เซียวจ้านเป่ยนายพรานแห่งหมู่บ้านจิ่วโจวแต่งงานกับหญิงงามในหมู่บ้าน มีบุตรด้วยกันหนึ่งคนเป็นบุตรสาว ต่อมาทางการได้มาจัดสรรที่ดินทำกิน เมียสาวเกิดต้องตาขุนนางคนนั้น จึงหอบผ้าหนีตามเขาไป ทิ้งบุตรสาวอายุเพียงสามขวบไว้คนเดียว จนเขากลับมาอีกสองวัน มีบุตรสาวนอนหายใจรวยรินเกือบตายแล้ว ด้วยเกลียดสตรียิ่งนัก แต่เพราะต้องขึ้นเขาบ่อยๆจึงต้องหาคนมาดูแลเซียวลี่ผิงบุตรสาว อีกทั้งอยู่ไปก็ถูกเกณฑ์ไปเป็นทหาร
จูเหมยลี่ถูกนางเหวินป้าสะใภ้ใหญ่ขายให้เขาแลกกับเงินตำลึง
จูเหมยลี่หวาดกลัวหน้าตาที่มีแต่หนวดเครา อารมณ์ฉุนเฉียวของเขา แต่งมาคืนแรกเขายังไม่ทันเข้าหอเช้ามาได้ยินว่านางกระโดดน้ำตาย มีคนเอานางมาวางไว้หน้าประตูบ้าน เซียวจ้านเป่ยจึงโมโหจะไปเอาเงินคืน
"นายพรานเซียว เหม่ยลี่นะสินางโดดน้ำฆ่าตัวตาย พวกข้าพามานางยังไม่ฟื้นเลย เอาอย่างไรกันนางเป็นภรรยาเจ้านี่"
"หืมมม นางฆ่าตัวตายข้าเสียเงินไปสามตำลึงยังใช้งานนางไม่ถึงสิบอีแปะเลยมั้ง พวกท่านกลับไปเถอะข้าจัดการเอง"
ชาวบ้านกลับไปแล้ว อย่างไรก็เป็นเรื่องผัวเมียแม้จะสงสารแต่ยื่นมือไม่ได้เซียวจ้านเป่ยหัวเสียมาก
"น่าตายนักอยากตายก็ตายไปซะไปผิงเอ๋อร์พ่อจะไปเอาเงินคืน ลูกไปเอาเสื่อในบ้านมาพ่อจะห่อศพนางไปโยนทิ้งหน้าบ้านสกุลจู"
จูลี่ที่เพิ่งถูกดูดเข้ามาในร่างนี้สักพักแล้ว นางกำลังรวบรวมความทรงจำของจูเหมยลี่คนเดิมอยู่ ทันทีที่เมมโมรี่อัพโหลดเรียบร้อยก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเขา
"ท่านลุงเจ้าคะ ข้าหิวจังท่านมีอะไรให้กินหรือไม่"
"น้ำเข้าสมองเจ้าหรือไงเรียกสามีตัวเองว่าลุง ข้าจะไปเอาเงินคืน ป้าสะใภ้เจ้าจะเอาไปเจ้าขายต่อก็ช่างเถอะ ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องอยู่ อยากตายไปตายที่อื่น"
"แหม่โว้ยไอ้แก่บ้านี่ ฉันก็ไม่ได้อยากอยู่กับตาแก่ใจแคบนักหรอก ทำไงได้ดันมาแล้วนี่"
จูเหมยลี่ ถอนหายใจแลล้วลุกเผชิญหน้า อ่อนแอไปทำไม ยิ่งอ่อนแอยิ่งถูกข่มเหงง่ายๆ
"นี่ท่านลุง ข้าแต่งงานกับท่านเมื่อวาน หืมจะเอาข้าไปคืนหรือคนจะเชื่อว่าข้ายังบริสุทธิ์อยู่ไหม หรือจะให้ข้าโพนทะนาว่าท่านเป็นพวกบกพร่องในร่างกายไม่สามารเข้าหอได้"
"เจ้าๆๆ หน้าไม่อายแพศยานัก เพิ่งจะฆ่าตัวตายมาตอนนี้บอกจะอยู่ด้วย น้ำเข้าหัวจนประสาทกลับรึ สตรีน่ารังเกียจร่างกายเปียกปอนผมเผ้ารุงรังเหมือนวิญญานเพิ่งโผล่มาจากหลุมศพ อัปลักษณ์สิ้นดี ข้าแต่งเจ้ามาได้อย่างไรกัน"
"โว้ย ตาแก่ข้าทำเสื้อหล่นน้ำ แล้วจะเก็บขึ้นมาไม่ระวังเลยตกลงไป ท่านป้าหวงนางไม่รู้นึกว่าตรอมใจเรื่องที่ถูกขายให้ตาเฒ่าอย่างท่านสามตำลึงจึงคิดว่าข้าฆ่าตัวตาย เงินแค่นั้นข้าหามาไถ่ตัวได้จะตายทำไมเหอะ"
"เจ้าๆๆๆๆ เรียกใครตาแก่ห๊ะ สารรูปเจ้าใช่คนรึ หลังบ้านมีลำธารใครใช้ให้เจ้าไปซักผ้าริมแม่น้ำกัน ข้ออ้างฟังไม่ขึ้นหรอก ไปข้าจะเอาเจ้าไปคืนป้าเจ้าเดี๋ยวนี้"
จูลี่ที่ตอนนี้คือจูเหม่ยลี่กำลังโมโหไอ้แก่ปัญญาทึบตรงหน้าจะบ้าตายแล้ว จึงเดินเข้าหากระชากหนวดที่ยาวเฟื้อยนั่นแล้วตะโกนใส่หน้า
"ไม่ต้องไปหายายแก่มหาภัยนั่นหรอก เงินแค่นั้นข้าหามาคืนเจ้าได้เอาสัญญาขายตัวกับเขียนใบหย่ามา ตาแก่โง่เง่าสิ้นดี ข้าเพิ่งมาบ้านเจ้าเมื่อวานจะรู้ไหมว่าหลังบ้านเจ้ามีลำธารห๊ะ!!? "
เซียวจ้านเป่ยเจ็บแทบน้ำตาเล็ด นังเด็กบ้านี่กล้ากระชากเขาเชียวหรือไม่สั่งสอนไม่ได้แล้วมั้ง เขาจึงจับจูเหม่ยลี่หันหลังแล้วฟาดที่ก้นนางสามทีแรงๆ จูเหม่ยลี่เจ็บจนน้ำตาไหล
"โอ๊ย ฮือๆๆเจ็บๆๆไอ้บ้าไอ้แก่ตัญหากลับ ไอ้แก่ลามกไอ้แก่โรคจิต ฮือๆๆ"
