มนุษย์เพียงคนเดียว(2)
1564 คำ
ชินวุธมองการโต้เถียงของคนทั้งคู่ที่เขามั่นใจว่าไม่ใช่มนุษย์แน่นอน เขาหันไปมองคนดูแลอพาร์ตเมนต์ที่นั่งกอดอกทำหน้าตาเซ็งจัดหลังเคาน์เตอร์แล้วถามออกมา
"สองคนนั่น..."
"อนูบิสกับฮอรัส เทพเจ้าของชนชาติอียิปต์โบราณ" ไตรภพตอบแล้วถอนใจ จะตอบเลี่ยงก็คงไม่ได้เพราะอนูบิสสำแดงตนให้เห็นแบบนั้น จึงต้องบอกความจริงออกมา
"เทพเจ้า... มีจริงเหรอ..." ชินวุธพึมพำแล้วหันไปมองอนูบิสกับฮอรัสที่เลิกเถียงกันแล้ว ถึงเขาจะไม่ได้ชอบประวัติศาสตร์มากนัก แต่ก็พอจะรู้ว่าอนูบิสคือเทพเจ้าที่มีเศียรเป็นหมาในสีดำ ฮอรัสคือเทพเจ้าที่มีเศียรเป็นเหยี่ยว แต่ตอนนี้รูปลักษณ์ของเทพเจ้าทั้งสองนี้คือหน้าตาของมนุษย์
"เจ้าก็เห็นแล้วนี่ เทพเจ้าตัวเป็น ๆ ยังไงล่ะ ไม่ใช่แค่ภาพวาดตามผนังสุสานที่พวกมนุษย์วาดขึ้นมา ข้าหล่อเหลากว่าภาพวาดพวกนั้นหลายร้อยเท่า" อนูบิสบอกด้วยท่าทีเชิด
"ข้าบอกให้เจ้าเลิกเล่นยังไงล่ะ" ฮอรัสยกมือผลักหัวอนูบิสอย่างแรง
"มันเจ็บนะเว้ย!" อนูบิสหันกลับมาแล้วตวัดไม้เท้าที่ปลายด้านหนึ่งโค้งเป็นตะขอใส่ด้วยความรวดเร็ว ฮอรัสก็ยกดาบรับก่อนจะตวัดกลับด้วยความรวดเร็วพอกัน
กระแสพลังของเทพเจ้าอัดกระแทกรอบด้านจนผู้ร่วมอาศัยที่อยู่บริเวณโถงชั้นล่างแตกกระเจิงแล้ววิ่งหนีหายไปจนหมด
"เฮ้ย!" ชินวุธยกการ์ดกันกระแสพลังที่อัดใส่แล้วรีบถอยหลัง มันรุนแรงจนร่างกายสั่นสะท้านและปั่นป่วนไปหมดทั้งตัว
"มานี่ มันอันตราย" ธนินทร์คว้าแขนชินวุธแล้วลากออกไปด้านนอกอพาร์ตเมนต์ทันที
"เอ่อ... คุณ"
"ผมชื่อธนินทร์ ด้านในนั้นปล่อยท่านไตรภพจัดการไปเถอะ" ธนินทร์บอกแล้วมองมนุษย์ตรงหน้าที่ไม่แสดงอาการหวาดกลัวออกมาเหมือนที่คิด ถึงจะดูแตกตื่นกับเรื่องที่เกิดแต่ก็ไม่ได้ตื่นกลัว นับว่าจิตแข็งมาก
"พวกเทพต่างชาตินี่ชอบทำอะไรตามใจตัวเองจริง ๆ ถือว่ามีฤทธิ์มากหรือไงก็ไม่รู้" อินทราบ่นออกมาด้วยความรำคาญ
ชินวุธหันขวับไปมองทันที เขามั่นใจว่าตอนที่ธนินทร์ลากเขาออกมาตรงนี้ไม่มีใครอยู่เลย แล้วอินทรามาจากไหนกัน
"ก็เทพเจ้าโบราณนี่ อยู่มาตั้งแต่สร้างโลกเลยมั้ง" ธนินทร์ถอนใจออกมา
"แก่แล้วยังทำตัวเหมือนวัยรุ่นเอาแต่ใจน่ะสิ" อินทราเบ้ปากใส่
ชินวุธมองการคุยกันของอินทรากับธนินทร์แล้วคิดว่าสองคนนี้ก็น่าจะไม่ใช่มนุษย์เหมือนกัน เพราะชอบโผล่มาแบบเงียบ ๆ ทุกที แล้วสองคนนี่คือใคร เทพหรือผี หรืออะไรยังไง
"มองหน้าผมแบบนั้นทำไม คิดว่าผมเป็นผีหรือไง" อินทราถามออกมาด้วยน้ำเสียงห้วนดุเมื่อเห็นว่าชินวุธมองเขาด้วยสายตาแปลก
"ก็... เปล่า" ชินวุธมองอินทรากับธนินทร์ที่ดูมีเลือดเนื้อเหมือนมนุษย์ ไม่มีอะไรผิดแปลกไปเลย แต่ก็ไม่น่าจะใช่มนุษย์
