Episode 6 | วัยรุ่นเกรด 5
1108 คำ
“คิตตี้! ซันญ่า! ไรอัน! ได้อะไรกันมากันบ้างอ่า” ฉันร้องเรียงเพื่อนเสียงดังตามประสาเด็ก เพื่อกลมเกลื่อนเรื่องที่คุยกันก่อนหน้านี้ ...ไม่อยากเห็นเพื่อนเศร้า เดี๋ยวเราเศร้าตาม
“เออ! ได้เยอะเลยเอาไว้กินตอนพักเที่ยงดีกว่า” คิตตี้บอกเสียงห้าวมาแต่ไกล ก่อนจะเดินฉับๆมานั่งข้างยูโกะที่ตอนนี้มีรอยยิ้มบ้างแล้ว ถึงแม้จะเป็นยิ้มเศร้าๆก็เถอะ และตามมาด้วยซันญ่าเพื่อนผู้นิ่งเงียบ แต่ฉลาดเป็นกรดที่เดินถือถุงอะไรนักก็ไม่รู้มาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะหยิบกระเป๋าใบใหญ่ที่พับอยู่ออกมา ก่อนจะจัดการแยกออกเป็นสองส่วน
ของกินส่วนแรกน่าจะซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อ เยอะพอสมควรเอาไว้สำหรับกินกันตอนพักเที่ยง เอ๊ะ! เมื่อกี้ฉันเห็นแวบๆนะมันมีเทียนสีเล็กๆสำหรับเป่าเค้กด้วย ซันญ่าเหมือนจะรู้ความคิดฉันจึงส่งสายบอกมาว่า ‘เงียบไว้’ ฉันเข้าใจดีจึงพยักหน้าสงยิ้มไปให้เธอ โชคดีที่ยูโกะหันไปคุยเรื่องหนังสือที่เธออ่านอยู่กับคิตตี้ เลยไม่ได้ให้ความสนใจกับของบนโต๊ะมากเท่าไหร่
และไรอันที่เพิ่งเดินกลับมาตัวเปล่า มีแค่ขวดนมเปรี้ยวติดมือมาสองขวดก็เดินเข้ามาสมทบ ก่อนจะหาที่นั่งก่อนจะนั่งไรอันยังไม่วายส่งขวดนมเปรี้ยวที่ยูโกะชอบไปให้เธออีกด้วย
“เห็นมันเหลืออยู่ขวดหนึ่งพอดี เลยซื้อมาฝาก”
ไรอันบอกแค่นั้นก่อนจะหันมาสนใจของบนโต๊ะที่ซันญ่าแบ่งไว้กินแล้วเรียบร้อย นี่ขนมใครกินได้ป่ะ ในขณะที่พูดก่อนชี้มาที่กล่องขนมสีสวยของยูโกะไปด้วย เมื่อหันไปเห็นเจ้าของอนุญาตด้วยการพยักหน้าไรอันก็ไม่รอช้าจัดการหยิบขนมขึ้นมากินทันที และก็ไม่สนใจเพื่อนอีกเมื่อมีของกินอยู่ตรงหน้า
“ไรอันนายไปตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย” แต่คิตตี้ซะอีกที่อดทนไม่ไหวจนต้องร้องทัก ผู้ชายคนเดียวในกลุ่มอย่างรู้สึกหมั่นไส้
“ก็ขนมมันอร่อยนี่”
แต่ไรอันก็คือไรอัน นอกจากจะไม่แคร์เพื่อนเท่าไหร่แล้ว ยังตอบกลับมาอย่างกวนส้นอย่างไม่ต้องสงสัยอีก คิตตี้ที่วันนี้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษจึงไม่ได้ถือสาหาความกับเพื่อนเท่าไหร่นัก เพราะถ้าเป็นปกติแล้วป่านนี้ไรอันคงหงายหลังตกเก้าอี้ไปนานแล้ว ก็อย่างที่บอกคิตตี้ถึงแม้จะหน้าตาสวย แต่นิสัยกลับเป็นสิ่งที่ตรงกันข้าม
“ที่เหลือถ้ากินไม่หมดก็เก็บไว้กินกันตอนเที่ยง” ซันญ่าที่เงียบมานานพูดขึ้นมาเสียงนิ่ง ก่อนจะสนใจงานของเธอที่ดูเหมือนจะเขียนเสร็จแล้ว เก็บใส่กระเป๋าตามเดิม และฉันที่เห็นว่าอีกสิบนาทีก็จะได้เข้าห้องเรียนแล้วจึงบอกกับเพื่อน
“ป่ะพวกแก เก็บของเถอะคาบแรกมีเรียนเลข ไม่อยากเข้าสาย” ก่อนจะช่วยเพื่อนเก็บของ แต่ในจังหวะที่ฉันเผลอสบตายูโกะผ่านๆเธอก็เป็นฝ่ายเมินสายตาหนีฉัน ก่อนจะเดินนำออกไปก่อนคนแรก ซันญ่าที่เหมือนจะเห็นเหตุการณ์ดีหันมาสะกิดถามฉันเสียงเบา
“ยูโกะงอนหรอ?”
