สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

ท่านพ่อป่วย

วันนี้เซียวจ้านเป่ยและชาวบ้านตัดไม้ได้จำนวนมาก จูเหมยลี่อยากสั่งทำเครื่องเรือนจึงจะไปหาจูเก่อคังที่บ้าน แต่เพราะนางงามเกินไปเซียวจ้านเป่ยหวงเมียสาวจึงจะไปเอง ส่วนจูเหมยลี่ไม่อยากให้เขาหึงหวงจนเกินงามจึงต้องพูดคุยกัน

"ผิงผิง นั่งเล่นดีๆนะแม่มีเรื่องปรึกาากับท่านพ่อสักหนอยได้หรือไม่"

"เจ้าค่ะท่านแม่ ท่านพ่อห้ามดุท่านแม่นะเจ้าคะ"

เซียวจ้านเป่ยมองหน้าเมียสาวอย่างสงสัย เมียโกรธอะไรอีกหรือเปล่า สาวตาดูดุน่ากลัวจริงๆวันนี้

เมื่อเข้ามาในห้องจูเมยลี่ก็นั่งลงบนเตียงก่อนจะยิ้มหวานกางแขนออกเหมือนผู้ใหญ่อยากกอดเด็กตัวน้อย เซียวจ้านเป่ยเดินเข้าไปหา

จากนั้นก็รั้งนางมานั่งบนตักตนเองจูบนางเนิ่นนานก่อนจะถอนออกอย่างเสียดายความหวาน เขาทำท่าจะล้วงสาบเสื้อจูเหมมยลี่ขืนตัวไว้แล้วส่งสายตาดุไปให้

"ท่านพี่เจ้าคะ คุยกันหน่อยข้ารู้ว่าท่านรักข้า แต่ว่าท่านจะเอาแต่หึงหวงไม่ได้ ข้าต้องผูกมิตรกับผู้คนนะเจ้าคะ ท่านไปชายแดนถึงสองปี แม่ลูกอยู่กันสองคน ต่อให้มีพี่ตงหยางคอยดูแล แต่อย่างไรเล่าเขาเองก็มีลูกเมียให้ดูแลเช่นกันจะให้เขามาอยู่บ้านข้านั้นก็ไม่ได้"

"เจ้างามถึงเพียงนี้ ข้าหวงอีกอย่างข้าไม่อยากให้ใครมามองเมียข้าเลย"

"ท่านพี่ ผิงผิงต้องเติบโต ข้าไม่รู้ว่าที่ผ่านมาท่านเจอเรื่องอันใดร้ายแรงมาก่อนหน้า แต่ท่านจะให้ลูกใช้ชีวิตโดยไม่รู้อะไรเลยไม่ได้ นางต้องรู้จักเรียนรู้ รู้จักแยกแยะคนดีคนเลว ข้าสัญญาจะไม่พาลูกไปในที่พลุกพล่าน จะให้ลูกอยู่ในสายตาตลอดเวลา"

"ข้ากังวลห่วงเจ้าสองคนแม่ลูก หงซิ่วข้ากำจัดไปแล้ว เฉิงอี้ข้าก็กำจัดไปแล้ว แต่ว่ายังมีบ้านใหญ่ของเจ้าอีก ลี่เอ๋อร์ข้าห่วงเจ้าแม่ลูกยิ่งนัก"

"ข้าเอาตัวรอดได้ ไม่ให้ใครมารังแกเราแม่ลูกหรอกนะเจ้าคะ ท่านพี่อย่าห่วงอันใดเลย ท่านรูปงามเพียงนี้จะหาบุรุษใดสู้ท่านได้อีกเล่า ขนาดคุณชายคังจากเมืองหลวงผู้นั้นยังรูปงามไม่ได้ครึ่งท่านเลย หึงหวงไปไยข้าจะทิ้งสามีหล่อเหลาราวเทพเซียน ไปคว้าคนอัปลักษณ์มาทำไมกัน อื้อ"

เซียวจ้านเป่ยจูบเมียสาวเรียกร้องอีกครั้งจากนั้นก็พานางออกไปข้างนอก เขาบอกว่าเขารู้จักช่างไม้ในหมู่บ้านหลายคน เคยข้าขายหนังสัตว์ให้กัน เขาจะไปหาช่างมาทำเครื่องเรือนเอง

