สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

หล่อแบบไม่มีอยู่จริง

ทั้งสี่คนเดินกลับมาถึงบ้าน เซียวจ้านเป่ยหันไปถามบุตรสาว

"ผิงผิง ลูกอยากไปเล่นกับพี่ๆที่บ้านลุงเซี่ยไหม วันนี้พ่ออนุญาตเจ้าเดี๋ยวค่ำๆพ่อจะไปรับ กลับ ต้องทำความสะอาดบ้านอีกฝุ่นเยอะเดี๋ยวลูกจะป่วยได้"

เซียวจ้านเป่ยบอกลูกสาวผิงผิงทำสีหน้าครุ่นคิดนิดหนึ่ง

"ท่านพ่อบอกว่าหากอยากมีน้องของตัวเอง ข้าต้องให้ท่านพ่ออยู่กับท่านแม่สองคนบ่อยๆ อืมท่านพ่อคงอยากให้ข้ามีน้อง ได้เอาตามนี้"

เซียวผิงผิงคิดในใจเรียบร้อยก็พยักหน้า

"ท่านแม่เจ้าคะ ลูกปวดใจนักที่ต้องห่างท่านแม่ แต่เมื่อวานท่านแม่บอกว่าบ้านเราฝุ่นเยอะหากไม่ทำความสะอาดจะป่วยได้ ข้าไม่อยากป่วยไม่อยากกินยา ท่านแม่ข้าจะคิดถึงท่านแม่นะเจ้าคะ ท่านพ่อไม่ต้องรีบไปรับก็ได้ท่านต้องช่วยงานท่านแม่ ห้ามอู้งานนะเจ้าคะ"

เซี่ยตงหยางถึงกับเหนื่อยใจกับความหน้าด้านของเซียวจ้านเป่ย คำพูดเหล่านี้ไม่รู้ว่าเจ้าตัวน้อยพูดเองหรือเขาสอนให้พูดกันแน่

เหตุใดเขาจะไม่รู้ว่าบุรุษตรงหน้าอยากจะรักเมียตัวเองขนาดไหน สายตาเจ้ามันฟ้อง ก่อนจะอุ้มเซียวลี่ผิงไปเล่นกับเด็กๆที่บ้านตนเอง

เซี่ยตงหยางไปแล้ว เซียวจ้านเป่ยก็ยิ้มใส่คนในอ้อมกอด เขายังอุ้มนางอยู่ไม่ยอมวาง ส่วนจูเหมยลี่ก็อยากรู้นักว่าเขาจะอึดได้ถึงเมื่อไหร่เจ้าไม่อยากวางก็เรื่องของเจ้า ข้าสบายดี

"ลี่เอ๋อร์จ๋า ไปช่วยโกนหนวดให้หน่อยสิ ข้าซื้อมีดโกนมาแล้วคนดีเวลาจูบเจ้าๆจะได้ไม่เจ็บอีก"

"ตาแก่ลามก วันๆคิดเรื่องอื่นเป็นบ้างไหมหึ วางข้าลงได้แล้ว"

ปากบ่นเขาแต่ก็ยอมทำให้ จากนั้นทั้งคู่ช่วยกันเอาข้าวของที่เซียวจ้านเป่ยซื้อมาลงจากเกวียน

จูเหมยลี่มองดูธัญพืช ข้าวสาร แป้งสาลี แป้งหมี่ และสิ่งที่เขาหาซื้อมาให้ เสื้อผ้าและผ้าเนื้อดีหลายผืน

จูเหมยลี่เก็บผ้าไว้อีกห้อง นางเริ่มปูเตียงให้เขาก่อน นำผ้านวมผืนนุ่มมาปูให้ เสร็จจากห้องเขาก็ไปห้องของนางกับเจ้าตัวน้อยเซียวลี่ผิง

"ลี่เอ๋อร์ วันมะรืนมีคุณชายคนนึงอยากให้ข้านำทางไปล่าสัตว์บนเขา ค่าตอบแทนหนึ่งพันสองร้อยตำลึง ข้าต้องไปชายแดนเลยรับปากเขา นี่เป็นเงินมัดจำข้าเปิดเป็นชื่อของเจ้าที่ร้านฝากเงิน"

