สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

เขาคือหานรั่วสุ่ยทั่นฮวานน้อยnc+

จูเหมยลี่ กินอาหารกับเซียวลี่ผิงในบ้าน ด้านนอกบุรุษคุยกัน นั่งดื่มไปด้วยนางไม่อยากไปนั่งวุ่นวาย

คังหยุนทำลายความเงียบเอ่ยขึ้นก่อน

"ท่านไม่คิดกลับไปทำงานที่เมืองหลวงหรือใต้เท้าเซี่ย อ้อพี่เซียวท่านรู้หรือไม่ว่าเขาเป็นใคร"

"ไม่รู้ เขาบอกแค่ว่าเคยเป็นขุนนางแต่เบื่อการแก่งแย่งชิงดี เลยลาออกมาใช้ชีวิตกับลูกเมีย"

"อ้อ ใต้เท้าเซี่ยท่านแต่งงานแล้วหรือ ฮูหยินของท่านคงงามมากนัก สตรีเมืองหลวงคงใจสลายหลายคนหากรู้เรื่องนี้"

เซี่ยตงหยางยิ้มเยาะ เขารู้จักคังหยุนเด็กคนนี้ดี หากรับใช้ราชสำนักถือว่าเป็นคนเก่งและฉลาดไม่น้อย แต่คงเห็นความเน่าเฟะเหมือนกันจึงไม่อยากทำงานให้ราชสำนัก

"ไม่พูดเรื่องอดีตแล้วว่าแต่หงซิ่วกับเฉิงอี้จัดการอย่างไร บอกได้หรือไม่" เซี่ยตงหยางถาเขา

"นางถูกเหลียงเถี่ยต้านขายให้คนรับเหมาเร่ร่อนที่รับจ้างขุดเหมือง พรุ่งนี้เดินทางไปชายแดงซ่งหยู ส่วนเฉิงอี้ถูกปลดจากบัณฑิต ปรับหนึ่งพันตำลึงโบยสามสิบไม้ ขังคุกหนึ่งเดือน"

"นับว่าสาสม เฮ้อน้องเซียวภรรยาเจ้าทำอาหารอร่อยนัก มิน่าเจ้าบ่นไม่อยากไปทัพฮ่าๆ"

"ใต้เท้าเซี่ย ข้ารู้สึกจางรั่วสุ่ยรังเกียจข้านัก ไม่เข้าใจเหตุผลจริงๆ"

"เขาคือบุตรชายหานรั่วอวิ๋น เจ้ากรมการคลังคนก่อนน่ะ เหล่าฮูหยินร้ายกาจเพียงใดท่านน่าจะรู้ เขาไม่รู้หรอกว่าข้าเป็นใคร หากรู้ว่าข้าเคยเป็นขุนนาง เขาคงไม่คบค้าเป็นสหายหรอก จางรั่วสุยรังเกียจขุนนาง จึงแต่งงานกับสตรีชาวบ้าน เรื่องของท่านกับจางลู่เหลียนไม่ง่ายนะ"

"หานรั่วสุยใช่คนที่สอบได้ทั่นฮวาตั้งแต่อายุสิบขวบแล้วได้ที่หนึ่งห้าปีติดต่อกันคนนั้นหรือ ฝ่าบาทเสียดายเขาอย่างมากเลยนะ ที่เขาลาออกหายหน้าตามหาก็ไม่เจอ"

หลังมื้อค่ำก็แยกย้าย ส่วนคังหยุนเมาจนกลับไม่ไหว สุดท้ายนอนค้างบ้านเซียวจ้านเป่ย จูเหมยลี่จึงต้องจัดห้องให้เขาเพิ่ม คนตัวโตหวงห้องที่เขากับนางใช้รักกันหวานซึ้ง

ห้องเสบียงจึงกลายเป็นห้องนอนคุณชายตัวโตโดยปริยาย เมาขนาดนั้นไม่ตื่นมาหรอก ไม่รู้ดื่มย้อมใจอะไรนักหนา

ยามไฮ่เซียวผิงผิงหลับแล้ว จูเหมยลี่กำลังเขียนแบบชุดที่จะตัดให้เซียวจ้านเป่ยเอาไปใส่ที่กองทัพด้วย

นางอยากตัดหลายๆชุด เซียวจ้านเป่ยที่กล่อมลูกหลับไปแล้วก็เดินออกมา เห็นนางกำลังขีดเขียนก็เดินมาหา กดคางลงบนไหลเล็ก จมูกไต่ซอกคอหอมเหลือเกิน ไม่อยากไปทัพแล้วได้ไหม อยากอยู่ที่นี่มีแค่เขากับลูกเมียหากไม่ใช่เพาะอยากแก้แค้นให้มารดา ที่ถูกวางยาจนนางจากไปเขาจะไม่ขอข้องเกี่ยวกับเสด็จพ่ออีกเลยทั้งชีวิต

