สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

นางไม่ใช่เมียเป็นแค่สินค้าที่ใครจะซื้อนางก็ขาย2

เซียวจ้านเป่ยซื้อของตามรายการที่เมียสั่งครบทุกอย่าง เอ่อต้องหาซื้อผ้าห่ม ผ้านวมหนาๆปูเตียงสักหน่อย นางให้ซื้อข้าวเหนียวทำไมเยอะแยะนักนะ เขาแวะร้านผ้า ได้ยินมาว่านางตัดเย็บเสื้อผ้าเป็น ซื้อผ้าไปฝากนางสักหน่อยดีกว่า

"เอ่อท่านลุง ท่านมาซื้อผ้าหรือเจ้าคะ"

คนงานหญิงในร้านขายผ้ากลัวใบหน้าของเขาจึงเอ่ยตะกุกตะกัก ท่านลุงเขาดูแก่ขนาดนั้นเชียวหรือไง มิน่ายายเด็กบ้านั่นถึงเอาแต่เรียกเขาตาแก่ๆอยู่ได้ เจียวเหนียงเดินออกมาพอดี ทักทายเขาอย่างเป็นกันเอง

"ท่านลุงท่านนี้ ท่านจะซื้อผ้าไปฝากภรรยา หรือบุตรสาวกันเจ้าคะ หรือจะเป็นชุดสำเร็จร้านข้าก็มี"

เซียวจ้านเป่ยอยากจะบ้าตาย อืมพาไอ้หน้าอ่อนนั่นขึ้นเขาล่าสัตว์กลับมาก่อนจะโกนหนวดโกนเคราสักที ยายเด็กบ้านั่นคำก็ตาแก่สองคำก็ตาเฒ่า คอยดูเถอะตาเฒ่าอย่างข้าจะทำให้เจ้าขาอ่อนครางแต่ชื่อข้าสักวันแม่ตัวดี

"เอ่อ เถ้าแก่เนี๊ยข้าอยากได้ชุดสตรี สามชุดขนาดเท่านี้ กับชุดเด็กผู้หญิงสี่ขวบสามชุดขอรับ ขอผ้าห่มสี่ผืน ผ้านวมสี่ผืน แล้วก็ผ้าฝ้ายเนื้อดีท่านมีกี่ข้าเอาหมดสีละสองพับ ผ้าฝ้ายสีขาวห้าพับ ผ้าไหมเนื้อตีห้าพับ รองเท้าสตรีสามคู่ของเด็กสามคู แค่นี้แหละขอรับ"

คังหยุนที่เดินตามมาถึงกับหยุดฟัง ซื้ออะไรเยอะแยะ หรือเข้าไม่เคยมีเงิน พอได้สี่ร้อยตำลึงที่ได้จากเขาเอามาซื้อของขนาดนี้ หงซิ่วที่หันมาเห็นคังหยุนก็ถึงกับตะลึง

เขารูปงามมากนัก หงซิ่วใจเต้นจนหวั่นไหวอยากนอนทอดกายให้บุรุษตรงหน้าเหลือเกินต่อให้เปลืองตัวเปล่าๆนางก็ยอม

แต่เขาไม่ได้มองนางสักนิดกลับไปทักทายเซียวจ้านเป่ย หงซิ่วยิ่งรังเกียจเซียวจ้านเป่ยนัก

นางถูกแม่เลี้ยงขายให้เซียวหลงปู่ของเขาห้าสิบตำลึง เซียวจ้านเป่ยอัปลักษณ์ หนวดเครารุงรังหน้าตาสกปรก

อีกทั้งถูกปู่ของเซียวจ้านเป่ยวางยา นางกับเขามีสัมพันธ์กันแค่ครั้งเดียวในคืนนั้น นางก็ทนไม่ได้แล้ว ขยะแขยงเขาเหลือทน

ที่นางอดทนอยู่เพราะไม่มีที่ให้ไป หงซิ่วเกลียดอีมารหัวขนเซียวลี่ผิงนั่น จนในที่สุดก็ได้เจอเหลียงเถี่ยต้านจึงขโมยเงินเซียวจ้านเป่ยแล้วหนีตามมายอมเป็นอนุมีกินมีใช้ อีกทั้งเหลียงเถี่ยต้านนั้นหน้าตาดี แต่บุรุษตรงหน้านี้สิเรียกว่าหน้าตาแท้จริง แต่เขาไม่มองนางสักนิด กับส่งเสียงคุยกับเซียวจ้านเป่ยเจื้อยแจ้ว

"พี่ชาย ท่านซื้อผ้าเยอะแยะจะนำไปเป็นสินสอดให้สตรีบ้านใดกันเล่า"

