ตอนที่ 3/1 ยอมรับ
1049 คำ
ไอรักเอาตัวรอดด้วยการกอดแขนแพรวพราวไว้แน่น ส่วนนรินทร์ก็ตีหน้าซื่อแกล้งไม่เข้าใจท่าทีของหญิงสาว ก็ได้ ครั้งนี้เขาจะปล่อยเธอไปก่อนก็แล้วกัน
“เชิญตามสบายเลยครับ ผมทานจนเบื่อแล้วล่ะครับ แต่อร่อยดีนะ”
นรินทร์พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น ก่อนจะแสดงน้ำใจเจ้าของสวนด้วยการให้คนงานแบกพวกผลไม้กลับไปที่พักเพื่อไปแจกจ่ายคนในหมู่บ้านอื่นด้วย ถ้ายังจำเด็กน้อยผู้ชายตัวจ้อยอย่างภาคภูมิได้ ตอนนี้เด็กชายรับหน้าที่เป็นคนนำทางแทนลุงสิงที่มีงานด่วนเข้ามา
“มาจ้า ภาคเก่ง ภาคเชี่ยวชาญในการเดินสวนมาก ภาคจะพาคุณๆ ไปเองนะจ๊ะ ไว้ใจได้เลย!”
เสียงแจ้วๆ สร้างความขบขันให้ทุกคน ไอรักเอ็นดูเด็กภาคมาก เธออยากมีน้องชายหรือพี่ชายสักคนมาเล่นด้วยแก้เหงา แต่เธอดันเป็นลูกสาวคนเดียว คงมีแต่พ่อกับเพื่อนอย่างแพรวพราวเท่านั้นที่ช่วยเป็นเพื่อนคลายเหงาให้เธอได้
“ไอ เมื่อกี้มีอะไร ฉันเห็นแกทำหน้าไม่สู้ดี” เมื่อได้จังหวะแพรวพราวก็รีบเอ่ยถามในทันที แถมสาวเจ้ายังทำหน้าเปรี้ยวถึงขีดสุดเมื่อหยิบผลมะนาวจิ้มเกลือเข้าปาก
ไอรักจึงเริ่มเล่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นให้เพื่อนของเธอฟังในทันที “เรื่องมันมีอยู่ว่า...”
“ฉันว่านะ บางทีที่เขาเข้าหาแกอาจเพราะแกแสดงว่าไม่ค่อยชอบเขาจริงๆ นั่นแหละ อาจจะไม่ใช่เรื่องนั้น ถ้าเขารู้ว่าเป็นแก เขาคงไม่อยู่เฉยๆ หรอก เมียเขาทั้งคน”
“อะ...ไอ้บ้า!”
“แหม มาองมาไอ้อะไรตอนนี้ยะ ไม่ทันแล้วย่ะ “
ไอรักกรอกตาไปมา “แล้วจะให้ฉันทำยังไง?” ในเมื่อเราต่างก็ผิดพลาดด้วยกันทั้งคู่ อีกทั้งคุณนรินทร์ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นฉันด้วย
“ถ้าแกยอมรับกับฉันว่าชอบเขาเหมือนกัน ฉันถึงจะช่วยแกได้”
แพรวพราวไม่ได้หลงใหลในหน้าตาของนรินทร์เสียจนอยากยัดเยียดเพื่อนสนิทให้เขา แต่เธอสัมผัสได้ถึงเคมีที่ตรงกันของทั้งคู่ว่าต่างก็ต้องชอบพอกันแน่ๆ เธอจึงอยากจะช่วย แต่ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นยังไง เธอจะไม่ยอมให้เพื่อนของเธอเจ็บฟรีเด็ดขาด!
นรินทร์พกกล้องมาด้วยหนึ่งตัวเขาไล่ถ่ายบรรยากาศภายในงานเอาไว้เสียเกือบครึ่ง ส่วนอีกครึ่งคงพอจะเดากันออกได้ว่าเป็นรูปใคร ก็สะใภ้คนดีของแม่พิณไงล่ะ รูปตอนเผลอก็สวยดีหรอกนะ แต่พอหันมาเห็นเขาเท่านั้นแหละ หน้างออย่างกับทำอะไรให้ไม่พอใจตลอดเวลา
“คุณนรินทร์ครับ!” เสียงคนงานตะโกนเรียกหน้าตื่นขณะรีบวิ่งมาเข้ามาหาชายหนุ่ม
“มีอะไร?”