มือหนาเริ่มซุกซนอีกแล้วจูเหมยลี่อ่อนใจเขาไม่เคยพักสักวัน หาเศษหาเรอตลอดนี่ถ้ายอมเขาไม่รู้ป่านนี้เสกเด็กเข้าท้องไปแล้วกระมัง

"อื้อ ท่านพี่อย่ากวนสิเหตุใดไม่รีบนอนเจ้าคะ พรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองแต่เช้าต้องซื้อของ คนมามากนักอย่างน้อยก็ควรเลี้ยงอาหารสักหน่อย"

"หอมจังเลย ดึกแล้วแสงสว่างไม่พอเดี๋ยวเสียสายตาไว้เขียนพรุ่งนี้นะ ทรมานเหลือเกินแล้วมาเถอะเมียจ๋า"

เซียวจ้านเป่ยหยิบพู่กันในมือนางออกก่อนจะ โบกมือดับเทียน จูเหมยลี่ได้แต่ทำใจคืนนี้จะกี่ยามกัน ถึงแม้เขาจะไม่ล่วงล้ำแต่ก็เอาแต่ใจไม่น้อย คืนนึงปลดปล่อย ไม่ต่ำกว่าสามหนนางเมื่อยมือเมื่อยปากไม่น้อยเลย นี่หากยอมให้เขาร่วมรักจริงๆไม่ฟ้าสว่างเลยหรือ

เซียวจ้านเป่ยจ้องตาเมียสาว จูเหมยลี่คล้องคอเขาไว้ก่อนจะดุเสียงเข้ม

"คืนนี้ตามใจท่านแค่ครั้งเดียวนะ พรุ่งนี้ต้องเข้าเมือง อีกอย่างคุณชายคังนอนอยู่ห้องข้างๆอย่าเสียงดังสิ"

"ได้ ทุกอย่างตามใจเจ้า ลี่เอ๋อร์พี่ร้อนจังปลดชุดให้หน่อยสิ เจ้าปลดชุดพี่ได้เร่าร้อนนัก"

จูเหมยลี่มองค้อนก่อนจะผลักเขาลงใช้ปากน้อยๆกัดสายรัดเอวเขาดึงออก มือบางปลดเสื้อออกจากไหล่เขา ใบหน้างามเลื่อนลงต่ำงับสายกางเกงเขาก่อนจะลากผ่านเจ้าตัวดีของเขาที่ชี้หน้านางอยู่

"จะถอดอย่างไรเจ้าคะ ชี้โด่ขวางทางขนาดนี้ หื้ม ท่านพี่"

เสียงหัวเราะหึๆจากคนตัวโตก่อนเขาจะรั้งนางมาหาจุมพิต แล้วยกสะโพกให้มือของนางถอดกางเกงเขาได้ จูเหมยลี่ลอกคราบเขาแล้วเหลือแต่ตัวเอง เซียวจ้านเป่ยกัดฟันนางกำลังแกล้งทรมานเขา

"ลี่เอ๋อร์คนงาม ทำแบบนี้พี่จะตายเอานะ เด็กดี"

จูเหมยลี่ปลดชุดตนเองออก คลานขึ้นคร่อมเขาโน้มตัวเข้าหา ทรวงอกงามอยู่ตรงหน้าพอดี เซียวจ้านเป่ยอยากรู้ว่าเมียรักจะทำอะไรต่อจึงนอนรอเฉยๆ

"ท่านพี่ เห็นเมื่อเย็นบ่นว่ากินข้าวไม่อิ่มหรือ มีอย่างอื่นแทนข้าวท่านหิวไหม"

เซียวจ้านเป่ยหัวเราก่อนจะพลิกนางลงใต้ร่างแล้วครอบครองยอดถันสีชมพูสวยทันที จูเหมยลี่กอดคอเขาแน่น แอ่นอกให้เขาดื่มด่ำแนบชิด เขาไม่รู้หรอกวาคนตัวเล็กก็ไม่อยากให้เขาไปทัพเช่นกัน นางโหยหาความรักจากเขาเหลือเกิน

เด็กสาวที่ถูกเลี้ยงด้วยเงิน คุณพ่อเลิกรา,เลิกร้างกับคุณแม่ แม้ว่าคุณพ่อไม่แต่งงานใหม่เพราะไม่อยากเจอผู้หญิงแบบแม่อีกแต่ก็เปลี่ยนคู่นอนไม่ซ้ำหน้า

