Chapter 7
1220 คำ
หลังจากวันนั้นฉันก็ปล่อยเลยตามเลยยอมนอนกับเขาทุกวัน ในเมื่อมันทำอะไรไม่ได้แล้วก็ต้องปล่อยให้มันเป็นไปเรื่อยๆ ฉันนั่งเหม่อมองท้องฟ้าตรงระเบียงหน้าบ้าน ตอนนี้คุณหมอมาตรวจร่างกายคุณภูมินทร์อยู่ ฉันก็เลยออกมารอข้างนอก
"คุณเมย์คะคุณภูมินทร์ให้หาค่ะ"
ฉันพักหน้าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปข้างในตัวบ้าน เจอกับคุณหมอที่ส่งยิ้มมาให้
"ผมจะให้คุณเมย์ดูแลเรื่องอาหารการกิน ตอนนี้สภาพร่างกายคุณภูมินทร์ดีขึ้นมาก อีกเดือนหนึ่งคงพร้อมสำหรับการผ่าตัด ผมฝากคุณเมย์ดูแลด้วยนะครับ"
"ค่ะ เมย์จะดูแลพี่ภูให้ดีที่สุด"
ฉันส่งยิ้มให้กับคุณหมอก่อนที่เขาจะเก็บกระเป๋าเดินออกไปทันที อีกเดือนเดียวสินะ ฉันจะเป็นอิสระจากที่นี่ แล้วก็เป็นอิสระจากบ้านหลังนั้นด้วย
" เมย์อยู่ไหนมาหาพี่หน่อยสิ"
ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆเขาก่อนจะยื่นมือไปจับมือเขาไว้ เขายิ้มอย่างดีใจที่ได้ยินข่าวดีเกี่ยวกับเรื่องการผ่าตัดหละมั่ง
"ดีใจไหมอีกเดือนเดียวพี่จะได้ผ่าตัดแล้ว พี่จะได้หายกลับมามองเห็นอีกครั้ง ถึงเวลานั้น พี่อยากเห็นเมย์เป็นคนแรก เมย์ต้องมาเจอพี่คนแรกเข้าใจไหมคะ"
ฉันพยักหน้าตอบรับเขาเบาๆ ถึงเวลานั้นคุณเมย์ก็คงจะมาให้เขาเห็นเป็นคนแรกนั้นแหละ ส่วนฉันก็คงจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว
" รักษาตัวดีๆนะคะพี่ภู เมย์เอาใจช่วย ถ้ากลับมามองเห็นอีกครั้งพี่ภูจะต้องมีความสุขกับคนที่พี่ภูรักแน่นอนค่ะ"
เขาสวมกอดเอวฉันแน่นฉันก้มมองใบหน้าเขาตอนนี้ยิ้มมีความสุขสุดๆ จนฉันอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ เหลือเวลาอีกหนึ่งเดือนจากนี้ มินจะทำให้คุณภูมีความสุขที่สุดค่ะ
" อยากไปเดินเล่นมั้ยคะ หรือว่าอยากนอนเดี๋ยวเมย์อ่านหนังสือให้ฟัง"
"เมย์ช่วยดูเอกสารบนโต๊ะที่คนงานเอามาให้พี่หน่อยได้ไหม รายละเอียดบัญชีแล้วก็รายละเอียดการส่งออก"
ฉันหันซ้ายหันขวามองไปเจอแฟ้มเอกสารมุมสุดที่วางอยู่บนโต๊ะฉันเดินไปหยิบมาก่อนจะนั่งลงข้างๆเขา
" เมย์อ่านให้ฟังมั้ยคะ"
คุณภูมินทร์พยักหน้ายิ้มๆ ฉันก็เปิดแฟ้มเริ่มอ่านเอกสารต่างๆตั้งแต่หน้าแรกไปเรื่อยๆ คุณภูก็ฟังอย่างตั้งใจ อ่านไปเรื่อยๆจนจบฉันก็ปิดเอกสารแล้วมองเขาที่ทำหน้ายิ้มๆ
"ยิ้มอะไรคะ"
ฉันถามออกไปที่จู่ๆก็เห็นเขาเอาแต่ยิ้มไม่ยอมพูดอะไร
" ก็เมย์อ่านภาษาอังกฤษเก่งมาก ปกติเมย์พูดไม่ได้เลย"
ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพลาดอะไรไปอีกแล้ว ฉันกำลังคิดว่าจะแก้ตัวอะไรกับเขาดี พูดไม่ได้ก็แปลกสิฉันจบเอกภาษาอังกฤษมานี่นา
"คือว่า เมย์เพิ่งจะไปเรียนเสริมมานะคะก็เลยพออ่านได้บ้าง"
เขาพยักหน้ายิ้มๆไม่ว่าอะไรก่อนจะขวานมือมาโอบรอบเอวฉันไว้ ฉันกอดเขาตอบลูบแผ่นหลังเขาเบาๆ
"เป็นอะไรคะ"
เขาส่ายหน้าเบาๆ
"อยากกอดเมย์เฉยๆ จุ๊บ"
เขายื่นใบหน้ามาจูบฉันทีหนึ่งแต่โดนตรงแก้มนะ ฉันเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าแดงใจเต้นเกินไปแล้ว
