ตอนที่ 2/1 เช้าวันใหม่
1040 คำ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยังมีแม่อยู่อีกคน แล้วพวกคุณนึกยังไงถึงมาสนใจด้านนี้ ส่วนใหญ่หวกผู้หญิงมักจะสนใจพวกเบาๆ แต่นี่ทำสวนเลยนะครับ”
“เห็นพวกเราบอบบางแบบนี้อึดนะคะ เรื่องใช้แรงนะขอให้บอก” แพรวพราวพูดเสริมขึ้นบ้าง
“ครับ ผมก็ว่าพวกคุณอึดจริงๆ นั่นแหละ” นรินทร์ยอมรับเลยว่าไอรักอึดมาก ขนาดเขาทำตั้งหลายรอบยังมีแรงลุกมาเที่ยวไหว หึ! ดูเหมือนเจ้าตัวจะคิดลึกกับคำพูดเพื่อนเหมือนกัน หน้าเห่อแดงแล้วนั่น
“แหม คุณนรินทร์นี่เป็นคนตลกจริงๆ นะคะ”แพรวพราวพูด
“ไม่หรอกครับ มันเป็นธรรมชาติของผมเวลาอยู่กับสาวๆ”
ไอรักหันมามองแล้วเบะปากใส่ ไอ้ท่าทางเจ้าชู้แบบนี้มันน่าเอาเล็บข่วนให้เป็นรอย เมื่อคิดถึงรอยข่วนเธอก็อดไม่ได้ที่จะนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน
นรินทร์สังเกตเห็นสีหน้าของหญิงสาวเขาก็นึกอยากแกล้งไม่ได้ “เมื่อคืนงานสนุกไหมครับ ผมออกมาก่อนไม่ได้อยู่จนจบเลย มีการแสดงด้วยนี่ครับ”
“สนุกมากเลยค่ะ ยัยไอชอบการแสดงมากเลย แต่พูดก็พูดเถอะ เมื่อคืนแกหายไปไหนมายะยัยไอ”
แพรวพราวดูท่าจะหาเรื่องเดือดร้อนมาให้เพื่อนเธอเสียแล้ว นรินทร์นั่งเงียบแสร้งทำเป็นไม่สนใจ แต่สาวร่างอวบอย่างไอรักถึงกับอ้าปากเหวอสมองรีบประมวลผลคิดหาคำแก้ตัวที่ดีที่สุด
“คือ...ฉันปวดหัวเลยกลับมานอนก่อนน่ะ”
“เหรอ ทำไมฉันไม่เห็นแกนะ สงสัยฉันเมามั้ง ช่างเถอะ” แพรวพราวยอมรับว่าเมื่อคืนเมาหนักเลยไม่ได้คาดคั้นอะไรมากนัก อีกทั้งไอรักยังเป็นผู้หญิงที่ออกจะเรียบร้อยคงไม่ต้องห่วงอะไรมาก
“โห! มีดอกทานตะวันด้วยเหรอคะ?” นักศึกษาคนหนึ่งเอ่ยถาม
“ใช่ครับ เราแค่ปลูกไว้ให้พื้นที่โล่งๆ มันดูสวยงาม ไม่อยากให้รกร้าง ถ้าไปถึงทางเหนือของสวนเรา จะมีดอกไม้เยอะกว่านี้อีกครับ อีกไม่นานก็จะถึงแล้ว”
“สวยจัง” เสียงพึมพำของไอรักเรียกความสนใจของนรินทร์ให้เพ่งความสนใจกลับมาที่เธออีกครั้ง
“อันนั้นเป็นซุ้ม เอาไว้ให้นักท่องเที่ยวถ่ายรูปน่ะ”
“ฉันไม่ได้ถามสักหน่อย” ไอรักพูดเสียงเบา เหมือนพึมพำกับตัวเองเสียมากกว่า
นรินทร์อมยิ้มเมื่อได้เห็นสีหน้าหงุดหงิดของไอรัก เขาได้ยินเธอพูดชัดเต็มสองหู ช่วงจังหวะรถเลี้ยว ชายหนุ่มเบี่ยงตัวไปทางฝั่งไอรักเสียจนใบหน้าแทบจะหอมแก้มเธอ เล่นเอาสาวร่างอวบถึงกับนั่งตัวแข็งทื่อเลยทีเดียว เธอตวัดสายตาใส่นรินทร์ที่หันมองมาก่อนอยู่แล้วด้วยสายตาไม่พอใจ
“ผมอยากคุยกับคุณนะ ท่าทางเราจะเข้ากันได้ดี”
“พะ...พูดอะไร” ไอรักหน้าตื่น มือกุมเข้าหากันแน่น
