เติมรักที่ปลายฟ้า

ปลายฟ้า          สวนผลไม้ขนาดใหญ่ที่ขึ้นชื่อเรื่องคุณภาพและราคาอันเป็นมิตร เมื่อก่อนปลายฟ้ายังคงเป็นสวนผลไม้ที่ไม่ค่อยใหญ่มากนัก แต่นับจากที่เจ้าของคนเก่าได้จากไป บุตรชายเพียงคนเดียวของสวนปลายฟ้าอย่างนรินทร์ก็เข้ามารับช่วงต่อแทนอย่างกะทันหัน ชายหนุ่มวัยยี่สิบเศษที่จบด้วยเกียรตินิยมอันดับสองจากคณะสถาปัตย์ ผู้ซึ่งเป็นความหวังเดียวของชาวสวนปลายฟ้า และชายหนุ่มก็แสดงให้เห็นว่าเขาสามารถทำได้จริงๆ แถมยังดีอีกต่างหาก นรินทร์ได้นำเทคโนโลยีใหม่ๆ เข้ามาจัดการแทนกำลังคนจำนวนมาก ทำให้ลดจำนวนคนงานจากเดิมไปเกินครึ่ง ไหนจะส่วนของห้องพักที่นรินทร์สร้างขึ้นไว้เพื่อรองรับนักท่องเที่ยวอีก เรียกได้ว่านอกจากจะหน้าตาโดดเด่นแล้ว ความสามารถยังล้ำเกินกว่าจะเป็นเด็กจบใหม่เสียอีก          “คุณนรินทร์ครับ”          “ครับ ลุงสิง” นรินทร์หลุดจากการเหม่อลอยก่อนจะเงยหน้าคุยกับลุงสิง ผู้ซึ่งเป็นคนเก่าคนแก่นับจากรุ่นพ่อ ชายหนุ่มเคารพทุกคนที่ทำงานให้เขา และคิดเสมอว่าทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน          “บ้านพักพร้อมแล้วครับ”          เสียงตื่นเต้นที่ปิดไม่มิดของลุงสิงทำให้นรินทร์อดจะพูดแซวเล่นด้วยไม่ได้ “นั่นรุ่นลูกนะครับลุง”          สิงรีบทำหน้าตาตื่นโบกไม้โบกมือปฏิเสธเป็นพัลวัน “ไม่ใช่อย่างที่คุณนรินทร์คิดเลยนะครับ โถ...ผมเองก็อดจะตื่นเต้นไม่ได้ที่จะมีคนมาอยู่กับเราถึงสามเดือน ผมดีใจด้วยครับที่เขาจะเอาสวนของเราไปเป็นต้นแบบในการเรียนการสอน”          “สามสิบกว่าคน อืม...ไม่น้อยเลยทีเดียว ในครัวคงมีงานยุ่งไปทั้งวันแน่เลยนะครับลุง ฮ่าๆๆ”          ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง ก็เห็นบ่นกันนักว่าไม่มีอะไรทำ ลำพังแค่ทำอาหารให้เขาและคนงานก็ใช้เวลาเพียงไม่มาก พอว่างจากตรงนี้ก็มีแค่งานแปรรูปผลไม้ที่มีไว้ทำยามว่าง อีกทั้งพวกป้าๆ ยังชอบพูดเล่นว่าน่าจะมีคนหนุ่มมาทำให้กระชุ่มกระชวยหัวใจบ้าง นี่ไง เขาเลยรับข้อเสนอที่อาจารย์ในมหาลัยยื่นมาให้เสียเลย          “ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าตอนนั้นคุณนรินทร์เกิดบอกว่าอยากขายสวนขึ้นมา พวกผมก็ไม่รู้จะทำยังไง โชคดีของปลายฟ้านะครับที่คุณเลือกจะดูแลกิจการของคุณพ่อต่อไป”          “ถึงผมจะไม่ได้จบมาจากสายนี้โดยตรง แต่แม่ก็ฝันอยากจะให้ผมกลับมาอยู่ที่นี่อยู่แล้ว ผมเองก็ตั้งใจจะสร้างบ้านพักเล็กๆ ไว้รองรับนักท่องเที่ยวเหมือนกัน มันคงจะดีไม่น้อยที่ผมจะได้ทำตามความฝันของแม่และของตัวเองไปด้วยกัน”          แม้จะผ่านมาสามปีแล้ว นรินทร์ก็ยังเป็นเจ้านายหนุ่มที่ชาวไร่ทุกคนรักไม่เปลี่ยนแปลง