Episode 5 | ความลับที่ไม่ได้ทำคนเดียว!
1038 คำ
“วันนี้มาเรียนคนเดียวเหรอ” ยูโกะที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับฉันถามขึ้นมา ในขณะที่ในมือยังถือหนังสือราวกับเธอกำลังจะสิงเข้าไปในนั้นเสียให้ได้...ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่
“อ่อ เปล่าหรอกวันนี้เรารบอกให้พี่เคนมาส่งน่ะ”
“จริงหรอ!.” นั้นไงไม่มีพิรุธเลย และดูเหมือนยูโกะจะรู้ว่าเผลอแสดงอาการมากเกินไปจึงกลับ มาก้มหน้าสนใจหนังสือในมือเหมือนเดิม
“อืม...แล้วนี่เพื่อนยังไม่มากันอีกหรอ” เพราะฉันไม่อยากให้เพื่อนอายหรอกนะ จึงเปลี่ยนเรื่องในการสนทนานี้น่ะ โดยการถามถึงเพื่อนในกลุ่มอีกสามคน
“อา...เห็นไลน์ในกลุ่มบอกว่าจะไปหาของกิน อีกเดี๋ยวก็คงมาแหละ”
“ทั้งสามคนเลยเนี่ยนะ?” ฉันถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ อย่างน้อยมันต้องมีสองคนที่ไปซื้อของกันจริงๆแต่อีกคน...ไม่แน่ใจเลย
“น่าจะนะ...แต่ยูโกะว่าไรอันกับซันญ่าน่าจะไปมากกว่า ส่วนคิตตี้ยูโกะไม่แน่ใจ” ยูโกะบอกออกมาตามตรง
“คิดเหมือนกันเลยจ้า...แล้วนี่อ่านอะไรอยู่อ่อ?”
“หนังสือประวัติศาสตร์ทั่วไปแหละ” ยูโกะบอกกับฉันมาแค่นั้น ก่อนจะหันไปสนใจหนังสือต่อแต่ไม่ใช่กับมือของเธอที่เลื่อนกล่องสีสวยสดใสมาให้ฉันก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “แม่ยูโกะทำขนมสูตรใหม่น่ะ ซันไชน์ลองทานสิอร่อยนะ”
“อืม ขอบคุณจ้า...แม่ของยูโกะนี่ดีจังนะชอบทำขนมมาให้พวกเราทานอยู่เรื่อยเลย” ฉันบอกในขณะที่หยิบขนมชิ้นหนึ่งขึ้นมาส่งเข้าปาก ยังดีที่เป็นขนมชิ้นเล็กไม่งั้นยูโกะต้องหาว่าฉันตระกะแน่เลย ยัดเข้าไปทั้งชิ้นใหญ่ได้ไง
ไลน์!!!
และยังไม่ทันที่ฉันจะชวนยูโกะคุยก็มีเสียงจากแอพพริเคชั่นยอดฮิตดังขัดขึ้นเสียก่อน ก่อนที่ฉันจะกดเข้าก็มีอีกข้อความเด้งเข้ามาอีก
RIANN WANG:: วันนี้วันเกิดยูโกะ ทุกคนอย่าลืม!
ตายจริงนี่ฉันลืมวันเกิดเพื่อนในกลุ่มหรอเนี่ย สายตาฉันเลื่อนลงไปอ่านอีกข้อความอย่างสนใจทันที
KITTY:: เรื่องนี้จะให้ยูโกะรู้ไม่ได้เด็ดขาด!
SUNYAA:: เซอร์ไพร์?