เซียวจ้านเป่ยส่งป้ายถอนเงินให้จูเหมยลี่นางรับมาก่อนจะเอ่ย

"เหตุใดท่านไม่ไปจ่ายทางการ ตัวเองก็ไม่ต้องไปเป็นทหารไม่ต้องจากลูกอีกด้วย หรือว่า ท่านมีเหตุผลอื่น"

"อืม ข้าอยากใช้ฝีมือเผื่อจะได้ตำแหน่งขุนพล นายกองให้เจ้าได้เป็นฮูหยินจะได้สุขสบาย"

"เฮ้อ ข้าไม่ใช่คนยึดติด ท่านดูรั้วดีๆแล้วกัน วันนี้หมาขี้เรื้อนยังเข้ามาได้ ไม่รู้อีกหน่อยใครจะย่องมาอีก ช่วยสร้างห้องน้ำ กับห้องเก็บเสบียงให้ข้าหน่อย ซื้ออิฐมาปูพื้นบ้านด้วย ซื้อไหมาให้ข้าเยอะๆด้วย หน้าฝนยอดผักป่า หน่อไม้มีเยอะ ดองเอาไว้กินหน้าหนาว เอาไว้ไปกินกองทัพด้วย"

"ได้ ข้าจะซ่อมประตูกับเสริมรั้วให้แข็งแกร่ง ทางการเลื่อนวันเดินทางออกไปข้าได้เวลาเพิ่มอีกยี่สิบวัน เท่ากับมีเวลาอีกเดือนครึ่ง ข้าจะซื้ออิฐมาเสริมแล้วกัน"

เซียวจ้านเป่ยที่กำลังขนของลงเอ่ยปากบอกกับนาง

"ไม่ต้องหรอก ก้อนหินในลำธารเยอะนัก เอามาซ่อมแซมได้ พรุ่งนี้ท่านขึ้นเขาไปหาหินปูนมาเยอะหน่อย ซื้ออิฐสักสองพันก้อนก็พอ ข้าจะมาปูพื้นบ้าน นี่เพิ่งเข้าหน้าฝนไม่ถึงครึ่งเดือน บ้านกลายเป็นปลักโคลนหมดแล้ว"

เซียวจ้านเป่ยที่ขนของเสร็จแล้วเดินมาหานาง พร้อมกับกอดจูเหมยลี่จากด้านหลัง

"ไปอาบน้ำกันข้าเสร็จแล้ว ช่วยโกนหนวดให้ข้าด้วย เดิมกะว่าไปล่าสัตว์แล้วค่อยโกน แต่เมื่อตอนสาย อยู่บนเขาเจ้าบอกว่าหากไม่โกนจะไม่ให้ข้าชื่นใจเจ้าอีก ข้าทนไม่ได้หรอก คิดถึงเมียแต่ให้นั่งมองอย่าเดียวข้าลงแดงตายแน่ๆ"

จูเหมยลี่ พลิกตัวกลับมามองหน้าเขาก่อนจะกำมือแล้วทุบไหล่เขาแรงๆสองที

"ลามกทุกเวลา ข้าจะทำกุญแจลงกลอนห้องข้า ไม่ให้ท่านเข้ามาได้ อื้อๆ"

เซียวจ้านเป่ยจูบจูเหมยลี่เนิ่นนาน จนคนตัวเล็กเริ่มวาบหวามกับเขาแล้ว คลุกเคล้าทุกทีที่มีโอกาสเลย เซียวจ้านเป่ยถอนจุมพิตออกก่อนจะจุงมือนางไปที่ลำธาร

นี่คือสาเหตุที่เขาให้ลูกไปอยู่บ้านสหาย เขาไม่ใช่บุรุษขี้เหร่ เขารูปงามที่สุดในแคว้นก็ว่าได้ เพราะเขาเหมือนเสด็จปู่ ไม่เหมือนเสด็จพ่อสักนิด

หากได้โกนหนวดออกแล้วเผื่อเมียอยากปล้ำเขาๆจะได้นอนรอให้นางจับเขากิน หึๆๆ หัวเราะในลำคอจนจูเหมยลี่หันมามองอย่างสงสัย

