สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

ข้อตกลงแอบ(กุ๊กกิ๊ก2)

เงินที่เสด็จแม่ฝากไว้เป็นชื่อเขามีมากมายนัก แต่เพราะไม่อยากเปิดเผยร่อยรอย จึงต้องใช้ชีวิตติดดิน มีทองแท่งเล็กๆอยู่หากขายคงได้แท่งละสักสิบตำลึงซึ่งไม่พอให้ใช้ชีวิตสองคนแม่ลูก

พรุ่งนี้ขึ้นเขาล่าเสือหรือหมีสักตัว หากขายได้ก็คงมากกว่าสามร้อยถึงห้าร้อยตำลึง จะฝากเป็นชื่อนางไว้ ป้าสะใภ้นางละโมบนักถ้าเขาไม่อยู่อาจมารังแกและแย่งชิงไปได้ เห็นจูเหมยลี่กำลังจะสะพายตะกร้าก็เรียกไว้ก่อน

"เหมยลี่ ข้ามีอยากให้ช่วยหาของสักหน่อย ผิงผิงนั่งรอท่านแม่อยู่ตรงนั้นก่อนนะ ลูกเป็นเด็กดีหรือเปล่า"

"ลูกจะไม่ดื้อเจ้าค่ะ ท่านแม่รีบไปช่วยท่านพ่อนะเจ้าคะผิงผิงจะรออยู่ตรงนี้"

จูเหมยลี่เดินตามเขาเข้าไปในบ้าน ดูท่าเขาคงรู้ว่าเงินที่ซ่อนไว้ถูกนางแคะไปจนหมดแล้ว จึงอยากหาเรื่อง เพราะตกลงกันแล้วว่าจะไม่ทะเลาะหรือเถียงกันต่อหน้าเด็ก จึงต้องทะเลาะกันลับตาเจ้าตัวน้อย

"นี่ท่านลุง ถ้าจะถามเรื่องเงินที่ท่านซ่อนเอาไว้ละก็เสียใจด้วย ตอนนี้เหลืออยู่สองร้อยกว่าอีแปะเท่านั้น ส่วนหนึ่งก็อยู่ในท้องท่าน อื้อๆๆ"

เซียวจ้านเป่ยโมโหเด็กบ้านี่เรียกเขาท่านลุงบ้างล่ะ ตาแก่บ้างล่ะ ตาเฒ่าบ้างละมันน่าโมโหนัก เขาจูบนางครั้งนี้นานกว่าทุกครั้ง

จนจูเหมยลี่ต้องทุบเขารัวๆเพื่อประท้วง เซียวจ้านเป่ยถอนริมฝีปากออกอย่าเสียดาย

"บอกว่าห้ามเรียกท่านลุงเจ้าดื้อเองนะ บอกแล้วนะเรียกครั้งหนึ่งจูบเจ้าทีหนึ่ง เอ...หรือว่าเจ้าชอบให้ข้าจูบเจ้ากันแน่หึ"

"คนบ้า ตาแก่ลามกใครชอบกัน หนวดท่านทิ่มตำจนข้าแสบผิวไปหมด ท่านมันโรคจิตถ้าไม่มีอะไรข้าไปแล้วนะผิงผิงรออยู่"

นางทำท่าจะก้าวเท้าออกนอกห้องไปเซียวจ้านเป่ยรวบเอวบางไว้เขานั่งลงบนเตียงแล้วจับนางนั่งตัก กระซิบข้าหู

"เจ้ามามีแค่เสื้อผ้าชุดเดียว ข้าจะซื้อให้สักสามชุดแต่ว่าข้ากะไม่ถูกเลยต้องพาเจ้ามาวัดตัว อืม เอวเจ้านี่มือข้างเดียวข้าเองนะ หืมหน้าอกเจ้าล้นมือข้านิดหน่อย เมื่อคืนตอนอาบน้ำในลำธาร ได้ยินเจ้าพูดว่าอยากได้ใหญ่กว่านี้ต้องนวดอีกหน่อย ก่อนจะไปเข้ากองทัพข้าจะช่วยนวดให้ทุกคืนเลยดีไหม"

เซียวจ้านเป่ยจับนางหันหน้ามาหา ไม่พูดเปล่ามือเขาแหวกสาบเสื้อนางออกก่อนจะก้มลงไปดูดดื่มยอดอกสีชมพูแสนหวานนั่น มืออีกข้างก็เคล้นคลึงนิ้วโป้งปาดเม็ดทับทิมไปมาจนจูเหมยลี่สะท้าน หนวดเขาทิ่มเนื้อนวลจนนางสยิว

" อื้อ เซียวจ้านเป่ยพอแล้วอย่าดูดแรงสิ พอเถอะนะ ลูกรออยู่อื้อ ท่านนี่นะใครเขานวดแบบนี้เล่าตาบ้า ท่านหลอกข้ามาหาเศษหาเรอหรือ"

มือน้อยๆทุบเขารัวๆ นางเสียวจะตายแล้วคนบ้านี่เล่นทั้งดูดทั้งเม้ม เกิดมาจะอายุสามสิบขนาดมือตัวเองยังไม่เคยเลย แต่ตาบ้านี่ทั้งดูดทั้งคลึง ในที่สุดเซียวจ้านเป่ยจำยอมละจากความหวานตรงหน้าอย่างเสียดายก่อนจะยิ้มล้อเลียนนาง

