สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

หานรั่วสุ่ยเจ้ามันขี้ขลาด

ยามเหมาจูเหมยลี่ตื่นแล้ว นางกำลังจะลุกแต่ถูกแขนแข็งแรงกอดเอาไว้ จูเหมยลี่เอ่ยเบาๆ กลัวบุตรสาวตื่น

" ท่านพี่วันนี้สายๆ จะมีคนมาบ้านเรา รีบลุกเถอะเจ้าค่ะยังต้องเข้าเมืองอีก เมื่อวานคุณชายคังนำวัตถุดิบมามากมายก็จริง แต่ว่าไม่อาจพอเลี้ยงคนสามสิบคนนะเจ้าคะ ตื่นเถอะ ข้าจะไปกับท่านด้วยเอาผิงผิงไปด้วย นางคงอยากไปดูโลกภายนอก"

เซียวจ้านเป่ยนอนหงายทันที เขาไม่อยากพาบุตรสาวออกไปข้างนอกในตอนที่ตนเองยังไม่มีอำนาจมากพอดี จูเหมยลี่รู้สึกแปลกใจจึงลุกขึ้นมาหาก่อนจะรั้งแขนเขาขึ้นมาแล้วเปิดใจคุย

"ท่านพี่ เราต้องคุยกันหน่อย ผิงผิงจะอยู่แต่ในเรือนไม่ได้ เช่นนั้นเมื่อไหร่ลูกจะรู้ทันเล่ห์เหลี่ยมคนอื่นเล่า ท่านมีเหตุผลอันใดที่ตอ้งซ่อนนางไว้ช่วยบอกที อย่าให้ข้าต้องคิดสะระตะไปเองเลย"

"ลี่เอ๋อร์ ให้นางแต่งตัวเป็นบุรุษแล้วกัน ข้าจะไปบ้านพี่ตงหยางขอยืมเสื้อบุตรชายเขา เจ้าอย่าถามเลยข้าไม่ได้อยากปิดบัง แต่บางอย่างเจ้ารู้แล้วจะพลอยทุกข์ใจไปด้วย"

เซียวจ้านเป่ยลุกจากที่นอนทันที จูเหมยลี่จึงเรียกเขาเอาไว้

"งั้นวันนี้ฝากท่านพี่เซี่ยสักวันได้หรือไม่ ท่านซื้อของมาไม่เคยครบขาดนั่นขาดนี่ ข้าจึงอยากไปด้วย ท่านพี่ข้ารู้อาซ้อตั้งงครรภ์อยู่ แต่ว่าเราไปแค่ช่วงเช้าสายๆ ก็กลับแล้วนะเจ้าคะ"

เซียวจ้านเป่ยพยักหน้า แม้ว่าที่นี่จะห่างไกลเมืองหลวงนัก แต่ก็ใช่ว่าบุตรสาวเขาจะปลอดภัย หากตัวเขาคนเดียวต่อให้มาทั้งจวนฉู่เขาก็ไม่หวั่น ห่วงลูกก็ห่วง หวงเมียก็หวงนางงามเช่นนี้ไม่อยากให้ใครได้เห็นเลย แต่จำใจต้องพานางไปด้วย จากนั้นก็เดินไปบ้านของเซี่ยตงหยาง

กำลังจะผ่านบ้านของจางรั่วสุ่ย คังหยุนก็เหินออกมาตามด้วยจางรั่วสุ่ยที่ซัดฝ่ามือใส่เขา ทั้งสองคนปะทะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร

ทั้งคู่ต่อสู้กันเอาเป็นเอาตาย เยี่ยอวี่หวีดร้องที่เห็นสามีกระอักเลือด จางลู่เหลียนเองก็วิ่งเข้าไปประคองคังหยุน เซียวจ้านเป่ยต้องรีบไปแทรกกลางก่อนทั้งคู่จะลงมืออีกครั้ง

เซี่ยตงหยางที่รับรู้ถึงไอสังหาร ก็ตรงมาบ้านจางทันที ก่อนจะสกัดฝ่ามือจางรั่วสุ่ยที่ซัดเข้าใส่คังหยุนอีกครั้งได้ทัน เซียวจ้านเป่ยอยากรู้ต้นสายปลายเหตุจึงเอ่ยถามสหายรุ่นน้อง