จูเหมยลี่ยิ้มให้เขา ก่อนจะเข้าไปในครัวต้มน้ำให้เซียวลี่ผิงอาบ จากนั้นก็ปูที่นอนตะวันตกดินแล้ว เด็กน้อยก็นอนหลับ นางต้มน้ำอีกสองหม้อวันนี้อยากเอาใจคนตัวโตสักหน่อยจึงผสมน้ำในอ่างใบใหญ่

เซียวจ้านเป่ยถูกฝนกลับมาจึงเปียกไปทั้งตัว พรุ่งนี้ต้องขึ้นเขาตัดไม้อีกไม้ยังไม่พอ ฝนตกทางจะลื่นตอนขนไม้ลงเขาจะลำบาก ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจเหลืออีกแค่สี่สิบวันต้องเดินทางแล้ว ยังไม่ได้ไปเบิกเงินของเสด็จแม่ไว้ให้เมียใช้จ่ายเลย

"ท่านพี่ ข้าถอดเสื้อให้ รีบไปอาบน้ำเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวจะป่วยเอา ข้าต้มน้ำขิงไว้ให้ท่านอีกด้วย"

จูเหมยลี่ถอดเสื้อเขาออกก่อนจะนำไปผึ่งไว้ เซียวจ้านเป่ยเห็นอ่างน้ำใบใหญ่ก็หันมาหานาง จูเหมยลี่ยิ้มหวานก่อนจะโน้มคอเขาลงมาจูบแล้วกระซิบ

"วันนี้จะใจดีอาบน้ำให้ท่านหนึ่งวัน ห้ามเกินเลยนะเจ้าคะเอาแค่พอแก้กระหายความหื่นของท่านแค่นั้น"

เซียวจ้านเป่ยรวบร่างบางมากอดก่อนจะอุ้มนางสาวเท้าก้าวยาวๆลงอ่าง จากนั้นก็จับนางกินทั่วตัวจนจูเหมยลี่ร้องครางเพราะเสียวซ่าน ขนาดเขายังไม่เข้ามาในตัวนางยังเสียวซ่านเพียงนี้ หากมังกรสวรรค์ของเขารุกล้ำดงดอกเหมยของนางๆไม่ขาดใจตายหรือ นับวันยิ่งใหญ่โตขึ้นทุกที

"ท่านพี่อื้อ พอแล้วน้ำเริ่มเย็นแล้วขึ้นเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวจะป่วยเอาได้ ข้างนอกฝนแรงนักลมก็แรง เสียงหน้าต่างกระแทกแรงเชียว ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเสียหายมากไหม"

"อืม เจ้าหวานนักคนดี ก่อนไปทัพไม่ให้พี่เข้าหอจริงๆหรือ อยากรักเจ้าทุกวันเลย"

"ข้าเพิ่งจะสิบห้าย่างสิบหก อีกสองปีข้าก็สิบแปดย่างสิบเก้าเวลานั้นถึงเหมาะแก่การตั้งครรภ์ ข้าอยากมีลูกให้ท่าน อยากมีน้องให้ผิงผิงแต่เผื่อไว้ก่อนเถอะเจ้าค่ะ อีกอย่างไม่ใช่ว่าข้าไม่รักท่าน ข้าชอบท่านจริงๆแต่หากบอกว่ารักนั้นขอข้ามั่นใจตัวเองอีกสักหน่อย หากว่าระหว่างสองปีท่านไปเจอใครถูกใจแล้วอยากแต่งนางมาแทนข้าๆจะได้เจ็บน้อยหน่อย"

"ลี่เอ๋อร์ ข้ามีแค่เจ้าคนเดียว ผิงผิงเองก็มีแค่เจ้าเท่านั้นที่คู่ควรเป็นมารดาของนาง มาพี่อุ้มเจ้าเองเดินบ่อยๆเจ้าจะเหนื่อยได้"

