ฉันพยายามโทรตามคุณเมย์ตั้งแต่หกโมงเช้า ดีที่วันนี้แม่บ้านขอลาหนึ่งวัน ที่นี่ก็เลยไม่มีใครอยู่จะได้ไม่มีใครสงสัยว่าทำไมคุณเมย์ถึงมีสองคน เห้อออ
"โทรทำไมนักหนาห๊ะนังมิน น่ารำคาญ"
ฉันได้ยินเสียงรถขับเข้ามาก็วิ่งลงไปดูก่อนจะเจอกับคุณเมย์ที่กำลังเดินลงรถมาด้วยท่าทีที่หัวเสียสุดๆ
"ก็มินกลัวคุณเมย์จะลืมนิคะ"
คุณเมย์เชิดหน้าใส่ฉันอย่างหงุดหงิด
"พี่ภูอยู่ไหน แล้วคุณแม่จะมานานไหม"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
" ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ"
คุณเมย์เดินเข้ามาเอานิ้วชี้ที่หน้าผากฉันแรงๆจนเกือบเซล้มลงพื้น
"โง่ ทำไมแกไม่ถามเรื่องโง่ๆนี่ถนัดนักนะ"
ฉันก้มหน้าไม่รู้จะตอบโต้อะไรคุณเขา ฉันอยู่ในสภาวะจำยอมเพราะคุณพ่อของเธอมีบุญคุณกับฉันแล้วก็แม่
" ยกกระเป๋าฉันขึ้นไปข้างบน เอาไว้ที่ห้องข้างๆนะเพราะถ้าให้ค้างฉันคงไม่นอนห้องพี่ภูนะ"
ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อคุณเขาเดินขึ้นบ้านไป ฉันหิ้วกระเป๋าเดิน