คำถามอาจสั้นแต่ฉันรู้ว่าเพื่อนทุกคนเข้าใจ เพื่อนกลุ่มฉันมองดูผิวเผินอาจไม่สนใจใคร เหมือนสนใจแค่เรื่องของตัวเอง...แต่จริงๆแล้วเพื่อนฉันทุกคนดูแล และเอาใจใส่กันอยู่ห่างๆ
ME:: แล้วจะให้เราทำยังไง ตอนนี้เราอยู่กับยูโกะ
ฉันพิมพ์ข้อความส่งไปยังกลุ่มที่เขียนว่า ‘FuNNY’ รอไม่นานอีกสามคนก็อ่าน แต่มีแค่คนเดียวที่ตอบกลับมาเท่านั้น
KITTY:: เอาไว้ค่อยคุยกัน เดี๋ยวยูโกะสงสัย
เมื่อรอเป็นนาทีแล้วก็ไม่มีเพื่อนคนไหนตอบกลับ ฉันจึงละความสนใจจากโทรศัพท์มือถือ เพื่อมาสนใจคนตรงหน้าที่เกิดวันนี้แทน อาจสงสัยกันใช่มั้ยว่าคุยกันแบบนี้แล้วยูโกะจะไม่รู้หรอ? ฉันตอบได้เลยว่าคนตรงหน้าที่กำลังกินขนมไปอ่านหนังสือไปไม่มีทางรู้แน่นอน ไม่ใช่ว่าเธอไม่มีโทรศัพท์ แต่ในกลุ่ม ‘FuNNY’ นั้นไม่มียูโกะอยู่ในกลุ่ม
เพื่อนฉันแต่ละคนมันชอบตั้งกลุ่มไลน์พร่ำเพื่อ สมมติว่าวันนี้วันเกิดฉัน มันจะมีแค่กลุ่มหนึ่งที่ไม่มีฉันอยู่ในกลุ่ม เป็นแบบนี้กันทุกคน ฉันรู้ชื่อกลุ่มของเพื่อนทุกคนแต่ไม่เคยรู้ชื่อกลุ่มของฉันที่พวกเพื่อนฉันเซอร์ไพร์วันเกิดเลย มันเป็นกฏบังคับของกลุ่มเรา และทุกคนก็ให้ความเคารพเป็นอย่างดี เพราะถึงอย่างไรวันที่พวกเราจบการศึกษา หรือมีคนใดคนหนึ่งต้องย้ายออกไปจากที่นี่ ถึงวันนั้นก็จะได้รู้กันเอง
กลุ่มที่เพื่อนใช้เซอร์ไพร์แต่ละคนก็มี ‘CHiNa ToWN’ คือกลุ่มของไรอันหวัง รองต่อมาก็เป็นกลุ่มของคิตตี้ที่มีชื่อน่ารักๆแต่ชวนสยองว่า ‘HeLLo KiTTY’ กลุ่มที่สามคือเพื่อนผู้เงียบขรึมที่สุดในบรรดาเพื่อนกลุ่มเราอย่างซันญ่าก็คือ ‘INDY SMaiL’ อินดี้ที่เอามาจากอินเดีย ส่วนสมายที่แปลว่ารอยยิ้มนั้น ก็เวลาเพื่อนคนนี้ยิ้มมาทีแล้วโลกที่เคยเหี่ยวเฉาพลันเปลี่ยนเป็นสดใสเลยนี่นะ และกลุ่มท้ายคือกลุ่มของยูโกะที่มีชื่อน่ารักๆอย่าง ‘FuNNY’ เวลาเธอทำอะไรนะก็ดูสนุก และน่าตื่นเต้นไปหมดเลย
“วันนี้แม่ยูโกะอยากให้ซันไชน์ไปที่บ้าน” อยู่ๆยูโกะก็พูดขึ้นมากลางความเงียบของฉันและเธอ ฉันเลยแกล้งทำตัวแปลกใจโดยการขมวดคิ้วสงสัย ก่อนจะถามกลับไปเสียงซื่อ
“จริงหรอ เรายังไม่ได้บอกพี่เคนเลยอ่ะ” ในขณะที่พูดประโยคนี้ฉันก็รอดูปฏิกิริยาของเพื่อนตัวน้อยไปด้วย
“อา...งั้นไม่เป็นไร ถ้าซันไชน์ไม่ว่างยูโกะจะบอกแม่ให้นะ”
และท่าทีที่ได้รับกลับมาเป็นใบหน้าเศร้าสลด ก่อนจะใช้หนังสือปิดหน้าทำเหมือนต้องการอ่านตรงนี้ให้เข้าใจ แต่ฉันรู้หรอกว่าเธอกำลังปกปิดความเสียใจ ที่เพื่อนสนิทคนหนึ่งอย่างฉันไม่สามารถไปหาเธอที่บ้านได้...แต่เพื่อความแนบเนียนฉันจึงต้องเล่นไปตามบท ที่เพิ่งคิดได้สดๆตอนนี้ เพื่อความสมจริงมากที่สุด
“เอาไว้วันหลังแล้วกันเนอะ...วันนี้เราไม่ได้บอกพี่เคนจริงๆ”
...ซะเมื่อไหร่ล่ะ ฉันน่ะบอกพี่เคนตั้งแต่ยังเดินไม่ถึงหน้าโรงเรียนซะด้วยซ้ำ ยังดีนะวันนี้ฉันนึกอยากกินไอติมกับเพื่อน ทั้งๆที่ลืมวันเกิดเพื่อนสนิทในกลุ่ม เดี๋ยวเวลาที่เหลือฉันต้องไปปรึกษาเพื่อนในกลุ่ม
- ผู้เขียน
