“แล้วกล้าเป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันเลยตั้งแต่ปิดเทอม” ไอรักเป็นฝ่ายเอ่ยถามกรถึงเพื่อนชายของเธออย่างเป็นห่วง
เสียงพูดคุยกันของเด็กๆ สร้างความสบายใจให้ประไพขึ้นมาก เธอยืนกอดอกมองลูกชายตัวเองที่กำลังทานข้าวแล้วเอ่ยขึ้น “ก็มัวแต่กังวลไม่เข้าท่าล่ะน้า คนอื่นคาบไปกินพอดี ไม่ได้เรื่อง”
“แม่พิณ!”
“อะไรยะพ่อตัวดี วันๆ ก็เห็นได้แต่มอง เคยเข้าไปจีบเข้าจริงๆ จังๆ รึยัง?” ประไพอดไม่ได้ที่จะแหย่ลูกชายตัวดีของเธอ
“ก็ดูลูกสาวแม่สิ หน้าต้อนรับผมแค่ไหนกันล่ะ”
ใครมันจะชอบกันที่พอเจอหน้าก็ตีหน้าบึ้งใส่ ถึงจะคิดอย่างนั้นแต่ก็ยังชอบไอรักอยู่ดี เฮ้อ! ก็ได้เธอมาแล้วส่วนหนึ่ง ชอบพอตั้งแต่เริ่มแรกก็อีกส่วนหนึ่ง เฮ้อ!!!
“นึกไปก็แปลกนะ หนูไอรักดีกับทุกคน แต่ยกเว้นแก อืม...น่าคิดนะ”
นรินทร์เพิ่งมาคิดก็ตอนได้ยินแม่ของตัวเองพูดขึ้นมา ตายห่าล่ะ! เขาคิดน้อยไป ไอรักต้องคิดว่าเขาฟันแล้วทิ้งแน่เลย ส่วนเขาก็นิ่งเฉยทำเป็นไ
