‘ถ้าเธอไปฉันจะโกรธเธอไปตลอดชีวิตเลย!’
ฉันจึงหันมาเดินตามเสียงอย่าน้อยฉันจะได้ถามว่าคนที่บ้านหลังนี้ไปไหนกันหมดแต่ฉันก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงแสนคุ้นเคยตอบกลับในเวลาต่อมา และนั้นจึงทำให้ฉันเร่งฝีเท้าเดินไปหาเด็กสองคนนั้น
‘ไม่ได้หรอกนะเค้กต้องกลับบ้านแล้ว..ถ้ามีโอกาสเค้กจะกลับมาเล่นกับพี่โซ่อีกแน่นอน’
ฉันหยุดชะงักอยู่ข้างหลังกำแพงเมื่อได้ยินชื่อที่แสนคุ้นเคย ก่อนจะขมวดคิ้วที่เสียงเล็กเอ่ยเรียกสรรพนามออกมา เอ๊ะ! พี่โซ่...เค้ก อย่างนั้นเหรอ? นี่มันเรื่องอะไรกันทำไมเด็กสองคนนั้นถึงได้มีชื่อที่เหมือนฉันและก็คุณโซ่แบบนั้นล่ะ?
‘ไม่เอา! ฉันไม่ให้เธอไป! ได้ยินไหมฉันไม่ไห้เธอไป!’ แต่เสียงของเด็กผู้ชายน่าตาน่ารักคนนั้นก็ร้องออกมาเสียงดัง ก่อนจะเอื้อมเข้าไปกระชากแขนเล็กของเด็กผู้หญิงนั้นอย่างเอาแต่ใจ และนั้นทำให้ฉันที่แอบมองอยู่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะขยับออกจากหลังกำแพงแล้วเดินไปหาทั้ง