จูเหมยลี่นั่งลงริมตลิ่ง เซียวจ้านเป่ยนอนหนุนตักนางหลับตาลง จูเหมยลี่ค่อยๆโกนหนวดให้เขาอย่างเบามือ ผู้ชายคนนี้ปากร้ายมาก แต่จิตใจค่อนข้างดี บางทีในชีวิตอาจผ่านเรื่องเลวร้ายมาจึงกลายเป็นคนเช่นนี้

"เอ่อ ท่านลุง อื้ม ท่านพี่เจ้าคะ ท่านจะไปชายแดนสองปี ก่อนจะไปข้าอยากตกลงกับท่านหน่อย"

มือบางค่อยๆถากหนวดของเขาทีละนิดๆ เซียวจ้ายเป่ยหลับตาก่อนจะตอบกลับมาแค่ "อืม ว่ามา"

จากนั้นก็ไม่มีเสียงตอบกลับอีก จูเหมยลี่ลังเลว่าควรเอามีดโกนปาดคอเขาตอนนี้เลยได้ไหม เขาหลับอยู่ไม่ระวังตัวหรอก ก่อนจะมีเสียงเอ่ยขึ้น

"อยากปาดคอขา มือเจ้าต้องไวนะเมียจ๋า ไม่งั้นข้าจะเชือดเจ้าให้ขาอ่อนลงจากเตียงไม่ได้เลย" จูเหมยลี่ตกใจรู้ได้ไงวะ

"ตาบ้านี่ เป็นผีหรือไงนะ"

"คือว่าข้าอยากขอเวลาท่านหน่อย ข้ารู้ว่าตนเองแต่งให้ท่านแล้ว แต่ข้ายังเด็กอยู่ อายุแค่สิบห้าเอง รอท่านกลับจากทหารก่อนลองศึกษานิสัยกันอีกสักปีแล้วค่อย เอ่อ.."

"แล้วค่อยเข้าหอ แม่ตัวดีเจ้าเด็กที่ไหนกันล้นมือข้าขนาดนี้ อืมแต่ข้ายังไม่ได้พิสูจน์ดอกเหมยของเจ้าเลยนี่นา ว่าดอกอวบอิ่มชุ่มชื่นหรือไม่แค่ไหนกัน ไม่รดน้ำจะแห้งเหี่ยวนะ"

"ท่านมันตาแก่โรคจิต"

จูเหมยลี่หน้าแดง จานนั้นก็ผลักเขาออกจนกลิ้งตกน้ำ นางโกนหนวดให้เขาเสร็จพอดี หน้าตาดีมากเลยขนาดเขานอนหลับตานะเนี่ย

"ไปล้างตัว โกนเสร็จแล้วข้าจะเข้าบ้านแล้วตาแก่โรคจิต"

จูเหมยลี่ไม่ระวัง ถูกเซียวจ้านเป่ยฉุดแขนลงไปในน้ำด้วย แม้ว่าน้ำจะลึกแค่เอวแต่นางก็ถึงกับสำลักน้ำหูน้ำตาไหล

ก่อนจะลืมตาแล้วเอาเรื่องคนตรงหน้า แต่พอเห็นเซียวจ้านเป่ยที่โกนหนวดเสร็จแล้ว อีกทั้งล้างใบหน้าจนสะอาด จูเหมยลี่ก็ตะลึง

"หล่อมากแม่เจ้า คนไทยพูดว่าอะไรนะ หล่อวัวตายควายล้ม หล่อเหมือนไม่มีอยู่จริง หล่อจนน้ำเดิน เซียวจ้านเป่ยคนนี้หล่อจริงๆ ให้ตายพับผ่าสิเพิ่งบอกเขาว่าขอเวลาก่อน แต่ตอนนี้เจ๊อยากลากไอ้เด็กนี่ขึ้นเตียงแล้วขย่มเสียเองจริงๆ เซียวจ้านเป่ยเจ้าจำเป็นต้องหล่อขนาดนี้ไหม"

จูเหมยลี่คิดในใจก่อนจะเผลอยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าหล่อเหลา