คังหยุนเห็นเขาซื้อผ้ามากกว่าสิบพับอีกทั้งเครื่องนอน ปกติคนชนบทมักซื้อสิ่งเหล่านี้เป็นสินสอดหรือสินเดิมให้บุตรสาว

"เป็นสิ่งของที่ภรรยาให้ซื้อน่ะ นางสั่งเอาไว้เอ่อน้องชายข้าต้องกลับแล้ว นางไม่ชอบให้ข้าห่างนางนานๆ ข้าเพิ่งแต่งงานได้สี่วันน่ะ"

คังหยุนมองหน้าเขาสลับกับสตรีอีกคนที่ลูกน้องเพิ่งมารายงาน เขาขยะแขยงจึงถอยเท้าออกห่าง สตรีคบชู้น่ารังเกียจเสียจริงๆ ไม่ว่าบุรุษตรงหน้าจะเป็นเช่นไร น่าเกลียดหรืออัปลักษณ์แต่ก็แต่งกันแล้ว

หงซิ่วชม้อยตามองคังหยุนอย่างเอียงอาย คังหยุนรู้สึกคลื่นใส่รังเกียจนางยิ่งกว่าเดิม จากนั้นก็หันไปหาเซียวจ้านเป่ยแทน

"อ้อ อาซ้อคงงามมากสินะ ท่านจึงรักนางเช่นนี้ เป็นสามีที่ใส่ใจภรรยายิ่งนัก โชคดีของนางเหลือเกิน"

คำพูดนั้นของคังหยุนทำให้หงซิ่วริษยาทันที เซียวจ้านเป่ยไม่เคยมองหน้านางสักครั้งตลอดสี่ปี

ขนาดถูกวางยายังเอาเสื่อฟางมาปิดหน้านางไม่ยอมมอง ไม่เปลื้องกระทั่งผ้า แค่ถอดกางเกงครึ่งเดียว จับขานางแยกออกแล้วก็สอดใส่ทันทีนางเจ็บแทบฉีกขาดเขาก็ไม่สนใจจนเขาปลดปล่อย เดินจากไปอย่างไม่ไยดี

นางตั้งครรภ์เขาก็ไม่มอง นางทำร้ายตัวเองให้แท้งบุตร เขาตบหน้านางแล้วบอกว่าหากเด็กในท้องเป็นอะไรไปนางก็ไม่มีสิทธมีชีวิตอยู่

แล้วนังผู้หญิงคนใหม่มีสิทธิ์อะไรที่เซียวจ้านเป่ยทะนุถนอม นังแพศยาคนไหนกันที่เขาอ่อนโยนด้วย หงซิ่วจึงเอ่ยขึ้นให้คนในตลาดที่กำลังเดินไปมาและคนในร้านผ้าได้ยิน

"แหมคุณชายท่านนี้ อะไรคือรักเมียหรือเจ้าคะ คุณชายท่านนี้คงไม่รู้ได้ยินว่าภรรยาเขากระโดดน้ำตายตั้งแต่คืนแรก เหอะอยู่ข้างนอกทำเป็นเสแสร้งว่ารักลูกเมีย ข้าโชคดีนักที่จากเจ้ามาได้ "

"อ้อ ที่แท้เจ้าเคยเป็นเมียท่านลุงคนนี้หรือ แหม่ๆๆโชคดีจริงๆแหละแม่นางน้อยเจ้างามเพียงนี้ เขาไม่คู่ควรกับเจ้าหรอก"

"ใช่ๆ ไม่ดูสารรูปตนเองสักนิด อยากมีเมียสวย ถุยคางคกอยากกินเนื้อหงส์ฟ้า"

หงซิ่วทำท่าเอียงอายเมื่อสายตาบุรุษทั้งหลายมองมาที่นางอย่างหลงใหล และด่าว่าเขาไม่คู่ควรกับนาง เซียวจ้านเป่ยไม่สนใจนำของใส่เกวียนเรียบร้อย เมียเขาสั่งอะไรกันแล้วเขาก็ซื้อตามใจนางอีกด้วย เกวียนแทบไม่มีที่วางแล้ว ก่อนจะนั่งที่บังคับเกวียนแล้วเอ่ยขึ้นเสียงเย็น

"สตรีผู้นี้ไม่ใช่เมียข้า นางเป็นแค่สินค้าที่ใครจะซื้อไปขี่ก็ได้นางขายหมดนั่นแหละ ข้าแค่โชคร้ายนึกว่านางจะดีเหมือนหน้าตา ที่แท้ก็ของผุเน่าๆร่านไปทั่ว เสียดายของๆข้านักที่ไปทิ่มเอาสิ่งโสโครก ล้างอยู่นานแรมปีกว่าจะสะอาด ข้าถึงหาภรรยาใหม่ได้ไม่อยากให้นางแปดเปื้อนอาจม" จากนั้นก็บังคับเกวียนกลับบ้าน