"หึ อย่ากลัวจนคิดที่จะย้ายหนีล่ะ คุณทำสัญญาไปแล้ว ยังไงก็ไม่มีทางออกจากที่นี่ได้ถ้าไม่ครบตามสัญญา" อินทรากระตุกยิ้มเยาะ
ชินวุธมองท่าทีกวนประสาทของอินทราแล้วชักจะยัวะ เขาไม่ถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอหน้าแล้ว จะคนหรือผีก็ช่างเถอะ ขอตอกกลับหน่อยก็แล้วกัน
"ถ้าผมกลัวผีผมคงสติแตกตั้งแต่ที่หมากลายเป็นคนแล้วล่ะ คุณเองก็น่าจะไม่ใช่คนแบบผมใช่ไหมล่ะ คงเป็นผีสินะ แล้วยังเป็นผีปากจัดไร้มารยาทเหมือนไม่มีใครทำบุญให้ด้วย น่าแปลกใจที่คุณไตรภพรับคุณมาทำงานด้วยนะ" ชินวุธยิ้มเยาะกลับ
"ผมไม่ใช่ผี!"
"อ้อเหรอ เห็นแว้บไปแว้บมาได้นี่ไม่ใช่ผีเหรอ แล้วเป็นอะไรล่ะ เทพหรือไง แต่เทพคงไม่ทำตัวกวนเบื้องล่างชาวบ้านแบบนี้หรอกเนอะ"
"ชินวุธ! คุณอยากลองดีกับผมเหรอ" อินทราคำรามเสียงต่ำด้วยความยัวะที่โดนด่าไปหลายดอก
"พอแล้วน่าอินทรา จะมาทะเลาะกับมนุษย์ทำไม" ธนินทร์ส่ายหน้าด้วยความเบื่อหน่าย ในอพาร์ตเมนต์ก็ยังมีเสียงปะทะกันโครมคราม ตรงนี้ก็ยังจะมาทะเลาะกันอีก
"มนุษย์มันน่ารำคาญนี่ ชอบบนบานศาลกล่าวขออะไรบ้าบอไม่รู้จบ กิเลสก็หนาเตอะ เวลามีเรื่องก็โทษแต่ผีสางนางไม้ แต่ไม่เคยจะโทษตัวเองสักที ท่านไตรภพรับมนุษย์เข้ามาในอพาร์ตเมนต์ทำไมก็ไม่รู้ น่ารำคาญ" อินทราหันไปว่าธนินทร์แล้วจิกตาใส่มนุษย์ที่ยืนไม่ไกล
"คุณก็น่ารำคาญพอกันนั่นล่ะ พูดจาแต่ละทีเหมือนคนวัยทองขึ้นคาน พาลใส่คนอื่นไปทั่ว แล้วยังบ้าอำนาจด้วย"
"ผมบ้าอำนาจตรงไหน"
"วันก่อนที่คุณจะตีผู้หญิงที่ชื่อสาวิตตรีนั่นไง เอาไม้เรียวมาขู่จนเธอหนีกลับบ้านไปเลย"
"ท่านไตรภพสั่งผมเอาไว้ว่าไม่ให้ใครเข้ามารบกวนคุณ คุณควรจะขอบคุณผมถึงจะถูก ไม่งั้นนางตานีนั่นคงสะกดคุณเอาไปเป็นนายบำเรอหล่อนแล้ว"
"อะไรนะ เธอคือนางตานีเหรอ" ชินวุธเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
"ก็ใช่น่ะสิ นางตานีอายุเกือบสองร้อยปีแล้ว"
"นี่แม่สาวิตตรีมายุ่งกับชินวุธเหรอ" ธนินทร์หันมาถาม
"ใช่ ผมเลยเอาไม้เรียวมาไล่นางกลับไป" อินทราบอกแล้วหันไปจิกตาใส่มนุษย์น่ารำคาญ
"กล้ามายุ่งกับมนุษย์ที่ท่านไตรภพทำสัญญาด้วย ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเลยนะ" ธนินทร์ส่ายหน้าระอา
"ผีมีจริงเหรอ" ชินวุธถามโพล่งออกมา
"คุณนี่..." อินทราขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจหนัก ๆ ออกมา ทั้งที่เจอเทพเจ้าตีกันในอพาร์ตเมนต์ต่อหน้าก็ยังจะสงสัยกับเรื่องผีมีจริงหรือเปล่า เจอแบบนี้แล้วหมดอารมณ์หาเรื่องเลย