“มีคนมาขโมยผลไม้ที่เรากำลังจะส่งขายครับ สวนของพวกคุณป้าก็เพิ่งโดนมา ผมว่าต้องเป็นพวกเดียวกันไม่มีผิดแน่”
ความตึงเครียดเริ่มครอบงำ นรินทร์เคยเจอเหตุการณ์นี้มาสามครั้งแล้ว สามครั้งตั้งแต่สวนใหม่ข้างๆ เข้ามาเปิดใกล้ๆ สวนของเขา แต่ด้วยชื่อเสียงของปลายฟ้าที่ดีมาตลอด ทำให้สวนที่เพิ่งเปิดใหม่ทำกำไรไม่เยอะเท่าที่ควร นี่มันคงคิดจะทำให้ชื่อเสียงสวนของเขาเสียแน่ๆ มันถึงได้เอาผลไม้ที่ปลายฟ้ากำลังจะส่งขายไป หวังจะดิสเครดิตให้สวนของเราเก็บไม่ทัน
“หายไปเยอะไหม?” นรินทร์สอบถามความเสียหายเพิ่มเติม แต่เมื่อสังเกตสีหน้าของคนงานก็พอจะนึกออกว่าคงเยอะมากเพียงใด
“เท่ากับครั้งนู้นเลยครับ เราจะต้องส่งขายพรุ่งนี้แล้วด้วย”
“แบ่งคนงานเป็นสามส่วน ส่วนหนึ่งจัดเวรยามเฝ้าสวนกับบ้านไว้ อีกส่วนไปเก็บผลไม้ทางฝั่งติดบ้านใหญ่ ที่เหลือตามมาที่นี่ให้หมด”
ไอรักเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี ขนาดเธอไม่ใช่เจ้าของยังอดเครียดตามไม่ได้ การทำสวนมันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดไว้เลยจริงๆ มันมีเรื่องพวกนี้จริงเหรอเนี่ย น่ากลัวจัง แต่ก็อดชื่นชมความมีสติของนรินทร์ไม่ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นไอรักจึงเดินเข้าไปแตะแขนเขาแล้วเอ่ยเสนอความเห็น
“ให้พวกเราช่วยนะคะ ถือว่าเรียนรู้วิธีการเก็บไปผลไม้ไปภายในตัว”
เมื่อได้ยินไอรักพูด นักศึกษาคนอื่นก็พยักหน้าเห็นด้วยไปตามๆ กัน กลุ่มนักศึกษาต่างเห็นพร้อมกันที่จะช่วยเหลือปลายฟ้าให้พ้นวิกฤต จนนรินทร์พยักหน้ารับก่อนจะเรียกให้ลุงสิงไปหาอุปกรณ์และถุงมือมาให้พร้อมจำนวนคน
“ผมจะให้คนงานกระจายกันสอนพวกคุณนะครับ ขอบคุณมากเลยที่ช่วยพวกเรา”
เมื่อแบ่งหน้าที่กันเรียบร้อยแล้ว ไอรักกับแพรวพราวก็พากันตามหลังคุณป้าคนงานไปที่จุดของตัวเอง มันไม่ง่ายเลยที่พวกเธอจะต้องมาเรียนรู้อะไรใหม่ๆ แบบรีบๆ
“ทำแบบนี้เหรอคะคุณป้า?” แพรวพราวทำตามที่ป้าคนสวนสอนก่อนจะเอ่ยถามเมื่อสงสัย ไอรักเองก็ทำตามไปเรื่อยๆ เพราะเธอถ้าสงสัยอะไรแพรวพราวก็จัดการถามแทนเกือบหมด
“ใช่ เก่งมากๆ เลยค่ะ พวกคุณๆ เนี่ยเรียนรู้กันไวจริงๆ ตอนป้ามาแรกๆ นี่ก็งงอยู่นานเหมือนกัน”
“แล้วถ้าเราเก็บไม่ทันส่ง จะเกิดอะไรขึ้นเหรอจ๊ะป้า”
“อืม เราก็จะเสียลูกค้ากลุ่มนี้ไปเลย เรื่องธุรกิจน่ะ เขาไม่มารักษาน้ำใจกันหรอก น้อยคนที่จะมี”
“หูย! แพรวคิดว่าแค่มีที่ทางมีเมล็ดเพาะพันธุ์และหมั่นดูแลทุกวันแล้วนอนรอผลผลิตแค่นั้น”
ไอรักก็พยักหน้าตามความคิดของเพื่อนสาว ก็มันดูง่ายๆ นี่นา “ไม่ใช่เหรอคะ?”
“มันละเอียดมากกว่านั้นเยอะจ๊ะหนู ป้ามีหน้าที่ดูแลอย่างเดียวก็ว่ายากแล้ว แต่คุณนรินทร์เขาเก่งมาก ทำได้หมดทุกอย่างเลย”
“ทั้งหล่อทั้งเก่งใช่ไหมจ๊ะ ฮ่าฮ่าฮ่า” แพรวพราวพูดเสริมพลางเหล่ตาไปยังเพื่อนสาวที่ยืนอยู่ข้างๆ
- ผู้เขียน