เซียวจ้านเป่ยรวบเอวบางรั้งเข้ามา ก่อนจะกระซิบเสียงแหบบ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาตอนนี้ อีกทั้งรับรู้ว่ามีคนอยู่ที่ต้นไม้ คงเป็นองครักษ์ของไอ้เด็กหน้าอ่อนนั้นตามมา จึงออดอ้อนเมียทำท่าตนเองไม่รู้ตัวว่ามีคนจับตา

"ข้าบอกแล้วว่าเจ้าจะหลงใหลข้า เมียจ๋าข้าโกนหนวดเสร็จแล้วเข้าบ้านกันดีกว่า อีกสักชั่วยามค่อยไปรับลูก ข้าหิวแล้ว อยากกลืนกินเจ้า"

จูเหมยลี่ไม่รับรู้แล้ว ถูกเขาจูบดูดดื่มจนเซียวจ้านเป่ยอุ้มนางขึ้นจากน้ำนางยังไม่ประท้วงเลย กระทั่งปลดชุดที่เปียกออก แล้วผ่อนนางลงบนเตียง จูเหมยลี่จึงรู้สึกตัว ใช้มือยันหน้าอกเขาไว้

"ท่านพี่ ตกลงกันแล้วว่ายังไม่เข้าหอนะ ท่านอย่าผิดคำสิ อ่าห์ ท่านพี่ อื้อดูดเบาๆสินมคนนะจะขยำอะไรแรงขนาดนั้น อื้อเซียวจ้านเป่ย พอก่อน ท่านพี่พอก่อน"

นางส่งเสียงแทบแหบแห้ง แต่เขากลับไม่ฟังสักนิดก้มหน้าดูดดื่มยอดอกที่ชูชัน มือหนาไต่ลงต่ำเรื่อยๆจนเจอกับดอกไม้งามข้างล่าง เขากระซิบข้าหูนาง

"เจ้าไม่เด็กแล้ว ดอกเหมยเจ้าอวบอูมขนาดนี้เมียจ๋าให้ข้าไม่ได้จริงๆหรือ ทรมานนักขอข้าเถอะ "

"ไม่ได้ อร๊ายอย่าคลึงสิ ท่านพี่เสียว อย่าอ่าห์ ฟังกันหน่อย ท่านกับแม่ของผิงผิงครั้งเดียวจริงๆหรือ อร๊ายอย่าเอานิ้วท่านเข้าไปสิ อื้อไม่ไหวข้าแน่นท่านพี่"

"เด็กดี พูดถึงนางทำไมกันนางเป็นสิ่งอัปมงคล พูดเรื่องของเราเถอะข้าแข็งจนจะระเบิดออกมาแล้ว ให้ข้านะๆๆลี่เอ๋อร์ขอนะ"

"ไม่ นางกับท่านครั้งเดียวยังมีผิงผิง อร๊ายย อื้อข้าเสียวท่านพี่ท่านใจร้าย อะ อื้อเสียวนะ ข้าไม่อยากตั้งครรภ์ หากท้องตอนที่ท่านเดินทางไปแล้วจะทำอย่างไร วันนี้ท่านก็เห็นว่าข้ามีคนจ้องจะหาเรื่อง ข้าไม่อยากถูกคนให้ร้ายว่าคบชู้ อื้อ ท่านพี่ข้าจะถึงอีกแล้ว ท่านเร่งหน่อยสิ อร๊ายนิ้วท่านไวเกินไปแล้ว เซียวจ้านเป่ย อร๊ายยยถึงแล้วๆ"

จูเหมยลี่กระตุกเกร็งจนหอบ เซียวจ้านเป่ยตาเยิ้มมองหน้าเมียอย่างร้องขอ แต่จูเหมยลี่ให้เขาไม่ได้จริงๆ นางรวบรวมความจำขอเด็กคนนี้ทุกอย่าง

วันนี้ไปอีกเจ็ดวันเป็นวันอันตรายไม่ได้เด็ดขาด เขาหล่อขนาดนี้นางก็อยากกินเขาเหมือนกัน แต่ไม่ได้หากท้องขึ้นมาซวยแน่ๆ ผัวไม่อยู่เมียดันท้อง