Chapter 6
1175 คำ
"อ๊ะอย่าจับสิคะ"
ฉันนั่งอยู่ในห้องน้ำกับคุณภูมินทร์ สุดท้ายแล้วเขาก็จับฉันมาอาบน้ำกับเขาได้ ดีนะที่เขามองไม่เห็น แต่มือเขานี่สิมันไม้เลื้อยชัดๆเลย จับนู้นจับนี่ฉันไปทั่วตัวเลย
"ขอจับหน่อยนิดเดียวเอง"
"คนบ้า พอแล้วค่ะอาบเองเลยนะ"
ฉันยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเอง เพราะถ้าไม่ปิดก็โดนเขาบีบอีกนะสิ ชิ
"พี่จะอาบเองได้ยังไงคะ พี่มองไม่เห็นนะ"
เขาพูดตัดพ้อต่อว่าฉันแต่คนอย่างฉันนะเหรอจะสงสารเขา ผู้ชายเจ้าเล่ห์เอาเปรียบคนอื่น หึ
" ก็ถ้าพี่ภูทำตัวให้เหมือนมองไม่เห็นก็ดีสิคะ"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนักก่อนจะเอาฝักบัวมาล้างตัวให้พี่เขา พี่ภูยื่นมือมาโอบรอบเอวฉันไว้ก่อนจะเลื่อนมือมาจับหน้าอกฉัน ตอนแรกก็ว่าจะปล่อยผ่านไปนะแต่จู่ๆเขาก็เอาปากมางับทันที
จ๊วฟๆๆๆๆ
"อ๊ะๆ พะ พี่ภู อื้ออออ"
ฉันร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน ก็พี่เขาไม่ได้ดูดอย่างเดียวนะสิแต่ว่าเลียด้วยจนฉันเกร็งไปทั่งตัว
"อ้าา พะ พอเถอะค่ะ"
"อ๊ะๆ ยะ อย่าค่ะ"
ฉันปล่อยมือจากฝักบัวแล้วจิกเล็บลงไปที่แผ่นหลังของเขา จู่ๆเขาก็สอดนิ้วเข้ามาตรงใจกลางความสาวของฉัน ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรทำไมมันเสียวท้องน้อยแบบนี้นะ
"อ๊ะๆ เมย์เจ็บค่ะพี่ภู"
ฉันร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดปนเสียวไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต
" อื้มมม เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้วค่ะ"
เขาเลื่อนใบหน้าจากหน้าอกฉันเลื่อนขึ้นมาตรงซอกคอ ตอนนี้ฉันนั่งคล่อมทับคุณภูมินทร์อยู่เขาอุ้มฉันขึ้นมานั่งตักเขาเอง
" อ๊ะๆ สะ เสียววว อ้าาาา"
ฉันร้องครางออกมาอย่างเสียวซ่าน สักพักคุณภูมินทร์ก็ถอดนิ้วออกจากร่องสาวแล้วก็ยัดอะไรสักอย่างเข้ามาแทนที่
สวบ
"กริ๊ดดดดดดดดด"
"กริ๊ดดดดดดดดด"
"เชี่ยยยยย"
ผมยัดแก่นกายของผมเข้าไปมิดลำจนรู้สึกถึงเยื่อบางๆขาดออกจากกัน ทำไมยังซิงวะ หรือว่าผมคิดไปเอง เมย์จิกเล็บลงแผ่นหลังของผมจนผมแสบไปหมด ผมกอดปลอบประโลมสาวน้อยตรงหน้า
"โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ"
" ฮึกๆ จะเจ็บ ฮือๆๆ หนูเจ็บค่ะ"
ผมกอดปลอบสาวน้อยเบาๆ ในใจก็คิดว่าทำไมสาวน้อยตรงหน้าถึงยังบริสุทธิ์ เมย์ไม่บริสุทธิ์แน่ๆผมมั่นใจเพราะผมเคยมีอะไรกับเธอแล้วผมก็ไม่ใช่เป็นคนแรกของเธอด้วย
"อ้าา อย่าตอดแรงจะแตก"
ผมพยายามอดกลั้นอารมณ์เอาไว้คือมันรัดผมแน่นเกินไป ทำไมคนตรงหน้าผมทำเหมือนกับยังไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาก่อน
"อื้มมม ผ่อนคลายก่อนนะใจเย็นๆ อ้าา งั้นแหละ"
แม่งเอ้ยตอนนี้ผมอยากจะมองเห็นจริงๆ ผมอยากรู้ว่าคนตรงหน้าผมใช่เมย์จริงๆหรือเปล่า ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้มั่ง ชั่งมันเถอะมันจะเป็นผู้หญิงคนอื่นไปได้ยังไงล่ะจริงมั้ย
พั่บ พั่บ พั่บ พั่บ
"อ๊ะๆ จะ เจ็บ อ๊ะๆๆๆ"
