก

“ไม่เคยนอนกับผู้ชายเหรอ รอดมาได้ยังไง” เขาขยายความ ยังนิ่งไม่ขยับเพื่อให้เธอปรับตัวเข้ากับตัวตนที่ใหญ่โตของเขา

“ยายปกป้องหอม ยาย...” เหมือนมีก้อนอะไรแล่นขึ้นมาจุกอยู่ที่ลำคอ เธอร้องไห้คิดถึงยาย ขึ้นมาทันที อยากให้ท่านอยู่ตรงนี้ อยู่ใกล้ๆ กับเธอ กอดเธอเอาไว้ ปลอบใจทุกครั้งที่เธอร้องไห้เสียใจ

“ถ้ายายยังอยู่ ยะ... ยายต้องตีหัวคุณ” เธอพูดตามประสาเด็ก พันศึกอยากจะหัวเราะแต่กลั้นเอาไว้จนท้องแข็ง นี่เขาทำอะไรกับเด็กสาวใต้ร่างไปนี่ 

ใช่...เธออายุแค่นี้ ห่างกับเขาหลายปีนัก เรียนเพิ่งจบมัธยมปลายมาแค่ปีสองปี นี่เขาจะโดนข้อหาพรากผู้เยาว์หรือเปล่านะ เขาทอดสายตามองร่างเล็กๆ ที่สะอื้นเบาๆ อยู่ใต้ร่างก็ถอนใจเฮือก ไม่หรอก... เธอยี่สิบแล้วนี่ ถึงจะดูเด็กกว่าอายุจริงไปมากโข

“ฉันต้องกลัวยายเธอหรือเปล่านี่” เขาแกล้งทำท่าสยอง ไพรหอมเผลอค้อนให้เขาแบบเด็กๆ เขามองอย่างเผลอไผล ก่อนจะกดกายเข้าหาอีก ดวงตาของเขาร้อนแรงจนเธอแข้งขาสั่นไปหมด

“เจ็บ! คุณใหญ่โต แล้วก็โหดร้าย” เธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ถอยสะโพกหนีแต่เขาก็ดันเข้ามาหาจนเธอไปชนกับหัวเตียง พันศึกรู้ตัวเองดีว่าในช่วงเวลานี้ เขาปล่อยเธอไปไหนไม่ได้

“ฉันไม่ปล่อยเธอไปไหนหรอก ยังไงวันนี้เธอก็ต้องเป็นของฉัน” พันศึกประกาศกร้าว เขาก้มลงจูบเธออีกครั้ง