"รั่วสุ่ยนี่มันเรื่องอะไรกัน เหตุใดต้องเอากันให้ตายด้วย คุณชายคังท่านเล่าไหนว่าเมากลับไม่ไหวนอนค้างบ้านข้า แล้วเหตุใดท่านมาโผล่ที่นี่แต่เช้ากัน"

"เขาหรือเมากลับไม่ไหว หาข้ออ้างปีนเข้าหาน้องสาวน่ะสิพี่จ้านเป่ย จางลู่เหลียนมานี่เดี๋ยวนี้ เจ้ายังมียางอายหรือไม่"

จางรั่วสุ่ยตรงไปกระชากแขนน้องสาว แต่ถูกคังหยุนกั้นไว้ เขาเอาตัวจางลู่เหลียนมากอด จางลู่เหลียนร้องไห้ก่อนจะตัดพ้อพี่ชาย

" ท่านมันคนไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย ข้ากับเขายังไม่ได้มีอะไรกันเลย ท่านก็โวยวายไม่พอใจก็ทุบตีคน จางรั่วสุ่ยท่านมันคนไม่ดี ฮือๆๆๆ"

"ไม่มีอะไรหรือ พวกเจ้าสองคนครางรัญจวนถึงเพียงนั้น อย่ามาโกหกปลิ้นปล้อนมานี่เดี๋ยวนี้นะจางลู่เหลียน"

เซียวจ้านเป่ยกับเซี่ยตงหยางถึงบางอ้อทันที คังหยุนแอบมาปีนหน้าต่างเข้าหาน้องสาวเขา จางรั่วสุ่ยไม่โมโหก็แปลกแล้ว คังหยุนยืนเผชิญหน้าก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

"หานรั่วสุ่ย เจ้ามันคนขี้ขลาด มารดาเจ้าตรอมใจตายบิดาเจ้าก็ตรอมใจจากไปอีกคน แทนที่จะแก้แค้นให้พวกเขา กลับพาน้องสาวหนีมาอย่างคนขี้ขลาด"

จางรั่วสุยชะงักทันที คังหยุนคนนี้รู้หรือว่าเขาเป็นใคร จึงหน้าอกกระเพื่อมโกรธหนักกว่าเดิม มีสิทธิ์อะไรมาเอ่ยถึงบิดามารดาเขากัน

" คังหยุนที่นี่คือจิ่วโจวหาใช่เมืองหลวง มือของสกุลคังยื่นมาไม่ถึงหรอก หุบปากของเจ้าซะถ้าไม่อยากตาย"

จางรั่วสุ่ยชี้หน้าชายหนุ่มรุ่นน้อง ใบหน้าแดงก่ำเพราะความโมโห คังหยุนไม่หยุดเขายังคงกล่าวต่อ

" หานรั่วสุ่ย ท่านมันขี้ขลาด หากเป็นข้าๆ จะไม่หนีมาอย่างคนขี้ขลาดเยี่ยงท่าน แต่ข้าจะยึดทุกอย่างของสกุลหานมาเป็นของข้าๆ จะทำให้พวกเขารู้ว่าต่อให้มารดาของข้าไม่ได้มีฐานะสูงส่งแต่นางก็คลอดบุตรที่มีความสามารถออกมา แต่ว่าท่านกลับเลือกที่จะหนี ปล่อยให้บิดากับมารดาเจ้าจากไปอย่างอดสู"

จางลู่เหลียนทรุดลงทันทีก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก นางคิดถึงท่านแม่ คิดถึงท่านพ่อ ท่านย่าเกลียดท่านแม่ที่ฐานะต่ำต้อย ตั้งแต่เล็กก็กีดกันไม่ให้พี่ชายพบท่านแม่มาตลอด

เขาเป็นคุณชายที่ต้องสืบทอดตำแหน่งจวนหานกลับไม่สู้เพื่อมารดาเพื่อนาง แต่เขากลับพานางจากมาไม่แก่งแย่งชิงดี แต่ตอนนี้นางต้องการมันนางต้องการแก้แค้นท่านย่าและบรรดาสะใภ้ทุกคน

