สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

เจ้าชอบข้าดีกว่าnc+

เซียวจ้านเป่ยเอาเกวียนออกไปแล้ว จูเหมยลี่ไม่ลืมสัญญานางไปหาจางลู่เหลียนที่บ้าน ก็เจอเข้ากับเยี่ยอวี่พี่สะใภ้ของจางลู่เหลียน จางรั่วสุ่ยไม่อยู่ เขาไปรับจ้างในเมือง

"พี่เยี่ยอวี่ พี่ลู่เหลียนเล่า ข้าจะมาชวนนางไปขุดหน่อไม้ อีกอย่างเมื่อวานข้าเก็บผักป่าได้มามากนัก มีบางอย่างข้าเก็บเมล็ดพันธ์มาด้วย บ้านท่านพอมีที่ดินปลูกไว้กินสักสองแปลงดีหรือไม่" เยี่ยอวี่แก่กว่านางปีเดียวแต่กลับมีบุตรแล้วสองคน

"ข้าลูกเล็ก ท่านพี่ก็ไปรับจ้างอีกเดือนครึ่งก็ต้องไปเป็นทีหารกับพี่เซียวสามีท่านเช่นกัน ข้าไม่รู้ว่าจะมีกำลังพอไหม ส่วนอาเล็กนาง.." เยี่ยอวี่หยุดพูดนางไม่อยากถูกจางลู่เหลียนทุบตีอีกแล้ว

"ข้าทำไม เหมยลี่บอกว่าให้ปลูกก็ปลูกเถอะ ข้าจะบอกพี่ใหญ่เองว่าให้หยุดรับจ้างมาดายหญ้า ไปกันเถอะเหมยลี่คนดี หน่อไม้นั่นไม่อร่อยเสียเลยขุดมาจะไม่เหนื่อยเปล่าหรือ แต่ไม่เป็นไรแค่เจ้าอยากทำพี่พร้อมช่วย"

จางลู่เหลียนจุงมือจูเหมยลี่ไปบ้านนางทันที เยี่ยอวี่เองก็งงกับพฤติกรรมที่เปลียนไปของน้องสามีเช่นกัน ปกติคงด่ากราดนางกับจูเหมยลี่แล้ว แต่นี่คล้องแขนจูเหมยลี่ราวกับคู่รัก

เยี่ยอวี่พาลูกตามพวกนางไปที่บ้านของเซียวจ้านเป่ย ไก่ป่ายังเหลืออยู่ จูเหมยลี่รวนเค็มเอาไว้ นางจะนำมาผัดกับหน่อไม้ พริกที่เก็บมาได้เมื่อวานนี้จะทำให้อาหารมื้อเย็นอร่อยยิ่งขึ้น

ทั้งสามคนขุดหน่อไม่ได้เกือบร้อยหัว ไม่มีคนขุดเพราะอยู่ในรั้วบ้านนาง อีกอย่างบนเขามีป่าไผ่กว้างขวางนัก ชาวบ้านไม่รู้วิธีกำจัดความขม และไม่รู้ว่ามันปรุงได้หลากหลายนัก แต่นางรู้ เงินๆๆเงินจ๋า

"ท่านแม่ ท่านแม่อยู่ไหนเจ้าคะ ฮือๆๆๆ" เสียงของเซียวลี่ผิงร้องไห้ดังมาจนจูเหมยลี่ต้องวางมือตรงหน้ารีบเข้าไปอุมนางออกมา

"แม่อยู่นี่ มานี่สิจางหูกับจางเหมยมาเล่นที่บ้านเราด้วย ไปเล่นกับน้องๆกัน ผิงผิงออกไปก่อนเดี๋ยวแม่เอาขนมตามไปให้นะ"เซียวลี่ผิงพยักหน้าก่อนจะเดินออกไป

"สวัสดีอาสะใภ้ สวัสดีอาลู่เหลียนเจ้าค่ะ เสี่ยวหู่เสี่ยวเหมยพี่มาแล้ว" เด็กๆนั่งเล่นกันอยู่ที่ลานกว้าง ผู้ใหญ่สามคนช่วยกันปลอกหน่อไม้ จูเมยลี่สั่งให้เซียวจ้านเป่ยซื้อกะทะกับหม้อใบใหญ่มาให้ด้วย รวมถึงเข่งใบใหญ่มาไว้นึ่งอาหาร