นรินทร์ไม่ตอบแต่กลับใช้สายตามองเธออย่างมีเลศนัยแทน ท่ามกลางความเงียบของทั้งคู่มีเพียงเสียงเจื้อยแจ้วของสาวๆ ที่คุยกันเองอยู่เบาะหลัง ไม่นานรถก็แล่นมาถึงปลายทาง หนุ่มๆ รีบกระโดดลงจากกระบะเดินเข้าไปช่วยคนงานของสวนขนย้ายต้นไม้ ส่วนสาวๆ ที่ตามลงมาถูกนายหญิงของสวนชวนไปเดินดูดอกไม้ในแปลงด้านข้าง
“แม่ชอบมากเลยนะที่พวกหนูมา นานทีจะมีสาวสวยมาคุยกับแม่บ้าง”
ประไพพูดเสียงหวานลูบมือแพรวพราวที่เดินตามหลังเธอมาติดๆ อย่างสนใจ ไอรักเลี่ยงเดินถอยออกมาเพราะไม่กล้าคุยกับประไพเหมือนเดิม เพราะเธออคติกับนรินทร์ไปแล้ว เลยไม่กล้าคุยกับแม่เขาอย่างสนิทใจเหมือนเดิม
“หนูไอรัก”
นั่นไง! ก็มิวายเรียกเธอจนได้
ไอรักยิ้มให้ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปใกล้ “ค่ะ คุณป้า” ประไพชอบไอรัก ไม่รู้ว่าทำไมถึงชอบ แต่เธออยากได้เป็นลูกสาวอีกคน อยากได้มาเป็นสะใภ้เสียได้ยิ่งดี
“เห็นหนูแพรวว่าหนูไอจัดดอกไม้เก่งมาก”
หญิงสาวถึงกับถลึงตาใส่เพื่อนรัก “ฮ่าฮ่า ก็มันจริงนี่ ฉันไม่ได้โม้ให้คุณป้าฟังนะ แต่ฉันนึกถึงแกขึ้นมาพอเห็นดอกไม้เยอะๆ เลยเผลอพูด” แพรวพราวพูดไปหัวเราะไป
“ไอก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ พอดีแม่ชอบเรียกไอมาช่วยจัดบ่อยๆ เลยพอได้มาบ้าง”
ประไพมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความปลื้มใจ ทั้งสวยทั้งถ่อมตัว ทำยังไงเธอถึงจะได้ไอรักมาเป็นลูกสาวนะ จะต้องทำยังไงดี
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะนะครับสาวๆ แต่เราจะไปเที่ยวทางด้านโน้นกันต่อ พักเรื่องดอกไม้ไปสนใจสวนผมก่อนดีกว่านะครับ”
นรินทร์เดินเข้ามาแทรกกลางวงสนทนา ทั้งประไพและไอรักทำหน้าเบื่อหน่ายพร้อมกัน นี่ถ้าไม่ได้บอกว่านรินทร์คือลูกชายนะ คนที่ผ่านมาเห็นคงคิดว่าไอรักเป็นลูกสาวประไพอีกคนเสียอีก
“ตารินนี่ชอบมาขัดแม่ได้ตลอดเลยนะเรา”
“โถ...ใครจะกล้า” เสียงหยอกล้อผู้เป็นแม่ของนรินทร์สร้างเสียงขบขันให้ทุกคน ยิ่งประไพดึงหูของลูกชายมาบิดเสียจนเจ้าตัวยกมือไหว้ขอให้ปล่อย ยิ่งเรียกความฮาแบบกู่ไม่กลับให้กลุ่มนักศึกษามากขึ้นกว่าเดิม
“แม่นะแม่ เสียหน้าเจ้าของสวนหมดเลย” นรินทร์แอบกระซิบกับประไพอย่างอายๆ
“เสียอะไรยะ ดีซะอีก หน้าหล่อๆ อย่างแกเขาจะได้รู้ว่าไว้ใจไม่ได้ ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แหม ไม่อยากได้สะใภ้สินะครับ”
“อยากได้สิ!” ประไพมองไปยังไอรักที่กำลังเดินหัวเราะอยู่กับเพื่อนข้างหน้าในทันที “อยากได้หนูไอรัก เอามาให้แม่ได้ไหมล่ะ?” ประไพแกล้งหยอกลูกชายไปแบบทีเล่นทีจริง เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งกับคำพูดของผู้เป็นแม่
“แม่พูดอะไรนะ?”
- ผู้เขียน