"ข้าพอมีความรู้เรื่องวิชาแพทย์นิดหน่อย นวดอย่างเดียวไม่โตนะ ต้องดูดต้องเม้มด้วยให้เลือดไหลเวียนขยายเส้นลมปราณ เด็กดื้อเจ้าหวานนักก่อนไปทัพอยากจับเจ้ากินเสียจริง หากไม่ใช่ครั้งนั้นข้าถูกวางยางเพียงครั้งเดียวแล้วมีผิงผิงละก็ไม่ปล่อยเจ้าแน่ๆ"

"ห๊า ท่านถูกสตรีวางยาแล้วขืนใจหรือ จุ๊ๆสตรีคนไหนสติไม่ดีชะตาขาดกันเนี่ย อื้ออย่าดูดพอแล้วเซียวจ้านเป่ยผิงผิงรอนานแล้วเดี๋ยวนางเข้ามา อื้อ"

"ปากดีนัก ถ้าไม่กลัวว่าเจ้าจะตั้งครรภ์ตอนข้าไม่อยู่ละก็จะทำให้เจ้าร้องขอเชียว ข้าจะไปแล้วกลับมาจะให้เจ้าโกนหนวดโกนเคราให้ด้วย ไม่ใช่พอเห็นหน้าจริงๆของข้าที่หล่อเหลา เจ้าจะใจแตกเป็นฝ่ายปลุกปล้ำข้าเสียเองนะ ไปเถอะข้าวัดขนาดเสร็จแล้วรับรองข้าซื้อชุดให้เจ้าพอดีแน่ มือข้าแม่นนัก"

จากนั้นก็ปล่อยจูเหมยลี่ นางมองค้อนเขารีบใส่เสื้ออย่างไว ลนลานลงจากเตียง ผู้ชายคนนี้มีฝีมือจริงๆ เทียบกับนางแล้วนับว่านางเป็นเด็กอนุบาลเลย แบบนี้ไม่ไหวต้องวางแผนใหม่ ไม่งั้นถูกจับกินจริงๆแน่เขาแข็งขึงจนนางรู้สึกได้ตอนที่นั่งตักเขา

"ท่านแม่มาแล้ว ท่านพ่อของอะไรหายหรือเจ้าคะทำไมไปนานจัง สายแล้วเดี๋ยวแดดร้อนท่านพ่อจะป่วยนะเจ้าคะ"

เซียวลี่ผิงกอดคอบิดาที่ก้มลงอุ้มนางขึ้นมา

จูเหมยลี่เดินไปเอากระบอกน้ำกรอกน้ำ เซียวจ้านเป่ยจึงทำข้อตกลงกับบุตรสาว

"ผิงผิงพ่อมีเรื่องให้ช่วย เราต้องคุยกันเบาๆลูกอยากให้ท่านแม่อยู่กับเราไหม"

เซียวลี่ผิงพยักหน้าเขาจึงนั่งลงแล้วอุ้มบุตรสาวมานั่งตัก ตาก็มองในบ้านว่าจูเหมยลี่จะมาเมื่อไหร่

"ผิงผิง ลูกต้องออดอ้อนท่านแม่ดีๆ ตอนกลางคืนบอกว่าอยากนอนกับท่านแม่และท่านพ่อ เดือนหน้าพ่อต้องไปกองทัพลูกต้องดูแลท่านแม่ อย่าให้บุรุษอื่นเข้าใกล้นาง อย่างอแงงี่เง่า แต่ต้องรู้เวลาไหนควรมีน้ำตาเข้าใจไหม นี่เป็นข้อตกลงของเรา ห้ามให้ท่านแม่รู้หากเจ้าอยากให้นางอยู่กับพวกเราตลอดไป"

"ข้าทำได้เจ้าค่ะ แต่ว่าท่านพ่อจะนอนกับลูกกับท่านแม่หรือเจ้าคะ อืมดีเจ้าค่ะงั้นคืนนี้ข้าจะบอกท่านแม่ ท่านพ่อท่านแม่เดินมาแล้ว"

"จำไว้ รู้แค่เราสองคน ไม่งั้นท่านแม่หนีไปพ่อก็ช่วยเจ้าไม่ได้นะ"

สองพ่อลูกเกี่ยวก้อยกันก่อนจะสัญญาจากนั่นก็สบตากัน จูเหมยลี่เดินมาถึงก็เอากระบอกน้ำเต้าใส่ตะกร้าแล้วอุ้มเซียวลี่ผิงพาไปยังเชิงเขา ไม่มองหน้าเขาเลยตาบ้านี่หน้าหนานัก เซียวจ้านเป่ยรู้ดีบุตรสาวของเขารักษาคำพูดเสมอ เขาสอนนางตั้งแต่เริ่มพูดรู้เรื่องแล้วว่าคนเราต้องรักษาสัจจะ

เรื่องเมียเขาคนนี้มีแต่เซียวลี่ผิงแล้วที่ช่วยเขาได้ ไปตั้งสองปีต้องหาทางให้ผิงผิงยึดเหนี่ยวนางเอาไว้ให้ได้ จากนั้นก็อารมณ์ดีขับเกวียนเข้าเมืองอีกครั้ง

เซียวจ้านเป่ยไม่รู้หรอกว่าบุตรสาวต้องขับเขี้ยวขนาดไหนตอนที่เขาไม่อยู ท่านแม่มีแต่บุรุษมาขายขนมจีบขนมหวานแทบทุกวัน บางทีการมีเมียสวยเกินไปก็เป็นทุกข์อย่างนึง