สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

จัดการลุงใหญ่กับจางลู่เหลีย 2

จูเก่อคังมาถึงก็ไกล่เกลี่ย ดูจากแรงกระชากจูพั่งคงเจ็บไม่น้อย ตามเนื้อตัวถูกลากมาตามทางจนถลอก เลือดออกหลายจุด จูเหมยลี่ปล่อยมือจากศรีษะลุงใหญ่ตัวดีของนาง กำลังจะเอ่ยปากก็มีเสียงแหลมดังมา

"ตายแล้ว น้องเหมยลี่เจ้าทำอะไรเนี่ย เขาเป็นลุงของเจ้านะ ขนาดลุงของเจ้ายังทำเพียงนี้ แล้วเด็กน้อยคนหนึ่งอย่างลี่ผิงเจ้าคงไม่ ไม่.."

จางลู่เหลียนที่มาดูเรื่องสนุกของสตรีแพศยาที่นางเกลียดหน้าอยู่แล้วก็แสร้งน้ำตาไหล แสดงท่าทีหวาดกลัวต่อจูเหมยลี่ ทำให้จูเหมยลี่เลยเปลี่ยนแผนเสียเลย

เดิมทีจะฟ้องร้องว่าพวกเขามาขโมยของ เอาใหม่เจ๊จะเปลี่ยนว่าตัวเองเป็นผู้ถูกกระทำดีกว่า จางลู่เหลียน หล่อนกับฉันมวยคนละชั้นย่ะ

จูเหมยลี่ทรุดลงคุกเข่าไหล่สั่นก้มหน้า นางกำลังสั่งน้ำตาออกมา แค่นึกถึงวันที่แม่ทิ้งไปไม่หันกลับมามองทั้งๆที่เธออ้อนวอนสักพักน้ำตาก็ท่วมท้น

จูเหมยลี่สะอื้นจนตัวโยน เงยหน้ามองท้องฟ้าไม่มองผู้คน มือชี้ขึ้นฟ้าร้องด่าสวรรค์ด่าโชคชะตา

"ฮือๆๆๆๆสวรรค์เจ้าตาบอดหรือ ข้าจูเหมยลี่พ่อแม่ตายก็เจียมตัวทำไร่ทำนาเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูซักกระทั่งผ้าเปื้อนระดูของป้าสะใภ้กับพี่สาวตนเอง แล้วทำไมๆพวกเขายังไม่พอใจ จะเอาข้าไปขายเป็นทาส สามีข้าเมตตาสงสารจึงยอมแต่งงานกับข้า ฮือๆๆๆ เขาไม่อยู่จะไปเป็นทหาร รับใช้ทางการให้ชาวบ้านได้นอนตาหลับ ไม่ต้องกลัวว่าศัตรูจะบุกมาฆ่าตอนไหน ฝนตกก็ขึ้นเขาฮือๆๆๆแค่ขายหมูป่าสองตัวเอาเงินซื้อเสบียงไว้ให้ลูกเมียกินยามตัวเขาอยู่ไกล ยังมีคนมาแย่งจานข้าวข้ากับลูกอีกหรือ สวรรค์เทพเซียนทั้งหลาย พวกท่านกินดื่มของที่ข้าถวาย ข้าจุดธูปเทียนให้ท่านแล้วพวกท่านเล่าทำอะไรเพื่อข้าบ้าง กินดื่มของผู้อื่น สวรรค์ท่านไม่คิดตอบแทนข้าสักหน่อยหรือ "

ชาวบ้านซุบซิบชี้ไม้ชี้มือ อะไรนะเหวินซื่ออายุสี่สิบกว่า จูหมิงซูอายุสิบแปดแล้วพวกนางยังให้หลานสาวน้องสาวซักผ้าประจำเดือนให้ มันน่าอายนักเรื่องนี้ เหล่าบุรุษที่ได้ยินถึงกับหน้าแดง เรื่องนี้มันน่ารังเกียจเกินไปแล้ว ของแบบนั้นไม่มีใครไม่ทำเอง

"นี่จูพั่ง ข้าว่าเมียกับลูกเจ้าก็เกินไปนะ ข้าแต่งกับเมียมานานจนบุตรชายมีหลานข้ายังไม่เคยเห็นผ้าประจำเดือนนางสักครั้ง"

"ใช่ๆ น่าเกลียดนัก ของสกปรกของตนกลับใช้ผู้อื่นทำให้ ป่านนี้ยังไม่ออกเรือนสงสัยสวรรค์ลงโทษเจ้าจริงๆจูหมิงซู"

