เงารักจำแลง​ ภูมินทร์​&มินตรา​

Chapter 5

"ทานผลไม้หน่อยมั้ยคะ"

มินตราจับมือภูมินทร์ไว้แล้วค่อยๆพาเขาเดินไปนั่งเล่นตรงระเบียงกว้างหน้าบ้าน ผลไม้ถูกจัดมาหลายอย่างจนหญิงสาวเลือกไม่ถูก

"ป้อนพี่สิคะ พี่อยากทานเมล่อนมีมั้ย"

มินตราหยิบส้อมมาไว้ในมือก่อนจะจิ้มลงไปบนเนื้อเมล่อนแล้วค่อยๆป้อนชายหนุ่มทีละคำ ทีละคำ

" หวานจัง"

มินตราหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะจิ้มป้อนเขาอีกคำหนึ่ง

"อร่อยมากมั้ยคะ"

ภูมินทร์พยักหน้าเบาๆ

"แต่พี่ว่าอร่อยสู้เมย์ไม่ได้นะ"

พอได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็หน้าแดงขึ้นมาทันที หญิงสาวรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มหวั่นไหวกับเขาเรื่อยๆจนเกินไป หล่อนต้องจัดการกับความรู้สึกพวกนี้ออกไป

"ทานอีกนะคะ"

มินตรานั่งทานผลไม้กับภูมินทร์จนเกือบเย็นก่อนจะพาเขาขึ้นห้องเพราะอากาศตอนเย็นชื้นเกินไป

" พี่ภูอาบน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวเมย์จะไปรอข้างนอก"

ภูมินทร์ทำหน้างุนงง

"ทำไมไม่อาบให้พี่คะ"

มินตราอ้าปากค้างอึ้งสุดๆ หล่อนจะไปอาบให้เขาได้ยังไง ลำพังแค่ให้เขาแตะเนื้อต้องตัวมันก็มากแล้วนี่หล่อนยังต้องมาเห็นร่างกายเขาอีกเหรอ มันไม่เกินไปหรือไงเล่า

"ไม่ดีมั่งคะ เอ่อ คือ"

"ไม่เห็นเป็นไรเลยทำอย่างกับไม่เคยเห็น"

มินตราถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียวเมื่อเจอเขาพูดจาแบบนั้น ก็หล่อนเคยมีแฟนมาก่อนนี่นา

"เอ่ออ คือว่า มิน เอ้ย เมย์"

"อาบให้พี่นะคะพี่มองไม่เห็นจะให้อาบยังไงหืมม"

" อาบให้พี่นะคะพี่มองไม่เห็นจะให้อาบยังไง หืมม"

ก็จริงฉันก็ลืมคิดไปเลยว่าเขามองไม่เห็น โง่จริงๆเนี้ยฉัน เห้อรู้งี้นะเช็ดตัวให้เขาก็ดี

"ก็ได้ค่ะอาบให้ก็ได้"

ฉันค่อยๆถอดเสื้อของคุณภูมินทร์ปลดกระดุมทีละเม็ดจนเห็นแผงอกเป็นมัดๆ

ตึก ตึก ตึก ตึก

ไม่ๆแกจะมาใจเต้นแบบนี้ไม่ได้นะยัยมินตรา ฉันกลืนน้ำลายดังอึกก่อนจะปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายแล้วค่อยๆถอดออกจากตัวเขา จากนั้นก็เริ่มถอดกางเกงให้คุณภูมินทร์ ฉันหลับปี๋กลัวว่าจะไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นฉันปลดซิบลงค่อยๆดึงกางเกงออกทั้งๆที่ตายังปิดอยู่

"อ้าาาา เมย์จ๋า ยะ อย่าโดนตรงนั้น"

ฉันในตอนนี้หูอื้อไปหมดแล้วไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ตอนนี้ขอแค่ถอดกางเกงให้เขาได้แล้วฉันจะเอาผ้าเช็ดตัวปิดไว้ คงจะไม่เห็นแล้วละ ใช่ๆ

"อ๊ะ อะไรแทงมือ"

ฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรแข็งๆสะกิดชนตรงเอวฉัน ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก็เจอกับอะไรสักอย่างที่มันพองออกมาจากเป้ากางเกงของเขา

"กริ๊ดดดดดดดดดดด"

ฉันกรีดร้องรีบเอามือปิดตาทันที อร๊ายยย นี่ฉันต้องฝันร้ายแน่ๆทำไมต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ด้วย

" เมย์เป็นอะไรคะ เมย์อยู่ไหน"

ฉันมัวแต่กรี๊ดไม่ได้สนใจคุณภูมินทร์ ได้สติอีกทีเขาชนเข้ากับเก้าอี้จนล้มลงไป

" โอ๊ยยยย"

" พี่ภู"

ฉันรีบวิ่งไปประคองเขาไว้มองสำรวจร่างกายเขาทุกส่วนเป็นห่วงเขาจนลืมไปว่าเขายังเปลือยเปล่าอยู่

"เจ็บตรงไหนมั้ยคะ"

ฉันจับแขน จับใบหน้า จับขาเขามาสำรวจ ดีนะที่ไม่เป็นอะไร เงยหน้าขึ้นมามองเขาที่ตอนนี้ส่งยิ้มบางๆมาให้

"พี่ไม่เป็นไรค่ะ ขอกอดหน่อยได้ไหม"

เขายื่มมือสองข้างมาตรงหน้าฉัน ฉันสวมกอดเขาตอบรู้สึกโล่งใจสุดๆ ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมาฉันคงรู้สึกผิดมากๆเลยแหละ

" ทานข้าวบ้างนะเมย์ผอมลงเยอะเลย"

ได้ยินดังนั้นฉันก็ทำได้แค่หัวเราะแห้งๆออกไป จริงที่ฉันกับคุณเมย์รูปร่างคล้ายๆกันแต่ว่าฉันจะผอมกว่ามากคุณเมย์เขาจะมีน้ำมีนวลกว่าฉันนะ

"ค่ะ เมย์คงจะอ้วนแน่ๆเพราะที่นี่มีแต่ของอร่อยทุกมื้อเลย"

คุณภูมินทร์หัวเราะขำๆก่อนจะขวานหาใบหน้าฉันแล้วโน้มตัวลงมาจูบหน้าผากฉันทีหนึ่ง

"สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งพี่ไปไหน"

ฉันเงยหน้าสบตากับเขา แต่เขาคงไม่เห็นแววตาของฉันที่มันลำบากใจในการตอบคำถามเขาสุดๆ ถ้าหมายถึงคุณเมย์ตัวจริงสุดท้ายก็คงกลับมาหาคุณภู ถ้าถามว่าฉันถึงเวลาก็คงต้องไปจากเขา

"ไว้ถ้าหายดีพี่ภูอยากถามอะไรเมย์อยากบอกอะไรก็ค่อยบอกตอนนั้นนะคะ"

ฉันทำได้แค่พูดออกไปแบบนั้นเพราะเขาพูดมาตอนนี้ยังไงก็ไม่มีประโยชน์เพราะคนที่เขารักไม่ใช่ฉัน พอคิดแบบนั้นมันก็รู้สึกโหว่งๆในอกแหะ

"แต่พี่อยากบอกตอนนี้นี่นา ไปอาบน้ำเถอะค่ะพี่หนาว"

ฉันเหมือนจะได้สติลืมไปเลยนะเนี้ยว่าเขาโป๊เปลือยเปล่าอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ ฉันรีบหันหน้าหนีทันที ทำไมรู้สึกหน้าร้อนๆเนี้ย

"พันผ้าเช็ดตัวไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวเมย์ขอไปเปิดน้ำอุ่นๆใส่อ่างแป๊บหนึ่ง"

ฉันปล่อยมือจากคุณภูมินทร์แล้วเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำ ได้ยินเสียงของคุณภูมินทร์พูดไล่หลังตามมา

"เปิดน้ำเสร็จก็ถอดเสื้อผ้าเลยนะ พี่อยากอาบพร้อมกับเมย์"