"เดี๋ยวข้าไปก่อไฟต้มหน่อไม้ให้หายขมก่อนนะ พวกท่านปลอกที่เหลือไปก่อน"

จูเหมยลี่นำหน่อไม้มาหั่นเป็นแผ่นบางๆต้มใส่เกลือเล็กน้อยเพื่อไล่ความขม จากนั้นก็หันมาซอยหน่อไม้หน่อใหญ่อีกสามหน่อ เพื่อผัดกับไก่รวน

เตรียมหั่นพริก ต้นหอมทุบกระเทียมใส่ตระแกรงไม้ใบเล็กรอไว้ ต้มกระดูกหมูคอยช้อนฟองทิ้งเรื่อยจนน้ำต้มกระดูกใส ต้มกระดูกหมูได้ครึ่งชั่วยามก็นำหน่อไม้ที่ต้มเสร็จแล้วล้างน้ำสะอาด มาใส่ในหม้อที่ต้มกระดูก เอาไฟออกให้เหลือไฟอ่อนๆเคี่ยวไปเรื่อยๆ

อีกเตาก็หุงข้าวเสร็จพอดี รินเอาน้ำข้าวไว้ใส่น้ำตาลทรายแดง ตอกไข่ใส่ยกไปให้เด็กสามคนกับเยี่ยอวี่และจางลู่เหลียน

"ทานไข่หวานกันก่อนนะ ข้ากำลังหุงข้าว เย็นนี้แบ่งให้พวกท่านด้วยจะได้ไม่ต้องทำมื้อเย็น"

"เหมยลี่ เจ้าเหนื่อยมากแล้ว ให้พี่ไปช่วยเถอะ ดูสิเหงื่อท่วมเลย" จางลู่เหลียนใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อให้จูเหมยลี่ อีกมือก็โอบเอวนางรั้งเข้ามาหา

คังหยุนที่ติดใจอาหารที่จูเหมยลี่ทำ กลับมาที่บ้านชายป่าอีกครั้งเพื่อขอกินมื้อเย็นด้วย อีกทั้งซื้อข้าวของวัตถุดิบมามากมาย จึงเห็นเข้าพอดีก็ตรงมาดึงจางลู่เหลียนออกไป

"นี่เจ้าน่ะ ทำอะไรน่าเกลียดนักไม่มียางอายเลย อาซ้อต่อไปต้องห่างนางให้มากน่ะ คนอะไรวิปริต"

คังหยุนต่อว่าจางลู่เหลียนเสียงดังจนเซี่ยตงหยางที่ถอนหลัวโปไว้ห้าหกหัวเพื่อนำมาให้จูเหมยลี่ได้ยินต้องหยุดเท้าที่หน้าบ้านไม่เข้ามา

เซียวจ้านเป่ยขับเกวียนมาถึงหน้าบ้านพอดี เห็นเซี่ยตงหยางไม่เข้าบ้านก็สงสัย

"ท่านเซี่ย มีอะไรหรือท่านจะไปที่ใดกัน"

"ซื่อจื่อ ภรรยาท่านกับน้องสาวจางรั่วสุยมันเป็นเช่นไรหรือ" เซียวจ้านเป่ยส่ายหน้า

"นางตกใจน่ะ เมื่อวันก่อนถูกเฉิงอี้คุกคามนิดหน่อย ท่านเซี่ยเลิกเรียกข้าว่าซื่อจื่อเถอะข้าเป็นแซ่เซียวไม่ใช่แซ่อ้าย ต่อหน้าท่านคือเซียวจ้านเป่ย อ้ายจ้านคนนั้นตายไปตั้งแต่แปดปีที่แล้ว เข้าบ้านกันเถอะ"

ภาพที่เห็นคือ จางลู่เหลียนนั่งคร่อมคังหยุนมือบางจับบคอเสือเขาจ้องหน้าขึงขัง

"เจ้าไม่มีเงินหรือไงถึงต้องมาขอข้าวบ้านคนอื่นกิน ไอ้อัปลักษณ์"