จูเหมยลี่คล้องคอเขาเอาไว้ เซียวจ้านเป่ยคว้าผ้ามาพันร่างเมียสาวก่อนจะอุ้มนางออกจากอ่างน้ำ เซียวจ้านเป่ยพานางมาวางลงบนเตียงค่อยๆเช็ดตัวให้อย่างถนอม เช็ดเรือนผมงาม ลงมาไหล่มน หน้าอกคู่สวยก่อนจะไล่ต่ำลงมาจนถึงปลายเท้า เขาทำให้นางอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็แต่งตัวให้นางอุ้มไปนอนห้องใหญ่ข้างๆบุตรสาว

"เดี๋ยวข้าไปเทน้ำในอ่างทิ้งเองเจ้านอนก่อนเถอะเด็กดี" จูเหมยลี่รั้งแขนเขาไว้ก่อนจะให้เขาลงนอนข้างๆ

"ฝนแรงนัก ฟ้าก็แรงลมพัดไม่หยุดอย่าเปิดประตูบ้านเลยเจาค่ะท่านนอนเถอะเช้าค่อยทำ ท่านพี่วันนี้ท่านเหนื่อยทั้งวันแล้วควรพักผ่อนได้แล้วเจ้าค่ะ"

"อยากนอนดูดนมเมียได้ไหม รู้สึกพักนนี้นอนไม่ค่อยหลับ" จูเหมยลี่ตีแขนเขาแรงๆสองที

เซียวจ้านเป่ยหัวเราะในลำคอ ก่อนจุมพิตหน้าผากมนนอนกอดนางแล้วหลับไป จูเหมยลี่นอนมองหน้าผู้ชายที่กอดนางอยู่ ความรักที่นางโหยหามาตลอดตั้งแต่เด็กๆ พ่อทำแต่งาน แม่ทิ้งไปไม่ไยดี ผู้ชายคนนี้เซียวจ้านเป่ยคือคนที่มาเติมความรักของนางที่ขาดหาย จูเหมยลี่จูบตรงที่หัวใจของเขาก่อนจะกอดเอวหนาแล้วซบหน้ากับอกแกร่ง เสียงละเมองึมงำจากคนตัวโตทำให้นางต้องหัวเราะ

"ลี่เอ๋อร์ข้ามีเจ้าแค่คนเดียว ข้ารักเจ้าแค่นั้น อืมเมียจ๋าข้ารักเจ้า อยากเข้าหอจะตายแล้วเนี่ย เหมยลี่จ๋า ลี่เอ๋อร์จ๋า"

"ท่านพี่ นี่ท่านหื่นถึงขนาดนอนละเมอเลยหรือ คนลามกหน้าหนา"

จากนั้นจูเหมยลี่ก็หลับตามเขาไป จูเหมยลี่ที่ตอนนี้มีชิวิตใหม่กับบุรุษที่รักนางแล้ว แต่เธอไม่รู้เลยว่าบิดาแต่งงานใหม่แล้วตอนนี้มีลูกฝาแฝดสองคน ส่วนคุณแม่ของเธอสามีกำลังถูกสั่งฟ้องข้อหาฉ้อโกงเพราะใช้ตำแหน่งรับเงินสินบน แม่ของเธอกำลังมาอ้อนวอนขอร้องพ่อเธอให้ช่วย แต่จูล่งปิดประตูใส่หน้า สามีเธอกล้าใช้อิทธิพลที่เมืองไทยจ้างวานฆ่าลูกสาวฉัน ไปลงนรกเสียทั้งคู่นั้นแหละ จูล่งรู้แล้วว่าสามีใหม่ของอดีตภรรยาไม่ต้องการให้ลูกเมียเก่ามาวอแวอีก เขาไม่อยากให้ใครรื้อฟื้นว่าเขาแย่งเมียคนอื่น กำลังจะเลือกตั้งครั้งใหญ่เขาต้องสะอาดรวมถึงประวัติของภรรยาด้วย จูล่งต้องการให้เธอกับสามีใหม่ของเธอล่มจม ส่วนเธอเขาต้องแก้แค้นแทนบุตรสาวที่ครั้งนึงจูลี่เคยคุกเข่าอ้อนวอนร้องไห้กับเธอแบบนี้เช่นเดียวกับตอนนี้ที่เธอมาอ้อนวอนเขา เธอตายไปแล้วตายไปในวันที่เธอตัดสินใจทิ้งจู่ลี่ไปตอนนั้น