บรรดาสตรีที่บิดหูบุรุษของตนอยู่ก็หัวเราะสะใจมองไปนั่งหงซิ่วทันที หงซิ่วอับอายที่เซียวจ้านเป่ยด่านางว่าเป็นหญิงร่าน คำๆออกจากปากบุรุษแล้วคนจะมองนางเช่นไร

เซียวจ้านเป่ยข้าอยากรู้นักว่านังแพศยาที่เจ้าอ่อนโยนด้วยนั้น จะงามเพียงใดกันเชียว หึอัปลักษณ์อย่างเจ้าขอทานยังไม่ต้องการเลย

เชิงเขาซีซาน

"ฮะ ฮะ ฮัดเช้ยๆๆ โอ๊ยใครด่าแม่วะ ต่าแก่บ้านั่นแน่ๆเฮ้ออยู่ที่นี่มาสี่วันแล้วคิดถึงบ้านฉิบหาย ป่านนี้ใครคุมบ่อนให้วะเพิ่งปล่อยกู้ไปสิบล้านอีกดอกเบี้ยเอยเงินต้นเอยหายวับ ไอ้เด็กเวรพวกนั้นนะ จะยิงกันแต่ตัวเองเสือกไม่ตาย มาเดือดร้อนชาวบ้าน แม่งเอ๊ย"

จูเหมยลี่ด่าไปด้วยจามไปด้วย มีคนคิดถึงนางแน่ๆ แต่ใครล่ะถ้าไม่ใช่ไอ้เฒ่าลามกเซียวจ้านเป่ย เซียวลี่ผิงเป็นเด็กดีจริงๆ นั่งเล่นลูกสนที่นางเก็บมาให้ง่วนไม่งอแงสักนิด จูเหมยลี่หาขุดผักป่าได้มากมาย น่าแปลกนางนึกอะไรก็ได้กลิ่นสิ่งนั้นทันทีตามหาจนเจอ มิติไม่มีแต่มีพรจากฟ้าแบบนี้ก็เอานะ ในตะกร้ามีทั้งกวางตุ้ง มะเขือเทศ ใบกระวาน คื่นช่าย ต้นหอม ไชเท้า อีกทั้งเก็บเมล็ดพันธุ์แก่ๆ มาได้หลายชนิด

"ถ้าเป็นพรจากฟ้าให้หนูได้กลิ่นเอ่อ อะไรดีเห็ดหลินจือเหรอ ไม่ๆๆ เอาที่จับต้องได้ไม่เพ้อฝันสิจูลี่ อยากเจอลูกพีชกับรวงผึ้งใหญ่ได้ไหม ถ้าเป็นอย่างที่คาดการณ์ขอให้เจอ"

จูเหมยลี่ยืนรอพักนึงก็ถอดใจ ไม่นานก็ได้กลิ่นหอม แม่จ๋ากลิ่นหวานอมเปรี้ยว อีกทั้งกลิ่นๆน้ำผึ้ง โอ้วสวรรค์ของแท้

"ผิงผิง ไปกันแม่ว่าแม่ได้กลิ่นของอร่อยนะ เอาตะกร้าไปเก็บที่บ้านก่อนไหมแล้วเราขึ้นมาอีกที่ ตกลงไหม"

"อื้ม ท่านแม่ลูกเฉาเหมยนี่อร่อยมากๆเลยเจ้าค่ะ"

เซียวลี่ผิงชอบเฉาเหมยที่จูเหมยลี่เก็บมาให้ นางนั่งกินจนปากแดงฉ่ำ

จูเหมยลี่ค่อยๆใช้ผ้าเช็ดปากให้นางอย่างอ่อนโยน ก่อนจะหอมหน้าผากเล็กๆนั่น ภาพนี้ทำเอาคนที่เพิ่งมาถึงใจละลาย นางอ่อนโยนเหลือเกินเป็นสิ่งที่มารดาควรมี แต่สตรีน่าตายอีกคนที่เขาเจอวันนี้เป็นแม่แท้ๆของผิงผิง กลับทุบตีหยิกนางจนเขียวช้ำทุกครั้งที่เขาไม่อยู่บ้าน เขาแน่ใจว่านางต้องมาหาเรื่องสักวัน ควรเตือนเหมยลี่ของเขาสักหน่อย ก่อนจะเดินไปหาทั้งคู่

เซียวจ้านเป่ยคาดการณ์ไว้ไม่ผิด หงซิ่วมาหาเรื่องจริงๆนางมาอย่างหงส์ แต่ถูกเจ้าแม่มาเฟียจูเหมยลี่หักปีกจนกลายเป็นไก่พิการกลับไปเลยล่ะ