“อืม...งอนที่เราไม่ยอมไปบ้านเย็นนี้น่ะ” ฉันบอกซันญ่าออกไปตรงๆขณะนี้เราสองคนเดินรั้งท้ายกลุ่มเพื่อน จึงสะดวกในการคุยกัน ไม่ต้องกลัวว่ายูโกะจะสงสัยด้วย
“งั้นเย็นนี้เจอกันหน้าโรงเรียน...หลังจากที่ยูโกะกลับบ้านแล้ว” บอกเพียงเท่านั้นซันญ่าก็ตบบ่าฉันหนึ่งทีก่อนเราสองคนจะควงแขนกันเดินตามเพื่อน
ก่อนจะไปยังห้องเรียนของเด็ก ‘เกรด 5’ นั้นฉันและเพื่อนพากันแวะยังตู้ล็อกเกอร์ที่เอาไว้สำหรับเก็บของ ก่อนจะพากันเดินไปยังห้องน้ำ ก่อนเข้าห้องเรียนเด็กนักเรียนต้องพร้อมในระหว่างที่เซนเซย์สอนอยู่ ห้ามเข้าห้องน้ำนอกจากหมดคาบเรียนแล้วจริงๆ
กรี้งงงง!!
เรียนไปแล้วสี่วิชารวด เสียงแห่งสวรรค์ก็ดังขึ้นจนได้ นั้นทำให้เพื่อนในห้องเรียนต่างพากันโหร้องดีใจกันยกใหญ่ และนึกสภาพพวกเราเป็นเด็กแค่เกรดห้า ถ้าเป็นโรงเรียนในประเทศไทยก็คงจะอยู่ประถมศึกษาปีที่ 5 ทำอะไรก็เด็กไปหมดสำหรับเซนเซย์ และที่เพื่อนต่างพากันดีใจนั้นไม่ใช่อะไร แต่วิชาตอนเช้าของวันนี้นั้นมีแต่วิชาที่ต้องใช้สมองทั้งนั้น
“เฮ้ย! เดี๋ยวฉันลงไปจองโต๊ะก่อนนะ” ไรอันที่รีบเก็บของใส่กระเสร็จก่อนเพื่อน บอกพวกเราเสียงดังก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปราวกับถ้าไปช้ากว่านี้อีกนิด จะไม่มีโต๊ะให้พวกเรานั่ง
“ไรอันจะรีบไปไหนน่ะ” ยูโกะที่มองการกระทำของไรอันอยู่ก่อนแล้ว หันมาถามพวกเราที่ยืนอยู่ในห้องกันสี่คน เนื่องจากเพื่อนคนอื่นลงไปทานข้าวกันแล้วเรียบร้อย
“คงกลัวโดนแย่งทีมั้ง” คิดตี้ที่ยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ตอบกลับมาก่อนจะหันไปหยิบสมุดเก็บใส่กระเป๋า
“พวกเราไปกันเถอะ ป่านนี้ไรอันคงได้ที่นั่งแล้ว” ซันญ่าบอกกับเพื่อนยิ้มๆ เป็นรอยยิ้มของวันเลยก็ว่าได้ที่เธอยิ้มออกมา ก่อนจะดึงแขนฉันกับยูโกะออกไปจากห้อง ส่วนคิตตี้นั้นเดินนำพวกเราไปก่อนแล้ว
ฉันเดินข้างซันญ่าที่มียูโกะอยู่อีกข้างหนึ่ง นั้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเหลือบตามองเธอ ก่อนจะถอนหายใจเมื่อยูโกะไม่ได้หันมามองฉันเลยสักนิด เธอเอาแต่มองไปข้างหน้า จนซันญ่าที่รู้สึกได้ต้องพูดทำลายความเงียบในระหว่างที่พวกเราเดินไปโรงอาหาร
“วันนี้อากาศดีเนอะ ไม่ร้อนเกินไป”
“อืม...ใช่ไม่ค่อยร้อน” ฉันก็เออออไปกับซันญ่า แต่ยูโกะก็ยังเงียบเหมือนกับไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันและซันญ่าชวนคุย
“งั้นพวกเรารีบเดินกันดีกว่า ป่านนี้ไรอันคงกินของที่ซื้อมาหมดแล้วแน่”
- ผู้เขียน