"ผมถามใหม่ก็ได้ คุณคืออะไรถ้าไม่ใช่ผี คุณไตรภพด้วย" ชินวุธเปลี่ยนคำถามเมื่อเห็นหน้าเซ็งของอินทราที่ไม่ยอมโต้เถียงกับเขาต่อ
"ผมกับธนินทร์คือยมทูต ท่านไตรภพคือผู้ดูแลวิญญาณหลงทาง โอเคนะ เลิกถามเลิกสงสัยแล้วไปหาความรู้จากอินเทอร์เน็ตบ้าง" อินทราว่าออกมา
"เออใช่ ที่นี่มีไวไฟหรือเปล่า" ชินวุธถามเมื่อนึกขึ้นมาได้
"มี รหัสไวไฟคือชื่ออพาร์ตเมนต์"
"โอเค ขอบคุณครับ"
"กลับเข้าไปข้างในเถอะ พวกเทพโบราณน่าจะเลิกตีกันแล้วล่ะ" ธนินทร์หันมาบอกเมื่อเห็นว่าเสียงปะทะในอพาร์ตเมนต์เงียบลงแล้ว กระแสพลังแห่งเทพก็หายไปหมดแล้วด้วย
"นี่คุณไตรภพจัดการสองเทพนั่นได้ด้วยเหรอ เก่งเป็นบ้า เขามีพลังมากขนาดนั้นเลยเหรอ" ชินวุธถามด้วยความทึ่งแล้วเดินตามธนินทร์กลับเข้าอพาร์ตเมนต์
"เปล่า พลังของท่านไตรภพไม่สูงขนาดจัดการเทพได้ตั้งสององค์หรอก น่าจะหาตัวช่วยมาจัดการมากกว่า"
"งั้นเหรอ แล้วใครล่ะที่มีพลังมากกว่าเทพสององค์นั่น" ชินวุธยังถามต่อด้วยความสนใจ จากที่ไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางนางไม้อะไรมาก่อน พอมาเจอด้วยตัวเองแบบนี้มันเรียกความสนใจใคร่รู้ของเขาได้มากมายจนอยากศึกษาเรื่องเหนือธรรมชาติให้มากขึ้น
"ถ้าให้ผมเดานะ น่าจะเป็นเทพเจ้าโอซิริสผู้เป็นใหญ่ในแดนยมโลกของอียิปต์ เป็นบิดาของเทพฮอรัส และเป็นลุงของเทพอนูบิส" ธนินทร์บอกแล้วเดินเข้ามาข้างในโถงอพาร์ตเมนต์
ชินวุธเดินตามเข้ามาแล้วเขาก็เห็นสภาพเละเทะด้านใน ชุดโซฟาตรงล็อบบี้กับทีวีพังพินาศ เคาน์เตอร์ก็พัง ผนังแตกกระจายหลายจุด ทุกอย่างเละเทะราวกับมีระเบิดลงสักสิบลูก เขามองคนสวมชุดยาวสีขาว สวมมงกุฎกับเครื่องประดับของฟาโรห์เหมือนภาพวาดบนผนังสุสานพีระมิดที่ยืนข้างไตรภพและกำลังด่าเทพฮอรัสกับเทพอนูบิสด้วยภาษาที่เขาฟังไม่ออกสักคำ แล้วสองเทพสุดห่ามก็ยืนทำหน้านิ่งยอมรับคำด่าโดยไม่โต้เถียงออกมา สักพักก็แยกย้ายเดินขึ้นบันไดไป ไตรภพก็หันมาคุยกับเทพองค์นั้นที่น่าจะเป็นโอซิริสตามที่ธนินทร์บอก แล้วโอซิริสก็ยกสองมือขึ้น ชั่วพริบตาห้องโถงอพาร์ตเมนต์ก็กลับสู่สภาพเดิมราวกับไม่เคยเกิดการต่อสู้กันมาก่อน
"โว้ว สุดยอดเลย" ชินวุธอุทานเบา ๆ ด้วยความทึ่งจัด
อินทรามองมนุษย์เพียงคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ด้วยความไม่เข้าใจ ชินวุธดูไม่ตื่นกลัวกับเรื่องอะไรพวกนี้เลย แต่กลับมีท่าทีสนใจอยากรู้อยากเห็นเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่ จะว่าจิตแข็งและมีสติมั่นคงก็ไม่น่าจะใช่ จะว่าเคยเจอมาก่อนก็ไม่ใช่อีก เพราะเหมือนจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย ช่างเป็นมนุษย์ที่แปลกจริง ๆ
- ผู้เขียน