"อาซ้อ พี่เซียวข้าไม่อยากทะเลาะกับผู้หญิงบ้าสติไม่ดีต่อหน้าเด็ก ขอยืมบ้านท่านหน่อยต้องคุยกันสักทีคำก็ขอทานสองคำก็ขอทาน อยากฟาดนางให้ตายคามือนัก"

คังหยุนเห็นเด็กๆ ยืนมองก็ลากนางเข้าไปในบ้าน เดี๋ยวเด็กๆตกใจ อีกหน่อยเขามาที่นี่ไม่ได้อดกินของอร่อยอีก

"ปล่อยนะไอ้ อื้อ"คังหยุดทนไม่ไหว ปิดปากนางๆก็กัดมือเขาจนเลือดออก ปิดปากแบบนี้แหละ ก่อนจะบีบคางให้จางลู่เหลียนอ้าปาก ส่งลิ้นร้อนชื้นของตนเข้าไปพัวพัน จางลู่เหลียนตกใจ ตอนที่เฉิงอี้ลวนลามนางเขาผลักนางลงแล้วก็แหวกสาบเสื้อนางออกลวนลาม ไม่ได้ถูกจูบเว้าวอนแบบนี้

จางลู่เหลียนยืนไม่ไหวเกาะไหล่เขาแน่น ขามันอ่อนแรง คังหยุนถอนริมฝีปากออก ยายเด็กนี่หวานดีเหมือนกันเสียแต่ปากร้ายใช่น้อยเลย

"ด่าอีกสิ ด่าเยอะๆข้ามีเวลาจูบเจ้าทั้งวันแม่ตัวดี ปากดีอีกไหมหึ"

"เจ้ามันไม่ใช่แค่ขอทาน แต่ยังจิตใจสกปรกยิ่งกว่าขอทาน"

"ทนไม่ไหวแล้ว จางลู่เหลียนถ้าวันนี้ข้าคังหยุนปราบเด็กร้ายกาจอย่างเจ้าไม่ได้ก็ไม่ขอแซ่งคังแล้ว มานี่เลย"

คังหยุนอุ้มนางนั่งตัก ก่อนจะจูบนางอีกครั้งๆนี่เรียกร้องกว่าเดิม มือหนาปลดสายรัดเอวนางออก ก้มลงหยอกล้อกับทรวงอกเต่งตึง จางลู่เหลียนสะท้าน เหตุใดไม่รังเกียจเขาเหมือนเฉิงอี้กันเล่า

"พอแล้ว ไม่ด่าแล้วคุณชายคัง พอเถอะนะ อื้ออย่าสิท่านทำอะไรเนี่ย ข้าอื้อ เสียวนะคนบ้า"

คังหยุนได้กลิ่นกายสาวก็เผลอลืมตัว ลิ้นร้อนชื้นไล้ตวัดยอดอกของนางจนจางลู่เหลียนต้องแอ่นขึ้นหาเขาเพราะความเสียวซ่าน จนได้ยินเสียงของจูเหมยลี่ดังมา

"คุณชายคัง ท่านอย่าทะเลเลาะกับนางเลยเจ้าค่ะ นางแค่หวังดีกับข้าไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจกล่าวว่าท่าน"

เซีวจ้านเป่ยไม่ห้าม คังหยุนเจ้าลงโทษนางให้หนักเลยอยากยุ่งกับเมียข้าดีนัก เสียงเงียบแบบนี้ข้ารู้นะเจ้าลงโทษนางอย่างไรหึๆ

"ต่อไปห้ามด่าข้าอีกรู้ไหม อืม ขออีกหน่อยสิเจ้าเต็มมือนักน่ากินจริงๆ" สายตาล้อเลียนของเขาทำให้จางลู่เหลียนถลึงตาใส่ ก่อนจะมือไม้สั่นผูกสายรัดเอวตนเองผิดๆถูกๆ คังหยุนจับมือนางไว้ก่อนจะเอ่ย

"มานี่ข้าผูกให้ เจ้าลนลานเกินไปแล้วผูกผิดๆถูกๆ ลู่เหลียนรักชอบสตรีไม่ดีหรอก บุรุษเช่นข้าดีกว่าตั้งเยอะ เจ้าชอบข้าดีกว่านะขอชื่นใจอีกทีนะถ้ามัวชักช้าพวกเขาเข้ามาตามและเห็นละก็"