" พี่ใหญ่ คุณชายคังพูดถูกเหตุใดเราต้องหนี ท่านขี้ขลาดเกินไปข้าไม่สนใจว่าพวกเขาจะมีกันกี่มากน้อย ข้าจะทวงทุกสิ่งของมารดาข้าคืนมา สกุลหานตัวดีข้าจะครอบครองมันแล้วเปลี่ยนป้ายจวนหานให้เป็นจวนจาง ให้พวกมันยืนมองดูความตกต่ำของสกุลหานที่พวกมันภูมิใจ ข้าจะแต่งกับคุณชายคัง ข้าจะเข้าเมืองหลวง"

จางรั่วสุ่ยเองก็ถึงกับยืนเซ ใช่เขาต้องการแก้แค้น จึงขอไปเป็นทหารแต่ไม่อยากให้น้องสาวกับภรรยาเป็นห่วงจึงไม่อาจเอ่ยความในใจ ได้แต่พูดเตือนสติน้องสาว

"เหลียนเอ๋อร์ เจ้าแต่งกับเขาก็ไม่สงบสุขหรอก ไม่มีบ้านเดิมให้พึ่งพาไม่มีสินเดิมสนับสนุน เจ้ารู้ไหมแปดปีก่อน บุตรชายเฉิงอ๋องถูกคนตามไล่ล่าตามฆ่า เหลียนเอ๋อร์หากพี่ไม่พาเจ้าออกมาเจ้าจะเป็นเช่นไร ลำพังแค่ตัวพี่ยังพอเอาตัวรอดได้แล้วเจ้าเล่า อ้ายจ้านเป็นใครเป็นถึงหลานชายฮ่องเต้ อีกทั้งเป็นหลานชายที่ไทเฮาทรงรักใคร่ที่สุด เขายังไม่สามารถเอาตัวรอดจากการแก่งแย่งได้เลย"

" ฮือๆๆๆ พี่ใหญ่ข้าคิดถึงท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านพ่อข้าเกลียดสกุลหาน พวกเขาล้วนสารเลวไม่มีใครดีสักคน ฮือๆๆๆ"

จางลู่เหลียนร้องไห้อย่างหนัก เยี่ยอวี่ที่เพิ่งรู้ฐานะของสามีก็น้ำตาไหล เขาต้องปิดบังตัวเองใช้ชีวิตลำบากมาหลายปี ก่อนหน้าคงไม่ได้นอนหลับสนิท จึงปลอบใจสามี

" ท่านพี่ อย่าว่าอาเล็กเลยเจ้าค่ะ ค่อยๆคิดเถอะ คุณชายคังเองหากอยากแต่งงานกับอาเล็กจริงๆ เขาคงมีวิธีให้อาเล็กยืนได้มั่นคงในบ้านเขากระมัง"

" ข้าเห็นด้วยกับเยี่ยอวี่นะรั่วสุ่ย อย่าเพิ่งขบคิดในสิ่งที่ยังมาไม่ถึงเลย จ้านเป่ยเจ้าจะไปหาข้าหรือ"

เซี่ยตงหยางให้สติจางรั่วสุ่ยก่อนจะหันไปหาเซียวจ้านเป่ย แต่เขากำลังคิดว่าเรื่องที่เขาถูกลอบสังหารเหตุใดจางรั่วสุ่ยถึงรู้ แต่บิดาเขากลับไม่รู้หรือรู้แต่ไม่ใส่ใจกันแน่

เซี่ยตงหยางเห็นเขายืนเหม่อก็ได้แต่ถอนหายใจ เซียวจ้านเป่ยได้แต่คิดดูท่าเรื่องที่อ้ายจ้านซื่อจื่อแห่งจวนเฉิงอ๋องถูกตามฆ่าแล้วหายสาปสูญคงเป็นเรื่องขึ้นมาแล้ว

ได้ยินคังหยุนบอกกับคนของเขาว่า เสด็จย่าใกล้กลับมาแล้ว เสด็จอาจึงส่งคนออกตามหาเขาอย่างโจ่งแจ้ง เพื่อไม่ให้คนของสกุลฉู่มีโอกาสลงมือกับเขาอีก