สามคนพ่อแม่ลูกอ้าปากพูดไม่ออก นางเด็กเลวนี่มีฝีปากดีเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

จูเหมยลี่ก้มหน้ายิ้มชั่วร้าย นางยังไม่จบยังเหลืออีกคน จึงหันมาทางจางลู่เหลียนร้องไห้ฟูมฟายจับชายกระโปรงของนางแน่น ด้วยท่าทีน่างสงสารเหมือนกับว่าจางลู่เหลียนเป็นฝ่ายรังแกผู้อื่น

"ฮือๆๆพี่ลู่เหลียน ท่านงามนักท่านหาบุรุษอื่นเถอะอย่าแย่งสามีข้าได้ไหม ถือว่าข้าขอร้อง ข้าไม่มีบ้านเดิม ไม่มีกระทั่งสินเดิม ท่านพี่ยอมแต่งข้าก็เป็นวาสนาแล้ว ท่านยังมีโอกาสหาผู้ชายดีๆได้อีก จูเหมยลี่คนนี้ขอร้องท่าน อย่าแย่งสามีข้าเลยนะ"

จางรั่วสุ่ยถึงกับหน้าชา อาซ้อพูดอะไรกันเขารู้ดีว่าน้องสาวชอบสหายผู้พี่คนนี้ แต่อาซ้อท่านพูดออกมาแบบนี้แล้วน้องสาวข้าจะเป็นอย่างไรกัน

เขากำลังจะเอ่ยปากก็เห็นเซียวจ้านเป่ยเดินมาจึงพูดไม่ออก เซียวจ้านเป่ยเห็นเมียสาวโวยวายร้องไห้ ถ้าเขาไม่รู้นิสัยนางคงคิดว่านางทุกข์ใจถูกคนรังแกจริงๆ จากนั้นก็ย่อตัวลงข้างๆ จูเหมยลี่เห็นเขาก็กอดเขาแน่น ร้องไห้กล่าวอู้อี้กับอกเขา

"ฮือๆๆท่านพี่ท่านหย่าข้าเถอะ ข้าไม่อยากเป็นภาระท่าน มีญาติเหมือนผีอดอยากเช่นนี้ข้ากลัวทำให้ท่านลำบากใจ อีกทั้งข้าสู้คนไม่ไหวให้ข้าต้องมาตบตีคนที่จะมาแย่งสามีข้าๆก็ไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ฮือๆๆๆ ท่านหย่าข้าเถอะข้ายอมแพ้ชะตาชีวิตแล้ว ยอมแล้ว สวรรค์ข้ายอมแล้ว"

เซี่ยตงหยางที่อุ้มเซียวลี่ผิงอยู่ถึงกับมองบน น้องสะใภ้เจ้าเพิ่งจะเตะคนปางตายเองนะ แถมยังลากมาไกลกว่าหนึ่งลี้ มาตอนนี้บอกไม่มีเรี่ยวแรงเชือดไก่ หน้าหนานักเชียว

เซียวจ้านเป่ยโอบไหล่นางแล้วค่อยๆใช้นิ้วเช็ดน้ำตาที่นองหน้า เซียวลี่ผิงไม่รู้ว่ามารดาเล่นละครก็ร้องไห้จ้าที่ท่านแม่ถูกคนรังแก ดิ้นลงจากอ้อมกอดของเซี่ยตงหยาง

"ฮือๆๆๆท่านแม่ไม่หย่านะไม่หย่า ฮือๆๆผิงผิงรักท่านแม่ ผิงผิงชอบท่านแม่ ท่านพ่อไล่นางไปข้าไม่เอานางข้าจะเอาท่านแม่"

เซียวลี่ผิงชี้หน้าจางลู่เหลียนก่อนจะกอดคอจูเหมยลี่แน่น

"ไม่หย่าๆพ่อไม่มีทางหย่ากับแม่เจ้า พ่อรักนางเช่นกันลูกจ๋าไม่ร้องนะ ท่านแม่เพิ่งสัญญากับพ่อว่าจะมีน้องชายน้องสาวให้เจ้าหลายๆคน"

ถึงจะเป็นการเล่นละครแต่คำที่เขาเอ่ยว่ารักนางมันทำให้จูเหมยลี่รู้สึกตื้นตันจริง เอะ!!แต่เดี๋ยวนะตาบ้านี่ มาพูดเรื่องมีลูกตอนนี้เนี่ยนะกำลังจะชมอยู่เชียว ตาแก่ลามกเอ๊ย แต่ยังต้องเล่นละครต่อเฮ้อเหนื่อยโว๊ย