" อ้าาา รัดแน่นไปผ่อนคลายหน่อยสิค่ะ"
"อ๊ะๆๆ อื้อออ อ้าาา อ๊ะๆๆ ลึกไป อื้อๆๆๆ"
"อ้าาา อย่ารัดแน่นจะแตกไว"
"อ้าาาาาาาา/ซี๊ดดดดดดดด"
ผมแตกไปเรียบร้อยปล่อยในไปอีกก็แม่คุณเล่นตอดผมแรงขนาดนั้นจะเอานานๆก็ไม่ได้มันฟิตเกินไป ร่างบางหอบอยู่บนอกผม ผมกอดไว้หลวมๆ
" ดีขึ้นไหมคะ"
รู้สึกถึงแรงสั่นตรงหน้าอกผมเหมือนสาวน้อยตรงหน้าผมจะร้องไห้ ผมลูบปอยผมเบาๆ
"ร้องไห้ทำไมคะ"
" ปะ เปล่าค่ะ ฮึกๆ "
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ
"พี่ขอโทษนะปกติเมย์ไม่เคยปฏิเสธพี่แบบนี้ ทำอย่างกับเป็นคนละคนกัน"
ผมหยั่งเชิงถามออกไปแต่ไม่รู้นะว่าเจ้าตัวทำหน้ายังไง เหมือนเธอจะเงียบไปไม่ยอมพูดอะไร
"ทำไมเงียบล่ะคะหรือว่าเราไม่ใช่เมย์"
" มะ ไม่ใช่ค่ะ นี่เมย์เองค่ะทำไมพี่ภูถึงคิดแบบนั้น"
สาวน้อยตรงหน้าทำเสียงตกใจก่อนจะปฏิเสธพัลวัน ผมยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยก็แค่สงสัยเอง
"ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิคะ งั้นต่อไปนี้ก็ยอมพี่ได้แล้วใช่ไหมคะ"
แล้วจะให้ฉันตอบว่าไงอยู่เขาก็ทำแบบนี้กับฉันโดยที่ฉันไม่ได้ตั้งตัวเลยสักนิด ตอนนี้ความบริสุทธิ์ของฉันมันถูกเขาย่ำยีไปหมดแล้ว
" ค่ะ พี่ภูอยากจะทำก็ทำเถอะค่ะ เมย์ยอมแล้ว"
ช่างมันเถอะยังไงก็เสียไปแล้ว อย่างน้อยฉันก็คงยอมเขาแบบนี้อีกไม่นาน ถ้าวันหนึ่งเขาหายฉันจะได้ไปจากที่นี่สักที เขาคงจำฉันไม่ได้หรอก ใช่ไหมละ
"ทำไมทำเสียงน้อยใจพี่แบบนั้นคะ พี่รับผิดชอบเมย์อยู่แล้วไม่ต้องทำเหมือนพี่ไม่รับผิดชอบเราแบบนั้นสิ"
ฉันปาดน้ำตาพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้ ใช่สิเขารับผิดชอบอยู่แล้วแต่รับผิดชอบคุณเมย์นะ ไม่ได้รับผิดชอบฉัน ทำไมฉันต้องน้อยใจด้วยหละ
"ค่ะ เมย์รู้ว่าพี่ภูต้องรับผิดชอบเมย์อยู่แล้ว ไปแต่งตัวเถอะค่ะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา"
ฉันค่อยๆลุกขึ้นจากตักของเขาก่อนจะล้มตึงลงไป เพราะรู้สึกแสบตรงช่วงล่าง
"เป็นอะไรคะ ทำไมล้ม"
เขาถามด้วยท่าทางเป็นห่วงสุดๆขวานมือหาฉันไปมา ฉันยื่มมือไปหาเขาก่อนจะเอ่ยออกไป
"ปะ เปล่าค่ะเมย์ไม่เป็นไร ลื่นนิดหน่อยค่ะ"
ฉันพยุงเขาเดินไปช้าๆ เจ็บก็เจ็บแต่ต้องฝืนพาเขาไปให้ได้ไม่งั้นเขาจะต้องสงสัยเหมือนเมื่อกี้อีกแน่ๆ
"อยู่ตรงนี้นะคะเดี๋ยวเมย์เปลี่ยนเสื้อผ้าให้"
ฉันเดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบชุดนอนของเขามาสวมให้ จากนั้นก็พาเขาไปนอนพักผ่อนบนเตียงนอน
" เมย์ขอไปเปลี่ยนชุดแป๊บหนึ่งนะคะ เดี๋ยวมา"
เขาพยักหน้ายิ้มๆ
"รีบมานะคะพี่คิดถึง"
ฉันผละออกมาจากตรงนั้นแล้วเปิดประตูกลับเข้าไปในห้องน้ำทันที ก่อนจะเดินไปตรงหน้ากระจกสำรวจร่างกายตัวเอง ร่องรอยที่เขาทำไว้มันชัดอยู่บนตัวฉัน นี่ฉันไม่ได้ฝันไปสินะ
"ฮึกๆ แม่จ๋ามินจะทนกันสภาพนี้ได้อีกนานแค่ไหนกัน ฮือๆๆ ขอให้คุณภูรีบๆหายเถอะนะ มินไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ฮึกๆๆ"
- ผู้เขียน