เซียวจ้านเป่ยก็เหมือนคุณพ่อ เข็ดจากเมียเก่าไม่อยากแต่งงานอีก แต่ตอนนี้เขากลับหลงไหลนางอย่างถอนตัวไม่ขึ้น จูเหมยลี่สะท้านทันทีที่ลิ้นร้ายไล้วนรอบกลีบงาม ก่อนจะแหวกกลีบดอกที่ปิดสนิทสำรวจแหล่งน้ำหวานด้านใน

"อื้อ เสียว ท่านพี่ข้าเสียวอร๊าย ท่านพี่ข้า ข้าถึงแล้วอร๊าย"

ร่างบางกระตุกเกร็ง เซียวจ้านเป่ยยังไม่อิ่มเขายังคงดูดดื่มไม่หยุดจนจูเหมยลี่กระตุกติดๆกันถึงห้ารอบ นางบอกเขาว่าไม่ไหวแล้ว

"หวานนักไม่อยากปล่อยเลย เมียจ๋าช่วยหน่อย ร้อนจะระเบิดแล้ว ดับให้ที"

ทันทีที่ปากเล็กครอบครองความแข็งขึงของเขาเซียวจ้านเป่ยก็คำรามแหบพร่าทันที นางช่างเก่งนักขนาดเขาไม่ได้สอดใส่ในกายนางๆยังทำเขาคลั่งได้ถึงเพียงนี้

ลิ้นน้อยๆหยอกล้อจนเขาทนไม่ไหว พลิกกายนางลงจูเหมยลี่คว้าความแข็งขึงของเขาวางกลางร่องอกงามช้อนบีบสองเต้าเข้าหากันให้แนบชิดแก่นกายใหญ่โต

เซียวจ้านเป่ยขยับสะโพกแกร่งใส่ร่องอกแสนนุ่มนิ่มหายใจฟืดฟาด จนในที่สุดก็ปลดปล่อยสายธารชุ่มฉ่ำออกมา หมดฤทธิ์นอนหอบหายใจข้างๆ

"พอแล้วนะ ข้าจะไปล้างตัวแล้วกลับห้องลูก"

"ไปที่ลำธารเถอะพี่ช่วยล้าง"

จูเหมยลี่ค้อนเขาทันที คนบ้านี่จะต่ออีกรอบแน่ๆ จากนั้นก็ยอมให้เขาอุ้มนางไป

จางลู่เหลียนที่หลับอยู่รู้สึกถึงไอร้อนผ่าวข้างกายจึงลืมตา กำลังจะร้องกรีดแต่ถูกมือหนาปิดปากไว้

"เด็กดีข้าเอง คิดถึงทนไม่ไหวแล้วยอมให้พี่ชายเจ้าตีตายวันนี้ดีกว่าไม่ได้เห็นหน้าเจ้า"

"ท่านมาได้อย่างไรคุณชายคัง พี่ข้ามีวรยุทธนะท่านอยากตายหรือ"

"ข้ารู้ เห็นท่าเดินเขาก็รู้แล้ว ขอนอนกอดได้ไหมคิดถึงไม่ไหวแล้ว เด็กดีข้าคลั่งตายแน่อุตส่าห์หาทางนอนค้างที่นี่หื้ม ได้ไหม"

จางลู่เหลียนกลัวพี่ชายตื่นจึงกระเถิบเข้าด้านในให้คังหยุนล้มตัวนอนข้างๆ

คังหยุนกอดนางก่อนจะจุมพิตดูดดื่ม จางลู่เหลียนใช้นิ้วปิดปากเขาทันทีที่เขาจะก้มลงมาเคล้าเคลียเนินถัน

"ไหนบอกนอนอย่างเดียว อย่ารุ่มร่ามนะไม่งั้นวันต่อไปข้าจะลงกลอนหน้าต่าง"

"หื้ม ที่แท้เปิดรอข้าหรือ เจ้าน่ารักจริงๆเหลียนเอ๋อร์"

"อย่ามาเรียกแบบนี้ นอนได้แล้วคนบ้า"

คังหยุนไม่สนกฎเกณฑ์อยู่แล้ว เขาจะแต่งกับนางใครก็ขวางไม่ได้ แม้แต่ท่านป้าที่เป็นกุ้ยเฟยอยู่ในวังก็บังคับเขาไม่ได้ คนตัวเล็กหายใจสม่ำเสมอแล้ว คังหยุนจูบขมับนาง

"เหลียนเอ๋อร์ เจ้าคือสตรีคนแรกที่ทำให้ข้าอยากมีครอบครัว"

จางรั่วสุ่ยได้ยินทุกอย่าง ลังเลว่าจะเข้าไปกระชากเขาออกมาดีไหม คนในห้องไม่รู้เลยว่าจางรั่วสุ่ยเข้าใจผิดว่าทั้งคู่ข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว เขาจะทำอะไรได้ พรุ่งนี้คงต้องคุยให้รู้เรื่อง