จางลู่เหลียนทุบไหล่เขาก่อนจะยอมให้คนนิสัยไม่ดีเอาเปรียบนางอีกรอบ เพิ่งเจอเขาเมื่อเช้าเองก็เสียเปรียบขนาดนี้ ต่อไปเห็นรถม้าเขามา ควรอยู่ให้ไกลเลยคนบ้านี้

ในบ้านของเซียวจ้านเป่ยจางลู่เหลียนถูกคังหยุนดูดดื่มไม่ยอมปล่อย เขายังเสียดายความหวานจึงตะโกนกลับไป

"อาซ้อข้าไม่ได้ทะเลาะกับนาง แค่คุยกันดีๆขอเวลาอีกหน่อยนะขอรับ"

"คุณชายคัง พอแล้วข้าช้ำหมดแล้วนะ เราเพิ่งเจอกันวันเดียวท่านก็เอาเปรียบข้าถึงเพียงนี้เชียว อื้อท่านอย่าดูดเม้มแล้วดึงแบบนี้สิคนบ้า ข้าเสียวมากนะ"

"เจ้าหวานจริงๆลู่เหลียน ว่าไงเจ้าชอบข้าเถอะนะ อาซ้อนางทำให้เจ้ามีความสุขแบบข้าไม่ได้หรอก อีกอย่างพี่เซียวหวงเมียมากนัก หื้มเด็กดีข้าจะสอนอะไรให้ หันมานั่งคร่อมข้าไว้"

คังหยุนจับจางลู่เหลียนหันหน้ามาหานั่งคร่อมเขาส่วนกายสาวเสียดสีกับความแข็งขึงด้านล่างแม้จะมีผ้ากั้นแต่รู้สึกได้ คังหยุนกอดเอวนางมือหนึ่งเพื่อกันไม่ให้นางดิ้นหนีนางยังตื่นเขาอยู่ ส่วนอีกมือก็กดสะโพกนางแนบแน่นขยับเอวบดใส่นางจนจางลู่เหลียนมือไม้แข้งขาอ่อน นางไม่ไหวแล้วมันเสียวซ่านบอกไม่ถูก

"คะ คุณชายคัง ทำไมมันเสียวนักข้าไม่ไหวแล้วเหมือนข้าจะขาดใจอื้อท่านทำอะไรข้าเนี่ย"

"ลู่เหลียนจ๋า ข้าอยากปลดปล่อยทำเช่นไรดี เสียวเหลือเกินเจ้าเป็นสตรีคนแรกที่ทำให้ข้าคลุ้มคลั่งได้ แม่ตัวดีเจ้าเป็นปีศาจน้อย อ่าห์ ข้าอยากปลดปล่อยใส่เจ้าเหลือเกิน"

"พอเถอะ ข้าไม่ไหวแล้วมันร้อนไปหมด พอเถอะนะเจ้าคะ ข้าไม่ดื้อ แล้วก็จะไม่ด่าท่านอีกแล้วอะ อร๊าย"

จางลู่เหลียนกระตุกเกร็งทันทีที่คังหยุนกดสะโพกนางรุนแรงบดใส่เขา คังหยุนหายใจหอบกระเส่า

"เด็กดีเจ้าออกไปก่อน ข้ายังออกไปไม่ได้ เรื่องวันนี้เจ้าต้องรับผิดชอบนะ ข้าเป็นของเจ้าแล้ว ห้ามทิ้งขว้างข้าด้วย ให้ตายเถอะท่านพี่เซียวอยากยืมเตียงบ้านท่านมีเมียเสียตอนนี้เลยจะได้ไหม อ่าห์"

จางลู่เหลียนปีนลงจากตักคังหยุน นางยังขาสั่นอยู่ยืนไม่ไหวเกาะไหล่หนาเอาไว้ คังหยุนไม่ไหวจึงบอกให้นางรีบออกไปก่อน จางลู่เหลียนแต่งตัวเรียบร้อยก็รีบออกไป นางหน้าแดงเป็นผลท้อจนจูเหมยลี่เดาได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นข้างใน