เงารักจำแลง​ ภูมินทร์​&มินตรา​

เอี้ยดดดดดดดดดด ตู้มมมมมมมมมมมมม "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด" "มีเหตุด่วนอุบัติเหตุชนกันบนถนนเส้น......." วี้วอ วี้วอ วี้วอ วี้วอ วี้วอ "ขอทางด้วยครับ ขอความร่วมมือถอยให้ห่างจากจุดเกิดเหตุด้วยครับ" เสียงรถตำรวจผสมกับรถกู้ภัยดังระงมทั่วบนถนนหลังจากที่มีอุบัติเหตุเกิดรถประสานงากันหลายคัน หนึ่งในผู้ที่ได้รับบาทเจ็บคือ นายภูมินทร์ ปริฉัตรกุลกาล เจ้าของเกาะไข่มุกที่ใหญ่ที่สุดทางภาคใต้ ว่าที่เจ้าบ่าวที่กำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับลูกสาวคนเดียวของทายาทเจ้าของโรงแรมเทวากุล คุณเมย์ พีชญา มหาเทวากุล @โรงพยาบาล S "คุณแม่คะพี่ภูเป็นยังไงบ้างคะ" พีชญาได้รับข่าวร้ายจากคุณหญิงนงลักษณ์ว่าที่แม่สามีในอนาคตว่าชายหนุ่มเกิดประสบอุบัติเหตุรถชน ตอนนี้อยู่ห้อง ICU เป็นตายเท่ากัน หญิงสาวร้อนรนกลัวว่าชายหนุ่มจะไม่รอด หรืออาจจะพิการ แล้วงานแต่งงานที่กำลังจะเกิดขึ้นล่ะ หญิงสาวทำหน้าคิดไม่ตกมือกุมขมับแน่น " แม่ก็ยังไม่รู้เลยลูก ตอนนี้หมอยังไม่ออกมาเลย เราจะทำยังไงกันดี ตาภู ฮึกๆ ตาภู" แม่ของภูมินทร์ร้อนรนจนไม่เป็นอันแม้แต่จะทำอะไร ตอนนี้สิ่งเดียวที่ทำได้คือภาวนาขอปฎิหารย์ให้ลูกชายของเธอรอดปลอดภัย ตอนนี้เธอทำได้แค่นั้นจริงๆ "ใจเย็นๆก่อนนะคะคุณแม่ พี่ภูต้องปลอดภัยค่ะ" พีชญากอดปลอบคุณหญิงนงลักษณ์ทั้งสองคนจับมือกันแน่นสักพักประตูต้อง ICU ก็เปิดออก "คุณหมอออกมาแล้วค่ะคุณแม่" ทั้งสองคนรีบวิ่งตรงไปทางหน้าห้อง ICU ที่มีคุณหมอแล้วก็พยาบาลอีกหนึ่งคนเดินตามกันออกมา " คุณหมอค่ะลูกชายของดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ เขาปลอดภัยไหม" หญิงสาวร้อนรนเอ่ยถามอย่างใจเต้นตุ้มต่อม คุณหมอมองหน้าทั้งสองคนสลับกันไปมาก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ตอนนี้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ คงต้องรอให้ฟื้นแล้วหมอถึงจะตรวจให้ละเอียดอีกที หมอขอตัวก่อนนะครับ" ทั้งสองคนถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยชายหนุ่มก็ปลอดภัย คงจะไม่มีอะไรให้ตกใจมากกว่านี้แล้วหละมั่งหญิงสาวครุ่นคิด สองวันต่อมา.... "ตาภูรู้สึกตัวแล้ว หมอ พยาบาล หมอ ลูกชายฉันฟื้นแล้ว" เสียงตะโกนดังลั่นห้อง พยาบาลรีบกรูกันเข้ามาในห้องพัก ชั้นVVIP ต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองโดยมีแม่ของชายหนุ่มยืนลุ้นอยู่ข้างๆ สักพักคุณหมอก็วิ่งเข้ามาตรวจร่างกายชายหนุ่ม "เป็นยังไงบ้างครับคุณภูมินทร์ รู้สึกแปลกๆตรงไหนไหมครับ" ชายหนุ่มหันซ้ายหันขวา ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่น "ทำไมผมถึงมองไม่เห็นอะไรเลยครับหมอ? ผมเป็นอะไรทำไมผมถึงมองไม่เห็นใครเลย " ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ "คุณภูมินทร์เห็นนี่มั้ยครับ" คุณหมอเอาไฟฉายมาส่องตรงดวงตาชายหนุ่มไปมาชายหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ น้ำตาเริ่มไหลออกมาหลังจากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองมองไม่เห็นใคร "ผมคงต้องขอตรวจละเอียดอีกรอบหนึ่ง พยาบาลช่วยเตรียมห้องให้ผมหน่อย ขอเชิญคุณแม่ของคนไข้รอด้านนอกก่อนนะครับ" "ตาภูลูก" เสียงสะอื้นของลูกชายทำให้ใจของผู้เป็นแม่หล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม หญิงสาวเข้าไปกอดปลอบประโลมลูกชายแน่น "ผมมองไม่เห็นครับแม่ ฮึกๆ ผมมองไม่เห็นแล้ว ฮือๆๆ" "ไม่เป็นอะไรนะลูก หมอบอกว่ามันยังมีวิธีรักษา ภูต้องดูแลตัวเองนะลูก" " แล้วถ้ามันไม่หายล่ะครับแม่" ผู้เป็นแม่กอดปลอบลูกชายลูบหัวอย่างแผ่วเบา ชายหนุ่มสะอื้นเบาๆในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ สักพักชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงว่าที่คู่หมั้นของเขา "ภู เป็นยังไงบ้างคะหมอว่าไงบ้าง" พีชญาวิ่งกรูเข้ามาสวมกอดชายหนุ่ม ภูมินทร์กอดแฟนสาวแน่นด้วยความรักใคร่ " เมย์ พี่มองไม่เห็นแล้ว ฮึกๆ พี่จะทำยังไงดี" หญิงสาวผละออกจากภูมินทร์ มองเขาอย่างตกใจ "อะ อะไรนะคะ พี่ภูตาบอดอย่างนั้นเหรอ เอ่อ ไม่เป็นไรนะคะพี่ภู เมย์จะอยู่เคียงข้างพี่ภูเอง" เขาพยักหน้าเบาๆ สวมกอดหญิงสาวแน่น หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิดออกมาเล็กน้อย ก่อนจะกอดปลอบชายหนุ่ม สักพักภูมินทร์ก็ผลอยหลับไปในที่สุด "คุณแม่คะเมย์กลับก่อนนะคะ พอดีมีงานด่วน" คุณแม่ของภูมินทร์ส่งยิ้มมาให้ ลูกชายของหล่อนช่างโชคดีจริงๆที่ได้ผู้หญิงคนนี้เป็นคู่ชีวิตมาดูแลข้างกายไม่ยอมห่าง " ไปเถอะลูกทำงานเถอะจ๊ะ" @บ้านมหาเทวากุล "คุณภูมินทร์เป็นไงบ้างเมย์" หญิงสาวเดินเข้าไปในตัวบ้านก็เจอกับแม่ที่นั่งรออยู่ตรงโซฟาด้วยท่าทีที่ร้อนรน " พี่ภูมองไม่เห็นค่ะแม่ เมย์จะทำยังไงดี" พีชญาทำหน้าเครียดมองผู้เป็นแม่ หล่อนกับเขาจะตกแต่งกันอยู่แล้วมาเกิดอุบัติเหตุไปซะได้ แล้วที่บ้านหล่อนตอนนี้ก็มีหนี้สินมากมาย หล่อนต้องการเงินสินสอดมาใช้หนี้ตามกำหนดเพื่อรักษาหน้าตระกูลของตัวเองเอาไว้ เพราะตอนนี้ยอดผู้ใช้บริการของโรงแรมลดฮวบจนสถานะการณ์ทางการเงินไม่สู้ดีนัก "ไม่ได้นะงานแต่งงานจะเลื่อนไม่ได้นะแกรู้ใช่ไหม" ผู้เป็นแม่เดือดดาลโมโหใส่ลูกสาวเล่นเอาเธอเครียดยิ่งกว่าเดิม "แล้วจะให้หนูทำยังไงแม่ ก็พี่ภูมองไม่เห็นจะแต่งตอนนี้ได้ยังไง" "แล้วตาบอดแบบนั้นถ้าไม่หายขึ้นมา แกจะทำยังไงยัยเมย์" หญิงสาวเงียบไปอย่างใช้ความคิดก่อนจะเอ่ยออกไป " ถึงเวลานั้นเมย์คงจะไม่เสียเวลากับพี่ภูแล้วล่ะค่ะแม่ไม่ต้องกังวลหรอกน่า"