ความถ่อมตัว ความเป็นกันเอง และนิสัยที่ยอมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นแม้จะเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย จุดนี้เองที่ชาวปลายฟ้ารักและเคารพชายหนุ่มอย่างไม่คิดจะลังเลไปอยู่ที่อื่น เพราะนี่คือบ้านของของเขา บ้านที่เขาจะต้องดูแลและใส่ใจทุกคนเหมือนคนในครอบครัว          ตกเย็นงานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างสวยงามในบริเวณลานกว้างหน้าบ้านพักสองหลัง ป้ายยินดีต้อนรับเด่นเป็นสง่าพาดอยู่บนกิ่งไม้สองต้น เจ้าของสวนอย่างนรินทร์รีบยืนขึ้นเมื่อเห็นรถบัสสองชั้นแล่นเข้ามาใกล้          “สวัสดีครับอาจารย์” นรินทร์ยกมือไว้อาจารย์คนสนิทที่บังเอิญเจอกันหลังเรียนจบ และได้พูดคุยกันจนรู้เรื่องราวที่เขาเป็นเจ้าของสวนผลไม้อยู่ที่นี่ เหมาะเจาะกับที่อาจารย์เองก็สนใจให้นักศึกษามาดูงานจริงเพื่อต่อยอดพัฒนาการเรียนรู้ จึงได้ขอนรินทร์พาเด็กๆ มาดูงานที่นี่สักสามเดือน โดยตอบแทนเป็นค่าใช้จ่ายทั้งหมด แถมยังช่วยประชาสัมพันธ์สวนปลายฟ้าให้ด้วย          “โห! บ้านพักน่าอยู่มากเลยนะครับ”          “ใช่ อากาศดี บ้านน่าอยู่ ข้างหลังเป็นริมธารด้วยครับอาจารย์ ผมขอมาอยู่สักสี่เดือนได้ไหมครับ”          คำพูดทีเล่นทีจริงของเหล่านักศึกษาที่เอ่ยชมสวนปลายฟ้าไม่ขาดปากไม่ได้ทำให้นรินทร์บ้ายอ เพราะเขาได้ยินเสียจนชินจากนักท่องเที่ยวที่มาที่นี่บ่อยๆ อาจารย์พูดคุยกับเขาเพียงไม่นานก็ขอตัวกลับ เมื่อลับหลังอาจารย์เหล่านักเรียนตัวแสบก็พากันวิ่งวุ่นราวเด็กๆ ที่ได้เที่ยวนอกบ้าน          “เอาล่ะครับ ไว้พรุ่งนี้ผมจะให้ลุงสิงพาชมรอบๆ สวนก่อน ไว้อีกสองสามวันจะแบ่งกลุ่มพาไปดูงานแต่ละส่วนก็แล้วกันนะครับ วันนี้ก็เชิญน้องๆ สนุกกับงานเลี้ยงต้อนรับกันให้เต็มที่ ใครอยากพักผ่อนก็ตามสบายเลยนะครับ ฝั่งนี้เป็นของผู้หญิง ส่วนฝั่งนี้ของผู้ชาย” หลังจากที่แนะนำกลุ่มนักศึกษาเสร็จ นรินทร์ก็แยกตัวออกมาและเดินกลับไปที่สำนักงานเพื่อจัดการเอกสารที่เหลือให้เรียบร้อย ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นสายจากบ้านหลังสวนที่อยู่ไม่ไกลมาก          “ครับแม่”          “ตอนนี้อยู่ไหนลูกริน แขกมาแทนที่จะอยู่กับพวกเขา แต่เรากลับหนีไปทำงานใช้ได้ที่ไหนกัน”          “บ่นเป็นชุด”          “ว่ายังไงนะ!?”          แถมยังหูดีด้วย “เปล่าครับ ก็งานมันเร่ง แล้วนั่นแม่อยู่ที่ไหนครับ เสียงดังจัง” เขาไม่อยากจะเดาเลยว่าแม่สุดที่รักจะอยู่ที่ไหน เพราะกลัวจะเดาถูกเข้าน่ะสิ ถึงขนาดรู้ว่าเขาไม่อยู่ในงาน คงไม่พ้น…          “ก็เจ้าของงานหายหน้า แม่ก็มาแทนน่ะสิ รีบมาเลยนะเจ้าตัวดี แค่นี้นะ”