"ท่านพี่ ได้ยินว่าจ่าย25ตำลึงก็ไม่ต้องไปเป็นทหารแล้ว ท่านก็เอาของไปคืนร้านเถอะนะเจ้าคะเสื้อผ้าข้าไม่เอาแล้ว แล้วเอาเงินไปจ่ายทางการ หากว่าไม่พอข้าจะช่วยท่านหา ท่านดูสิขนาดท่านยังอยู่ข้าสองแม่ลูกยังถูกรังแกเพียงนี้ แล้ววันหน้าหากท่านไม่อยู่พวกเราจะทำเช่นไรกันฮือๆๆ "

" ตาเฒ่าจูเก่อคังเจ้าไวหน่อยสิ น้ำตาข้าจะหมดก๊อกแล้วนะ"

จูเหมยลี่คิดในใจก่อนกอดเซียวจ้านเป่ยกับเซียวลี่ผิงเอาไว้ ได้ยินเสียงจูเก่อคังเอ่ยเสียงเข้ม

"จูพั่งเจ้าเป็นผู้อาวุโสของนาง แต่กลับทำตัวไร้เมตตาทำเรื่องยางอาย วันนี้ไปรื้อข้าวของขโมยของผู้อื่น ตามกฎหมู่บ้านโบยคนละ20ไม้และตามกฎสกุลอีก20ไม้ พวกเจ้าใครก็ได้ลากสามคนนี้ไปศาลบรรพชน ส่วนสองแม่ลูกนั้นโบยสิบห้าไม้ แล้วให้พวกนางทำความสะอาดศาลบรรพชนสามเดือน แล้วก็แม่หนูแซ่จางคนนี้ข้าไม่อยากเอาความเจ้า แต่การใกล้ชิดสามีผู้อื่นจนเกินงามนั้น ต่อไปจงอย่ากระทำเช่นนี้อีก หากไม่ใช่เพื่อชื่อเสียงตัวเจ้าเองก็ต้องคิดเผื่อคนในหมู่บ้านบ้าน เจ้ามาอาศัยที่นี่ก็ควรทำตัวให้มันดีๆ"

จูเก่อคังสั่งงานทุกคน จูพั่งกับภรรยาและบุตรสาวถูกโบยจนมีแต่เสียงโหยหวนดังออกมาจากศาลบรรพชน

"เอ่ย พ่อหนูมแซ่เซียวข้าขอโทษที ต่อไปก็ดูแลกันดีๆนะ เหมยลี่เอ๊ยหากสามีเจ้าไม่อยู่แล้ว ก็แวะมาหาข้าได้ยามเดือดร้อน ปู่จะให้ความเป็นธรรมกับเจ้าเอง"

เซียวจ้านเป่ยเอ่ยขอบคุณเขากับชาวบ้าน ก่อนอุ้มเมียสาวขึ้นส่วนเซี่ยตงหยางอุ้มเซียวลี่ผิงเดินตามกันไปบ้านชายป่า จางรั่วสุยกระชากแขนน้องสาวกับบ้าน ท่ามกลางสายตาดูถูกของบุรุษและสายตารังเกียจของบรรดาสตรีที่มีสามีแล้ว หนึ่งในนั้นมีคนถ่มน้ำลายแล้วเอ่ยด่า

"เพ้ย ถุย หน้าตาก็ดีแต่ไร้ยางอายนัก ระวังสามีพวกเราไว้ให้ดีเล่า ขนาดนายพรานเซียวหน้าตาเช่นนั้นนางยักคิดจะแย่ง เหมยลี่นางน่าสงสาร พอจะมีสามีที่ดีจริงใจกับต้องถูกสตรีไร้ยางอายหมายปองสามีของตน หึ"

จางรั่วสุ่ยลากน้องสาวกลับบ้านทันที เขาอายๆเหลือทน พี่สะใภ้ของพี่เซียวไม่ใช่คนที่ควรต่อกรเลยจริงๆ

"เด็กดี วันนี้เจ้าเก่งนักอืมถึงเวลาของเราตอนอยู่บนเตียงข้าอยากให้เจ้าร้อนแรงเหมือนวันนี้จัง"

เซียวจ้านเป่ยกระซิบข้าหูคนตัวเล็กที่กอดคอเขาอยู่ เซี่ยตงหยางหูดีจึงได้ยินถึงกับส่ายหน้า ก่อนเขาจะได้ยินจูเหมยลี่ด่าสามีตัวเองว่า ตาแก่ลามกโรคจิต