" ไปเดินเล่นกันนะคะ เมย์จะพาไป"
ฉันลุกขึ้นแล้วก็จับมือคุณภูมินทร์ดึงมือเขาให้ลุกขึ้นแล้วก็ค่อยๆพาเขาเดินออกไปอย่างระมัดระวัง
"พรุ่งนี้คุณแม่จะมานะ "
" คะ พี่ภูว่าอะไรนะคะ"
ฉันตกใจสุดขีดที่อยู่ๆเขาก็บอกว่าแม่เขาจะมา แล้วคุณเมย์เธออยู่ไหนก็ไม่รู้ ฉันจะทำยังไงดี
" พี่บอกว่าคุณแม่จะมาพรุ่งนี้ค่ะ ตกใจอะไรขนาดนั้นคะ"
ฉันเริ่มอยู่ไม่สุข ไม่รู้จะแก้ปัญหาตรงหน้ายังไงหรือว่าฉันจะโทรบอกคุณเมย์ให้เธอมาที่นี่ดี
" ปะ เปล่าค่ะไม่มีอะไร เดินเล่นกันต่อนะคะ"
ฉันไม่พูดอะไรต่อจับมือพาเขาเดินเล่นรอบๆบ้านจนเกือบเย็นก็พาคุณภูมินทร์กลับมาอาบน้ำแล้วก็รอทานอาหารเย็นระหว่างที่คุณภูมินทร์นอนพักฉันก็เปิดเพลงให้เขาฟังเบาๆแล้วแอบหนีออกมาทางระเบียงกดโทรศัพท์หาคุณเมย์ทันที
ตู๊ดดดดดดดดดดด
(สวัสดีค่ะเมย์พูดสายค่ะ)
" คุณเมย์มินเองค่ะ"
(ว่าไงนังมินโทรมาทำไม อ๊ะ อย่าเพิ่งสิคะ)
"เอ่อ มินรบกวนหรือเปล่าคะ"
(รีบๆพูดฉันจะได้วาง อ๊ะๆ ใจเย็นๆสิคะ)
"คือพรุ่งนี้คุณแม่ของคุณภูจะมาที่เกาะนะคะ"
(อะไรนะ)
"คุณมาได้ไหมคะพรุ่งนี้"
(อือฉันจะไปพรุ่งนี้แกก็ต้องอยู่ที่นั้นด้วยนะ เข้าใจไหม)
"ค่ะ งั้นมินไม่รบกวนแล้วค่ะ"
พูดจบฉันก็กดตัดสายทันที ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรอยู่หรือว่าอยู่ที่ไหน ฉันคงทำได้แค่รับคำสั่งเท่านั้น ดูจากที่ได้ยินเมื่อกี้ ถ้าคุณเมย์อยู่กับคนอื่นฉันก็สงสารคุณภูมินทร์เขานะ เขารักคุณเมย์มาก เห้ออออ ฉันเดินกลับเข้าไปในห้องแล้วก็มองไปยังเตียงนอน คุณภูมินทร์กำลังนอนฟังเพลงเคลิ่มเหมือนจะหลับไป ฉันมองภาพนั้นแล็วก็ลอบยิ้มออกมา
"ท่าทางจะเหนื่อยสินะ"
ฉันเดินเข้าไปดึงผ้าห่มมาคลุมตัวคุณภูมินทร์ไว้ให้นอนสักสองชั่วโมงแล้วกันค่อยปลุกมาทานข้าวเย็น ฉันเดินไปนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆแล้วก็หยิบหนังสือมาอ่านระหว่างรอคุณภูมินทร์พักผ่อน
สองชั่วโมงผ่านไป...
ฉันเดินเข้าไปเขย่าแขนคุณภูเบาๆปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ เพราะคุณภูต้องทานยาก่อนอาหารเย็น เขาบิดตัวไปมาก่อนจะตะโกนเรียกหาฉัน
"เมย์ เมย์อยู่ไหน"
ฉันรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปกุมมือเขาทันที
"อยู่นี่ค่ะเมย์ไม่ได้หายไปไหน"
เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกก่อนจะดึงตัวฉันให้ล้มลงไปนอนบนตัวเขา
"อ๊ะ พี่ภู ยะ อย่าสิคะ"
ฉันร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามลงไปจากตัวเขา แต่เขารัดฉันแน่นจนผละออกจากตัวเขาไม่ได้เลย
" ทำไมนอนบนตัวพี่สบายนะตัวพี่นุ่ม"
ฉันรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อน เขินกับคำพูดเขาสุดๆ
"พะ พูดอะไรก็ไม่รู้ เมย์จะไปตั้งโต๊ะอาหารเย็นให้พี่ภูค่ะ"
เขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะรัดตัวฉันแน่นกว่าเดิม
"งั้นพี่ขอทานของหวานก่อนแล้วค่อยไปทานของคาวที่โต๊ะแล้วกัน"
พูดจบเขาก็ขวานหาท้ายทอยฉันแล้วก็สอดมือมาโน้มคอฉันแล้วก็ประกบปากฉันทันที
- ผู้เขียน