จูเหมยลี่อยู่ๆก็น้ำตาไหลออกมาเปียกแขนเซียวจ้านเป่ยที่นางนอนหนุนอยู่จนเขาต้องตื่น

"ลี่เอ๋อร์ฝันร้ายหรือ ลี่เอ๋อร์ๆ"

จูเหมยลี่ตื่นขึ้นมามองเห็นหน้าสามีตนเองตรงตรงหน้าก็ลุกขึ้นกอดเขาแน่น พร้อมกับสะอื้นตัวสั่น เซียวจ้านเป่ยกอดนางเอาไว้ ครั้งนี้นางร้องไห้จริงๆ ไม่ได้แสร้งทำเหมือนที่ผ่านมา

"ลี่เอ๋อร์บอกได้ไหมเจ้าฝันร้ายอันใดกัน บอกข้ามาเถอะ"

จูเหมยลี่ยิ้มให้เขา แม่สมควรโดนพ่อทำแบบนี้ไหมเธอไม่รู้ แต่เรื่องที่สามีใหม่ของแม่จ้างวานฆ่าเธอพรากชีวิตเธอมาจากคุณพ่อนั้นเธอคิดว่าแม่เองก็มีส่วน นางไม่มีทางให้อัยผู้หญิงคนนั้นที่ยืนมอสามีวาวแผนฆ่าลูกคัวเอง คุณแม่ก็ไม่ต่างจากแม่ของผิงผิง สมควรถูกลงโทษจากสังคมจากสิ่งรอบขั้าง พวกคนเห็นแก่ตัว

"ไม่มีอะไรเจ้าค่ะท่านพี่ ข้าฝันถึงท่านแม่กับท่านพ่อเจ้าค่ะ ใกล้จะครบรอบวันตายท่านปู่ท่านย่าแล้ว ข้าอยากไปไหว้หลุมศพพวกเขา ทุกปีลุงใหญ่กับป้าสะใภ้หาว่าสิ้นเปลืองเงินทองไม่ยอมให้ไปเจ้าค่ะ"

"นึกว่าเรื่องอันใดอย่ากังวงเลย ปีนี้เจ้ามีข้ากับผิงผิง พวกเราสาวคนพ่อแม่ลูกไปด้วยกันดีหรือไม่ นอนเถอะดึกแล้วเดี๋ยวจะป่วยเอาได้"

จากนั้นก็นอนหลับไปอีกครั้ง จูเหมยลี่ไม่ฝันเรื่องอะไรอีกเลยจนกระทั่งรุ่งเช้า

ยามเหมาจูเหมยลี่ตื่นแล้วเตรียมตัวลุกไปทำอาหารเช้า ปรากฏว่าคนตัวโตเมือนจะตัวร้อนมีไข้ จูเหมยลี่ปลุกเขาแต่เซียวจ้านเป่ยงึมงำๆงอแงมากนัก สุดท้ายต้องปลุกผิงผิงแทน

"ท่านแม่เจ้าคะ มีอะไรหรือเจ้าคะข้างนอกยังมืออยู่เลย"

"ท่านพ่อป่วย ผิงผิงลูกไปนอนห้องเล็กก่อนนะเดี๋ยวจะติดไข้ท่านพ่อ แม่จะไปบ้านท่านอารั่วสุ่ยสักหน่อย ให้ท่านอาลู่เหลียนมาอยู่เป็นเพื่อนเจ้า แม่จะเข้าเมืองพาท่านพ่อไปหาหมอ"

"ท่านพ่อไม่สบายหรือเจ้าคะ อืมตัวร้อนมากเลยเจ้าค่ะ ท่านพ่อต้องกินยาขมๆแบบลูกไหมเจ้าคะท่านแม่"

"ต้องกินจ๊ะ ไม่งั้นจะไม่หายป่วย ไปอยู่ห้องเล็กก่อนนะเดี๋ยวแม่มา" เด็กน้อยพยักหน้า จูเหมยลี่อุ้มเซียวลี่ผิงให้ไปอยู่อีกห้อง จากนั้นก็รีบไปบ้านจางร่วสุ่ยทันที